Ik weet het nog heel goed: mijn allereerste festivalkaartje. Al vanaf mijn dertiende luisterde ik naar hardstyle, 2009 was het toen. Mijn allergrootste droom was om naar Qlimax te gaan. Ik keek alle aftermovies en CD’s van Q-dance. Toen ik zestien was, was het eindelijk zo ver: de aanschaf van mijn allereerste festivalkaartje. Free Festival – the harder styles 2013. Omdat het festival 16 plus was kon ik deze bijwonen. En wat had ik er zin in!
Circus Extrema was dit jaar neergestreken in mondain Wanroij. De organisatie had gesproken: het roer moest om. Duurzaam was het toverwoord en geen scrupules verdomme. Ecologisch moest het. Dat betekende: geen geldverslindende decors, maar gewoon alles gemaakt van sinaasappelkisten en bananendozen, met hier en daar tie rips en duct tape voor de stevigheid. Exit podiumdanseresjes, geen struisvogelveer meer te bekennen, hello natuurcamping aan het water. Niet alleen lief zijn voor elkaar maar ook voor de aarde: dát was wat Extremisten anno 2017 wilden, zo had de organisatie bedacht.
Dimitri Vegas & Like Mike mogen zich een heel jaar lang nummer 1 van de wereld noemen en ons confronteren met het feit dat de scene ten onder gaat aan de oppervlakkige overcommercialisering en de aanbidding van de 'pannenkoekenhouse'. Het carnavalesk gestylede stel komt bij een gemiddelde gig niet verder dan 'hee, hoo!', het als basisschoolkinderen terugtellen van tien naar één en het leegspuiten van flessen champagne. Is dat dan 'artiest zijn'?
Als klein jochie van zes jaar oud was ik in het bezit van een geweldig apparaat, een kleine radio met slechts één speaker waarin ook een cassettedeck was verwerkt. Niet alleen kon ik hier op radio luisteren en cassettebandjes afspelen, het was zelfs mogelijk om je eigen stemgeluid rechtstreeks op een cassettebandje te recorden. Aardig awesome voor een jochie van zes lentes jong! Nu hoor ik de groep jonge Partyflockbezoekers zich met enige twijfel afvragen wat ‘the f#ck’ cassettebandjes dan toch zijn?
Dat waren onvoorspelbaar briljante opslagdevices!
In juli staan er weer een aantal mooie feesten op het programma! Sommige feesten hebben een specifieke dresscode, maar welke kleding hoort daar eigenlijk bij? In samenwerking met Amber Schutte van Dresscode.nl maakten wij een overzicht van de leukste feesten van juli met een dresscode, en leggen wij precies uit welke outfits daar bij horen.
Ticket in de pocket en outfit gescoord? Zenuwen ook de baas? Dan ben je klaar voor festivaldag! Lekker weer, zonnebril, mobieltje in de tas, genoeg geld om de dag goed gehydrateerd door te komen, je goede humeur nog en dan? Gaan en genieten! Zo simpel is het, toch? Nee, niet in verwend Nederland!
Sinds een paar weken circuleert er een filmpje van de legendarische (oké, misschien niet de beste artiest, maar wel een bekende naam) David Guetta op het internet. In dit filmpje zien we hoe David gezellig wegspaced op zijn eigen muziek tijdens Tomorrowland. Hij is ietwat verwilderd en kwa looks een schril contrast met de Fransman zoals wij die jaren geleden kenden: glanzende lange lokken, een gezonde blos en een typische Franse Haakneus die wel elegant stond....
Een kleine drie maanden geleden kreeg ik op mijn werk niet zulk leuk nieuws. Wegens een reorganisatie binnen het bedrijf moet ik helaas op zoek naar een nieuwe job. Op het moment dat ik dit schrijf krijg ik een flashback naar een column van een jaar geleden, waarin ik nagenoeg hetzelfde schreef. Helaas heeft de crisis dus niet twee, maar drie keer toegeslagen. Laten we hopen dat drie keer in dit geval echt scheepsrecht is. Er staat me dus maar één ding te doen: solliciteren! Of wachten op die beloofde €1000,- van vriendje Rutte. Maar eerlijk is eerlijk, daar overleef ik ook de zomer niet mee.
Vorige week had ik met een vriend van me een leuke discussie. Zo’n onderwerp waar je nooit over uitgepraat raakt. Nu raken vrouwen überhaupt niet gek snel uitgepraat, maar dit lijkt voor beide seksen toch altijd een discussie waardig puntje: de verschillen tussen mannen en vrouwen. En dan met name het feit dat het begrip ‘one of the guys’ enorm aan populariteit lijkt toe te nemen. Alle vrouwen willen er één zijn en alle mannen lijken het daarmee te moeten doen.
