Giftigheid
Phyllobates terribilis is één van de giftigste diersoorten op aarde,
het zeer krachtige gif wordt hergebruikt uit opgegeten prooidieren
zoals giftige mieren en kevertjes. Overigens maken ook de prooidieren
zelf geen gif aan, maar eten van giftige planten en kennen dus hetzelfde
trucje als de kikker, er zijn ook vogels die giftige dieren eten en het
gif voor de afweer gebruiken. De gifstof wordt batrachotoxine genoemd
en staat op botuline na bekend als de allergifstige stof in de natuur,
het is sterker dan tetrodotoxine van de kogelvis.
Er zijn wel meer pijlgifkikkers die zeer giftig zijn, zoals de verwante soorten
Phyllobates bicolor en Phyllobates aurotaenia, maar deze soort produceert
tot 27 keer zoveel batrachotoxine en spant daarmee de kroon.
Dieren als slangen die toch een exemplaar opeten,
vertonen stuiptrekkingen en kronkelen lange tijd onregelmatig met wijd
openstaande bek tot ze het loodje leggen
of de prooi weer uitspugen. In het laatste geval kijkt een predator wel uit
er nog eentje op te eten. Slechts twee-tiende van een milligram is genoeg
om een mens te doden; het gif van een enkele kikker
is potentieel dodelijk voor zo'n 50 mensen.
Het Gif: Batrachotoxine
chemie en fysiologie
Batrachotoxine is een stof met een steroïdskelet; het effect berust op selectieve
en irreversibele depolarisatie
van de membraan van zenuw- en spiercellen door verhoging van de doorlaatbaarheid
voor natriumionen: het bindt zich met hoge affiniteit aan 'voltage-gated' natriumkanalen
in de membraan van zenuw- en spiercellen waarbij deze in open toestand worden geblokkeerd.
Om deze specifieke eigenschap wordt het gebruikt bij wetenschappelijk onderzoek naar deze
natriumkanaaltjes in de celmembraan.
Ook op de celmembraan van de hartspier is er een effect verwant aan dat van
de qua chemische structuur verwante digitalisglucosiden, met aritmieën, extrasystolen,
en uiteindelijk ventrikelfibrilleren.
De werking is enigszins verwant aan die van tetrodotoxine,
een vergif dat o.a. in de kogelvis wordt gevonden en dat op dezelfde
natriumkanalen werkt maar batrachotoxine antagoneert.
Een echt tegengif is echter niet bekend.
Bij muizen is de LD50 bij subcutane injectie 0,2 microgram/kilogram.
De geschatte dodelijke dosis voor mensen van batrachotoxine is 2 à 200 microgram,
dus maximaal 1/5 milligram, waarmee het een van de meest giftige bekende verbindingen is.
>>>>

Botuline blijft echter eenzaam aan de top staan

<<<<<<
![Bron: http://reptielenopvang.mayathuk.nl/foto/Clostridium_botulinum-big.jpg [img width=640 height=480 cacheid=00103f78002d08e6556f27811a0265932a]http://reptielenopvang.mayathuk.nl/foto/Clostridium_botulinum-big.jpg[/img]](/images/cache/00103f78002d08e6556f27811a0265932a)
De dodelijke dosis is ongeveer 200-300 picogram/kilogram lichaamsgewicht,
wat voor een volwassene van 75 kilo neerkomt op 15 nanogram, of 0,015 microgram,
dat is ongeveer 0,000000015 gram.
Dit betekent dat een hoeveelheid van 200 gram genoeg is om de hele
wereldbevolking te doden.
Het toxine wordt geproduceerd door de groeiende bacterie
Bron :
http://reptielenopvang.mayathuk.nl/index.php?view=article&catid=34%3Aslangen&id=101%3Aphyllobates-terribilis&tmpl=component&print=1&page=&option=com_content&Itemid=146