He's back!

Sam mijn Samsung is inmiddels een BM’er geworden (Bekende Mobiel). Nog steeds koester ik diepgaande gevoelens voor hem maar nog steeds gaat het aftakelingsproces stug door. Onlangs ontving ik een brief van T-Mobile. Mijn abonnement verloopt bijna. En aangezien ik de afgelopen 4 jaar een nieuwe telefoon geweigerd heb en steevast voor de korting heb gekozen, staat er inmiddels een fiks bedrag op de fictieve T-Mobile rekening. Tijd om hier wat mee te doen. Eenmaal in mijn telefoonzaakje (een uiterst prettig, klein winkeltje met uiterst prettige verkopers die normale volzinnen kunnen produceren zonder technisch jargon) stond ik een beetje te kijken in de vitrines naar de vele toestellen die daar stonden te glimmen en te blingen. Ik kon het echt niet aan. Wilde niet beginnen aan Samsungs met touchscreens en Nokia’s met onbegrijpelijke ‘handige snelle’ menu’s. De man vroeg me de vraag met het bekende antwoord: ‘Wilt u een nieuw toestel of korting op uw nieuwe abonnement?’ en ik vertelde hem dat ik weer voor de korting ging. Maar toen ik bijna mijn handtekening onder een nieuw 2-jarig contract mét korting had gezet realiseerde ik me dat het tijd wordt om mijn kop uit het zand te trekken en de ogen te openen voor De Realiteit. Immers, Sam heeft geen 2 jaar meer. Binnenkort, en dat kan een dag, week of maand zijn, is het definitief basta voor hem. En dan zit ik zonder telefoon maar mét abonnement. Voorzichtig vraag ik de verkoper of ik tóch nog even mag kijken naar de telefoons in de glazen kasten. Al snel besluit ik wederom dat er niets voor mij tussen zit, maar dan valt mijn oog op een toestel. Het enige apparaat waar ik al een beetje ervaring mee heb qua bediening. Het enige apparaat dat mij qua design kan bekoren. Het enige apparaat waar ik stiekem wel een beetje enthousiast van word.

De I-phone. De immens populaire en wonderlijk mooie i-phone. De man ziet dat het liefde op het eerste gezicht is en haalt het wonder uit de kast en zet hem aan. Wat een heerlijk toestel. Wat een klasse. Wat een stijl. Wat een menu. En aangezien ik voor mijn vakantie een ipod touch van een vriendin had geleend was ik ook al een beetje wegwijs met de manier van hanteren. Ik vraag de verkoper hoeveel dit me gaat kosten. Immers, ik ben nog niet zover in het proces dat ik bakken met geld overheb voor een gadget. Terwijl de man uitrekent wat de schade is zie ik het bordje met de nieuwprijs; 600 euro. Dat gaat ‘m dus niet worden. Zoveel korting zal ik nou ook wel weer niet krijgen en ik vertik het om meer dan 100 euro er aan uit te geven. In mijn hoofd liet ik mijn nieuwe verkering dan ook al weer gaan. Maar de verkoper kwam terug met een grote glimlach en kon mij vertellen dat ik het apparaat inclusief oplader, oordoppen en beschermhoesje voor 49 euro kan meenemen. Het is heus. Na al die jaren van opsparen was ik nu dus in staat het duurste en mooiste toestel mee te nemen voor een bedrag waar je zelfs mijn Sam nog niet voor zou kunnen overkopen. Het was liefde op het eerste gezicht en zelfs Sam werd er een beetje opgewonden van. Met z’n drietjes liepen we dus al zwevend de winkel uit.

Eenmaal thuis ging ik druk aan de slag met het nieuwe speeltje. Toch iets ingewikkelder dan ik had verwacht en dus melde ik me aan bij iphoneclub.com. Een site waar bergen met ietwat sukkelige types de hele dag filosoferen over de mogelijkheden van de telefoon. Een paar uur en heel wat forum pagina´s later was ik ready to go. De telefoon werkte en ik wist hoe. Foto´s, films, muziek, email, adresboek, internet, ik draaide er mn hand niet voor om. Wel nam ik overal waar ik ging Sam mee naar toe want om die arme jongen nou meteen helemaal alleen thuis te laten vond ik ook weer zo wat.

