Moeder

Na een zeer vervelend weekend bij mijn moeder, waarin ze wéér eens zwelgde in zelfmedelijden, heb ik besloten al het contact met haar te verbreken. Ik ben het namelijk beu dat ik altijd op nummer 100 sta, na haar werk en haar vriendinnetjes, terwijl ik wél elke keer voor haar klaar sta als haar relatie weer eens niet goed loopt.

Ik heb het wel moeilijk met dit besluit.

Maar nou is mijn vraag: wie heeft dit besluit ook eens gemaakt/moeten maken? Hoe ben je daar mee om gegaan?

ik heb niet heel het topic gelezen maar misschien is het verstandig om even een "break" te nemen... een tijdlang elkaar niet te zien en daarna het contact weer langzaam opbouwen? nu je overspannen thuis zit is het logisch dat je minder kan hebben van andere mensen (en je moeder) als het wat beter met jou gaat zou je misschien wel weer contact met je moeder maken??

Je kunt altijd even skypen

Hai meissie...
Ik kan me best in jou verplaatsen..
Ik heb 16 jaar in Spanje gewoond bij mn moeder, me vader woonde in Ned, mn moeder was opnieuw getrouwd met een Spanjaard, ik had nog 2 andere zussen, die zijn allemaal weg gegaan omdat mn moeder nieuwe man ons niet mocht, ik was degen die nog bleef bij me moeder, ik was er altijd voor haar, ondanks dat ze voor die man koos in plaats dan haar kinderen, op een gegeven moment was ik ook niet meer gelukkig met mn moeder nieuwe man, had ik besloten om naar Ned te gaan wonen bij me vader, mn andere zus is toen ook naar Ned verhuisd, in Ned moest ik helemaal opnieuw een leven beginnen en de taal leren, maar ik heb er geen moment spijt van gehad, mn moeder is nu niet echt gelukkig, maar zij koos er zelf voor, ik heb t haar vaak kwalijk genomen, dat wij niet op de 1ste plaats kwamen, maar een of ander manier, ik ben nu gelukkig in Ned en ze blijft toch mn moeder, toch op zn tijd heb je een moeder nodig, ik zie haar nu 1 keer par jaar, dan komt ze een weekje naar Ned, maar ik heb er totaal geen behoefte meer om naar Spanje te gaan, ik hoef die man vaan haar nooit meer te zien...Ik mis Spanje niet, als ik ga wil ik lekker aan de kust met mn vriendje heen, dus ik zeg tegen jou, je kan wel contact verbreken met je moeder, maar ze woont wel in hetzelfde land als jij, je kan t nog altijd goed maken met haar als ej er weer aan toe bent, geniet van je leven nu, en kijk hoe t allemaal loopt..
Sterkte

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

k ben het namelijk beu dat ik altijd op nummer 100

Ik sta juist wel op 1 bij mijn moeder. Dat kan soms ook wat benauwend werken. En ook lastig omdat mijn moeder altijd alles voor mij en mijn zusje doet, maar het niet altijd terug krijgt.

Op plek 100 staan ken ik dus niet. Sterkte
En een tip, neem geen overhaasd besluit. Afstand nemen is altijd beter dan voorgoed alle banden doorbreken. Hiermee spreek ik wel uit ervaring.

dit lijkt me niet iets wat je zo maar ff tussen de lunch en t avondeten bedenkt.



zoals je ziet, ze is niet over 1 nacht ijs gegaan..


snap ik

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

Maar nou is mijn vraag: wie heeft dit besluit ook eens gemaakt/moeten maken? Hoe ben je daar mee om gegaan?

Ik heb ook geen contact meer met mijn moeder. Ik heb dingen gedaan die in haar ogen dom zijn (blijven zitten, stoppen met opleidingen enzo, verder was ik erg lui in huis en had ik overal commentaar op), en zij kan zich niet in mij verplaatsen waarom het zo gegaan is, en ze kan ook niet vergeven en vergeten. Mijn vader vond het ook allemaal stom van me, maar die kan zich nog wel in mij verplaatsen, die was vroeger ook wel zo.
Ik heb al een aantal keer met haar gepraat, verteld dat het ook stom is, maar dat ik nu wel bezig was met een opleiding, dat ik een vaste baan heb blablabla. Ook mijn excuses aangeboden, maar het is voor haar te ver gegaan dus ze kon me niet vergeven. Tja dan houdt het wat mij betreft wel op.
Ik heb het nu een paar keer geprobeerd (al is de laatste keer wel al 2,5 jaar geleden), en nu moet het maar een keer van haar afkomen. (al zit dat er niet in.
Ik heb me er wel bij neergelegd. Als je thuiswoont en je word door je moeder genegeerd, dan laat je haar vanzelf stukje bij beetje los. Al blijft het natuurlijk wel nog steeds moeilijk (maar laat ik dat niet blijken)

