Euthanasie

Ben jij voor of tegen Euthanasie?
En ik welke situaties ben je er absoluut tegen??


Ik vind op zich dat euthanasie wel moet kunnen.
Mensen die toch te komen overlijden en nog een lange lijdensweg te gaan hebben moeten zelf het recht kunne hebben om te beslissen over hunleven..

Tja, iemand die zijn leven ECHT wel beëindigen doet het toch wel. Er zijn tegenwoordig gewoon heel veel mensen die hun leven zoals het op dat moment is, beu zijn. Ze willen dus niet zozeer een einde maken aan hun leven, alswel aan hun leven zoals het dan is. Maar voor velen is het moeilijk om dat patroon te doorbreken (en wordt in Nederland ook niet echt gestimuleerd), dus vervolgens komt dan het idee van "als het zo moet, hoeft het van mij helemaal niet meer". De mensen die zo denken willen dus niet dood, ze zijn alleen ontzettend ongelukkig in hun huidige leven en willen dat niet meer.

Ik vind het wat anders als iemand alleen in leven kan blijven als kasplantje, ingeplugd aan allerlei apparaten en zo. Of mensen die echt heel veel pijn hebben die niet meer te genezen is. Van dat soort situaties kan ik begrijpen dat ze zo niet meer verder willen. Ik moet er voor mezelf ook niet aan denken.

Het leven is overigens geen heilig recht. Ieder individueel leven heeft als doel het waarborgen van het voortbestaan van de plant-/diersoort waartoe die behoort. Het doel van al die plant- en diersoorten is weer het waarborgen van het voortbestaan van de natuur waartoe die behoort. Een individu of soort dat niet (meer) kan bijdragen aan dat doel is dus volgens de natuurwetten niet langer nodig. Ze het leven ontnemen is misschien wat rigoreus, maar ze koste wat kost in leven houden is verspilde energie. Maar da's dan weer wat ik vind.

Wanneer je zou spreken over een echte depressie dan is dat een ongenezelijke ziekte. Het is een cirkel die niet te doorbreken valt. Ook niet met medicijnen. Ik ken iemand in mijn directe omgeving die aan een zware depressie lijdt (even voor de goede orde, deze persoon heeft in haar hele leven geen drugs gebruikt ). Zij gaat van de ene over op de andere medicijnen. De werking neemt naarmate van langduriger gebruik sterk af. Je hopt dus van medicijn naar medicijn. Er is nooit echte verbetering. Wel zo nu en dan een goede dag. Maar echte verbetering, naar het genezen toe of het genezen op zich, zit er niet in. Er is haar verteld dat ze de rest van haar leven zal moeten leven met een depressie die haar leven zal beheersen.
Ik vind dat als zo'n persoon na tientallen jaren vechten voor verbetering en daar niks voor terugkrijgt alle recht heeft om te zeggen dat ze er gewoon geen zin meer in heeft. Ik vind dat een rechtvaardiging voor euthanasie.

waaarom staan hier de bijwerkingen van antidepressiva??
ik bedoel ,die ken ik wel uit mn hoofd hoor en van veel bijwerkingen heb ik ook last van of gehad..
maar dat heeft weinig met euthanasie te maken.
Die bijwerkingen neem je voor lief, geloof mij

ik praat alleen maar onzin inge sorry dat is mijn sterkste kant..



lees mijn interpretatie maar eens goed door,dan zal je zien dat we op hetzelfde uit komen.

kijk maar eens naar hoeveel psychische klinieken er zijn in nederland en hoeveel studies hier naar gedaan worden?

Toch vind ik dat een moeilijk kwestie


dat is een van de situaties waarin het moeilijk is om een beslissing te nemen..

Maar ik kende ze nog niet. Secuur schreef:



Vandaar. De bijwerkingen lijken (ik heb het zelf nog nooit meegemaakt) mij erger dan de kwaal.

Ik vind de post van verwijderd wel erg sterk moet ik zeggen. Ik ben het in zeer grote mate met hem eens.

