Verslag van Mindcontroller, 22 januari 2005

Allereerst: Foto's komen van de site van Hardcore Nation, check hun site voor meer foto's! Ik vervang deze zodra de foto's van PF online staan, maar nu alvast een klein visueel ideetje!

Zondagmiddag, tijd speelt geen rol. Je wordt wakker met pijn in zo’n beetje iedere spier in je lichaam, als je naar de wc loopt schiet spontaan de kramp in je kuit en je struikelt haast over je Nikies die gisteren nog wit waren en nu vol zwarte bagger gisterennacht zijn uitgeschopt alvorens je in een diepe coma in je bedje neerdonderde. Je had nog net wel de helderheid van geest om je spijkerbroek maar gelijk met een kilo wasmiddel in de wasmachine te douwen en je vraagt je af of de bagger die tot aan je knieën zat er wel helemaal uit is gegaan. Het slapen ging al moeizaam gisteren door de enorme piep in je oren en het gevoel dat de bas nog door je lichaam denderde, maar je hebt toch een paar uurtjes broodnodige slaap kunnen pakken. Brak, verrot en naar de klote (godzijdank alleen door de lichamelijke inspanningen en niet versterkt door chemische middelen of teveel bier) zit je op de bank met een glaasje sap om de verloren vitamientjes weer aan te vullen en ondanks al die ellende zit je met een grote lach op je smoel: Potdomme, dit is toch wel het ultieme gabbergevoel!

Zaterdagavond, 22-01-2005. Na weken ploeteren en tentamens leren was ik eigenlijk wel toe aan een verzetje. Zoals ik wel vaker doe als ik dagenlang saaie stof in m’n kop heb zitten stampen zette ik het cd’tje van Ramirez op en kwam ineens op het idee om eens te kijken of de beste man toevallig nog optredens in de planning had. Pas twee keer had hij ons kikkerlandje aangedaan in het verleden en beide keren moest ik missen. Ik moest even een keer goed in mijn ogen wrijven toen ik zag staan dat hij dit weekend op MindController zou optreden. Ja, dan is de keuze snel gemaakt!



Ik was pas één keer eerder op MindController geweest en dat was in het Beursgebouw. Heb toen enorm genoten van de muziek maar het volk stond me allesbehalve aan en dat is eigenlijk elke keer de reden waarom ik maar weer afhaak als er een hardcorefeestje is. Ik ben er nog eentje van de oude stempel en ik ga los als ik een zaal vol kale koppen zie die keihard staan te hakken. Dat nieuwe industriële geluid en het bijbehorende ge-pogo trekt me totaal niet en zodoende zijn er nog maar een paar feestjes per jaar waar ik mijn oude moves weer even uit de kast kan trekken, al m’n zorgen opzij kan zetten en waar ik kan hakken voor volk en vaderland. Dit zou er weer eentje gaan worden.

De Hemkade blijft voor mij een hardcoreparadijs. Ben er de laatste jaren op heel wat feestjes geweest maar ik vergeet nooit meer de Hellbounds en de Heroes of Hardcore feestjes eind jaren ‘90. Toen was het nog een donker hol met weinig opsmuk, tegenwoordig moet je oppassen dat je met je wause kop niet per ongeluk tegen de glazen wand opknalt en zou Tom Cruise jaloers worden van de bars die er staan opgesteld. Als ik de Praxis zie opdoemen weet ik dat je de beats al bijna kunt voelen en denk ik altijd even terug aan de drassige parkeerplaats vroeger. Ik vergeet nooit meer die keer dat een stel gabbers volkomen koekwaus hun auto in de sloot parkeerde en in plaats van boos te worden, gewoon de muziek nog een tikkie harder zetten en lekker doorhakten terwijl ze op de wegenwacht stonden te wachten.