Het is woensdagavond 18 juni, een dag na de komst van Phillip (Phillip de Phone). Ik was die dag jarig en ter ere van dat ging ik met vriendinnen uit eten en aansluitend een (overigens prachtige) ballet voorstelling kijken. Alles was perfect. In de illusie verkerend dat wij ook bést ballerina’s zouden kunnen zijn zweven we uit de Stopera op weg naar café Katoen. Een heerlijk klein ettablisiment waar ik graag vertoef. We gaan zitten aan een tafeltje en belanden al vrij snel in Goede Gesprekken. Phillip ligt naast mij op tafel en geeft af en toe een felicitatie door. Het café wordt steeds drukker en door de smalle doorgang langs ons tafeltje lopen geregeld mensen naar de bar of wc. Wij gaan steeds meer op in ons gesprek, letten niet op de wereld want het enige wat er op dat moment toe doet zijn de woorden en zinnen die onderling gedeeld worden. Zullen we nog maar een biertje bestellen? Ronde nummer zoveel wordt ingezet en ik vraag me af hoe laat het is. Ik strek zonder te kijken mijn hand uit naar de plek waar Phillip zich bevind. Maar er is niets. Mijn hand verdwaald in een gat van leegte en vindt niets om vast te pakken. Phillip is weg. Verdwenen. Ontvoerd. Phonenapped. Gejat. Gestolen. Ik realiseer me meteen dat het einde oefening is. Vergeefs gooi ik mijn hele tas overhoop maar ik wist zéker dat hij op tafel had moeten liggen. Verdwaast ren ik naar buiten, doe een zinloze poging om de daders te zien en in gedachte werp ik ze al tegen de vlakte om mijn nu al zeer geliefde Phillip terug te krijgen. Maar uiteraard zonder resultaat. Phillip is weg. Mijn vriendinnen proberen hem wanhopig te bellen, we laten smsjes en voicemails achter in het Nederlands, Engels, Frans, Duits en gebrekkig Turks met de vraag of ze hem alsjeblieft terug willen brengen. Uiteraard zonder gehoor of reactie. Ik wil een vodka. Of nee, doe eigenlijk maar de hele fles.

Op naar het politiebureau. De kille tl verlichte kamertjes weerspiegelen uitstekend hoe ik me nu voel. De agent van dienst is uitermate vriendelijk en samen vullen we het aangifte formulier tot in elk details en tot in de kleine uurtjes in. Na uren van gedoe en 100 keer verteld te hebben wat er is gebeurt beland ik vroeg in de ochtend in mijn bed. Zonder telefoon. Het is toch te ironisch voor woorden. 4 Jaar lang ben je uitermate tevreden met dezelfde telefoon. Dan uiteindelijk geef je toch toe aan vervanging en wordt dat zonder pardon in één keer weer van je afgenomen. Amper in hetzelfde etmaal als waarin ik hem had gekocht. Verzekeringen waren nog niet afgesloten dus er is ook geen zicht op een nieuw exemplaar. Na wat tranen ben ik nu vooral boos. Boos op de machteloosheid die je overkomt in dergelijke situaties. Boos op de treurigheid van mensen die dit soort dingen doen. Boos op mezelf dat ik dit heb laten gebeuren. En boos op mezelf omdat ik me ellendig heb gevoeld over het feit dat iets banaals als een overprised telefoon me is afgenomen.

Inmiddels is een nieuwe simkaart met mijn oude nummer gearriveerd en ben ik dus weer vol op bereikbaar. Al mijn eigen nummers, foto’s, smsjes en filmpjes zijn weer terug. Alles is weer zoals het was, het oude leven is terug. Dus als iemand me nu nodig heeft, gaat dat gewoon weer via Sam. Sam is back, live and kicking.