Aangezien 2007 al staat te trappelen om ‘06 af te lossen, heb ik besloten om m’n goede voornemens op een rijtje te zetten. ‘Stoppen met roken’, had de laatste jaren een prominente plek in m’n top 10, maar heb ik met stip eruit gekelderd en resideert nu op plekje nummero 293. Netjes tussen 'geen peuken meer uitdrukken in plantenbakken/koffiekopjes' en 'ruggegraat terugvinden, jij slappe zak!'. Toch ga ik mezelf veranderen.

Ik ben blij en trots dat ik in Nederland woon. Men heeft hier gelijke rechten, stemrecht, vrijheid van meningsuiting, en ga zo maar door. Toch vind ik het typisch, dat vrouwen nog steeds worden gezien als andere wezens dan mannen. Ondanks de gelijke rechten die mannen en vrouwen hebben, wordt de vrouw toch gediscrimineerd.

Ik plof met twee zware tassen neer op een bankje op het station. Het is zondag dus vrij rustig. Ik observeer de mensen die hier en daar verspreid staan en net als mij wachten op hun trein die hun naar de desbetreffende bestemming zal brengen.

Ik heb zo’n hekel aan maandagen. Alleen al die irritante piep van je wekker die maar blijft gaan, tot je eindelijk bij de wereld bent. Met moeite kom je na vijf keer je wekker uit te hebben geslagen, je bed uit.

Het is al wat guur buiten en het duurt niet lang meer of men gaat massaal met de kerstboom aan de haal. Zo Nederlands als dat we kunnen zijn, halen wij ruimschoots van te voren al onze kerstinboedel in huis. Lekker voordelig die kermisballen voor de helft van de prijs. Bij deze winterse dagen horen allicht het kerstmaal, bergen kerstcadeautjes en vooral de kerstkanjer mag niet ontbreken aan deze christelijke happening.

Idols, Big Brother, kan jij de winnaar van 2 edities terug nog bij naam noemen? Wil je eeuwige roem verwerven, dan moet je op z’n minst 6 miljoen Joden de dood in jagen. Dat soort dingen blijven ‘beter hangen’ zeg maar.. Holland’s next serial killer, Big Pedofile, Rape Island, dat zijn nog eens titels! Schoonheid vergaat, over een paar jaar weten we niet meer wie Sanne is.

‘Twee weken geleden, sta ik met sigaret, te wachten op het station. Valt m’n oog op een poster: ‘Ook rokers verdienen een beloning’. ‘Haha!’, dacht ik, ‘Wat dan? Een gratis setje verkankerde longen? Het asfalteren van een nieuwe spitsstrook in de longen? Niet? Wat dan wel?’

Laatst verscheen er een column hier op Partyflock over de cliché "een man is stoer een vrouw een hoer" als het om (vrijblijvende) sex gaat. De schrijfster zei "niet over één kam te willen scheren" maar zei ook "hier niet om heen te kunnen". Met deze column wil ik de psychologische kant van dit "probleem" bekijken.

Het beeld blijft maar in mijn hoofd zitten. Die ene foto. Illegal Vibes Outdoor 2006. Na het feest heb ik honderden foto’s bekeken. En niet de foto’s van mij en mijn vrienden blijven mij het meeste bij, maar de foto van een voor mij volstrekt onbekende. Het is de foto van een meisje, een jonge vrouw. Het is een foto van haar achterkant. Het meisje zit in een rolstoel.

Ik zat zo eens te denken wat er nog meer valt te bedenken nu wij met z’n allen ineens zo bezig zijn met goede doelen in de dance community met de 50 cent per entree kaartje voor dance 4 life en nu dus de fotoveiling. Ik ben nu dus ook lekker aan het meebieden op zo’n mooie canvas foto zo lang het budget het nog toestaat, maar ik ben bang dat ik toch echt moet afhaken over een paar dagen.

Ik werd een aantal weken geleden geconfronteerd met een stelling: ‘Mannen die met veel vrouwen neuken zijn goed bezig en vrouwen zijn dan sletten‘. Ik was niet geschokt, in tegendeel, de vrouw wordt bestempeld als slachtoffer en de man ‘Napoleon’. Mannen vinden dat goed.

Materialisme en egoïsme; de kernwoorden van 2006. Alles in deze wereld draait alleen om onszelf. Ik heb nu niet over egoïsme van het individu, maar van de mensheid in het geheel. Ik bedoel, wie denkt er in deze tijd nog aan de natuur?

