er bij zijn dat iemand overlijdt... meegemaakt?

zo egoistisch.. maar ben zo blij, dat een patient vandaag is overleden en niet morgen als ik moet werken...


deze man ws al een tijd ziek en verzorg hem al 2 weken heel intensief.. gister dacht ik al dat ie niet meer wakker zou worden als ik zijn kamer binnen zou lopen, dokter geweest en familie omdat 'het wel eens de laatste x kon zijn'

vandaag kreeg ik telefoon dat hij overleden was..

ik vind het echt heel rot voor familie en andere nabestaanden en natuurlijk voor de collega die het ontdekte, maar ben ook zo blij dat het niet gebeurde met mij in de buurt..

was er echt bang voor.

de intensieve zorg verlenen vond ik echt heel fijn om te doen.. maar dood blijf ik gewoon heel erg eng vinden... het moment van overlijden meemaken dan..

kennen jullie dat gevoel?

Ja, maar eerlijk gezegd denk ik dat je het wel zou kunnen als het om een familielid zou gaan.

Het hoort toch een beetje bij je werk. Ik zou er niet tegenkunnen dat door dit werk de dood 'normaal' wordt!

uhm.. dt denk ik ook wel.. maardat is dan meer omdat je 'de laatste woorden' wilt horen..

en je dierbare niet alleen wil laten sterven... niemand, bijna niemand wil alleen sterven..

maar ik was zo bang.. heb het 1x eerder gehad.. in de zomer.. en wist toen dat ik het nooit meer mee wilde maken.. nu denken jullie.. nee, wie wel.. maar ik zou in staat zijn me ziek te melden als je het aan zou kunnen zien komen..

gelukkig werk ik niet hel erg veel. .en is de kans kleiner.. maar ja.. je kunt er niet voor weglopen..

kdenk dat je een beetje een verkeerd beroep hebt gekozen, als je daar niet tegen kunt...????

Ik maak het wekelijks mee met mijn beroep.
Ik ben verpleegkundige in het ziekenhuis.
Gebeurd echt heel vaak op mijn afdeling. Maar ik ben er absoluut niet bang voor en kan er gelukkig goed tegen.
Heel vaak is de dood ook zo mooi na zoveel lijden. Helaas overlijden er soms ook veel te jonge mensen. Daar kan ik het dan wel weer moeilijk mee hebben maar neem het gelukkig niet mee naar huis.
Alleen in mijn nachtdiensten is het natuurlijk niet zo prettig. En dan naar het mortuarium

mn pap is brandweerman (jawel), en heeft daarbij een aantal jaar gewerkt bij de ambulance

dus die heeft ook veel te maken met mensen die dood gingen enzo.. veel mensen vragen ook aan mij of hij het geen eng beroep vind.

maar hij zegt dus dat het wel erg is enzo, en dat je er daarna met collega's over praat, maar dat je het wel van je af moet kunnen zetten. er is op de kazerne ook iemand naar wie je toe kan gaan mocht het niet zo lukken met de verwerking.

zolang het slachtoffer niet dicht bij hemzelf staat, doet hij gewoon zijn werk, al klinkt dit wel hard (niet zo bedoeld). maar tis zijn werk om mensen te redden, maar helaas lukt dat niet altijd, en dat beseft hij zelf ook wel. je moet er afstand van kunnen nemen omdat je anders het hulpverlenend werk echt niet lang trekt.

dat zou hij ook niet kunnen als het om iemand gaat om zijn naaste omgeving, maar das denk ik ook een heel ander verhaal.

gelukkig heb ik nog nooit een mens zien overlijden

maar misschien heb je idd dan een verkeerd beroep gekozen?

Heb heel veel respect voor de mensen die dit werk doen

Trouwens ik ben er ook een paar keer bij geweest op het moment dat iemand z'n laatste adem uitblies zeg maar. Dat doet je echt wel wat hoor. En dan familie opvangen enzo.Het zal natuurlijk nooit wennen. Maar om heel eerlijk te zijn. Hoe vaker je het meemaakt hoe harder je wordt. En idd dat je het op een gegeven moment ook normaal gaat vinden.