Maar voor een depressie......dan ken je evengoed nog wel heel wat uit je leven halen hoor!!

de bijwerkingen zijn schrikbarend.
de kwaal zelf zit hem diep in het geestje.

en als je dat geestje 1maal gevonden hebt waar de kwaal zit dan moet je daar voor jezelf vallen gaan leggen om het zo te proberen te onderdrukken

ik zie medicatie niet als een oplossing ik denk dat deze pas voor geschreven moeten worden bij een psychopaat..

praten is de beste medicatie

Wanneer je echt in een depressie zit (en dan heb ik het dus niet over de lichte vormen of een gemaskerede depressie) dan heeft praten geen nut. Op het moment zelf helpt t misschien een beetje. Maar wanneer de depressieve persoon weer alleen is.... tja, dat is dan weer een heel ander verhaal.

overstappen uit de kwaal en overstappen naar een nieuw leven en de trein pakken naar de maatschappij..

dat is wat IK moet doen

De Bijwerkingen zijn niet erger dan de kwaal....
Ik greep alle mogelijke manieren aan om er op de een of andere manier ervanaf te komen.
Wil niet zeggen dat ik me nu perfect voel maar wil niet meer ieder uur van de dag dood.
Vind de dood ook iets heel fascinerends dat cker.
Denk er vaak over na..
Maar zou niet d.m.v. van euthanasie een einde willen maken aan geestelijke problemen tenzij het problemen zijn zoals een stoornis die te erg is..

Dat vind jij niet. En dat is mooi (bedoel ik niet sarcastisch). Maar hartkloppingen? Dat is erg. Je hebt dan het gevoel dat je dood gaat. En bewust doodgaan is voor mij geen optie.

Dood is iets wat onomkeerbaar is. Aan de andere kant zal je er nooit spijt van kunnen hebben.
Wij gaan er in deze gedachtewisseling vanuit dat je dat op een later tijdstip nog zou kunnen evalueren of je idd de juiste keuze hebt gemaakt.
Ik denk dat het voor iemand in een uitzichtloze positie geen rol zal spelen. Het gaat om dat moment en om het toekomstperspectief. Wanneer je daar niets meer in ziet heb je dus ook geen leven meer.....

ik kreeg er steken van in mijn ogen,maar dat kwam ook doordat ik blowde en medicatie gebruikte.. ja ik weet het

blowen is een vorm van medicatie dacht ik,maar ik heb voor mijzelf ontdenkt dat het mij alleen maar triester doet maken dan dat ik al ben.

versterking van je gevoelens

en medicatie is mijn angst,dus heb ik gezocht naar andere alternatieven en ben tot de conclusie gekomen dat er niks mis is met mij,alleen ik uitspattingen heb door een tekort aan suiker,doordat er te weinig serotodine in mijn bloedje zat zeg maar..

ik ben mijn eigen psych,daar heb ik geen hulp voor nodig van een psychopaat,sorry dat ik dat zeg,maar ik zie die mensen echt zo..

waarom?

ze maken te voorbarig conclusies en testen de mensen wat zei weer toe kunnen passen in de praktijk op andere mensen..

zo zie ik het..en dan zegt hij maar dat is niet zo en dan vraag ik maar wat doen jullie dan?

en dan begint hij in woorden te praten die ik niet ken ja mzzls!!

dit is mijn mening

Volgens mij moet een psychiater (want zo heten die mensen ) jou aan het woord laten. Ze mogen geen conclusies bedenken, dat moet je zelf doen.

wat is een medicatie dan?

Mijn psych was niet zo , die bleef maar graven in mijn verleden. Maar mijn probleem heeft idd met te weinig serotonine aanmaak te maken waardoor ik soms periodes heb van zwaar weer zeg maar..
Mijn serotonine gehalte blijft nu redelijk op peil door mn medicatie.
Maar soms vergeet ik die dingen weleens te nemen omdat ik uitslaap ofzo en dan merk ik wel dat mijn lichaam al raar begint te reageren op dingen.

