Toen ik klein was moest ik op een sport. Iedereen in mijn klas zat op een sport, dus ik moest ook, vond iedereen behalve ikzelf. Ik wist een ding zeker: het mocht zeker geen teamsport zijn, want ik hou niet zo van teamsporten. Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van sporten. Ik heb wel wat beters te doen, hou ik mezelf altijd voor.

Ondanks dat ik pas vierentwintig lentes jong ben – ik kom volgens mijn oma ‘net kijken’ – gebeurt het wel eens dat ik me heel erg oud voel. Dat ik me iedere maandagochtend hoogbejaard en krakkemikkig voel, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar het komt tegenwoordig ook op andere dagen van de week voor dat ik vertwijfeld in de spiegel kijk en me afvraag: Ben ik dan echt al zó oud?

Met veel geduld en duwen en trekken, baan ik me een weg door de mensen massa. Het is echt weer een Crazyland avond. Na ongeveer 15 minuten ben ik aan de andere kant van de zaal en zeul ik een grote zwarte, lompe tas met me mee die onzichtbare stralen uitzend. Het is een mooi apparaat met magische krachten. Dat hadden ze me bij de aankoop nooit verteld.

Zo eens in het half jaar probeer ik het weer. Dit gebeurt altijd nadat ik íets te diep in het glaasje heb gekeken en ik met vrienden ben die mijn liefde voor elektronische muziek niet met mij delen. Op dat moment is er niets anders voorhanden en door de vertroebelde stemming waarin ik verkeer, gooi ik al mijn prioriteiten die ik normaliter rondom mijn avondprogramma heb, in één keer overboord. Alsof ik ze nooit heb gehad.