Neem nu gisteren

Op dinsdag rijd ik altijd paard. Steevast, half 8, dan zit ik op de rug van mijn edele ros en raas ik een tigtal moeilijke figuren door een zandbak. Boeiend. Maar het heeft nog wel een aantal voeten in de aarde. In deze drukke wereld waarin alles draait om macht, status, geld, uiterlijk vertoon maar vooral veel haast en altijd tijd te kort heb zelfs ik, kind van 26 jaar, verschrikkelijk haast om te ontspannen. Vanuit mijn werk (waar ik weer veel te laat wegga) zet ik een nieuw record naar-de-Appie-scheuren. Samen met een handjevol leeftijdsgenoten, een grotere groep " stuk ouderen " en kleine groep " stuk jongeren " ren ik door de Albert Heijn, mezelf afvragend wat ik mijn gezin nu weer voor moet schotelen. Ik heb natuurlijk haast, dus het moet een snelle, gezonde en niet moeilijk klaar te maken hap zijn. Als ik buitensta met een kant en klare salade en een blik champignonnesoep vraag ik mij af of ik niet beter een frietje had kunnen halen. Afijn. Ik scheur op mijn Opoefiets naar huis toe.

Ik trek mijn paardenpakje uit de kast en terwijl ik me snel aankleed (<-nieuw dillemma) roert Cosmo in de pan soep. Paniek stijgt opnieuw naar mijn hoofd want Cosmo kan niet koken. Hij bakt soep totdat deze bruin is. Terwijl ik mijn best doe om zo dankbaar mogelijk te kijken, lepel ik mijn soep met gebakken champignons weg. Daarna spring ik weer op mijn fiets en scheur in een halfuurtje 12 kilometer naar mijn paard toe.

Omdat ik alles op de fiets doe, is het donker als ik uiteindelijk van paardlief vertrek. Op de automatische piloot druk ik op het knopje van mijn achterlicht, en zet de dynamo op mijn band. Ik ben een voorbeeld-onderdaan voor het Nederlandsch Koninkrijk. Ik zwaai mijn collega-paardrij-dames uit en scheur terug naar Tiel. Omdat de weg naar huis door het aardedonkere veld rij, moet ik op mijn weg naar huis 47 geplette naaktslakken, een konijn, 24 padden en een egel ontwijken, maar dat houdt het spannend. Na dik een kwartier fietsen rijd ik over het industrieterrein als er opeens een auto naast me komt rijden. Star blijf ik voor me uit kijken. Ik verwacht het zoveelste opgeschoten pubermannetje in een Tupperware-tuning auto, je weet wel, zo' n Ford Escort met booskijker-stickers en opplakspoilerset, (dit wilt mij in het donker nog weleens gebeuren, dan zie je mijn aardappelneus, te dikke benen in een te strakke broek en enorme pukkel niet zo) maar nee. Het is een politie-auto. Van politie-auto's krijg ik onmiddelijk de kriebels. Het zit er in gebakken...als je vroeger veel kattekwaad uithaalde zit de schrik voor mensen in uniform er goed in. Niet bij stadswachten, maar dat is logisch. Maar zo' n mijnheer in streepjesauto met uniform boezemt mij angst in.

Met een prachtige Beverly Hills Cop-afsnijdtmanoeuvre dwingt de politiemijnheer mij tot stilstand. Half in de berm, half op het fietspad. " Zo, mevrouwtje." spreekt het agentje. (agentje, want het betreft een mannetje minstens 2 jaar jonger als ik, mijn angst verdrwijnt als sneeuw voor de zon) "Goedenavond, mijnheertje." zeg ik terug. Het agentje verteld mij op officieele toon dat ik zonder achterlicht rijd. Ik kijk om, het klopt.

In een vlaag van een opkomende bui van wijsneuserigheid steek ik mijn verhaal af:

"Mijnheer agent op het moment dat ik de pensionstal, alwaar mijn paard staat, verliet was ik in de volledige overtuiging dat mijn achterlicht naar behoren functioneerde. Derhalve durf ik te stellen dat ik mij van geen kwaad bewust ben."

Agentje proest het bijna uit van mijn officieele taal, die ik (met een beetje moeite) ook nog eens op Nieuwslezer-in-jaren-zestig toontje weet uit te brengen. Het heeft dus effect. "Mevrouw, ik kan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen, dat u de waarheid spreekt." zegt het agentje, terwijl hij het stuur van mijn trouwe ros loslaat. Voor elkaar, denk ik. Het agentje stapt naar zijn auto, wenst me goedenavond en laat mij zomaar gaan! Ik ben gewoon ontsnapt, wauw...... De adrenaline stroomt nog door mijn lijf als ik thuis aan mijn ontspannende kopje Sint Janskruidthee zit. Ik wil Cosmo alles vertellen. Maar hij heeft geen belangstelling voor mijn avontuur. Hij is vroeger vast nog veel vaker door agentjes gepakt, denk ik bij mijzelf.

Ik pak mijn nieuwste Nicci French thriller uit de kast en ga maar eens vroeg naar bed. Morgen weer haast. Wat moet ik eten?