En ja idd, in deze discussie gaan we er idd vanuit dat iemand er later nog op terug kan komen.
Maar anders zouden zoveel mensen een keuze maken die verkeerd zou zijn. daar ben ik van overtuigd.
Ervanuitgaande dat er geen mogelijkheid is om er na je dood over na t denken maakt idd de hele discussie onnodig..
Want zelf krijg je er geen spijt van.
Maar wat dacht je van de omgeving..

Blowen om een depressie te onderdrukken? Dat is idd niet echt verstandig geweest. Je kan beter minderen met blowen. Uit meerdere onderzoeken is gebleken dat blowen een depressie kan 'triggeren' of zelfs veroorzaken. Mensen die blowen blijven namelijk hangen. Dit is echter alleen zo bij veelvuldig gebruik. Er zit geen voortgang meer in hun leven. Wanneer je dus blowt terwijl je een depressie hebt blijf je helemaal stil staan en heb je nagenoeg nergens meer zin in.

daar ben ik achter gekomen hansel (waanbeelden)

de omgeving is ook een heel groot iets wat mij bekeerd in mijn leven.
buitenland geeft mij rust,maar ik durf die stap niet te ondernemen.

rust in mijn hoofdje is heel belangrijk als denker..

nee geen medicatie/drugs..wat is dat verslavend daarom

Het maakt de discussie niet onnodig, maar het voegt iets toe
Ik ben namelijk van mening dat deze discussie meer gevoerd moet worden.


Ik vind de omgeving ondergeschikt aan het gevoel dat je zelf hebt. Natuurlijk hou je rekening met je omgeving, dat doet een sociaal mens altijd. Dit wil niet zeggen dat je door moet gaan op een manier waar je je zelf niet lekker in voelt en waar geen toekomst in zit.
Doorbreek het dan zou je zeggen... makkelijker gezegd dan gedaan. Ik spreek uit ervaring (jammer genoeg)

Ben ik het wederom mee eens..
Maar dat wil ook niet zeggen dat je maar op moet geven.
ik vind het moeilijk om mijn gedachtes hierover te onderbouwen met goede argumenten.
Het blijft een persoonlijke beslissing..

En daar kan ik maar al te goed in komen miss moodswing! Ik snap (denk ik) precies wat je bedoeld. Het is een vorm van hoop op verbetering denk ik. De onzekerheid.... misschien gaat het volgend jaar wel heel goed, misschien kom ik er dan wel uit.
Tja, het is idd moeilijk te onderbouwen wat jij bedoeld...

Juist dat bedoel ik. misschien kom je er wel weer uit en waarom zou je dan euthanasie willen plegen.
ZO heb je nog zo'n kwestie van erfelijke dodelijke ziektes..
Als je weet dat je het hebt en zodra de ziekte zich begint te openbaren zou je dan euthanasie willen om je leven goed af te sluiten of zou je willen aftakelen en op het moment dat het echt niet meer gaat euthanasie willen..
Of bijvoorbeeld die ene spierziekte MS
of die kinderziekte Progeria..
Daar overlijden ook mensen aan Die hebben het ook niet makkelijk..
Moet je in zon geval op verzoek euthanasie plegen terwijl ze in hun resterende periode nog best plezier kunnen hebben?
Als je zo ziek bent denk ik niet dat je dat goe dkunt bepalen

Voor de omgeving is depressie denk ik het ergste om mee te maken. Als je ziet dat iemand waar je veel om geeft heel depressief is, kan je eigenlijk niks. Het moeilijke van depressie is dat het een "ziekte" is die van binnenuit komt. Een soort van zelfvernietiging. De enige die het dus kan genezen, is de persoon die het heeft zelf. De kracht om de situatie te erkennen, de wil om deze te veranderen, en de moed om het ook daadwerkelijk te doen. Dat is wat nodig is om uit depressies te komen (indien het geestelijk is en niet lichamelijk). Pas dàn kan de omgeving echt helpen.

