Tergende jankdiscussie over Hardstyle op Masters of Hardcore
Was er een Hardstyle area dan? Niks van meegekregen vanuit masters of industrial. Zou toch raar zijn als ik daar tussen het geweld sta en ook maar een seconde bezig ben met een andere stage.
Het is denk een combinatie van ergens dwangmatig op moeten janken en een beetje kortzichtigheid. Waarom zien de mensen om mij heen eruit alsof ze de tijd van hun leven hebben en dat er toch zoveel commentaar volgt.
Misschien ligt het wel aan het feit dat je op den duur over het raven heen groeit en lekker moet gaan breien. De tand des tijds is onverbiddelijk zullen we maar zeggen. Vroeger was vroeger, wij broekies zijn daar niet mee bezig want wij vinden de nieuwe raves net zo magisch als jullie vroeger.
Je verheven voelen boven anderen omdat je iets niet begrijpt is gewoon tegenstrijdig met de jaren 90 gabbermentaliteit die ik zo schitterend vind. Was die sfeer echt zoveel mooier dan die van vannacht. Ik kan het me haast niet voorstellen want ik met talloze vreemde wezels gek lopen doen. Geen vervelend persoon tegen gekomen en mensen helpen elkaar bij verloren spullen.
Een grotere diversiteit aan feestgangers is in mijn optiek beter. Er is al genoeg haat op straat, dus people unite. Anders gaat alles nog sneller naar de klote. Hardcore en Hardstyle gaan tegenwoordig hand in hand , en ze houden elkaar in stand zij iemand laatst. Naast voornamelijk Hardcore feesten heb ik twee keer Loudness in het klokgebouw bijgewoond. Die energie en die losheid van het publiek daar was eerlijk gezegd wat meer dan ik de laatste tijd op Hardcore feesten ervaar. Dat terzijde gaat mijn voorkeur toch meer uit duistere industriële grafherrie.
De grote organisaties bouwen tegenwoordig evenementen waar heel de wereld naartoe reist. Dat lijken mij goede ontwikkelingen. De jaren 90 hebben laten zien dat iets unieks kan doodbloeden bij gebrek aan inspiratie en vernieuwing. Nu heb je voortaan weekend festivals die 3 dagen non-stop krankzinnig vertier bieden. Dat kun je toch onmogelijk als slechte ontwikkeling zien. Hardcore will never die werd toen altijd gezegd en het lijkt me dat ze zwaar gelijk hadden.
Wees nou gewoon tevreden want je leeft in het weekend als een fucking rockster, terwijl de rest van de mensheid op een houtje bijt. Geniet er hard van want onze raves zijn het mooiste exportproduct dat we hebben. Ze zijn Hollandser dan kaas een molens man. Doordat wij zoveel tolerantie mogen genieten is het hier juist allemaal zo goed. Wij klagen over allochtonen, in andere landen roeit men elkaar uit. Wellicht klink ik redelijk psychotisch en overdenk ik shit, maar als ik reacties van andere mensen zie mag ik zeker ook ijlen.
Mijn conclusie is dat we stiekem een stelletje verwende klaagberen zijn. Kom de volgende keer gewoon lekker heel de nacht gekke dansjes met me doen want ik houd van gezelligheid. Ik zeg power to the people en unite! Welterusten verdomme!
Mooiste momenten
1. Sit-down InQontrol 2010
De grote afsluiting in de mainstage (grootste zaal aller tijden) kwam tot een einde. Het was 2 voor 7 s’ochtends en het nummer “Walking the line” van Tha Playah werd gedraaid. Toen de main melodie begon zei de MC dat iedereen moest gaan zitten. Sit Tha Fuck Down, stond hij te schreeuwen. Heel de zaal ging door de knietjes terwijl het melodietje opbouwde naar de qlimax. Baaaaam iedereen sprong tegelijk omhoog en heel die Focking zaal ging helemaal los. Sindsdien is deze sit down een traditie geworden als we dat nummer horen.
2. Nightmare zanzibar
S’middags voor het feest Nightmare waren we met z’n viertjes aan het rond rijden. Ik durfde de stelling aan dat “Zanzibar – Horror on mind” het allerlaatste nummer van de nacht zou zijn, ik durfde er zelfs geld op in te zetten. Een hele nacht, en gruwelijk feest verder was het 7 uur en de laatste bassdreun van Nightmare had geklonken. We wilden richting kluisjes lopen toen we het zang stukje hoorde van Zanzibar. We keken elkaar vol ongeloof aan en zijn harder los gegaan dan een normaal mens voor mogelijk zou houden.
3. Ontdekking van de hardcore
Vroeger luisterde ik altijd hardstyle. Toen de basis van onze vriendengroep gevormd was besloten we met z’n allen voor het eerst naar een feest te gaan. Dit feest werd Intents Festival 2009. We begonnen in de hardstyle tent waar de sfeer er redelijk in zat. Tegen de tijd dat iedereen goed v d paad af was liepen we richting de hardcore tent. Ik ben toen in mijn eentje in het midden van de tent gaan staan waar net de live act van Ophidian begon. Dat beeld staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Ik keek recht naar voren en zag honderden koppies en schouders ‘als een’ op de onmenselijk harde muziek bewegen. Toen ben ik verliefd geworden op mijn muziek.
4. Project 2010 time to say goodbye
Het was de tweede editie van Project Hardcore waar ik bij was. Noize Supressor was met zijn afsluiting bezig. Het prachtige nummer “Time to say goodbye” van Andrea Bocelli werd opgezet tijdens de set. Dit nummer is bij allebei mijn opa’s en mijn oma op de crematie gedraaid. Dit was een heel mooi moment voor mij.
5. CarpeDM The End +
Ik had die zaterdag avond niets te doen, dus ik ging in de Partyflock agenda kijken of er ergens een feestje was. Het enige fatsoenlijke wat ik kon vinden was een feestje in Riel in een club genaamd CarpeDM. Het zou de afsluiting van deze club zijn omdat er een nieuwe eigenaar in kwam. Ik kon twee maten (Michael & Yvo) overtuigen om met mij hier naartoe te fietsen. Dit houd in van Waalwijk naar Riel (onder Tilburg!). Toen we aankwamen was het er nog vrij rustig, maar wij vonden dat we de rol van de gangmakers op ons moesten nemen. In ons hardcore zaaltje werd het langzaam aan steeds drukker en gezelliger. Ik zou het feest tot legendarisch benoemen. Het zou om 5 uur afgelopen zijn, maar om 8 uur ging de laatste plaat erin. Alles en iedereen stond helemaal op zijn kop, overal werden lachgas ballonnen uitgedeeld en zelfs de beveiliging stond rustig geestveruimende middelen te verkopen. Het ging er heel ziek aan toe. Toen we met z’n alle naar buiten rolden en kropen was het al klaar lichte dag. En dan te bedenken dat we nog naar ons Wolluk moesten fietsen.
There is a feeling that can match the Soul Shock, but I forgot about it.. 3-2-2011
THE SOUL SHOCK:
It is not noise
It is a ray of energy
A beam of particles
A wave of infinite magnitude
That cuts through you
And puts you on a superior level of sensation
That can be felt by every cell in you body
