Manu Le Malin: Alles of niets!

Manu Le Malin is zo’n naam die ooit z’n eigen hoofdstuk krijgt in de hardcore bijbel. En dan waarschijnlijk ergens rond het hoofdstuk over de opkomst van de industriële kant van dit genre. De Franse artiest, normaal niet al te happig op interviews, wilde in het kader van de aankomende editie van Dedicat3d: Manu Le Malin graag een uitzondering maken.

Je set met Promo op Shadowbox in maart van dit jaar riep behoorlijk wat reacties op. Veel mensen waren lyrisch terwijl anderen de muziek dat uur maar geen plaats konden geven. Smaak-technisch is er eigenlijk geen middenweg. Is dat ook de manier hoe je je eigen muziek benaderd; alles of niets?
“Deels. Maar als je met Promo de kans krijgt om je eigen stijl te draaien in de hoofdzaal en je er misschien wat mensen mee kan raken die normaal voor de toegankelijke hardcore gaan ben ik tevreden. Ik word ook wat ouder, dus ben wat meer flexibel!“lacht de bijna 38-jarige Manu.

Het verhaal Manu Le Malin begint ergens in 1991. De toen nog (net aan) 20-jarige Emmanuel Dauchez wordt meegesleept door een groep vrienden en eindigt later die nacht op z’n eerste rave. Daar ontdekt de tot dan toe vooral door punk en ska gedreven Parijsenaar een andere wereld, één waarin een relaxte sfeer en nieuwe muziek perfect samen gaan. Op dat moment valt alles samen en Emmanuel besluit zich met hart en ziel toe te wijden aan het DJ-en. Nu alleen nog een naam. Geinspireerd door de film ‘Les Freres Petard’ valt de naam Manu Le Malin en het plaatje is compleet.

Via Psychiatrik soundsystem en het groeiende aantal tekno feesten claimt Manu al snel zijn plek achter de draaitafels. Het duurt dan ook niet heel lang voordat Nederland kennis maakt met de excentrieke Fransman. April 1994 was je eerste set in Nederland? “Zo ver ik me kan herinnerinen wel ja.” Het Earth evenement die nacht kent een lijst met indrukwekkende namen als Jeff Mills en Fierce Ruling Diva. En die tot dan toe nog onbekende Fransman. Alles behalve een slechte start dus! Hoe ben je eigenlijk begonnen met draaien? Je verleden is een behoorlijk mysterie. “Nou, om het mysterie in leven te houden… Ik werd een dj toen ik landde met mijn ruimteschip.”

In de beginjaren groeide Manu’s stijl (een combinatie van techno en trance) en werd al snel donkerder en harder met de opkomst van labels als PCP en Industrial Strength. Beide labels introduceerde een nieuw geluid: hardcore.

Manu slaat ook aan het produceren en als hij rond 1995 Lenny Dee, manager van het Industrial Strength label, op een feest ontmoet krijgt hij de kans om zijn eerste release uit te brengen: ‘Memory’. Saillaint detail van deze release, de b-kant bevat een track van Manu samen met Thomas Bangalter (Daft Punk).

Echter die andere release dat jaar, de plaat waar veel mensen voor het eerst met de Manu Le Malin stijl in aanraking kwamen is “Manga Corps”. Een release met 3 donkere, vreemde en voor die tijd bijna trage hardcore tracks waaronder de klassieker ‘The Hunter’. “Manga Corps zijn ik en sergeant Kabukibum, een alias van Dr. Macabre. We zaten in z’n studio en de tracks rolde er eigenlijk gewoon bij de eerste poging uit. Dat was fantastisch.”

Wie Manu Le Malin zegt, denkt aan Biomechanik. Een serie mix-cd’s welke ten tijde van de release de compilatie cd naar een nieuw niveau tilde. Hoe kwam de eerste Biomechanik tot stand?“In 1997 in Frankrijk, en eigenlijk in heel Europa, kwamen er een hoop dj mixen uit op cd. Zo kreeg ik het idee om dat concept wat verder te brengen en de compilatie cd te benaderen als een album. Met een nette hoes, en een titel in plaats van een dj naam. Zo kwam ik uit bij F Communications (het label van Laurent Garnier) en heb daar het project voor gelegd. De insteek was een dubbel cd, met op de ene disc een dj mix en op de andere exclusieve tracks van artiesten die ik zou uitkiezen. Plus natuurlijk het visuele element, de artwork. Ik was altijd al een groot fan van het werk van H. R. Giger, dus zijn naam viel al snel.” Giger, een kunstenaar welke onder andere bekend is van het Alien-ontwerp uit de Alien filmreeks is niet direct de minste naam. Klopt het dat je Giger’s toestemming voor het gebruik van zijn werk hebt verkregen door hem persoonlijk te benaderen? “Inderdaad. Ik heb Giger in 1997 ontmoet om hem de eerste editie van Biomechanik, en natuurlijk m’n tatoo, te laten zien.”