Overigens is depressie een anti-sociale emotie. Men kijkt alleen nog maar naar binnen, niet meer naar buiten. Alleen eigen ellende telt nog, er is geen interesse meer in de omgeving. Hoe sociaal de mens ook is, zodra depressie optreed is al het sociale weg. Vaak is het dus ook omgekeerd: bij gebrek aan aandacht uit de omgeving worden mensen depressief. Het is dan ook niet raar dat in deze individualistische maatschappij zoveel mensen depressief zijn...

Ik neem even een voorbeeld om mijn punt te maken:

Mijn oma had meerdere ernstige ziektes. Daaronder kanker door haar gehele lichaam. Spierdistrofie (als ik dit goed onthouden heb... was iets met spieren die minder werden ed) en nog meer van dergelijke zware aandoeningen. Zij besloot het te ondergaan.
Ik ben bij haar dood aanwezig geweest. Ze had heel duidelijk veel pijn en lang compleet plat van de morfine op bed.
Ik kan me voorstellen dat zij nog afscheid had willen nemen van oa haar broer dochters en kleinkinderen (kleine familie dus het kon) die daar aanwezig waren. Zij kon door de intense pijn, morfine en 'het vechten tegen' niet meer praten. In de periode daarvoor was ze heel warrig door de medicijnen en ziektes. Je kon niet meer met haar praten en dat irriteerde haar zichtelijk mateloos.
Op zo'n moment denk ik dat euthanasie uitkomst had kunnen bieden. Dan had ze afscheid kunnen nemen en op een (relatief) heldere manier heen kunnen gaan.

Ik ben dus van mening dat euthanasie in dat soort gevallen zowel voor nabestaanden als voor de persoon in kwestie een welkom geschenk zou zijn.

Ik vond het iig heel moeilijk dat ik geen echt afscheid (dus het over en weer (het tegen elkaar kunnen zeggen, nog een laatste ik hou van jou) heb kunnen nemen.

is een beetje lang verhaaltje geworden geloof ik.. sorry

hier praat je misschien over periodes van nog elkele jaren.
Als je echt over euthanasie gaat praten, dan heb je zoiezo al niet lang met te leven hoor, en dan praten ik over enkele weken.

Jij heb het over de spierziekte MS, daar kan je echt een prachtig leven mee hebben, en kom je dus niet eens in aanmerking euthanasie.

Jullie praten er hierover alsof je het op recept kan krijgen. Kan me hier echt kwaad over maken

*niet persoonlijk tegen iemand bedoeld* komt door eigen ervaringen

Ik denk idd dat het in zon geval een dankbaar geschenk is zeg maar

Als je weet dat je komt te overlijden en dan zon lijdensweg moet ondergaan.
Mijn opa had een herseninfarct gehad en was eenzijdig verlamd en als hij uit zijn coma was bijgekomen was hij compleet afhankelijk geworden van anderen.
Mijn opa wilde ook al geruime tijd niet meer leven..
Die zei iedre avond als hij naar bed ging zullen we maar gaan slapen en niet meer wakker worden,. De kinderen hebben het goed, de kleinkinderen hebben het goed..
Toch heb ik ontzettend genoten van mijn opa en een onwijs leuke tijd gehad..
Hij wilde al denk ik ruim 10 jaar niet meer leven..
Toch zou het een vreselijk gemis zijn geweest als hij zeg maar d.m.v. euthanasie zijn leven had laten beindigen. Hij is nu rustig ingeslapen maar daar kan ik me beter bij neerleggen dan als wanneer hij euthanasie had laten toepassen.
Dan zou het helemaal oneerlijk zijn geweest.
VInd het nu al vreselijk maar toch. Liever op de natuurlijke weg dan via euthanasie..
Maar dat is meer vanuit het oogpunt van een kleindochter die gewoon echt zielsveel van haar opa hield.
Voor hem zelf was het waarschijnlijk echt een geschenk uit de hemel geweest..
er zitten zoveel kanten aan zoiets.. dat is het nadeel;~

verwijderd>>>

Ik ben het niet echt met je eens. De persoon waar ik eerder in deze topic over schreef is een zeer sociaal vaardig persoon. Dat is ze nog steeds. Wanneer je samen met haar bent merk je niet veel van een eventuele depressie. Deze onderdrukt ze dan met veel pijn en moeite om er voor de ander te kunnen zijn. Ze is nog steeds begaan met de wereld om haar heen. Het is alleen op het moment dat ze alleen komt te zitten helemaal over. Dan loopt ze te janken en is alles teveel. Zelfs een kop thee is dan te zwaar om te tillen. Ze kan het normaal wel tillen hoor Het is even een voorbeeldje.

