Vrijdagmiddag 15u stap ik in de bus naar het station. We leven in de koude maand februari. Na een week naar monotone stemmen in kille collegezalen geluisterd te hebben, waarvan de stemmen nog in mijn hoofd nagalmen. Na het besluit genomen te hebben een weekend lui te gaan zijn is mijn humeur een stuk verbeterd, thans, dat maak ik mezelf wijs. Het regent, voor de enige keer dat ik hier gelukkig mee ben, aangezien die ellendige sneeuw welke mij afgelopen week al een aantal keer bijna genekt heeft zo een keer weg zal smelten. Ondanks het midden op de dag is begint het al te schemeren, het is koud, en zie alleen maar grauwe gezichten. 83

‘Aan hoeveel vrouwtjes heb jij al geroken?’, vroeg een jongen me terwijl hij me met grote ogen aankeek. Hij had een oranje hesje aan, zoals wegwerkers hebben, en leek niet uit het veld geslagen door mijn blik die niets anders kon uitstralen dan ‘huh?’. ‘Ik zit nu op de vijfendertig, heerlijk man!’, ging hij door, en ik kreeg het voor elkaar om eindelijk een antwoord voor me uit te mompelen. ‘Helemaal geen’, zei ik. Wat hij precies bedoelde met ‘geroken’ weet ik tot op de dag van vandaag niet, maar mijn vijftienjarige zelf van tien jaar geleden ging er waarschijnlijk terecht vanuit dat het iets intiems betrof. 107

Normaal als ik na een lange dag werken thuis kom, word ik blij onthaald door Jim. Hij komt dan razendsnel naar me toe en geeft me een natte kus, ik zou haast lik zeggen, en hij zwiept blij met zijn staart. Dag in, dag uit hetzelfde verhaal. Na de vijf minuten durende koezziekoezzie-sessie geef ik Jim wat te eten en dan ga ik zelf ook wat lekkers maken. Jim houdt alleen niet zo van vis, verder eet hij vrijwel alles wat ik in zijn bak doe. Mits het niet te groot is dan. 167