Heerlijk vind ik het om meningen te lezen op Internet. Visies van individuen. Standpunten van geïnteresseerden. Reacties van betrokkenen. Commentaren van personen. Fantastisch!

Een wel besproken onderwerp van de liefde is en blijft de monogamie. Vaak genoeg hoor je de opmerking dat een flirt gedoogd is mits het niet te ver gaat. Maar ik vraag me af wat tegenwoordig te ver gaan is. Is dit niet gewoon altijd hetzelfde geweest?

2002, trance is ontzettend populair en ook de hardcore is op zijn top. Hardstyle is net in opkomst. Tevens hetzelfde jaar dat ik naar mijn eerste hardstyle feest ga....

Op dinsdag rijd ik altijd paard. Steevast, half 8, dan zit ik op de rug van mijn edele ros en raas ik een tigtal moeilijke figuren door een zandbak. Boeiend. Maar het heeft nog wel een aantal voeten in de aarde. In deze drukke wereld waarin alles draait om macht, status, geld, uiterlijk vertoon maar vooral veel haast en altijd tijd te kort heb zelfs ik, kind van 26 jaar, verschrikkelijk haast om te ontspannen.

Vroegah kwam je een beperkt aantal mensen tegen in je leven, waarvan slechts een klein gedeelte potentiële lovers of vrienden was. Door de toenmalige beperkingen in vervoer- en communicatiemiddelen, was de keuze uit deze personen veel beperkter dan nu.

Vroeger gingen we allemaal buitenspelen. Vroeger. Toen alles beter was. Buskruiten, stoeprandje spelen of doelloos boompje klimmen. Skippyballen, lolo-ballen, voetballen. Als je wat ouder was om te ‘spelen’ ging je rondhangen met elkaar op de vaste hangplek in het dorp of anders wat muziek luisteren. Micheal Jackson, Take That….in de tijd dat house nog niet bestond.

Vroeger was het gemeenschapsleven vooral in de dorpen heel belangrijk, je zat bij een vereniging als je jong was en als je ouder werd bleef je daar om vrijwilligerswerk te doen voor de volgende generatie. Dat deed iedereen en dat hoorde gewoon zo, jij deed voor de mensen na jou, wat de vrijwilliger vóór jou voor jou hadden gedaan.

God is een dj. Religieus of niet-religieus, dansend Nederland houdt krampachtig aan dit gezegde vast. En terecht, in de plaatsvervangende hemel die een party voor menig bezoeker vormt is de man achter de draaitafels de schepper van alles waar je op dat moment oog voor hebt.

House bestaat uit een stapeltje vierkwartsmaten. Afhankelijk van het soort house een bepaalde bass er in, een high-hat met een clapje er door en een lekkere melodie erbij. Meer is het niet; telkens hetzelfde truukje......

Het is misschien een rare vraag, maar hoe lang denken jullie dat de dancescene het nog volhoudt in haar bestaande vorm? In de jaren '90 maakte ook ik kennis met housemuziek, maar sinds ik naar feesten ga en me op dancecommunitysites begeef, zie ik eigenlijk alleen maar meer achteruitgang. Misschien een irreëele of negatieve gedachte, maar ik vraag me tegenwoordig steeds meer af of er wellicht een grote verandering voor de deur staat.

Ik vind het interessant om te zien dat er zoveel verschillende soorten stijlen binnen de elektronische muziek zijn. Van trance tot techno naar hardcore. En natuurlijk zit daar nog zoveel tussen in, en zelfs die stijlen kan je weer onderverdelen in substijlen. Al die stijlen hebben toch allemaal dezelfde wortels en zijn van elkaar afgeleid, maar toch zijn ze zo verschillend en hebben ze een eigen subcultuur.

“In de naam van Urbanus burn ik de term urban als as in de urn” Een geniale tekst van een even geniale hip-hop formatie; Opgezwolle uit het oosten van ons land. Met dit simpele zinnetje slaan zij de spijker op zijn kop. Met pijn in mijn hart heb ik de laatste jaren een ontwikkeling in de Nederlandse jeugd cultuur gezien waar keurmeester Rob niet vrolijk van zal worden. Urban. Wat is urban?

Er is al een hoop over gezegd, en misschien nog wel meer over geschreven: de vechtpartij op het podium tijdens Sensation Black 2006. Voordat je afhaakt in de gedachte "neeeeh, niet wéér dit onderwerp", deze column gaat hier niet direct over. Hoewel ik het incident en de gevolgen ervan wel als aanleiding gebruik. En waarom ik dit schrijf? Omdat ik nog steeds de edele hoop heb dat er ooit een lichtje gaat branden bij enkelen van jullie.