Ik weet niet of het nu wel duidelijk is wat ik bedoel...

en Marrutje

zo is het niet bedoeld.
wil alleen graag de mening van andere mensen weten hoe ze daar tegen over staan en in wat voor sitauties..

Ik praat meer over wanneer het naar mijn mening wel en niet te rechtvaardigen valt. Het is niet gericht op dat het in alle besproken (en eventueel nog te bespreken gevallen) beschikbaar zou moeten zijn.

Het is dus niet bedoeld om er mensen mee te kwetsen of iets dergelijks. En volgens mij spreek ik dan namens de meesten die in deze topic hebben gepost???

Euthanasie is een verworvenheid van de moderne maatschappij. Iedereen zou over zijn/haar eigen leven moeten kunnen beslissen. Dus 100% voor.

Het is dan niet natuurlijk geweest. Ik denk dat dat precies de essentie uit de discussie is die je hier neerzet.

Ik denk dat het te maken heeft met de behoefte om controle over je eigen leven te hebben. Iedereen wordt van jongs af aan geleerd dat je de macht over je eigen leven hebt, dat je kan en moet doen wat je zelf wil etc. Dit is echter een pure illusie aangezien je voor 99% afhankelijk bent van je omgeving en alles wat daarin gebeurd, en op het moment dat je dat beseft, kom je ook tot de conclusie dat de enige macht die je echt hebt over het leven is dat je het kan eindigen. "Liever geen leven, dan geen macht meer over het leven" zeg maar. Je hebt dus twee keuzes: de macht uit handen geven en laten gebeuren wat er gebeurd, en maar zien hoe het afloopt, of er een eind aan maken. De eerste optie is de moeilijkste, maar vaak ook wel de meest belonende. Maar als je weet dat doorgaan eigenlijk geen beloning meer zal geven, dan is de keuze natuurlijk snel gemaakt.

van je af schrijven lucht al op..

zeg niet dat t er is mja weet jij wat er wel is dan?

precies...

k ben er voor kvind het jammer dat er bij mij op de afdeling waar ik werk niet aan word gedaan omdat de artsen dat niet willen.
dat vind ik ook te begrijpen maar als je iemand zo verschrikkelijk ziet lijden wat voor kwaliteit van leven heb je dan nog?

Dit klinkt meer als overspannen/burnout. En dat is niet zozeer dat je niet meer wilt, alswel dat je niet meer kan. Dat echt letterlijk al je energie opgebrand is. Ik kan het natuurlijk niet beoordelen vanaf het forum maar zo klinkt het in ieder geval.

Hmmm ik heb vanuit mijn scriptie een discussiepunt voor mn eindgesprek



Ik ben zowieso vóór euthanasie, alleen je hoort mensen over ongeneesleijk terminale patiënten als Aids of K, over zwaar chronisch depressieve mensen maar niet over (zwaar) demente(rende) mensen.

Bij de meeste vormen van dementie weet de cliënt waar hij/zij aan lijdt, het ziektebesef is duidelijk aanwezig. Ik hoor op mijn werk veel cliënten die het duidelijk moeilijk hebben zo te moeten eindigen. Ik heb zelfs cliënten meegemaakt die zichzelf doodhongerden omdat ze echt niet meer wilden. Onmenselijk vind ik.

Maar anderzijds, dementerende in de laatste fase ( vaak de bedliggers) blijven soms maar doorleven, soms jaren lang zonder dat ze bewegen, praten etc. Ergens is dat dus hun innerlijke overlevingsdrang. Of is die drang louter lichamelijk en niet geestelijk?

