Ik ben in mijn leven hooguit een keer of vier naar een Oranje-wedstrijd geweest, maar zaterdag zat ik in de ArenA tijdens Nederland - Schotland. Dat kwam zo. Ik ben goed bevriend met een in Amsterdam wonende Schot, genaamd Gordon. Gordon was dit weekend jarig en hij organiseerde een feest in aeen Amsterdamse kroeg. Veel van Gordons vrienden uit Schotland vonden de combinatie van dat verjaardagsfeest én Nederland - Schotland voldoende reden voor een weekendje Amsterdam. Gordon regelde een stuk of vijftig kaarten en ik dacht: ach, laat ik eens meegaan. Een potje Oranje, het was jaren geleden, vooruit met de geit.
Ik ging er met open vizier heen, oprecht bereid om het naar mijn zin te hebben, maar helaas: ik weet nu weer precies waarom ik ook alweer zo"n hekel aan dat Oranje-publiek heb. Ik vond het echt vreselijk. Achter me zat een groepje Schotten. Zij constateerden het ook: "Fucking shit home support. There is no noise. Absolutely no fucking atmosphere whatsoever."
Ze hadden (helaas) volledig gelijk. Oranje-supporters zetten een mal hoedje op, trekken een mal oranje pak aan, schilderen een vlaggetje op hun wangen en trekken hard schreeuwend en olé-oléënd naar het stadion, maar eenmaal op de tribune gezeten houden ze negentig minuten collectief hun bek dicht.
Het Wilhelmus wordt volkomen liefdeloos en zonder enige nationale emotie meegelalalalaad. Er is geen gezamenlijk repertoire van historische Hollandse liederen (terwijl ze écht wel bestaan; we hebben er genoeg). Niemand verzint een puntig spreekkoor. Nergens hoor je de scherpe ironie die ik bij Ajax om me heen gewend ben. Iedereen zit maar wat, met zijn malle hoedje, en praat zichzelf aan dat het een feest is. De KNVB kent de problematiek kennelijk en zorgt daarom voor zo veel mogelijk herrie om de stilte te verhullen: harde kutmuziek voor de wedstrijd, harde trance tijdens de opkomst van de elftallen, harde trance na een doelpunt en een luidruchtige, stupide pauze-act, verzorgd door een stel mongolen van Radio 538.
Het is schijn-uitgelatenheid. Allemaal nep, plastic en liefdeloos. Totaal gespeend van enig patriottisme of enig benul van wat voetbalsfeer is. Totaal geen supportersscherpzinnigheid met een lekker scherp randje. Voor doelpunten wordt gejuicht zoals je plichtmatig "hieperdepiep hoera" roept aan het eind van Lang zal hij leven, terwijl de lelijke skihut-beats uit de speakers dreunen. Daarna zet men het oranje petje recht, gaat men zitten en zwijgt men weer verder. Af en toe staat er een idioot op die anderhalve keer met een Brabants accent "t is stil aan de overkant!" schreeuwt, met een kijk-mij-nou-eens-blik in de ogen. En dat is het dan.
Een paar jaar geleden was ik op Hampden Park, waar Schotland met 1-0 van Frankrijk won. Toen Flower Of Scotland werd gezongen, trilde de lucht en kon je haast plakken snijden van de voelbare saamhorigheid die daar heerste. En toen die goal erin vloog... Nog nooit zoiets meegemaakt. Wat een absolute orkaan van hysterische vreugde. Mensen buitelden over elkaar heen. Toen de storm eindelijk weer was gaan liggen, moesten mobieltjes, brillen, schoenen en portemonnees bijeen worden gesprokkeld, want die waren tijdens het juichen zoek geraakt. ondertussen daverde Loch Lomond over Hampden, prachtig langzaam gezongen, als uit één keel, misschien wel een kwartier lang. onafgebroken.
