Fijn dat je een topic hier geopend hebt Irene. Al zat Lex hier lately niet zo vaak meer, in de begindagen van Flock kwam 'ie hier vaak genoeg langs met z'n maffe weekendtopics.
Pfff wat een rare dag vandaag. Hoe close je kunt worden met iemand die je eigenlijk vooral virtueel meemaakt. Lex was echt een lid van de community op Phono. Hij hoorde er gewoon bij. Ik vergeet dat LowLands weekend in 2004 iig nooit meer. Toen ik 'm die nacht masseerde en hij me honderduit vertelde, huilde...het was herkenning, begrip...en 's ochtends heel lief een eitje bakte voor al zn gasten want als 'ie gasten had dan verzorgde hij ze altijd prima. Dan was het weer de stoere lieve Lex en waren de tranen weer vergeten.
Het schrikte mij af hoeveel we deelden en ik begreep zo goed waarom hij die snelle manier van leven koos. Ik vond het zo jammer, af en toe. Je merkte aan zn forumposts wanneer 'ie het moeilijk had, ik sprak vrienden van hem...soms dacht ik, Lex verdomme, vecht ervoor jongen, de wereld is zo gek nog niet. Zwart-wit, alles of niets. Dan weer wilde hij het roer helemaal omgooien, dan weer kon de hele wereld de tering krijgen. Op Awakenings Festival was het weer dikke pret, hij had speciaal voor mij zn zwembandjes laten staan zei hij...
En een week later las ik weer op het forum dat 'ie een hekel had aan z'n dikke buik. Zo tegenstrijdig van het ene op het andere moment. Opperste gelukstemming en dan weer intens verdrietig. En dat was die herkenning. Daarom kon ik ook nooit boos worden of zn leven afkeuren. Ik schrok wel eens als ik weer las dat er heftig geafterd was of hij na een wild feest weer in de auto stapte. Maar echt kwaad worden, nee...Soms leek het alsof hij dit leven bewust zo leefde. Live fast, die young. Genieten en gaan.
Maar soms ook, dan kreeg ik het gevoel dat hij zo graag echt gelukkig wilde zijn en dat had ik hem ook zo gegund.
Ik kende je niet heel goed Lex, maar door dat gesprek (je weet wel wat ik bedoel) toch ook weer wel. Je was zo jezelf op het forum. Zo puur en zo Lex. Soms totaal niet te volgen, soms heel pakkend. Soms grof en gemeen, maar direct daarna weer een schatje. Altijd met de goede bedoelingen, al kwam dat er misschien niet altijd zo uit. Je was een goeie jongen.
Ik hoop dat je daarboven ergens zit en je realiseert dat je heel veel gelukkige momenten gehad hebt. Dat je nu nooit meer denkt aan alle pijn en verdriet. Dat je ziet voor hoeveel mensen je iets belangrijks betekende. Hoeveel vrienden je had. Dat je niet eenzaam was. Onbegrepen wellicht door velen, maar dat is gewoon deze fucking maatschappij, die keurt alles af wat anders is.
Ik hoop dat je op zn fucking wolkje zit met een vette smile op je kop en straks meegeniet van je feestje. Het zal op Phono nooit meer hetzelfde zijn zonder jou Lex en vergeten doen we je NOOIT.
Heel veel sterkte aan iedereen die Lex goed kende, aan al z'n familie, z'n vrienden en aan iedereen die op welke manier dan ook iets met Lex te maken had.
Rest in peace.