Enfin, wordt een leuke discussie, mensen met suggesties, ideeën etc. laat maar horen

Ik ben niet voor of tegen, ligt meer aan de situatie

Zoals mn oma. Ze is echt harstikke dement, ze herkent me nog wel maar scheelt niet veel.
Ze was laatst helemaar overstuur omdat ze haar tas kwijt was, helemaal huilen. Het is echt niet leuk meer, zo zielig en tsja in zo`n geval kun je niet wachten tot ze dood gaat maar zul je op een gegeven moment realistisch moeten zijn om te zeggen als zij het niet meer ziet zetten om er in mee te gaan.

Ik ben absoluut voor. Er moet natuurlijk goed over nagedacht zijn en bedenktijd enz, maar als iemand niet meer wil dan is dat zijn eigen keus.

als ik door het leven moet gaan als een kas plant dan mogen ze bij de stekker er uit trekken

Ik ben voor, ik heb het van dichtbij meegemaakt en ik ben blij dat deze kans er was, vooral omdat die persoon het zelf heel graag wilde.

voor, ik hbe het ook van dichtbij meegemaakt

ik vind dat ieder mag beslissen of hij/zij wel of niet wilt verder leven

Het is vastgesteld door meerdere deskundige dat het een hele heftige depressie betreft (als je in beschouwing neemt (wat jullie onmogelijk kunnen weten) wat deze persoon mee heeft gemaakt, kan er ook maar 1 conclusie zijn)...

Zoals ik eerder in deze topic al aangaf komt dit voort uit mijn overtuiging. Het is in ieder geval niet logisch ervanuit te gaan dat er iets is na de dood. Dat is eigenlijk enkel de hoop omdat het hier op aarde lang niet altijd even goed gaat.

Back ontopic:

Dementerende mensen en euthanasie vind ik een ingewikkelde kwestie.
Waarom zou dat een opluchting zijn voor die personen? Hebben ze zelf wel door wat er met ze aan de hand is als het al vrij ver is?
En ik denk dat je dan ook als dokter zijnde misschien wel op je bord kunt krijgen dat diegene dat helemaal niet wilde.
Zo iemand is niet meer bij zijn volle verstand en dan kan jij geenbeslissing daarover maken..
Vind ik dan persoonlijk weer hoor..

Goh das toevallig...

Ik heb de tv aanstaan en dit gaat over dit omderwerp. Ze hebben iets nieuws... terminale sedatie....

Dat klinkt wel beter. Als een patiënt niet ondragelijk hoeft te lijden....

Ja Miss, in de meeste gevallen heeft een dementerende inderdaad door wat er aan de hand is. Het ziektebesef blijft lang aanwezig. Ik hoor zo vaak mensen verdrietig zeggen dat ze bang zijn dat ze nog vergeetachtiger worden, huilend op hun kamer zitten omdat ze hun kinderen niet herkenden etc.

Als je zo aan het worden bent, weet je ook wat je te wachten staat. Dat is voor die mensen een vreselijke gedachte, hoevaak hoor ik cliënten niet zeggen "geef mij maar een spuitje" of dergelijke opmerkingen.

De beslissing zal naar mijn idee gemaakt moeten worden wanneer iemand wel bij zijn volle verstand is. Ik hoop iig dat tegen de tijd dat ik oud wordt, de zaken zo geregeld zijn dat ik tijdig kan beslissen. Ik wil iig niet zo oud worden.

Dementie is vaak heel mensonterend, juist omdat diegene niet meer goed weet wat hij/zij aan het doen is. Eigenlijk gedragen ze zich weer als hele kleine peuters, alleen dan zijn ze volwassenen die al een heel leven achter de rug hebben en daarin het nodige respect hebben opgebouwd.

Tja, blijft moeilijke kwestie. Hoe lang moet je iemand in leven houden, en ten koste van wat? Wat is de toegevoegde waarde aan de samenleving van iemand die niet meer helder kan denken? Het is vooral de emotionele kant die het moeilijk maakt (geen afscheid kunnen nemen).

Die neem ik mee naar mn eindgesprek, thnx