Manu Le Malin en tatoeages, een herkenbare combinatie. Je tatoos zijn een kenmerkend deel van je verschijning. Welke heb je eigenlijk als eerste laten zetten? "Dat was de Trojaanse helm op mijn linkerarm, het logo van een Engels label uit ’68 die rocksteady en ska uitbracht.” Het zou niet de enige tatoeage blijven. Inmiddels staat Manu’s lichaam vol met de meest prachtige tekeningen. Misschien wel het meest opvallend is de op Giger’s werk gebaseerde Biomechanik tatoo over een groot deel van zijn arm, nek en borst. Hoe lang duurde het wel niet om die te zetten? “Dat waren een behoorlijk aantal sessies met Tin-tin.“

Tegen het einde van de jaren 90 startte Manu samen met z’n goede vriend Torgull het label Bloc 46, welke sindsdien meer dan 20 releases heeft uitgebracht. Vanwaar zelf een label beginnen? “Ik ben samen met Torgull aan het label begonnen om simpelweg onze en de muziek van nieuwe talenten te kunnen releasen. Maar na een tijd kwamen we er toch achter dat het moeilijk is om een label te runnen welke aparte dingen uitbrengt. Vandaar ook dat het nu stil ligt. Ik ben ook niet echt een zakenpersoon, dus…”
Tegen de laatste releases aan veranderde het label ook van naam. Vanwaar deze naamsverandering? “We hadden wat problemen met de oude naam door slechte verhalen die toen rondgingen. Schijnbaar betekende het voor sommigen dat Bloc 46 iets te maken had met Nazi’s in de 2e wereldoorlog. De naam kwam terug in sommige geschiedenisboeken aangezien ze ook Block 13, 14, 26, etc hadden in die tijd. Niets te schokkends maar om aan alle roddels een einde te maken – aangezien we 100% anti Nazi zijn – besloten we de naam aan te passen.” En zo ging Bloc 46 voortaan door het leven als 46 Records. Het is helaas alweer even stil in die hoek. Toevallig niet stiekem ergens plannen liggen voor nieuwe releases? “Nee, zoals ik al zei. Het is voorbij.”

Ondertussen gaat de Biomechanik serie stug door, in de herfst van 1999 volgt deel 2. Daarnaast begint Manu Le Malin steeds bredere projecten aan te nemen. Zo schreef Manu de soundtrack voor een cartoon op Canal + (‘Y’a un os’, vrij vertaald: er is een probleem). En nam hij bovendien samen met Torgull in de zomer van 2000 deel aan ‘Hier, Aujord’hui, Demain’. Een project met Ren Koering en het Nationale Orkest van Montpellier waarin electronische en klassieke muziek werden gecombineerd. Hoogtepunt, twee concerten in Montpellier en Parijs. Hoe ging deze aparte samenwerking in z’n werk?“Dat is eigenlijk best lastig om uit te leggen. Torgull en ik schreven een stuk electronisch muziek van 45 minuten en het orkest heeft het overgenomen en deels nagespeelt. Op deze manier hebben we samen opgetreden in de theaters.”

Als we het dan toch over andere muziekgenres hebben, welke artiesten/bands inspireren je? Volgens mij ben je een behoorlijke metal fan. Zo mixte je tijdens je eerste sets op de Club r_AW feesten onder andere een aantal Korn tracks tussen de harde electronische muziek.“Dat klopt, ik ben een groot Korn fan. Ik haal mijn inspiratie uit een hoop verschillende soorten muziek. Denk dat dit eigenlijk voor iedereen wel geldt.” Bezoek je ook veel concerten? “Soms.” Of ben je meer een eter? “Ik ga niet zo vaak uit eten. Ik was vroeger een echte nachtbraker, veel uitgaan en een hoop drank. Maarja, ook ik wordt een dag ouder.”