Het was inmiddels 23.15 en er stond al een flinke rij voor de ingang. Gelukkig hadden we vanavond gastenlijst en konden dus zo doorlopen. Dit kon best eens een uitverkocht feestje gaan worden want er stonden flinke rijen bij de muntjes en de garderobes. Het was even schrikken toen de muntjes 2,20 bleken te kosten, da’s toch een beste prijs voor een biertje, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was tijd voor de Oldstyle Zaal. Tijd voor Danoooooooo! Eenmaal in dat zaaltje kijk ik even naar boven. Daar zit een grote chillout (die volgens mij helaas niet open was) en daar hangen een aantal werken van Herman Brood. Dan denk ik altijd even terug aan dat feestje ergens in 1998 als ik me niet vergis. Dano was de man achter de wheels of steel en het podium in de grote zaal was verder leeg. Er lag alleen een enorm doek en midden op dat doek stonden een paar emmers verf. Kwam je dichterbij, dan zag je een geconcentreerde man met een vetkuif als een razende heen en weer rennen met zijn verfkwast. Herman Brood, toen al een legende. Terwijl Dano stond te knallen en de menigte los ging, vereeuwigde Herman daar zijn zoveelste levenswerk en kwam af en toe even naar de microfoon om een stukje mee te zingen op de hardcorebeats van Daniël Leeflang. Voor zover ik al geen fan was van dit kwart van het Dream Team ben ik het toen wel geworden. Ik hoor Dano wel eens een foutje maken tijdens het mixen maar dat boeit me nooit een reet. Het is zijn platenkeuze en de interactie die hij heeft met zijn publiek die hem voor mij een van de beste hardcore DJ’s ooit maken.

Na slechts een paar platen was het me al duidelijk: al zou mijn feestje hier om wat voor reden dan ook ophouden, mijn avond kon niet meer stuk. Het is leuk om wat hardcoreclassics te horen maar er is zoveel meer vette muziek gemaakt en Dano liet alle stijlen voorbij komen. “Poison” en “Their Law” van The Prodigy, een vette remix van “Insomnia” van Faithless, een paar heerlijke ouwe technoknallers, wat ouwe hardcore, alles was er. Met als klap op de vuurpijl voor mij toch wel weer “The Prophet” van CJ Bolland…De beste plaat ooit gemaakt als je het mij vraagt. Beter kon het feestje niet beginnen en ik baalde best wel toen ik er na een uurtje alweer de brui aan moest geven. Want Ramirez zou om 00.30 acte de presence geven.

The Predator stond gruwelijk te knallen en dat klonk ook wel heel erg vet. Eens even zien of ik het nog kan…hoppa de beentjes de lucht in, waaiertje in de hand en even helemaal niets anders meer horen dan de bas. Yeps, het zat er nog. Ik denk dat een ieder die ooit besmet is geraakt met het hardcorevirus het met me eens is: Hardcore zit in je bloed en dat gaat er NOOIT meer uit. Een welverdiend applaus klonk na het laatste plaatje van The Predator en daar stond hij dan, de langharige producer die met hits als “Terapia” begin jaren ’90 een van de grote namen was op hardcoregebied.

Zoals ik al verwachtte viel het publiek stil en zag ik overal verbaasde gezichten. Tja, zeker niet bekend met zijn muziek of met zijn cd, want die staat vol met ranzig gehijg en geile teksten. Voor mij was Ramirez dan ook precies wat ik me er altijd bij had voorgesteld: een Zuid-Amerikaanse playboy met een kapotgescheurde broek die vooral veel met zijn heupen stond te schudden. Samen met twee danseressen en op de achtergrond de door hemzelf geproduceerde muziek gaf hij nog wat extra kracht aan uitspraken als “Orrrrrrrrgasmico” en ik zat weer even 10 jaar terug in de tijd. Geweldig!

Helaas was ik een van de weinigen. Het was me al opgevallen dat er behoorlijk wat jonkies rondliepen en daar heb ik echt helemaal geen problemen mee, don’t get me wrong. Maar als jij beweert dat je zo hardcore to the bone bent vind ik dat je best wat respect mag hebben voor diegenen die de scène mee hebben opgebouwd in de tijd dat jij nog met je blokken speelde. Hardcoreclassics gaan way back en Ramirez hoort daar bij, it’s as simple as that. Maar wat schertste mijn verbazing? Er werden bekers bier naar Ramirez gegooid, mensen die vooraan stonden staken hun middelvinger op en een aantal gastjes begon heel stoer “boeeee” te roepen. Zie foto:



Jezus wat had ik op dat moment last van plaatsvervangende schaamte, ongelofelijk. Als iets je stijl niet is (wat je van te voren had kunnen weten) ga dan lekker naar een van de andere zaaltjes. Er was voor ieder wat wils. Niet alleen is dit soort puberaal gedrag volkomen respectloos naar de artiest toe maar je verziekt er ook nog eens de sfeer mee en maakt dat degenen die het wel naar hun zin hebben staan te balen. Ik kon het dan ook niet laten een van de stoere mannetjes aan te spreken door hem zelf een dikke middelvinger voor te houden en te vragen hoe hij het zou vinden als ik heel de avond zo voor zijn neus zou komen te staan.

