Engelse Bulldog

Door diana op 11-03-2005
Ik heb 9 jaar gezeurd om een hond.. Ik wilde graag een engelse bulldog en heb in de loop der tijd heel wat informatie verzameld over dit ras. Een maand voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn man te horen dat ik een hondje mocht uitzoeken! Wat was ik blij ! Kon niet weten dat dit het begin van het einde zou zijn.. Ik heb verschillende fokkers gebeld en een kwam heel erg betrouwbaar over. Die schoot er echt uit. Het was K&K dogs uit Lathum. Wij een afspraak gemaakt en we gingen erheen. Na 3 uur gekletst te hebben met de fokker besloot ik een hondje uit te zoeken . Het voelde goed hier en omdat ik zo vol van vreugde was zag ik op dat moment de fouten niet… ( De pups zaten in bakken en er zaten 6 verschillende rassen..) Ik werd verliefd op een heel klein, dun, bruin buldogje met de mooiste bruine ogen die ik ooit had gezien. Echt van die Never ending story ogen.. Ik noemde hem Blunder. Nadat we alles afgehandeld hadden ( betaling, papieren, enz ) gingen we naar huis. Hij was zo rustig en lief in de auto. Het kon niet beter. Thuis gekomen ging ie meteen slapen en ik was helemaal happy. Totdat het s’avonds helemaal mis ging… Blunder moest heel erg spugen, viel weg, kon niet meer lopen…en hij was heel warm. Wij in allerijl naar de dierenarts. Die dacht eerst dat ie een maagdraaing had, maar na verder onderzoek was dat gelukkig niet het geval. Hij had waarschijnlijk een epilepsie aanval. Hij kreeg medicijnen ingespoten en we moesten hem maar in de gaten gaan houden. Ik heb de hele nacht bij hem gewaakt. De volgende dag leek ie behoorlijk opgeknapt en begon weer wat te eten. De rest van de week ging het ook wel redelijk. Wel viel me op dat ie zo moeilijk liep, maar ik dacht dat dat bij een pup hoorde. Hij was snel moe en begon steeds meer te hoesten. Na een paar weken ( Blunder was inmiddels 12 weken ) werd het hoesten zo erg dat ik maar weer naar de dierenarts ben gegaan. Ik had die dag een invaller. Die heeft hem van top tot teen grondig onderzocht en wat ik toen te horen kreeg… Mijn hart stond stil! Blunder had allemaal erfelijke afwijkingen: - Patella luxatie beiderzijds in de ergste vorm ( knieschijfafwijking ) - Vernauwde luchtpijp - Heup problemen. - Chronische bronchitis. - Long problemen. De arts vertelde me ook dat het beter was gezien zijn zeer jonge leeftijd om hem te laten inslapen…Ik zei hem dat ik eerst een second opinion ergens wilde voor ik deze beslissing nam.. Dat was oke.. Ik ben diezelfde avond informatie gaan zoeken op internet over zijn aandoeningen en kwam via via op een site terecht van broodfokkers. Daar stond tot mijn grote schrik K&K dogs ook bij. De verhalen die toen op mijn beeldscherm verschenen…ik kreeg er kippenvel van. Het bleken allemaal hondjes te zijn die uit Tjechie geimporteerd werden en voor grof geld hier werden verkocht. Alle papieren bleken vals en ook de gezondheids verklaring en de stamboom waren nep. De volgende ochtend belde ik de fokker op en vertelde hem van Blunder zijn ziektebeeld. Hij lachte er een beetje om en zei dat ik hem mocht om komen ruilen voor een ander en dat ik er verder maar niet over moest praten.. Op dat moment besloot ik dat ik ALLES in het werk zou zetten om Blunder te redden.. Ik ben toevallig in contact gekomen met een buldog eigenaar die me aanraadde naar dr. Strikkers te gaan van dierenkliniek Sleeuwijk in Brabant. Dat was ver weg voor mij, maar ik heb hem diezelfde dag nog gebeld en hem mijn verhaal verteld. ( Blunder was inmiddels 9 maanden ) Hij wilde Blunder wel een kans geven en ik maakte een afspraak. Een week later gingen we erheen. Blunder werd onder narcose onderzocht. De uitslag was nog erger als dat ik al had gekregen. Er kwam nog bij dat ie : - een strottehoofd afwijking had. - Poliepen in zijn keel. - Te lang verhemelte - En zeer vernauwde neusgaten had. Ik heb hem gesmeekt of ie hem toch wilde opereren ondanks dat ie de toekomst zeer somber inzag voor Blunder. Hij deed het. Na 3 uur wachten was Blunder eindelijk klaar. De poliepen in zijn keel waren verwijderd, zijn verhemelte was ingekort, zijn neusgaten verwijd.. Hij heeft de operatie goed doorstaan en nadat ie weer bijgekomen was gingen we naar huis. De dagen die volgden waren moeilijk voor hem, hij was ziek en had veel pijn, maar elke seconde was ie vrolijk en lief en liet me zien dat ie zin had in het leven .. En dat gaf mij de kracht om door te vechten voor hem. 2 weken later moesten we terug voor controle. De uitslag was negatief. De operatie had niet veel geholpen en weer werd me euthanasie aangeraden. Ik keek in Blunder zijn ogen en zag weer die vechtlust en heb de arts verteld dat ik het niet deed. Hij ging weer mee naar huis. We gingen die week lekker naar de camping en Blunder leefde helemaal op. Hij liep nog slecht en hoestte veel, maar hij was gelukkig op zijn manier.. Zo kabbelde