Hoe ben jij er dan mee omgegaan, en heb je therapie of iets er voor gevolgd?
zij loopt nu bij de gelderse roos, alleen heb niet echt het idee dat het ook maar iets bij der heeft geholpen.
Ik heb eerst ook gewoon bij maatschappelijk werk gelopen en riagg, maar ik heb iets tegen de riagg, ze geven je gelijk voor elk wisse wasje medicijnen, ik ben zwaar tegen medicijnen, slik niet eens paracetemol

Dat heb ik ook weer een tijd volgehouden, maar zag inderdaad dat het niet veel opschoot, kreeg iedre keer weer iemand anders, wat ik heel onprettig vond, omdat ik eerst nog al eenkenning was. Later zou ik naar groeps therapie gaan, hielp opzich wel, want je heb een gevoel dat je niet de enigste bent, maar ik trok me nogal veel aan van andere mensen, dus vond het zo erg voor andere, dat ik mezelf vergat en depri thuis kwam van ander mans verhalen. Dus daar was ik ook mee gestopt. Nu loop ik dus nergens meer en voel me zelf veel prettiger, ik en me vriend en familie praten erg veel erover en dat helpt. Nu ik zwanger ben, heb ik er totaal geen last meer van (gelijk afkloppen) dus hoop dat het zo blijft.
Ik raad mensen ook aan niet aan de medicijnen te gaan, want dat lost het probleem niet op!!!!! (maar goed ieder denkt daar anders over).
Ik heb het al vanaf me 15 (be nu 24) en mag nu eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben, met hoe ik nu ben, ik heb hard moeten knokken om mezelf te accepteren. Ook zeg ik tegen veel mensen, dat ze nite zo moeten gooien met IK HEB BORDELINE..ikzelf zeg het nooit, eigenlijk had ik het bij me verloskundige moeten doen, maar ik vind dat ik ook gewoon normaal geholpen wil worden net als iedereen en voel mezelf daar veel prettiger bij