DÀT is dus precies wat ik bedoel.. dood zelf is niet fijn.. maar eng vind ik het als iemand overlijdt in je armen, als je in de kamer bent..

die open ogen.. machteloze blik.. kan ook vredig zijn.. maar dat vind ik heel naar..


het is niet echt mijn 'werk' het komt voor.. maar het heeft ook zo veel mooie dingen..

yup,stond erbij en keek erna wel 2 keer trouwens niet prettig,but live goes on

ik heb respect voor de mensen die zulk werk hebben...zou het zelf nooit willen doen

K kwam een keer thuis van me werk en zag me moeder n stuk verderop in de straat met nog wat mensen staan en ben dr heen gelopen..
Lag n oudere man die bij ons in de straat woonde op de grond en niemand kon EHBO

Ik ben hem gaan beademen en reanimeren tot de ambulance kwam maar t hielp niks meer hij had n hartstilstand gehad en was daardoor omgevallen

Ik had n afspraak bij de kapper meteen nadat t gebeurd was en t ging best goed met me tot ik die kapsalon in kwam toen besefte ik denk ik pas echt wat er net gebeurd was..

Ik barste ff in tranen uit.. was denk ik de spanning!!

Was iig achteraf wel eng om mee te maken!
En vooral de begrafenis..

Iedereen van z'n familie kwam me badanken voor wat ik gedaan had.. dat werd me echt teveel!!
Hij was inprincipe al dood en ik heb eigenlijk niks gedaan dan..

3 jaar geleden is mijn oma overleden

we kregen thuis een telefoontje, en mijn pa scheurde weg met de auto

mijn zusje en ik fietsten er knoerhard achteraan

We kwamen daar aan, en toen was ze net overleden... ik weet niet of ik het had willen zien, maar ik had nog wel graag tegen haar gezegd hoe lief ik haar vond hoewel ik wel weet dat ze dat wel wist

Me opa had botkanker en lag al een hele tijd op et bed zonder dat ie nog iets kon.. Hij is in bij zijn van heel de familie rustig ingeslapen Maar dat ie ze laatste adem uitblies en hoe ie daar toen lag.. Dat vergeet ik van me leven nooit meer

Ja ben er trouwens ook bij geweest toen mijn eigen opa'tje stierf. Bij was al zwaar dement dus het was wel een opluchting. Maar als het een dierbare is is het wel heel anders hoor.

ja, me oma thuis. tot de laatste minuut
de hele familie was der bij, en toen de dokter dat zei was ze weg.

hoop het nooit mee te maken

jah heb het meegemaakt echt gruwlijk je ziet die gene gewoon weg zakken hij zget nogn et niet gedag uhl

hangt er ook vanaf hoe die gene dood is gegaan
mijn oma is dood gegaan aan kanker en was zo ziek dat de laatste dagen ze nix meer kom, nit praten niet bewegen , was bijna alleen nog boit met een vel wat er van overwas.

Ht was ZO mens onterend omt e zien dat het gewoon een opluchting was en tot enige blijdschap leide dat ze heen was gegaan.

hangt er dus maar net vanaf

2 krank..

het gebeurt vaker dat mensen 'wachten' totdat ze de dierbaren hebben gezien en gesproken.
soort afscheid..

soms is het ook heel fijn voor familie en persoon zelf..

maar als 'verpleging' blijft het naar.. ook al gun je diegene nog zo veel rust.. liever bij een collega dan bij jezelf..

misschien is het anders als je echt een hele hechte band hebt ontwikkeld door de jaren heen.. misschien is het dan wel fijn om iemand te begeleiden en te kalmeren.. kun je tenminste nog ergens mee helpen..