het een tijdje door.. Totdat Blunder weer ziek werd ( hij was inmiddels 1,5 jaar ), zo ziek had ik hem nog niet meegemaakt. Hij lag alleen nog maar op de bank en ging alleen naar buiten om te plassen. Hij at en dronk niet meer. Ik gaf hem water d.m.v. een nat washandje. Ik weer de DA gebeld en we moesten mar weer langs komen. Hij wist dat ik niet opgaf en we moesten 2 keer per dag langs komen om een antibiotica prik te halen. Dat werkte niet. Na een week zo bezig te zijn geweest besloten we om hem dan toch maar de volgende ochtend vredig in te laten slapen. Die nacht ben ik met Blunder op de bank gaan slapen als afscheid. Hij heeft de hele nacht in mijn armen geslapen.. De volgende ochtend sprong ie van de bank, ging spelen, at en dronk weer en had weer zin in het leven.. Ik belde de DA af.. We besloten weer lekker naar de camping te gaan met hem waar we ook meteen zijn gebleven voor een lange tijd. ( 1,5 jaar ) Blunder knapte langzaam op en bij een andere DA kreeg hij medicijnen tegen zijn benauwdheid. Het ging eigenlijk heel goed met hem. Hij had inmiddels ook een speelmaatje gekregen ( mijn andere bulldogje Billy die wel bij een goede fokker vandaan kwam en super gezon is ) en leefde happy daar in de bossen.. Hij kwam aan en at goed en leefde op zijn manier. Tuurlijk liep ie slecht en had ie het benauwd, maar hij was gelukkig en elke minuut, ook al was ie ziek was ie lief.. gehoorzaam en altijd bij me ..waar ik ook ging .. Hij was echt mijn maatje en we hielden elkaar staande ( ikzelf ben ernstig ziek ) Ik was gelukkig.. Totdat ie twee maanden geleden ineens weer erg benauwd werd. De kuurtjes van de DA hielpen niet meer en hij raadde me aan om nog een keer naar Dr. Strikkers te gaan. Ik volgde zijn raad op. Afgelopen maandag ( 31-01-2005 ) ben ik met mijn vriendin samen met hem naar de kliniek gereden.. Blunder wilde absoluut niet naar binnen. Ik heb hem gedragen. Binnen heeft ie nog gespeeld met 2 buldogjes. Was leuk om te zien. Hij kreeg eerst een bloedonderzoek, daar hing alles vanaf. Als die niet goed was mocht ie niet onder narcose. De uitslag waar ik zo bang voor was, was GOED !! Wat was ik opgelucht. Het kon niet beter. Blunder werd onder narcose gebracht en kreeg een endoscopie en wat ik toen te zien kreeg deed het bloed in mijn aderen stollen…Blunder zijn luchtpijp was zo erg vernauwd, hij had 4 hele grote poliepen op zijn strottehoofd klepje ( die niet te verwijderen waren ) en hij had in zijn slokdarm een soort van verwijding gecreëerd om zo maar meer lucht te krijgen. Daar bleef zijn eten voor het grootste gedeelte in hangen en dat was de reden dat ie steeds zo spuugde. Op dat moment realiseerde ik me dat Blunder het elke minuut dat ie heeft geleefd het benauwd had en pijn had.. De arts vertelde me dat er nu echt geen optie meer was. Hij zei ook dat ik toen hij 9 maanden was de beslissing van euthanasie heb geweigerd en dat ik Blunder wel daardoor ruim 1,5 jaar langer bij me heb kunnen houden. Maar hij zei ook dat het nu tijd was hem te laten gaan. Elke andere beslissing zou egoïstisch zijn. Blunder zou stikken in zijn eigen slijm binnen zeer afzienbare tijd.. Ik zag hem zo vredig liggen daar in die narcose en iets in mij nam de moeilijkste beslissing ooit gemaakt in mijn leven…. Ik gaf Blunder zijn vrijheid.. Nadat ie was overleden hebben we hem in de auto gelegd en hem meegenomen naar huis. De hele weg heb ik zijn pootje vastgehouden en hem geaaid over zijn koppie. De eens zo lieve bruine ogen waren voorgoed gesloten.. Thuis gekomen heb ik hem in de woonkamer gelegd zodat we allemaal afscheid konden nemen van hem. Billy zijn vriend heeft hem grondig gewassen en nadat we hem allemaal nog een laatste knuffel hadden gegeven hebben we hem in onze tuin op de camping waar ie zo graag was begraven.. Hij ligt op mijn jas in zijn kleedje met zijn favoriete speeltje en een tekening van mijn zoon erbij. Bovenop zijn plekje brand nu elke dag een kaars voor hem. Ik ben verscheurd van verdriet want hij was geen hond voor me… hij was mijn beste vriend, mijn maatje, mijn alles…. Voorgoed weg uit dit pijnlijke aardse leven, voor altijd in mijn hart….. Als twee grote ogen je vragen, Help me, want ik voel me niet zo fijn.. Mag je dan, terwijl je zelf voelt "Dit is het einde" egoïstisch zijn? Als je van de arts hoort, dit komt nooit meer goed, en hij krijgt steeds meer pijn, Mag je dan,omdat je hem niet wilt missen egoïstisch zijn? Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed, en je zonder hem naar huis toe moet. Met de riem in je handen en een hart vol pijn. Dan probeer je jezelf te overtuigen, dit is het beste, ik mocht niet egoïstisch zijn. Een veel te korte tijd was hij bij ons, elke dag was een feest, en in die korte moeilijke tijd is hij zelf niet een keer egoïstisch geweest ... Blunder, bedankt voor alles…...

->maureen<- citeer 21 mei 2005 13:18
wat een kalf heej!