Voor hetzelfde geld was ik op mijn bek gerost maar gelukkig pakte het goed uit en vertrok hij samen met z’n vrienden naar een andere plek. Mooi, stond ik lekker vooraan. Gelukkig waren er nog wat oude rotten die de act wel begrepen. Toch nog een klein feestje en Ramirez was er zichtbaar happy mee. Na afloop kreeg hij zoals verwacht niet echt een denderend applaus, erg jammer.

Misschien dat Tellurian wat meer aansloot op de verwachtingen van het publiek. Dat was vanaf de eerste plaat knallen en ook zijn typische sound kon ik erg waarderen. Weet niet hoe ik die het beste kan omschrijven maar hij gooit er aardig wat acid doorheen en ik vind zijn muziek nogal onheilspellend en duister. Heerlijk. De rest van het publiek was het met me eens en binnen no time stond het propvol vooraan en zijn we maar naar achteren gelopen. Ondanks de enorme drukte was het in de grote zaal prima uit te houden, de ventilatie blies op volle toeren en dat is wel eens anders geweest in de Hemkade.

Tijd voor een hapje eten. Bij het smalle gangetje naast de munten dat de chill-out met de grote zaal verbond stond een flinke opstopping en ook in de chill-out zelf was het druk. Je moest behoorlijk lang wachtenbij de broodjesbar en een Raketje kostte 1 muntje, 2,20 euro dus, eigenlijk te belachelijk voor woorden maar wel erg lekker. Gelukkig kun je de kranen op de toiletten tegenwoordig gewoon opendraaien, dat is vroeger wel eens anders geweest, dus die dure ijsjes en drankjes compenseerde ik gewoon door daar af en toe effe een bekertje water te halen.

Toen ik terug de grote zaal inliep hoorde ik gelijk dat Chosen Few nu ook op het podium verschenen was. Sorry voor degenen die de inhoud van mijn bekertje Jus over zich hebben heen gekregen maar als ik “The Name of The DJ” hoor dan ga ik automatisch volslagen uit mijn pan. Goeie combinatie, die twee DJ’s. Om me heen kijkend viel het me op dat er best wat mensen stilstonden. Er liepen best wat mooie dames rond, die in de huidige hardcorekringen “clubkutjes” genoemd worden. Ik heb nooit moeite met mooie dames maar ergens miste ik wel een beetje de halfkale reefteven met sporttopjes. Wat ik zag hakken waren vooral de mannen, de vrouwen waren nogal ondervertegenwoordigd. Wat me echter ook opviel, was dat er gewoon GEEN pogo’ers waren. Best wat trainingspakkies en kale koppen. Dr liepen ook wat gastjes met van die ronde brilletjes met hologramglazen, als ik dat zie zit ik zo weer terug in de tijd. Al met al stond niet iedereen los te gaan, maar daar tegenover stond ook dat ik weinig agressie bemerkt heb. Eigenlijk heb ik heel de avond toffe gesprekken gehad en vond ik het sfeertje prima te doen.



De MC kondigde de volgende live-act aan: Shadowlands Terrorists. Ja, dat wilde ik toch ook wel even horen. Viel me eerlijk gezegd een beetje tegen, erg veel breaks en die MC verpestte het voor mij persoonlijk nogal met z’n gebrul. Wel heel cool om te zien hoe heel de zaal losging bij “Die bass moet je nie horen, die moet je voelen!” Verder was het ook echt te druk in de grote zaal, je kon amper uit je dak gaan of je had weer een elleboog in de oog. Eens even kijken in het kleine zaaltje.

Dat bleek een goede keuze. Voor mij was het zaaltje waar Dr. Rude en Bernd van 01.00 tot 05.00 stonden te draaien het vetste van heel de avond. Daar was een feestje an sich aan de gang. De een na de andere hit van weleer vloog je om de oren en de happy hardcoreplaatjes werden afgewisseld met keiharde knallers”. Het geluid klonk zwaar beroerd maar dat maakte me niet eens zoveel uit. Geweldig hoe in dit zaaltje echt iedereen stond te hakken. Ik zou wel alle platen kunnen gaan opnoemen die hier gedraaid werden maar dan wordt dit verslag nog zes meter langer, dus laten we dat maar niet doen. Het was gewoon een feest der herkenning, alle vette platen die halverwege de jaren ’90 zijn gemaakt kwamen voorbij.

De bekende kramp schoot in mijn benen en onder het podium kon je mooi even uitrusten. Alleen lukte mij dat niet want ook vanuit de grote zaal, waar Bass-D en King Matthew inmiddels bezig waren, hoorde ik alleen maar vette platen. Zeker toen ik “Slaves to the Rave” hoorde moest ik weer even een poging wagen. Geweldig hoe iedereen daar onder die houten balken stond los te gaan, zorgen dat je je kop niet stoot maar gewoon toch doorgaan. Ik had echt weer even dat ouwe gabbergevoel weer terug, heerlijk!