Mijn werk als performing artiest word mij de laatste jaren steeds lastiger gemaakt, niet omdat ik een gebrek heb aan aanvragen om op te treden, maar, omdat er steeds meer belachelijke eisen worden gesteld op het gebied van geluidseisen tijdens een festival of op een evenement dat word georganiseerd op een feestdag.

Van Sporthallen Zuid naar Centraal. Het is vast niet echt koud of nat, niet heel laat of erg vroeg. Het is wel volle bak in de tram en ik merk nu pas dat het heel lang geleden is dat ik heb gezeten. Staan of zitten. Lang gewacht of niet. We zijn samen, het feestje is voorbij en we gaan naar huis. Het einde wacht onvermijdelijk op ons nu we stil staan maar ik realiseer me voorlopig gelukkig niks verder dan dit en nu. Mijmer al een beetje na.

Sensation had dit jaar een bijzonder thema: leef je droom. In een wereld waar geldzucht en carrièredrang de overhand lijken te hebben, is dat een boodschap met durf. Op het dance-evenement zelf kwam het thema veelvuldig terug, met onder meer de grootste dreamcatcher die er waarschijnlijk ooit gebouwd is in de wereld.

‘Be part of the night, dress in white’. Kennelijk is er toch meer nodig om je onderdeel te voelen van de nacht die Sensation White heet. De witte variant, die ooit begon ter nagedachtenis aan een overleden dierbare is verworden tot een individualistisch, hedonistisch paradepaardje van een organisatie, waarvan verhalen de ronde gaan dat ze zich in zwaar weer bevindt.

Free Your Mind Festival: mijn lift erheen was laat en ik kom al ietwat geïrriteerd binnen. Het begin van het festivalseizoen, lekker weer en een heerlijke line-up. Gemeld bij de gastenlijst en binnen. Eindelijk binnen! Heerlijk, tijd voor een dansje en een biertje! Op naar de mainstage! Sta ik daar... til mijn been op voor de eerste dansmove van de dag, voel ik iets aan mijn schouder. "Heb je je camera bij je?"

De maatschappij gaat er de laatste tijd niet op vooruit. Frustraties op het werk, in het verkeer en ook vaak thuis. Zoals ik zit in de bus vandaag in Enschede en het viel me op dat er een extra service lijn is in gezet om tijdens de spits de mensen sneller thuis te krijgen. Je stapt vrolijk de bus in. Geweldig dus, maar je weet dat dan de route die de bus (en de andere 6 in het uur) aflegd op 3 punten zorgt voor frustratie's bij automobilisten die je wel kunnen vervloeken als je langs raast met de bus waar je in zit. Waarom?

Google vs Partyflock? Wat heeft een zoekmachine nu te maken met dancecommunity hoor ik je denken. Nou, heel veel kan ik je vertellen! Google begon in 1996 als een klein onderzoek projectje in een garage en groeide snel uit tot de nummer 1 zoekmachine ter wereld. Partyflock begon in 2001 als simpele partysite en groeide snel uit tot de nummer één partysite van Nederland.

Iedereen kent het verhaal van het bijna uitsterven van de hardcore scène wel. De overkill aan feesten, de commercie die een graantje mee wil pikken, het zwartmaken van het publiek en de slechte happy kinderhardcore nummers zoals: Daar is gabbertje, Hakkuh en Zagen en de Mosselman. Ik noem dit natuurlijk kinderhardcore omdat het allemaal nummers gebaseerd zijn op een kinderliedje/-programma.

'Wup Holland Wup' staat er met grote letters op de gevel van de Albert Heijn. Bij de groenteafdeling begint een meisje tegen haar moeder aan te zeuren dat ze zo graag die oranje knuffel wil hebben die zo pontificaal midden op het gangpad is geplaatst. De boodschappen die ik nodig heb kan ik zowaar niet vinden tussen alle oranje t-shirts, caps, vlaggen, broodtrommels, bekers, posters etc die liggen te wachten tot één of andere gek ze weggraait uit de schappen voor een spotprijsje

We schrijven het jaar 1968. In een kleine club genaamd Salvation Too, is Francis Grasso aan het werk. Zijn werk? Platen draaien voor de bezoekers van de club, zoals hij elk weekend doet, 12 uur achter elkaar. Nadat zijn set erop zit, zal hij uit zijn kleine donkere hoekje kruipen, de glazen van de grond rapen, de vloer dweilen en zijn loon in ontvangst nemen, wat nog minder bedraagt dan dat van de barman......