me oma kon al niet meer praten. besef had ze ook niet echt meer, ook omdat ze helemaal voorgepropt met uhh, die verdovingsmiddel, hmzzm, ben ff die naam kwijt,
ze had een sterk hart, heel sterk, pas toen de dokter zei dat de hele familie der was was de hartslag weg.

als verpleegster lijkt me idd erg moeilijk

Waar werk jij Lisette?

lijk me echt eng en erg idd om mee te maken als iemand in jou bijzijn sterft

bij m'n opa. Vanaf het moment dat het achteruit begon te gaan tot het moment dat het over was. 4 uren afwachten, bedenken wat je nog wilt zeggen, z'n hand vasthouden enz.. Ben heel blij dat ik erbij was en heb kunnen zeggen wat ik wilde maar makkelijk was het niet. Op het moment zelf viel dat mee maar achteraf..



Idd..

Ja 3x meegemaakt in mijn leven en ik praat er niet graag over!

was een keer op de manege. Een gezin kwam een dag vrij paarden huren om in de buitenbak te rijden. Ik moest helpen met het begeleiden van die mensen. Het feestje was overigens voor de vader zn verjaardag.

De man was aan het rijden in de buitenbak en opeens zien we het paard los in de bak lopen en die man lag op de grond. In eerste instantie dachten we natuurlijk dat dat paard hem eraf geflikkerd had maar hij had een hartaanval gehad.

Eerste hulp werd verleend en 112 gebeld en ambulance e.d. was snel ter plaatse maar het was tevergeefs. Die man werd alle kleuren van de regenboog en in ene dood echt HEEL bizarre.

Ik was vrij klein nog maar dit vergeet ik echt nooit meer...

dit is van mijn oude stageplaats. PG afdeling.. dus met dementerende ouderen.

werk daar nu alle diensten die open staan via Randstad, dat is zo een 3 a 4 x per week..

maar ik werk ook bij DKJ.. DE kleine Johannes. dat is met autisten.

en gelukkig minder mensen die overlijden..

bij de dood van mn vader die had ook kanker net toen ik
binnenkwam stierf hij en op eerst had ik nergens last maar
af en toe dan zie ik dat beeld voor me brrrrr
kan nu ook bij de vrijwillige brandweer maar ik zie het niet echt zitten om mensen delen van de rails te moeten halen nee dank je
maar echt iemand zien sterven is een eng iets maar toch was ik blij voor mn pa dat ie geen pijn meer had

Mn overgroot oma was gestorven tijdens het oppassen op me. Ze lach in de stoel en ik dacht dat ze lag te slapen... Later kreeg ik het te horen.
Ik was nog te jong om het allemaal op te vatten was een jaar of 4,5 maar toch het gevoel is niet echt te beschrijven een soort leegte...

Vorig jaar onbekende man dood zien gaan die een hartstilstand kreeg bij mij in de straat.
En bijna mijn opa dood zien gaan,ging op ziekenbezoek en toen werd ik nog net in de gang tegengehouden door de zuster dat mijn opa dood was gegaan paar minuten geleden,ik kon zelf nog kiezen of ik de kamer in wilde,maar ik durfde niet

Iemand dood zien gaan is niet echt bepaald leuk vooral als het voor het eerst is dat je dat ziet maar zo raar als het klinkt het went.
Al moet ik zegge dat het bij oudere mensen wat makkelijker is dan bij jongere mensen....

laatst werd hier een jongen van zijn scooter gereden door een auto.. die jongen valt en de auto die erachter rijdt, walst zo over hem heen..
het gebeurde recht voor mijn ogen. heb samen met een paar andere mensen de auto op zijn kant gegooid omdat de jongen er nog onder lag.
hij zag er vreselijk uit, met armen en benen in allemaal onmogelijke hoeken gewrongen.
de ambulance heeft hem meegenomen, of hij het overleefd heeft weet ik niet..