Heel herkenbaar... je stopt energie in een relatie en je bent de enige die de kar trekt.... heeeeel vermoeidend en slopend! Zo hoort het ook niet... Maar goed in zulke situaties moet je het koortje doorknippen... de verbinding letterlijk verbreken. Das soms pijnlijk maar als je er alleen maar slecht van gaat voelen dan is er geen andere oplossing dan voor jezelf te kiezen... ZO maak je ruimte voor weer andere dingen. In deze kwestie wel heel moeilijk want het is WEL je moeder dat maakt het extra moeilijk maar de schuld ligt niet bij jou iigval. Zij kan altijd nog de keuze maken om het contact te hervatten en te leren van deze vergissing.

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

Maar nou is mijn vraag: wie heeft dit besluit ook eens gemaakt/moeten maken? Hoe ben je daar mee om gegaan?

Ik had niet het contact verbroken want dat vind ik wel heel drastisch, maar ik heb wel een moment gehad toen ik nog thuiswoonde dat ik echt weg moest daar. Heb toen een kamer genomen van 600 euro maarja.....ik moest daar weg!

Nu woon ik al een aantal jaren niet meer thuis en de band tussen mijn moeder en ik is heel goed maar dat was vroeger wel anders.... Elkaar even de ruimte geven is dus best een goed alternatief maar het contact helemaal verbreken lijkt me heel moeilijk Denk daar wel 3 keer over na....

Zo zie je maar....dingen veranderen en je moet elkaar de kans geven!

Succes ermee!

geloof me spreek uit ervaring na een tijdje belt ze je vanzelf op en zegt dat het haar spijt

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

wie heeft dit besluit ook eens gemaakt/moeten maken?

ik

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

Hoe ben je daar mee om gegaan?

moeilijk
het moeilijkste op dat moment is accepteren dat je geen moeder meer hebt(vooral als er kleinkinderen in het spel zijn)
en soms doet dat best wel veel pijn om te zien dat een ander wel een goede moeder-dochter relatie heeft
en dat steekt soms

maar het verbreken heeft me zoveel rust teruggegeven dat ik het er voor over heb.

Uitspraak van verwijderd op vrijdag 13 april 2007 om 00:40:

geloof me spreek uit ervaring na een tijdje belt ze je vanzelf op en zegt dat het haar spijt

moet je niet zo'n koppige en egocentrische moeder hebben als ik
als ze nl weer contact wil dan moet ze "kleur bekennen"
en dat doet ze niet want dan lijdt ze gezichtverlies tegenover de hele familie

mijn moeder heeft ooit gekozen voor andermans kinderen en ons "gedumpt"
ze heeft inmiddels met haar familie, die kinderen en kleinkinderen ook amper contact
maar dat ligt niet aan haar

Uitspraak van verwijderd op vrijdag 13 april 2007 om 00:40:

geloof me spreek uit ervaring na een tijdje belt ze je vanzelf op en zegt dat het haar spijt

Dan ken je mijn moeder nog niet.

Uitspraak van AngelDoll op maandag 5 maart 2007 om 09:11:

Maar nou is mijn vraag: wie heeft dit besluit ook eens gemaakt/moeten maken? Hoe ben je daar mee om gegaan?

ik zit daar nu heel erg mee
ze heeft me nooit opgevoed
ik ben van jongs af aan in pleeggezinnen opgegroeid en toen ik op mn 16e bij haar kwam wonen, was dit voor mij nog geen jaar uit te houden omdat ze altyd zelf alle aand8 heeft en totaal niet ziet wie of wat voorn persoon ik ben.
ook heeft ze mij dingen aangedaan vroeger waar nu de littekens van te zien zijn,...dus wat moet ik ermee..?