The Summer of Love

Ze vindt het tijd voor wat pit, zegt ze. Een beetje hakken enzo. Of ik daar wel zin in heb doet er niet toe, nog voor ik kan protesteren haakt ze haar vingers in de mijne en trekt me weg uit de tent die al een paar uur mijn veilige haven was. Met haar kleine lichaam baant ze zich een weg langs alle tegemoet komende festivalgangers. ‘Flip-flop’ klinken haar slippertjes en haar rokje waait bij iedere stap die ze zet net niet ver genoeg omhoog. De fracties van een seconde waarin telkens de contouren van haar billen zichtbaar worden heb ik te hard nodig me op het af te leggen pad te blijven concentreren. Ik voel me slungelig en onhandig als ik in haar voetsporen probeer te treden maar daar telkens net naast stap. Ik heb moeite me te focussen en roep een keer of twintig “sorry� naar de natte lichamen die tegen me aanbotsen en me nog verder van het pad doen geraken. Zij heeft geen enkele moeite, zelfs blootsvoets zou ze zonder problemen de overkant bereiken. Alsof haar schoonheid een onzichtbare krans vormt die mensen als vanzelf aan de kant doet stappen. Het is dat haar bikinitopje nietsverhullend is, anders had ik me afgevraagd of ze vleugeltjes onder haar T-shirtje verstopte.

“Schatje, wil je een Raketje of een Calippo?� Ik schrik op uit mijn concentratie en zie haar arm in arm staan met een jongen. Rustend op z’n magere buik een grote bak vol ijsjes, op z’n rug een vlag. Ondanks de koele versnaperingen zweet hij peentjes en haar aanblik maakt het er niet makkelijker op. “Kies jij maar� hoor ik mezelf zeggen. Mijn sterke-onafhankelijke-vrouw-met-eigen-mening-act moet nog ergens in de trancetent liggen. Die verloor ik toen zij ineens voor me stond, me aankeek met haar gitzwarte sprekende ogen en zei “wil jij vandaag mijn meisje zijn?�

Ze fluistert iets in het oor van de jongen en voor de zoveelste keer die dag weet ze zonder een cent te betalen te krijgen wat ze wil. Een aardbeiencalippo. Eentje. Ze floept ‘m zonder enige moeite omhoog en zet haar lippen eromheen. Ik zie de jongen haast bezwijken. Ze komt naar me toe en kust me met haar natte aardbeienmond. Haar tong speelt met de mijne, ik proef het koude ijsje dat mijn tanden doet schrikken en voor ik er erg in heb proef ik haar vingers en de chemische smaak van het halve pilletje dat ze zonder dat ik het door had uit m’n kontzak heeft gevist.

De rest van de dag vliegen de uren als minuten voorbij. Ineens is daar de schemering die haar intrede doet. We zitten samen in het gras en ik duik nog wat verder weg tussen haar zachte benen. Haar armen, die ze stevig om mijn middel knijpt, vormen een schild tegen al het lasergeweld en de technobeats die zonder genade om onze oren vliegen. Ik snuif haar geur op en sla mijn hand opnieuw in de hare, zoals we die dag zo vaak gedaan hebben. Nog even. Ik probeer de woorden die ze vlak daarvoor nog in haar telefoon schreeuwde te verdringen. “Ik kom er zo aan lieverd! Loop maar vast naar de auto!�. Er klinkt een luide knal en de hemel vult zich met vuurwerk. Blij als een kind springt ze op en lacht haar stralende tanden bloot. “Oh kijk toch wat mooi! Wat mooi!�. Ze trekt me omhoog, kust me en fluistert in m’n oor “Ik hou van je!�. Morgen zal ze me weer vergeten zijn. Ik weet inmiddels dat sprookjes niet bestaan in de normale wereld. Hier wel. Hier, nu, vandaag, op dit moment. Ik glimlach en zwijg.

Terwijl de MC het publiek bedankt en de laatste plaat aankondigt bedenk ik hoe ze straks in bed ligt, zijn warme lichaam tegen haar aan. Hoe ze zal vertellen over haar stoute avonturen. Hoe ze samen urenlang de liefde bedrijven en daarna uitgeput in slaap vallen. “Dag meisjelief, ik heb van je genoten� zei ze, toen ik haar slippertjes flip-flop steeds verder tot in de duisternis hoorde verdwijnen. Terwijl ze zich samen met duizenden anderen richting uitgang begeeft, op weg naar de normale wereld, sluit ik mijn ogen en laat me achterover in het gras vallen. Nog even..