Helaas wel ... ik was boodschappen aan het doen met mijn moeder, achter ons bleek een man in elkaar gezakt te zijn. ambulance kwam, maar het reanimeren mocht niet meer baten ...

best eng om te zien als iemand daar levenloos ligt, met zijn ogen open, maar je ziet geen uitstraling meer in zijn ogen ...

iedereen moest gewoon doorgaan met boodschappen doen zodat er geen opstopping kwam, maar dat was echt raar ... je 'ding' doen, terwijl iemand daar dood ligt te gaan brrrr

Nee, maar ik hoor het wel achteraf.. Ik loop stage als doktersassistente bij een huisarts en als er opeens een spoedgeval binnen is gekomen, dan hoor je achteraf soms weleens dat die patiënt is overleden.. En dat is dan echt niet leuk!

nee gelukkig niet

Set:

Het is zwaar, maar je doet het wel en daar heb ik veel bewondering voor. Ik zou heel veel moeite met dat soort werk hebben, denk dat ik dat niet aan zou kunnen. Dus dat je er wat minder goed tegen kan, so what? Je bent een van de selectieve groep die dat soort werk doet en daar heb ik echt veel respect voor!

Lisette ======>

Ik was erbij toen mijn vader overleed.

Hij was al ziek en had kanker, de avond dat hij overleed lag hij in het ziekenhuis, nog maar twee dagen.
Ik ben er heen gegaan omdat ik een raar gevoel kreeg dat als ik er nu niet heen zou gaan het misschien wel nooit meer zou kunnen.
Het was heel raar want toen ik bij hem kwam kon hij nog praten en hebben we nog gelachen en elk uur ging het steeds slechter, tot hij niet meer kon praten en alleen nog maar met z'n armen kon zwaaien. Ik zag gewoon dat hij zat te vechten tegen de dood en dat hij niet dood wou. Vanaf 12 uur 's nachts tot 8 uur 's morgens heb ik aan z'n bed gezeten en toen was het over.
Op dat moment besef je het nog niet omdat je een paar uur ervoor nog met hem hebt zitten praten.
Ik werd naar een kamertje gebracht met allemaal verplegers en daar heb ik keihard staan schreeuwen en om me heen geslagen. Om tien uur 's ochtends, nog geen twee uur later dus, kwam gelijk een begrafenis ondernemer die mij kwam vertellen wat voor soort kisten er waren, echt als ik op dat moment een pistool had gehad had ik hem neergeschoten.

Het is nu bijna drie jaar geleden en nog steeds zie ik af en toe dat beeld nog voor me hoe hij daar lag en om zich heen lag te slaan, het was echt heel erg heftig.

Dat beeld raak je nooit meer kwijt, het wordt een deel van je. Net zoals dat je vader altijd een deel van je blijft. Je bent tot het einde bij hem gebleven. Ik hoop dat dat al wat genoegdoening biedt. En ik weet zeker dat waar hij ook is, hij over jou waakt!

Ik ben er een half jaar geleden bij geweest toen mn vader stierf, hij had longkanker.
Die laatste dagen/uren die ik met hem gehad heb die koester ik echt en dat is heel belangrijk voor mij!

Begrijp heel goed wat je hebt doorgemaakt Powerpussy, bij mij was het een beetje hetzelfde verhaal, mij vader wilde gewoon ook echt niet en heb m ook tot de laatse seconde zien vechten er tegen en dat was zo moeilijk, todat mn broer en ik tegen m zeiden ga maar pap t is goed


Mn broer had zn ene hand vast en ik zn andere toen ie zn laatste adem uitblies, ik vond dat achteraf heel mooi dat het zo gegaan is, ik vind het niet eng doodgaan hoort bij het leven,(beetje oneerlijk dat niet iedereen sterft na een mooi leven gehad te hebben op wat oudere leeftijd). Maar ik kan me voorstellen dat het anders is als het niet een dierbare van jezelf is.

