Column

Het is 1 van de meest grote, de meest wijdverspreide en de meest veelgelezen mediafenomenen in de geschiedenis van de mensheid. De column. Een verzameling van interessante en kritische woorden, samengebundeld tot lange zinnen om elk onderwerp zo sarcastisch mogelijk te kunnen behandelen, vaak samen gepropt in een ruimte die nog geen half A4-tje beslaat. In deze kleine ruimte tracht de schrijver zijn kortzichtige blik op complexe en maatschappelijk interessante onderwerpen zo grappig mogelijk aan de man te brengen, in de hoop dat zijn (of haar, maar typerend meestal zijn) gevoel voor humor toch nog bewerkstelligd dat ondanks de te lange zinnen en niet goed doorgedachte hersenspinsels er toch nog iets van de oorspronkelijke mening van de schrijver blijft hangen bij de lezer.

De column is immens gevarieerd. Gezien het feit dat wij in een land leven waar het gepeupel graag zijn bekrompen meninkje over zaken die volgens hen slecht geregeld zijn wilt laten weten aan zijn medemens, is het moeilijk om een onderwerp te vinden waar nog geen column over is geschreven. Vandaar deze column. Het aantal zinloze stellingen waaraan columns worden gewijd is schrikbarend.

''De Nederlander moet patriottischer worden, de kredietcrisis is onze eigen schuld!''
''Paddo's mogen niet verboden worden, dan kan ik niet meer trippen!''
''Ik word gek van dat gehaast, doe eens rustig!''

Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Zo divers als het aantal onderwerpen is waaraan columns worden besteed, zo beperkt is de creativiteit van de gemiddelde schrijver van deze columns, hierna ''columnisten'' te noemen. Laten we als eerste eens kijken naar de opbouw van de column. Als eerste schetst de schrijver een situatie. Iets waar deze zich aan ergert, een aanleiding tot het schrijven; een reden om het toetsenbord erbij te pakken en eens lekker je gal te spugen over datgene waar de columnist nou echt niet tegen kan. Dan haalt de columnist zijn grootste wapen erbij; het overdrijven. De kenmerken van het onderwerp van de column worden immens uitvergroot en overdreven, om de lezer te doen lijken alsof het werkelijk een serieus probleem is waar nu over gelezen wordt. Nadat van elke mug een planeet ter grootte van Jupiter is gemaakt om de lezer maar in spanning te houden, komen de ondergeschoven kindjes van de column; de argumenten. Waar in serieuze discussies argumenten vaak de steunpilaren zijn van de deelnemers, zijn deze bij de column slechts aankleding; nietszeggende zinnetjes die de illusie moeten hoog houden dat de schrijver ook daadwerkelijk 2 seconden heeft nagedacht over zijn visie voordat deze heeft besloten dat de hele wereld hiervan moet mee genieten. Nadat deze obligate sectie door de schrijver is afgesloten komt de conclusie; een zogenaamde oplossing, een emotioneel closing statement van de schrijver, een wanhopige zucht, het kan van alles zijn. In alle gevallen is de achterliggende gedachte van de conclusie echter hetzelfde; de schrijver ziet plots in dat hij het onderwerp niet goed genoeg heeft doorgedacht, en probeert wanhopig er een gevat einde aan te brijen in de hoop dat de lezer dit niet merkt.

Nadat alles is genoteerd wordt de column gepubliceerd; in een magazine geplaatst, op een forum gezet, de column vind overal wel een thuisplaatsje. Nu volgt het meest tenenkrommende gedeelte in het proces van de column; de discussie over de column. De lezers claimen de schrijver te hebben begrepen, en delen zijn leed, of geven kritiek op de denkwijzen van de schrijver. Niet alleen is dit het meest belabberde gedeelte van het proces, het is tevens het langste proces; een column waar nog geen 5 minuten over gedacht is kan een discussie voortbrengen die dagen door kan gaan. De enige die niet deelneemt aan deze discussie is de schrijver zelf. Deze zakt onderuit in zijn stoel, zet een lekker muziekje aan, en geniet van de tientallen reaguurders die wanhopig hun best doen om nog intellectueler voor de dag te komen dan de schrijver zelf.