Een zij-project waarin Manu’s alternatieve muzieksmaak goed tot uiting kwam was de band Palindrome. Samen met een groep bevriende muzikanten van z’n label en zijn punk verleden in het achterhoofd duikt Manu het podium op. Zijn rol, verrassend genoeg: de zanger. Zo zijn alle teksten op de eerste release ‘Rions Noir’ van Manu’s hand. Wat was het idee achter de band?“Fusie. En het experimenteren met electronische en acoustische geluiden.” Het avontuur duurde kort, na enkele releases en optredens werd de band al opgeheven. “Het was cool, maar een band is een band. Als je met iemand niet helemaal op één lijn zit kan je problemen verwachten. Wat dat betreft is het wel fijn om als DJ alleen te zijn, ik kan mezelf uitschelden en dat is het!”

Manu Le Malin is resident DJ op verschillende plaatsen, maar de Rex club in Parijs en het Antropolis festival in Brest (waar hij verantwoordelijk is voor de hardcore line-up) hebben toch wel een speciale plek veroverd. Hoe staat het met de hardcore scene in Frankrijk? Voornamelijk tekno feesten, is het niet?“Ja. Dit jaar heb ik bijvoorbeeld nog een 7 uurs set gedraaid op Teknival op de zondag morgen. Er zijn tegenwoordig wel steeds minder gratis feesten, maar de Teknival is toch elk jaar iets wat ik niet wil missen!”

Wat betekend de Rex voor de Franse (of Parijse) electronische scene?“Ik ben inmiddels al 14 jaar een resident in de Rex. Het is een instituut voor de scene. Laurent Garnier startte de club lang geleden en het is nog steeds één van de beste.”


Productioneel zat Manu Le Malin niet stil in de jaren na de millenium wissel. Belangrijkste wapenfeit uit die periode is misschien wel ‘Fighting Spirit’, Manu’s eerste solo-album uit 2002. Na 10 jaar losse releases was het tijd voor een geheel eigen werk. Het album werd dan ook enthousiast ontvangen door zowel pers als publiek. Enkele jaren daarna volgt het laatste deel in de Biomechanik serie; ‘Biomechanik 3, the final chapter’. Was dit echt de laatste?“Ja, dat was het. Eigenlijk was het de bedoeling dat de 2e al de laatste zou zijn aangezien ik niet zag hoe ik nog een deel zou kunnen dat verschilde van z’n voorganger. Maar het idee om de mix op te nemen in het Giger museum en daar een DVD bij te koppelen gaf me nieuwe energie. En dus gingen we voor deel 3...” Op de DVD bij de mix-cd is Manu live in de mix te bewonderen in de bar van het H.R. Giger museum in Zwitserland. Voor Manu een droom die uitkwam.


Je draaistijl inspireerd veel mensen. Van wie heb jij eigenlijk de kunsten achter de draaitafels geleerd?“Van een hoop mensen eigenlijk. Maar de 2 grootste inspiraties zijn Lenny Dee en The DJ Producer. Ik nam een beetje van hun stijl over en gaf er mijn draai aan, als ik het zo kan omschrijven. Maar het is denk ik ook een wisselwerking tussen ons.” Weerspiegelt je stijl je persoonlijkheid? “Het is hoe het is. Afhankelijk van mijn bui.” Qua genres ben je niet altijd even makkelijk te plaatsen. Hoe zou je je stijl zelf omschrijven? “Als we er een sticker op moeten plakken dan zou je m’n stijl doomcore kunnen noemen. Het is donker eng koud.. en core aangezien het recht in je raap is.” “Zelf noem ik het eigenlijk gewoon harde electronische muziek. Afhankelijk van m’n bui kan het dan heel direct of gek zijn en meer dansbaar zodat ik mensen uit hun dak kan zien gaan op vreemde beats.” Wat is je geheim? Je draait soms van die platen met een fantastische sfeer die niemand eigenlijk ooit eerder gehoord heeft. Waar haal je je muziek? “Op dezelfde plek als iedereen. Platenwinkels, labels sturen me dingen. Ik draai gewoon net even de andere tracks, of op een andere manier denk ik.” Tijdens je sets lijk je een hoop te experimenteren. Welke optredens hadden het beste resultaat? Manu schiet in de lach, “Dat weet ik allemaal niet. Elke keer is het verschillend. Ik heb wel eens hele goede resultaten gehad, maar ook wel eens slechte, en dan bedoel ik echt hele slechte resultaten.”