De sound van DJ Vince kon me niet echt bekoren en aangezien de temperatuur in het kleine zaaltje inmiddels was opgelopen tot een kookpunt toch maar weer even de Oldstyle Area ingedoken. Goede keuze, Dr. Z-Vago was hier bezig. Het leuke van dit feest vond ik dat er gewoon echt voor iedereen wat wils was. Je kon knallen als je wilde knallen, je kon lekker swingen in de oldstylezaal en dan had je nog het kleine happy hardcore zaaltje en het zaaltje met de draaistoeltjes waar ook flink stevig gedraaid werd. De leeftijd in de Oldstyle Area lag beduidend hoger en ik zag heel veel blije gezichten. Leuk om te zien. Na afsluiting met “La Onda” werd Buzz Fuzz aangekondigd en die weet natuurlijk ook wel hoe je een feestje moet bouwen. Heerlijk ouwe knallertjes, o.a. “Pessa Pessa”.



Mijn benen begonnen echter bijna uit elkaar te vallen. Tja, de tijden van urenlang hard gaan op de chemische middeltjes heb ik wel gehad, er zat niks anders op dan toe te geven aan mijn vermoeide lijf. Ik wilde nog heel even knallen maar toen ik de grote zaal binnenliep hoorde ik al dat dat daar niet zou gaan gebeuren. Rob Gee was daar bezig. Totaal mijn ding niet, nooit geweest ook. Had hem al eens eerder gezien in de Hemkade, toen nog de Fun, tijdens een American Heroes of Hardcore en toen ben ik ook afgetaaid. Wat een geweld zeg! Bijna terror. Moet zeggen dat ik zijn act dan wel weer erg lachwekkend vond, bijna op het arrogante af stond hij wild met zijn armen mee te dirigeren op zijn eigen muziek. Een entertainer is het wel. Voor mijn gevoel werd de sfeer ook wat opgefokter en we zijn nog maar even het kleine zaaltje ingedoken.



Darkraver was al begonnen toen we voor de laatste keer de wandeling door de grote zaal maakten en die hebben we maar gelaten voor wat het was. Het was al best druk bij de garderobe en het liep niet allemaal even soepel. Onze jassen bleken ook kwijt te zijn, maar ik mocht even zelf komen meezoeken. Heel netjes want sommige organisaties zeggen dan gewoon “wacht maar tot het einde”, ook als je zelf je bonnetje nog hebt en het dus hun fout is.

Om 05.45 stonden we dan eindelijk buiten, fucking freezing maar ik heb de kou niet eens gevoeld. Mijn lijf gloeide nog en al was het ter plekke gaan hagelen en stormen, die topnacht namen ze mij niet meer af.

Voor mij waren de helden van de avond Dano, Ramirez en de twee onbekendere DJ’s Bernd en Dr. Rude. Het kleine happy hardcorezaaltje en de oldstylezaal vond ik de hele nacht geweldig en al met al was het een zeer veelzijdig feest. Misschien stond niet iedereen uit zijn dak te gaan maar ik heb genoeg hakkende luitjes gezien om toch weer even terug in de tijd te duiken en de sfeer was prima. Het was niet te warm, ondanks de drukte hoefde je nergens (afgezien van de broodjesbar) echt lang te wachten. Het grootste nadeel vond ik het asociale gedrag van veel bezoekers tijdens de set van Ramirez. Als iets je niet aanstaat kun je ook gewoon weggaan. Rob Gee vond ik ook waardeloos maar het zou in mijn kop niet opkomen om dan maar met een dikke middelvinger voor hem te gaan staan. Daarmee verziek je het voor veel anderen en het komt gewoon heel respectloos en kinderachtig over. Als je zelf geen zin hebt om je oogkleppen af te doen en uit je eigen kleine hokje te kruipen is tot daar aan toe, maar laat anderen lekker in hun waarde en gedraag je gewoon volwassen. Sim-pel.

Al met al sinds tijden weer eens een geweldige Indoor gehad en ik heb nu al zin in HouseQlassics. Na zulke feestjes begrijp je gewoon weer wat beter wat bedoeld wordt met de uitspraak “Gabber ben je niet voor even, maar voor je hele leven!”!

Respect to all, keep the party vibes alive en tot in de Heineken Music Hall maar weer!

Groetjes Jacqueline!