Afgewezen

Ik vertelde haar dat ik columns schrijf.
'Waarover dan?'­
'Misschien wel over jou.'
Dat vond ze leuk.
'En wat zou je dan over mij schrijven?'
'Dat zal de tijd ons leren', lachte ik quasi-geheimzinnig.

We zaten nog wat, we dronken nog wat en we vertelden elkaar over dingen die ons bezighielden. Mijn familie, haar familie. Haar werk en mijn werk. En over muziek; ze liet me haar favoriete muziek horen. Ze hield van muziek uit de tijd dat we allebei nog kleuter waren. Er zijn weinig vrouwen met een uitgesproken muzieksmaak, zei ik haar terwijl ik nog een slokje wijn nam. Zij zat met haar ogen dicht te luisteren naar haar Billy Ocean-cd. Ze bewoog zachtjes mee op de muziek. Ik genoot van dat beeld. We praatten over de avond, eerder die week, dat ik haar voor het eerst zag. Het begon met ijsblokjes. Ik vertelde nog maar niet wat voor indruk ze op me gemaakt had, want ik wilde me vooral niet te veel blootgeven. De fles wijn was leeg en het was tijd om weer naar huis te gaan. Ik beloofde haar dat ik ooit een column zou schrijven over haar. Dat vond ze interessant. Bij de deur kusten we elkaar welterusten. Een innige en intense zoen. Tussen de spleetjes van mijn ogen zag ik hoe zij ook naar mij keek, glimlachende ogen. We zouden elkaar snel weer zien, was het plan. Ik trok de deur achter me dicht, stak een sigaret op en liep de nacht in, op weg naar huis. Een gevoel van euforie overviel me plotseling. Gadverdamme.

Dat had ik niet aan zien komen. Ben ik nu echt zo'n godvergeten romanticus of is het gewoon omdat dit gevoel zo vreemd is? Het leven van een vrijgezel gaat over het algemeen wel over rozen, maar rozen hebben op den duur vaak de neiging hun doornen onverbiddelijk snel te laten voelen en te verwelken. Als ze van binnen al dood zijn, kan de buitenkant me vaak ook niet langer behagen. Dit was geen roos. Wat was dit dan?

Ik heb het vaak erg druk. Dat zeg ik dan meestal maar. Een realiteit, overigens, die me vaak erg goed uitkomt als situaties mij te benauwd worden, want iemand door laten dringen tot mijn persoonlijke leven is al enkele jaren not done. Wordt het me te heet onder de voeten, dan spring ik eruit en zoek verkoeling. Helemaal niets meer laten horen, zoals veel mannen doen, is dan weer niet mijn stijl, maar uit een situatie stappen via een mailtje of sms kan wel. Zo’n antwoordberichtje in de trant van ‘Ik heb het deze week erg druk, dus misschien volgende week?’ of ‘Ik zit de komende twee weken helemaal vol, we sms'en nog, ok?’ Zo ben ik dan ook wel weer. Na het sturen van dergelijke berichtjes is het contact snel over. Met mijn ervaringen heb ik inmiddels een aardig fort opgebouwd rondom mezelf waar ik niemand doorheen laat komen. Ik zou wel gek zijn. Te veel gezeik gehad. Maar niet meer met mij. Aan mijn lul geen polonaise.

De volgende keer kwam snel. De avond erna ontmoetten we elkaar opnieuw bij haar thuis, om even een wijntje te doen. Toen ik ’s nachts de straat waar ze woonde uitliep na weer urenlang gekletst te hebben, muziek geluisterd en gewoon in elkaars armen te hebben gelegen, kwam het gevoel van de vorige avond stiekem weer de hoek om kijken. Ik kreeg het onbestemde gevoel van een connectie, alsof ik haar al heel lang kende. We zouden elkaar wederom snel weer zien. Iemand was sinds lange tijd in staat me op een bepaalde manier te raken. Dit was een vrouw met stijl. Ze had duidelijk haar eigen plan en een eigen leven. Ik voelde me vrolijk omdat me even duidelijk werd gemaakt dat er ook vrouwen zijn met stijl. En meteen een gevoel van schaamte omdat ik zo dacht. Ik leek wel een puber. Wat haalde ik me in m'n hoofd? We kenden elkaar eigenlijk niet eens. Maar haar leven, haar stijl wekten een gevoel van nieuwsgierigheid.

Een aantal dagen later kwam ik haar tegen in het café en ze lachte onweerstaanbaar lief naar me. Het café lichtte op. ‘Sorry dat ik niet meer belde eergisteren, maar ik was in slaap gevallen’, zei ze. Zij mocht dat. Ik bracht haar even thuis en kon de verleiding niet weerstaan om op de terugweg naar huis even te sms’en of we elkaar weer zouden zien.

‘Ik zit de komende twee weken helemaal vol, we smsen nog, ok?', smste ze enkele dagen later. Een hint van hoe het ook kan, dat voelde ik die dagen. En ik schreef een column. Zoals beloofd.