In the Ear of the beholder

"Duizendpoot gevraagd". Zo luidde de kop van de advertentie van mijn allereerste 9 tot 5 baan. Inmiddels werk ik al lang niet meer 5 dagen 8 uur per dag. Het zijn er veel meer geworden, alleen nu niet meer voor een baas. Maar als ik terug kijk op wat ik doe, of heb gedaan dan is die naam "duizendpoot" me eigenlijk nog steeds op het lijf geschreven. Dat uit zich in mijn werk. Ik schrijf, ontwerp logo's, bouw websites, speel sax, doe een opleiding tot divemaster, maak muziek, kortom.. achteraf gezien niet vreemd dat ik een decennium geleden als ex-student op de arbeidsmarkt op een dergelijke advertentie reageerde. Ik hou niet van eenzijdig werk, ik wil creeëren. Ik zou ook niet weten wat van bovenstaande ik zou moeten kiezen als ik een keuze zou moeten maken...

Als kind werd ik op zesjarige leeftijd op de muziekschool gekicked door pa en ma, beiden muzikanten.... De spreuk "met de paplepel ingegoten" misstaat hier niet. Mijn vader draaide thuis in mijn beleving dag en nacht muziek; op vinyl, later kwamen de cd's. Het bekende blokfluitje werd later ingeruild voor een altsax en nog later door drie draaitafels en een mengpaneel. Zonder creativiteit kan ik niet leven, of het nu beeld of verhaal is of op muzikaal vlak.. het moet er uit! Op naar een publiek en zo ontstond door mijn gedrevenheid mijn dj-carriere via mijn eerste optreden op radio 3FM. Duizendpoot zijn heeft echter ook zijn nadelen. Stel je voor: je staat in een snoepwinkel vol muziek.. wat kies je.. die nieuwe techplaat van De Hey? Die laatste ongelooflijk funky plaat van meneer Erick E? en oeh die progressive sound op dat onbekende label is ook niet te versmaden. Keuzes keuzes. Doe ze maar allemaal. Inpakken en wegwezen.

Wie mijn sets vol house, funky grooves en techno bijwoont zal zich vast verbazen als ik vertel dat ik ruim 5 jaar geleden mijn bonte verzameling begon met de droge stevige UK hardhouse plaatjes. En dan bedoel ik ook Echt UK. Producties van heren als Andy Farley bijvoorbeeld, die ver voor dat muziekstijlen als hardstyle hot werden floreerden. Inmiddels is mijn voorkeur reeds jaren gewijzigd, maar mijn UK plaatjes staan keurig in curverbakken netjes opgeborgen, gevrijwaard van stof en zullen het pand niet zo snel verlaten. Vinyl is net als elke vorm van muziek een soort fotoalbum... bij elke plaat hoort een herrinnering.

In tegenstelling tot het gezegde "Wat de boer niet kent dat vreet hij niet" is mijn stelling: "Ontdek alles en behoudt t goede". Wat ik niet ken wil ik proeven, hoe kan ik anders een oordeel vellen? En dan bedoel ik niet een plaatje, maar een hele avond. Twee vrienden van me, grote namen in de europese hardcorescene nodigen me wel eens uit om mee te gaan. Ik ga! Het is niet mijn ding, maar ik blijf graag op de hoogte, ook van stromingen welke niet mijn direct voorkeur genieten. Ik ben nieuwsgierig, benieuwd naar een sfeer. Ik zet ook nog wel eens een trance-cd in de auto op die me wordt toegestuurd; ontdek alles en behoudt t goede. Luisteren kan geen kwaad.

In mijn jongere jaren luisterde ik naar Slayer en Megadeath tot groot ongenoegen van mijn beider ouders. Later, mede door toedoen van de altsax veranderde dit in voornamelijk blues en funk, maar ook de grunge wilde nog wel eens om de hoek kijken. Ik kan me nog een heftig optreden van The Offspring herrinneren op een van de eerste Lowlandsfestivals, waarbij de stagedivende mensen me om de oren vlogen. Hilariteit alom! Eind jaren tachtig waagde ik me op de eerste dansfeestjes met de welbekende smiley's (aciiiiiiiiiiiiid), waarna mijn voorkeur toch weer wijzigde naar bandjes als Led Zeppelin, Deep Purple en Janis Joplin. Ikzelf ben opgegroeid met jazz, new orleans style en vele andere vormen, waarschijnlijk is mijn grote liefde voor de stem van Ella Fitz Gerald daar een overblijfsel van.

Bovenstaande is de reden waarom ik deze column schrijf. Hokjes... Wat mij de afgelopen jaren opgevallen is op diverse forums is de felheid van menig partyganger als het om een andere muziekstroming gaat. Ik heb me daar vaak aan geergerd en me zuchtend afgevraagd hoe open minded deze zielen dan wel of juist niet zouden zijn. Trancetrutjes, Gabbers, Technoliefhebbers, Clubkutten, het gaat er nog wel eens fel aan toe onderling. Alsof men zijn of haar voorkeur verdedigt alsof het een godsdienst betreft. Nu is laatstgenoemd onderwerp sinds het 11 september gebeuren sowieso een hot item, maar ook onder de muziekliefhebbers tref ik vaak een radicaliteit aan van heb ik jou daar. Zouden zij het dan zo belangrijk vinden hun identiteit bevestigd te zien door deze aan een muziekstroming op te hangen?

En dat kan ik als muziekliefhebber niet begrijpen. Of het nou Blues, Zydeco, Soul, Funk, Grunge, Pop, Dance of Rock is,.... het blijft muziek. Een medium waar mensen blij van worden, waar je je passie uit kunt halen.... Dat mijn buurman los gaat op "Van de graaf generator" en de onderonderbuurman wild wordt van egyptisch gereutel. Thank god it makes him happy.

Door de jaren heen heb ik gemerkt dat alles wat shouldershaking movements bij me teweeg brengt mijn nummer 1 voorkeur is, en ja dan val je al snel in de muzikale hokjes als: techhouse, funky grooves en mellow-techno zoals ik dat noem, al kan ik het soms niet laten er op het eind nog even wat flinke tribal stampers in te gooien, maar dat mag, opbouwen is nog steeds mijn ding. Mijn sound in een woord benoemen? eehhhhh...

Nee ik ben geen wereldverbeteraar, iedereen heeft voorkeuren en mijn filosofie bestaat nog steeds uit leven en laten leven. In mijn ogen is de dancescene toch een weerspiegeling van onze Nederlandse samenleving en als het daarbinnen al niet lukt om elkaars keuzes te respecteren, dan vind ik het niet zo gek dat het daar buiten al helemaal niet lukt.

Respect voor elkaars muziekkeuze lijkt mij een gezonde instelling. In mijn ogen is er maar een muzieksoort: Goede en slechte muziek en deze laatste is uiteraard in the ear of the beholder. Amen!