Een maandagmiddag in Rotterdam. Het zonnetje schijnt en de mensen zijn vrolijk. De stad is volop in beweging. Ze ademt energie. Ze leeft. Met een heerlijk weekend vol lentekriebels achter de rug, struin ik langs winkeltjes met de nieuwste mode, allerhande prullaria en hippe hebbedingetjes.
Mijn kennismaking met hardcore was onvermijdelijk. Mijn broers luisterden het beiden en het werd bijna dagelijks gedraaid in huis. Toen ik een jaar of twaalf was moest ik er niets van hebben, ik vond het takkeherrie en ik luisterde liever reggae en dancehall. Misschien dat ik me ergens wilde onderscheiden van mijn broers en daarom een andere muziekstijl koos, maar uiteindelijk duurde het niet lang voor ook ik besmet werd met het hardcore virus.
Er was eens, lang geleden, een tijd waarin ‘house' iets heel anders betekende dan uitverkochte megafeesten, miljoenenomzetten, DJ's met popsterrenstatus en je moeder die tijdens het afwassen meeswingt op de radiohitjes van David Guetta. Om in die tijd te weten wat hot en not was, kon je geen YouTube aanzetten, Soundcloud beluisteren of op dancefora meelezen: internet bestond nog niet. Slechts enkele platenzaken waren gespecialiseerd in het nieuwe fenomeen en feestjes vond je via flyers of van horen zeggen...
Je weet niet wat je hebt totdat het weg is. Een goede gezondheid bijvoorbeeld. Hier sta je niet echt bij stil zolang alles functioneert zoals het hoort. Ik moet hier wel bij stil staan.
Toen ik nog een klein gabbertje was in 1994 waren er genoeg van de 'oude garde' die het voor mij als gemis ervaarden dat ik de Energiehal en Parkzicht niet 'had meegemaakt'. De "A Nightmare in Rotterdam"-feesten waren legendarisch, en de flyers ervan hingen jarenlang op mijn kamertje aan de muur.
Nustyle en Rawstyle. Mainstream en Industrial. De euforische melodieën en de rauwe beukende geluiden. De ellenlange breaks en de harde bassen. De muziek waar we met z’n allen zo van houden
Zo. Dat zit er weer op. De verkiezingen van 2012 zijn geweest. De politici zullen de marathon werkdagen van campagnevoeren langzaamaan gedag kunnen zeggen. Het goed moéten beantwoorden van elke ondubbelzinnige vraag van een journalist zit erop. De tijd waarop politici hard afgerekend kunnen worden op een misstapje is verdwenen. De verkiezingsuitslag is bekend...
Zondag laat in de middag was het, stiekem nog nagenietend van qlimax van de avond van te voren toen ik het nieuws ontving. Stil was het. Heel het nagenietende gevoel was weg. Alsof ik het helemaal niet heb gehad. Alsof ik de avond van te voren niet weg ben geweest maar mezelf in een diep zwart gat bevind. De grond onder m'n voeten zakte weg. Dieper en dieper...
Daar sta ik dan, na een tocht met flinke tegenvallers maar tegelijkertijd ook unieke en hele mooie momenten, ben ik dan eindelijk waar ik zijn wil, op slechts een steenworp afstand ligt het paradijs waar ik al die moeite voor genomen heb. Of de hele tocht echt de moeite waard was laat ik nog even in het midden, tenslotte kan geen enkele ervaring compleet 'nutteloos' zijn in het leven. Om het even wat voor een ervaring het ook is, het gaat er om wat je er mee doet.
Een tijdje geleden zei een vriendin van me dat ze nooit 'zomaar' met iemand het bed in zou kunnen duiken. Toen ik haar vroeg waarom ze dit niet zou kunnen, zei ze dat dat kwam door haar geloof in God....
Steeds vaker lees ik berichten over de war on drugs. Het begint er op te lijken dat war on drugs begint te verliezen, en is dat niet logisch? Aan het eind van het verhaal is het altijd de bad guy die moet verdwijnen....
Vroeger toen de koeien nog met de hand werden gemolken en katoenen luiers gewassen werden was liefde een heel ander begrip dan tegenwoordig. Men leerde elkaar kennen en gingen rustig afspreken op de woensdag avond, dat was immers de enige avond dat de jonge mensen van huis mochten. En af en toe in het weekend, als het maar niet te laat werd.