Zaterdag, in de ArenA, was ook de Schotse Tartan Army vrij tam. Flower Of Scotland klonk nog geestdriftig, maar daarna sloeg ook in de Schotse bocht (Noord tweede ring) de sfeer dood, alsof de passieloze Hollandse labbekakkigheid besmettelijk was. Ze waren trouwens ook wel héél erg slecht, de Schotten, dat moet gezegd.
Het Oranje-publiek juichte voor de goals van Oranje zoals het ook zou hebben gejuicht wanneer Oom Bert en Tante Gerrie bij Lingo een groene bal uit de bak zouden grabbelen. Je hebt geen seconde het gevoel dat zo"n doelpunt iets voor mensen betékent, zoals je dat bij clubvoetbal wél hebt. In ons geval is die club Ajax, maar bij andere clubs is het hetzelfde: saamhorigheidsgevoel. Je bent sámen Ajacied. En er is humor. Harde zelfspot. Er zijn scherp gevonden liedjes en spreekkoren. Er is échte euforie, maar ook échte teleurstelling. Because we care.
Die cultuur wordt ook bij clubs bedreigd, trouwens. Maar bij Nederland - Schotland realiseerde ik me hoe ongelooflijk tof de sfeer tijdens (pakweg) Ajax - Fiorentina en Ajax - Olympique Marseille eigenlijk was. Dat mag ook wel eens worden gezegd. En niet alleen daar, maar (op een andere manier) ook op een gemiddelde maandagavond op De Toekomst, bij een thuiswedstrijd van Jong Ajax (Maandag allemaal gaan! Bijna kampioen!).
Als clubpassie automatisch met zich meebrengt dat een klein aantal supporters op bepaalde momenten een waas voor de ogen krijgt en iets gewelddadigs doet (wat ik op zichzelf niet goedpraat), dan neem ik die keerzijde graag op de koop toe. Wie daar vergoeilijking van hooliganisme in wil lezen, die gaat zijn gezegende gang maar. Tien keer liever een echte supporterscultuur mét donkere rafelrand dan het wezenloze, nikserige, middelmatige, platte en van elke liefde gespeende flutcultuurtje van Oranje.
Ik heb besloten nu écht nooit meer naar een wedstrijd van Oranje te gaan, want ik werd er intens verdrietig van. Vanaf heden weer lekker Ajax. Godzijdank
http://voetbaltalk.prikpagina.nl/read.php?f=563&i=1029280&t=1029280
Ik ging er met open vizier heen, oprecht bereid om het naar mijn zin te hebben, maar helaas: ik weet nu weer precies waarom ik ook alweer zo"n hekel aan dat Oranje-publiek heb. Ik vond het echt vreselijk. Achter me zat een groepje Schotten. Zij constateerden het ook: "Fucking shit home support. There is no noise. Absolutely no fucking atmosphere whatsoever."
Ze hadden (helaas) volledig gelijk. Oranje-supporters zetten een mal hoedje op, trekken een mal oranje pak aan, schilderen een vlaggetje op hun wangen en trekken hard schreeuwend en olé-oléënd naar het stadion, maar eenmaal op de tribune gezeten houden ze negentig minuten collectief hun bek dicht.
Het Wilhelmus wordt volkomen liefdeloos en zonder enige nationale emotie meegelalalalaad. Er is geen gezamenlijk repertoire van historische Hollandse liederen (terwijl ze écht wel bestaan; we hebben er genoeg). Niemand verzint een puntig spreekkoor. Nergens hoor je de scherpe ironie die ik bij Ajax om me heen gewend ben. Iedereen zit maar wat, met zijn malle hoedje, en praat zichzelf aan dat het een feest is. De KNVB kent de problematiek kennelijk en zorgt daarom voor zo veel mogelijk herrie om de stilte te verhullen: harde kutmuziek voor de wedstrijd, harde trance tijdens de opkomst van de elftallen, harde trance na een doelpunt en een luidruchtige, stupide pauze-act, verzorgd door een stel mongolen van Radio 538.