De verpleegsters die erbij waren vonden het ook heel moeilijk en hebben gewoon mee staan huilen, maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat mn vader pas 52 was en al zo'n 3 jaar af en aan op die afdeling terrecht kwam en daar de hele boel vermaakte

2 kimmetje... Ja dat was bij mijn vader dus ook zo, mijn vader had ook longkanker. Hij was 44 toen hij stierf.
En de verplegers kwamen ook de hele tijd bij me om te vragen of ik nog wat wou eten of drinken en of ze wat voor me konden doen en ze zeiden ook steeds dat het niet goed was als de hele tijd in die kamer bleef, dat ik af en toe even weg moest gaan. Maar ik wou het zelf persee zo, en ik ben ook heel blij dat ik dat gedaan heb. Ik denk dat ik het zo beter heb kunnen verwerken/kan verwerken.



Zo was mijn vader ook, hij zat ook altijd in het rookhol zoals hij dat noemde. En daar zat iedereen dan. Het was net een kroeg hihi

ik was erbij toen mijn opa overleed en ik was juist heel blij dat ik nog bij hem kon zijn

Ik zat naast mn broertjuh toen die overleed .. maar was blij dat ik der bij was..

2 powerpussy: ik heb dat idd ook zo evaren en die verpleegsters waren echt , ik vond het alleen wel heel moeilijk dat je hem uiteindelijk toch achter moet laten en naar huis moet gaan, voelde me echt zo kut, wetende dat hij daar gewoon lag. Ik heb volgens mij ook zeker n half uur nadat ie zn laatste adem uitblies gevraagd aan de verpleegsters, weet je zeker dat ie dood is, helemaal in de war, maar ik was zo bang dat ie ons nog kon horen ofzo......................

Ja ik vind dat ook heel vreemd. Vooral dat je ook nog allemaal geluiden hoort en dan denk je.. Oh nee hij ademt nog, maar dat is gewoon lucht wat er nog uitkomt. Heel raar vond ik dat. Heel onwerkelijk allemaal...

Ik maak het ook bijna dagelijks mee.. Ben ook verpleegkundige, maar op een interne afdeling in het ziekenhuis.
De eerste keer dat je iemand ziet overlijden is heel moeilijk, maar je "leert" er mee om te gaan en voor veel mensen bij mij op de afdeling is het beter dat ze overlijden ipv lijden.

respect voor de mensen die er in hun beroep mee te maken hebben. lijkt me niet makkelijk

Mijn opa is op koniginnenacht in het ziekenhuis overleden en ik had er erg graag bij willen zijn.
Voor mn opa was het zon verlossing, hij wilde al hel lang niet meer.
en voor mezelf had ik t gewoon een fijn idee gevonden als iker bij had geweest..

Toen ik 14 was waren we op Kreta met vakantie. Ons appartement lag aan een landweggetje waar ze allemaal erg hard reden.

Drie dagen voordat we naar huis gingen hoorde we 's nachts een heel harde klap. We zijn direct naar buiten gerend. Op de weg lag een motor met daarnaast een jongen en verderop een meisje. Wij waren er als eerste bij. Ik ben bij die jongen gaan zitten en mijn ma is naar het meisje toe gegaan. Ik heb die jongen zijn hand beetgehouden en zijn pols gevoelt. Ik voelde de laatste hartslagen en toen overleed hij, terwijl ik hem vast had. De ambulance kwam pas na drie kwartier en het meisje kon het nog halen. De jongen was dus al dood en die lieten ze gewoon liggen. We zijn bij hem gebleven totdat er een andere ambulance kwam die hem wel kon meenemen.

De jongen was achterop een busje geklapt en is met zijn hoofd tegen de bus aangekomen. Het meisje werd door de klap van de motor afgeslingerd.

Dit heeft een heel bizarre indruk achtergelaten. We hebben nog wel gekeken bij de begrafenis van die jongen.