Sinds ik ben gestopt met de HAVO (4e klas), was ik ervan overtuigd dat ik succesvol wilde worden in de modebranche. Ik was niet te motiveren voor een algemeen vormende opleiding (lees: rebels). Dat leer ik wel in de praktijk, dacht ik, want verkopen zit in je bloed en er zijn ook geen duidelijke opleidingen voor. Het is me ook met de paplepel ingegoten, want mijn vader (vertegenwoordiger) en mijn opa (kleermaker) zitten in hetzelfde wereldje. Dus ik heb 7 jaar lang fulltime gewerkt in verschillende winkels, zoals Vet, Footlocker en De Rode Winkel en werd steeds beter en geroutineerder in mijn ding.
Maar echt gelukkig was ik niet en langzaam ebte mijn motivatie weg.
En als je alles denkt te weten, maar geen motivatie meer hebt om je passie er in te gooien kom je niet verder en is er ook geen uitdaging meer. Totdat er een oude bekende bij me in de winkel kwam die mij een fantastische baan (tenminste, dat dacht ik) aanbood. Ik was dolgelukkig, eindelijk een vooruitgang! 
Ik zou assistent bedrijfsleider worden in zijn nieuwe winkel. Veel nieuwe verantwoordelijkheden, een veel beter salaris en doorgroeimogelijkheden! Ik twijfelde even, maar ging voor het geld en dus ik heb mijn verstand gevolgd en die baan aangenomen. Had er veel zin in.
Maar diep in mijn hart voelde ik iets. Dat dit niet mijn droom was. Ik hou van mensen. Mensen observeren, helpen, met ze praten. Natuurlijk doe je dat ook in de winkel, maar vaak loopt dat uit op een teleurstelling omdat de klant geen vertrouwen heeft in je goede wil.
Vorige week ben ik begonnen met die baan. Na een paar weken vrij, heel veel leuke festivals en een fantastische zomer ging ik vol goede moed naar m'n eerste werkdag. De eerste paar dagen gingen prima. Ik had leuke collega's, die interesse toonden, en waarde hechtte aan de kennis die ik op had gedaan bij mijn andere baantjes. Behalve de bedrijfsleidster. Een temperamentvolle vrouw, 37 jaar, en sterk overtuigd van haar geloof in haar werkwijze die ik niet begreep. En ik geloofde in andere dingen die zij niet begreep. Je begrijpt dat dat binnen de kortste keren uitliep op conflicten.
Na een paar dagen met elkaar gewerkt te hebben, had ik een gesprek met een ander collegaatje van 27 jaar. Die vertelde dat ze dit jaar gaat beginnen aan een nieuwe opleiding; geneeskunde. Ik vertelde dat ik ook wel wilde gaan studeren, maar ik wist niet wat en vond mezelf eigenlijk al te oud. Verder hadden we het over elkaars interesses en visies op maatschappelijke kwesties.
De volgende dag hadden we weer samen pauze, en gaf ze me een heel informatiepakket van een opleiding die perfect aansloot op mijn ideeen! Culturele Antropologie; iets wat ik zelf nog nooit ontdekt had! Hoe bizar is dat.. Dacht ik bij mezelf.
Ik was helemaal opgetogen, heb de brochure van voor tot achter gelezen en dit is helemaal wat ik wil.
Vanmorgen kwam ik op mijn werk, dromend van mijn nieuwe plannen en ging aan het werk. Dit keer was het voor de zoveelste keer raak, dikke ruzie met de bedrijfsleidster.
We hebben lang gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat dit niet ging werken. Nu niet, over een maand niet, nooit.. Het klikte gewoon niet! Ik heb mijn sleutels ingeleverd, iedereen gedag gezegd en ben weggegaan.
En nu? Nu voel ik me vrij!
Eindelijk weet ik wat ik wil! Maandag zal ik mij inschrijven voor die opleiding, en ik hoop dat ik dit jaar nog kan starten...
Conclusie: Als ik die baan niet had aangenomen, had ik misschien nooit het pad gevonden waar ik nu insla en me gelukkig zal maken.. Alles gebeurt met een reden, dus let op de signalen.
Peace
Maar echt gelukkig was ik niet en langzaam ebte mijn motivatie weg.
En als je alles denkt te weten, maar geen motivatie meer hebt om je passie er in te gooien kom je niet verder en is er ook geen uitdaging meer. Totdat er een oude bekende bij me in de winkel kwam die mij een fantastische baan (tenminste, dat dacht ik) aanbood. Ik was dolgelukkig, eindelijk een vooruitgang! Ik zou assistent bedrijfsleider worden in zijn nieuwe winkel. Veel nieuwe verantwoordelijkheden, een veel beter salaris en doorgroeimogelijkheden! Ik twijfelde even, maar ging voor het geld en dus ik heb mijn verstand gevolgd en die baan aangenomen. Had er veel zin in. Maar diep in mijn hart voelde ik iets. Dat dit niet mijn droom was. Ik hou van mensen. Mensen observeren, helpen, met ze praten. Natuurlijk doe je dat ook in de winkel, maar vaak loopt dat uit op een teleurstelling omdat de klant geen vertrouwen heeft in je goede wil.
Vorige week ben ik begonnen met die baan. Na een paar weken vrij, heel veel leuke festivals en een fantastische zomer ging ik vol goede moed naar m'n eerste werkdag. De eerste paar dagen gingen prima. Ik had leuke collega's, die interesse toonden, en waarde hechtte aan de kennis die ik op had gedaan bij mijn andere baantjes. Behalve de bedrijfsleidster. Een temperamentvolle vrouw, 37 jaar, en sterk overtuigd van haar geloof in haar werkwijze die ik niet begreep. En ik geloofde in andere dingen die zij niet begreep. Je begrijpt dat dat binnen de kortste keren uitliep op conflicten.
Na een paar dagen met elkaar gewerkt te hebben, had ik een gesprek met een ander collegaatje van 27 jaar. Die vertelde dat ze dit jaar gaat beginnen aan een nieuwe opleiding; geneeskunde. Ik vertelde dat ik ook wel wilde gaan studeren, maar ik wist niet wat en vond mezelf eigenlijk al te oud. Verder hadden we het over elkaars interesses en visies op maatschappelijke kwesties.
De volgende dag hadden we weer samen pauze, en gaf ze me een heel informatiepakket van een opleiding die perfect aansloot op mijn ideeen! Culturele Antropologie; iets wat ik zelf nog nooit ontdekt had! Hoe bizar is dat.. Dacht ik bij mezelf.
Ik was helemaal opgetogen, heb de brochure van voor tot achter gelezen en dit is helemaal wat ik wil. Vanmorgen kwam ik op mijn werk, dromend van mijn nieuwe plannen en ging aan het werk. Dit keer was het voor de zoveelste keer raak, dikke ruzie met de bedrijfsleidster.
We hebben lang gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat dit niet ging werken. Nu niet, over een maand niet, nooit.. Het klikte gewoon niet! Ik heb mijn sleutels ingeleverd, iedereen gedag gezegd en ben weggegaan. En nu? Nu voel ik me vrij!
Eindelijk weet ik wat ik wil! Maandag zal ik mij inschrijven voor die opleiding, en ik hoop dat ik dit jaar nog kan starten... Conclusie: Als ik die baan niet had aangenomen, had ik misschien nooit het pad gevonden waar ik nu insla en me gelukkig zal maken.. Alles gebeurt met een reden, dus let op de signalen.
Peace
