Na een ruige vrijdag waarbij ze van,vrij geciteerd, gekke Japanse herrie overgingen op metalhypergrindspeedcore, wilde ik het nu wat rustiger aandoen. Op naar Promo, zonder een idee van wat me deze avond te wachten stond. Zonder enige vorm van planning stapte ik op de Interliner, waarna ik net voor het eindstation (Utrecht Centraal) een onhoudbare drang naar twister fries kreeg. Eerst nog even naar de BK dus, waar ik me rot schaamde. De beste man achter de balie begon namelijk een ode aan de producten van Burger King, nouja dat dacht ik. Het bleek over wat anders te gaan, het schaamrood stond me op de kaken. Ik besloot dus maar snel een kaartje te halen en naar een of ander perron te hupsen.
Na een treinrit waarin elke plaatsnaam werd herhaald door een paar Engelse toeristen (erg vermakelijk), kwam ik aan bij Bijlmer. Ik dacht de HMH meteen te zien en stormde dus op mijn doel af. M’n kompas had ik dit keer thuisgelaten, dus toen een aantal gedesoriënteerde Limbo’s zeiden dat het aan de andere kant moest zijn liep ik vrolijk mee. Vervolgens zijn we weer teruggelopen en bleek het toch gewoon te zijn waar ik dacht dat het was. De deuren gingen net open, en binnen 5 minuten stond ik binnen.
Dit was eigenlijk wel kenmerkend voor de hele avond. Binnen 5 minuten had ik munten gehaald, binnen 5 minuten had ik gratis en voor niets mijn jas opgehangen en binnen 30 seconden kon ik naar de wc, waar ook al geen vergoeding tegenover stond. Hetzelfde geldt ook wel voor eten en drinken, hierbij een compliment aan de razendsnelle organisatie
Fris binnen, besloot ik een oriëntatierondje te lopen. Het viel me op dat iedereen uitermate vrolijk was en er gezellig samen gehost en gerost werd. Wat een sfeertje
Vervolgens namen we een kijkje bij Dana, die een vrolijk dansbaar setje neerzette. Ik moet toegeven dat ik technogerelateerde shit steeds meer ga waarderen, de plaatjes toverden vaak een glimlach op m’n gezicht. Dat was ook zo bij Promo zijn set. Vergezeld door een aantal andere trekpoppen heb ik de beentjes weer gespreid
Amok wist de sfeer er vervolgens in te houden, maakte het wat rauwer (of moet ik r_AWer zeggen?) Gelukkig wist ik met m’n lange arm het laatste cd’tje te bemachtigen, ik vraag me toch wel af wat er op staat
Na een tijdje sloeg de vermoeiing toch wel toe. Het leven als marionet laat z’n sporen achter
Uiteindelijk ben ik weer terechtgekomen in de juiste trein, zonder complicaties. Die begonnen namelijk pas in de trein zelf. Een kerel bleek namelijk wel zin te hebben in een potje worstelen op de zondagochtend, en begon zich behoorlijk offensive te gedragen. Uiteindelijk (na een eindeloze discussie) heb ik het advies van m’n moeder (
Het was me het nachtje wel
















