er mag gewoon vermeld worden welke groep of ras de misdaad heeft gepleegt
maar toegegeven, je werkt wel stigmatisering in de hand. Het is niet ALTIJD goed het te vermelden.
Zie hieronder ingeschreven stuk in Trouw van 1 maand geleden
Die lastige Marokkanen zijn wel ónze jongens
Praten met Job Cohen over probleemjongeren.
Praten met Job Cohen over probleemjongeren. © FOTO ANP
* print
* stuur artikel door
Gerelateerde artikelen
* 'De' Marokkaan bestaat niet
Etniciteit vermelden kan helpen om een probleem op te lossen. Maar pas op voor stigmatiseren.
Incidenten in Amsterdam, Ede en Gouda waarbij jongeren met een Marokkaanse achtergrond betrokken waren, halen de voorpagina’s. De vraag doet zich hierbij voor of het nuttig en wenselijk is om in de berichtgeving die etnische achtergrond te vermelden.
Aan de ene kant verklaarde Geert Wilders dat zich misdragende Marokkanen het land uitgezet moeten worden. Daartegenover staat de burgemeester van Gouda die zich ergert aan de ’mediahype’ en verontwaardiging over de bedreiging van buschauffeurs in Gouda-Oost. Hij stelt dat het incident uit zijn context is gerukt en de stigmatisering van Marokkanen als groep bevordert.
Wat in dezen wijsheid is, hangt af van wat een journalist, politicus of burgemeester met het benoemen van de etnische achtergrond wil bereiken. Maar het is ook belangrijk te bezien hoe etniciteit precies wordt gebruikt en wat de maatschappelijke effecten van het al dan niet vermelden van die etniciteit zijn.
Soms kan een bestuurder er bewust voor kiezen de term ’Marokkaan’ te gebruiken, omdat hij hoopt dat hierdoor het probleem in de toekomst zal verminderen. Een goed voorbeeld zijn uitspraken van burgemeester Job Cohen, naar aanleiding van de bedreiging van ambulancepersoneel in Amsterdam-West.
Cohen had het over „veel van onze Marokkaanse jongens die dit doen”, en „het gaat alle perken te buiten”. Hij lijkt hiermee twee doelen voor ogen te hebben gehad: begrip tonen voor de emoties bij het ambulancepersoneel, en daarnaast dit probleem in de Marokkaanse gemeenschap aankaarten in de hoop dat dit verwerpelijke gedrag ook in eigen kring openlijk wordt afgekeurd.
Het is in dit geval van belang, en daarmee komen we bij het tweede punt: Cohen heeft het niet over ’Marokkanen’, maar over ’onze Marokkaanse jongens’, waarbij hij benadrukt dat zij erbij horen.
De toon die Wilders aansloeg bij de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer is een geheel andere. In reactie op de busstaking in Gouda-Oost veegde hij alle Marokkanen op één hoop en sprak over ’moslim-kolonisten’ en ’straatterroristen’ die door het leger tot de orde geroepen dienden te worden. Veelzeggend was dat hij het had over ’gasten’, die als ze zich misdragen gewoon het land uitgezet moeten worden.
Anders dan Cohen is hier sprake van systematische uitsluiting. Wilders kan of wil niet inzien dat de jongens om wie het gaat, hoe ergerlijk en verwerpelijk hun gedrag ook is, niet ’onze gasten’ zijn, maar ’onze kinderen’ (in Wilders beeldspraak), of je dat nu leuk vindt of niet.
De maatschappelijke effecten van de uitspraken van Cohen en Wilders, die beiden het woord ’Marokkaan’ in de mond hebben genomen, zijn heel verschillend. Cohen wil verschillende problemen in de stad op lossen, terwijl Wilders niet geïnteresseerd lijkt in een oplossing. Hij blaast het probleem van zich misdragende (Marokkaanse) jongeren op tot bijna lachwekkende proporties, met als enige doel om ontevreden kiezers aan zich te binden. Hier is stigmatisering een bewust middel geworden om bij de kiezer te scoren.
Politici, bestuurders en media doen er goed aan per geval na te denken welk doel er gediend is met het vermelden van etniciteit, of het nu Marokkanen, Antillianen of Polen zijn. Soms is het voor het begrip van de context van bepaalde gebeurtenissen onontbeerlijk. In andere gevallen werkt het stigmatisering in de hand en wekt het onterecht de indruk dat zich misdragende jongeren in de openbare ruimte vooral kinderen van immigranten zijn.
Het gaat in feite om een veel algemener probleem van vaak laag opgeleide en kansarme jongeren, zoals de socioloog De Jong in zijn proefschrift ’Kapot Moeilijk’ laat zien. De recente rellen in Capelle aan de IJssel en het drugsprobleem en aanverwante criminaliteit in het West- Friese Koggenland (kan het Hollandser?) tonen dat nog maar weer eens aan.
![[img width=320 height=320]http://nielseninge.web-log.nl/photos/uncategorized/struisvogel.jpg[/img]](http://nielseninge.web-log.nl/photos/uncategorized/struisvogel.jpg)