Van mij hoeft al die erotische gekte niet. Misschien ben ik van de oude stempel, van het huis-tuin-en keuken-neuken en vrijen in een bed. Maar dat schijnt tegenwoordig ‘uit’ te zijn. ‘Erotische gekte in Duitsland’, ‘Sexy Queensday daar en daar’, ‘Little Sins deze keer nog heter’; zomaar een aantal koppen van reclameberichten op Partyflock. Het ene na het andere so-called erotische feest wordt uit de grond gestampt.

Op elk moment van de dag ervaren wij geluid om ons heen. Soms natuurlijke geluiden van de wind, bomen en vogels, Maar veel vaker ervaren we onnatuurlijke geluiden om ons heen. Ga op een mooie zomerdag maar eens door je stad heen fietsen. De auto’s met het raam open knallen het geluid van de stereoinstallatie naar je toe, in de kledingwinkel tril je zowat door de bas het pashokje uit en zelfs in de supermarkt staat zachtjes een muziekje op.

Veel mensen zeggen ‘snoepen’ als het gaat om het innemen van een xtc-pilletje. Klinkt lief en onschuldig. Ik ben een snoepkont dus het klonk me altijd als muziek in de oren. Toch heb ik tot voor kort de verleiding mijn hand in de snoeppot te steken kunnen onderdrukken en weerstaan. Maar je moet alles een keer geprobeerd hebben en je kunt niet (mee)lullen over iets dat je niet kent. Dus vond ik dat ik er aan moest geloven: ik wilde ook zo’n klein, rond ding dat je in verroering brengt!

Je kent het wel, je vindt platen eerst super vet maar na verloop van tijd verander je van smaak, of verbreed je je smaak. Wat beweegt een mens om zijn ouwe favorieten te laten voor wat het is, ook als deze artiesten nog steeds muziek uit brengen die van goede kwaliteit is en aan sluit bij hun eerdere werk? Met andere woorden, welke zaken maken een muziekstijl vet voor de één en ongeliefd bij de ander?

De een staat te hakken, de ander schudt met bebalde vuisten de heupen, en de volgende doet de hardstyle huppel. Op een podium staan danseressen de meest indrukwekkende passen uit te voeren, en weer iemand anders staat rustig aan de kant, houdt z'n biertje in z'n knuist en knikt ritmisch met het hoofd. Springen, housen, pogo'en, shuffelen... Maar vraagt dan niemand anders zich af: waarom in godsnaam?!

Het is vrijdag, diep in de nacht. De biologische weekendklok is reeds in werking getreden waardoor ik de slaap niet kan vatten. Moet even denken aan de Poll die van de week op Flock stond. “Wat doe jij als je niet kunt slapen?” Warme melk was geen optie want ik lust niet eens melk en GHB en Jackie, dat levert niet zulke florissante tafereeltjes op. Nee, ik hoorde bij de 5% die de virtuele feestkudde boven het tellen van de ouderwetse schaapjes verkoos. Ik schiet m’n sloffen aan en kruip achter de computer.

"Duizendpoot gevraagd". Zo luidde de kop van de advertentie van mijn allereerste 9 tot 5 baan. Inmiddels werk ik al lang niet meer 5 dagen 8 uur per dag. Het zijn er veel meer geworden, alleen nu niet meer voor een baas. Maar als ik terug kijk op wat ik doe, of heb gedaan dan is die naam "duizendpoot" me eigenlijk nog steeds op het lijf geschreven.

In de vorige column ging het over 'Power to the People', oftewel het feit dat consumenten zo weinig inspraak hebben. Vraag....aanbod. Ook al zeuren er veel mensen op organisaties, toch raken de feesten steeds uitverkocht. Gevolg: een organisatie blijft doof voor wensen van bezoekers omdat hij zijn feest toch wel vol krijgt.

Columns. Web-logs. Ingezonden brieven in kranten en tijdschriften. Iedereen heeft tegenwoordig een mening en wil die graag verkondigen. Vaak zijn het proefballonnetjes, prikkelende meningen, ronduit ondoordachte beschuldigingen, maar vaak ook verwijten. In een tijd dat niemand zich meer laat vertellen wat te doen schreeuwt iedereen wel wat een ander zou moeten doen.