Het is schijn-uitgelatenheid. Allemaal nep, plastic en liefdeloos. Totaal gespeend van enig patriottisme of enig benul van wat voetbalsfeer is. Totaal geen supportersscherpzinnigheid met een lekker scherp randje. Voor doelpunten wordt gejuicht zoals je plichtmatig "hieperdepiep hoera" roept aan het eind van Lang zal hij leven, terwijl de lelijke skihut-beats uit de speakers dreunen. Daarna zet men het oranje petje recht, gaat men zitten en zwijgt men weer verder. Af en toe staat er een idioot op die anderhalve keer met een Brabants accent "t is stil aan de overkant!" schreeuwt, met een kijk-mij-nou-eens-blik in de ogen. En dat is het dan.
Een paar jaar geleden was ik op Hampden Park, waar Schotland met 1-0 van Frankrijk won. Toen Flower Of Scotland werd gezongen, trilde de lucht en kon je haast plakken snijden van de voelbare saamhorigheid die daar heerste. En toen die goal erin vloog... Nog nooit zoiets meegemaakt. Wat een absolute orkaan van hysterische vreugde. Mensen buitelden over elkaar heen. Toen de storm eindelijk weer was gaan liggen, moesten mobieltjes, brillen, schoenen en portemonnees bijeen worden gesprokkeld, want die waren tijdens het juichen zoek geraakt. ondertussen daverde Loch Lomond over Hampden, prachtig langzaam gezongen, als uit één keel, misschien wel een kwartier lang. onafgebroken.
Zaterdag, in de ArenA, was ook de Schotse Tartan Army vrij tam. Flower Of Scotland klonk nog geestdriftig, maar daarna sloeg ook in de Schotse bocht (Noord tweede ring) de sfeer dood, alsof de passieloze Hollandse labbekakkigheid besmettelijk was. Ze waren trouwens ook wel héél erg slecht, de Schotten, dat moet gezegd.
Het Oranje-publiek juichte voor de goals van Oranje zoals het ook zou hebben gejuicht wanneer Oom Bert en Tante Gerrie bij Lingo een groene bal uit de bak zouden grabbelen. Je hebt geen seconde het gevoel dat zo"n doelpunt iets voor mensen betékent, zoals je dat bij clubvoetbal wél hebt. In ons geval is die club Ajax, maar bij andere clubs is het hetzelfde: saamhorigheidsgevoel. Je bent sámen Ajacied. En er is humor. Harde zelfspot. Er zijn scherp gevonden liedjes en spreekkoren. Er is échte euforie, maar ook échte teleurstelling. Because we care.
Die cultuur wordt ook bij clubs bedreigd, trouwens. Maar bij Nederland - Schotland realiseerde ik me hoe ongelooflijk tof de sfeer tijdens (pakweg) Ajax - Fiorentina en Ajax - Olympique Marseille eigenlijk was. Dat mag ook wel eens worden gezegd. En niet alleen daar, maar (op een andere manier) ook op een gemiddelde maandagavond op De Toekomst, bij een thuiswedstrijd van Jong Ajax (Maandag allemaal gaan! Bijna kampioen!).
Als clubpassie automatisch met zich meebrengt dat een klein aantal supporters op bepaalde momenten een waas voor de ogen krijgt en iets gewelddadigs doet (wat ik op zichzelf niet goedpraat), dan neem ik die keerzijde graag op de koop toe. Wie daar vergoeilijking van hooliganisme in wil lezen, die gaat zijn gezegende gang maar. Tien keer liever een echte supporterscultuur mét donkere rafelrand dan het wezenloze, nikserige, middelmatige, platte en van elke liefde gespeende flutcultuurtje van Oranje.
Ik heb besloten nu écht nooit meer naar een wedstrijd van Oranje te gaan, want ik werd er intens verdrietig van. Vanaf heden weer lekker Ajax. Godzijdank
http://voetbaltalk.prikpagina.nl/read.php?f=563&i=1029280&t=1029280