Met meer dan 15 jaar draaien in de vingers zal je inmiddels wel een behoorlijk collectie muziek hebben verzameld. Hoe ziet je woning er uit?“Eén grote rotzooi. 7000 platen die nog een plek zoeken. Ik heb hulp nodig,” grijnst Manu. Nog hobby’s naast het verzamelen van elke vinyl release die de mensheid kent? “Snowboarden. Films en slapen.”

Recentelijk sta je steeds vaker onder je techno alter-ego The Driver op feesten. Onder andere afgelopen zomer nog op het 5 Days Off festival in de Paradiso. Zal er ooit een moment komen dat Manu Le Malin en The Driver samen draaien?“Nee. Ik heb juist een nieuwe naam aangenomen om echt iets verschillends neer te zetten.”

Het meest recente werk van Manu’s hand was zijn medewerking aan de soundtrack van de Franse film “24 Mesures”. Is het een grote uitdaging om muziek te creëren voor een verhaallijn? “Zeker! Ik ben erg trots op het resultaat en kan eigenlijk niet wachten om het nog eens te doen.” Verder nog nieuwe producties in de studio? “Niet op dit moment, maar binnenkort…” Er zijn verhalen in de wandelgangen dat je weer in de studio zit met Guillaume Leroux (Dr. Macabre), is er nieuw Manga Corps materiaal onderweg? “We hebben een remix onder die naam gedaan, maar verder geen nieuw werk als Manga Corps.”



Vrijdag 17 oktober staat Manu Le Malin centraal in de 2e editie van het Third Movement concept DEDICAT3D. Wat kunnen de mensen deze nacht verwachten?“Ik hoop dat de mensen tegelijk niets en eigenlijk ook alles verwachten. Zoals zo vaak in m’n sets zal het een reis in de muziek worden, en niemand, mij voorop, weet waar we heen gaan!”

Voor dit feest heb je een interesante groep artiesten om je heen verzameld. Van wat ik weet heb je de line-up dan ook zelf samengesteld. Zou je je keuzes eens toe kunnen lichten?
“Miro ken ik sinds ik begon met draaien. Eerst van zijn producties, en naderhand als mens. Deze malloot is één van de beste producers in mijn ogen als oude PCP fan. En zijn muzikale visie sluit perfect aan op die van mij. Daarnaast is het gewoon een ontzettend feestbeest. Respect!”

Naast Miro (onder PCP liefhebbers ook bekend als E-Man, of het snoeiharde Kotzaak Klan) staat Dr. Macabre op het programma. Zoals al eerder in dit interview blijken Manu en Macabre elkaar goed te liggen in de studio. “Eén van m’n beste platen heb ik samen hem gemaakt, Manga Corps. Hij is virtuoos in de studio, om met hem te werken is fantastisch. Hij heeft net dat beetje extra wat hem een meester maakt. Daarnaast is hij ook nog eens één van mijn beste vrienden.” Relatief onbekende op de lijst is Emission, het hard acid alias van één van de Mindustries leden. “Hij is cool en bescheiden. Eén van de nieuwe generatie producers die de laatste 15 jaar aan muziek terugluisteren en daar hun eigen ding mee maken zonder simpelweg te kopiëren.” Ook Promo is deze avond aanwezig om waarschijnlijk in eigen stijl vervolg te geven aan de Promo & Manu set op Shadowbox eerder dit jaar. “PPPRROOMMMOO! De stem van de revolutie. Degene die de ballen had om me vaak naar Nederland te halen. We zijn zo verschillend als mens, denk dat we elkaar daarom ook zo respecteren. Hij neemt risico’s door nieuwe dingen te proberen met soms behoorlijke opgefokte beats. Hé man, mijn respect!” Binnenkort dus feest in de Melkweg, al was het alleen maar omdat deze nacht net een dag na Manu’s verjaardag valt. Alvast handig om te weten, hoe drink je eigenlijk je vodka? “Met Cola!”

Terugkijkende op al die jaren, eigenlijk ergens spijt van?
“Geen spijt, godverdomme!”