Toen ik klein was moest ik op een sport. Iedereen in mijn klas zat op een sport, dus ik moest ook, vond iedereen behalve ikzelf. Ik wist een ding zeker: het mocht zeker geen teamsport zijn, want ik hou niet zo van teamsporten. Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van sporten. Ik heb wel wat beters te doen, hou ik mezelf altijd voor. En dat is ook; de ene week werk ik veel, de andere week moet ik mijn dvd's sorteren, gisteren heb ik weer drie afleveringen van Twin Peaks zitten kijken en vanavond heb ik vrijgemaakt om al mijn cd's terug in de goede hoesjes te stoppen. Veel belangrijker zaken, dus. Ik heb gewoon niet zoveel met sport en de sfeer die er omheen hangt. Bij gym op de middelbare school had ik dan ook steevast een 'blessure'. Ik ging liever het schoolplein vegen dan voor de veertigste keer de volleybalregels niet begrijpen. Sport is een wereld die niet bij mij past. Een rondje langs sportscholen bevestigde mijn gevoel van onbehagen alleen maar.
Voetbal, bijvoorbeeld: Leuk om naar te kijken zolang het een WK is en ik elke speler bij naam ken. Ik vind het altijd zo jammer dat veel aanhangers van deze sport een gebrek aan relativeringsvermogen hebben. Ik heb ook niet zoveel met tennis of squash. Voordeel van squash is dat ik niet de hele tijd op zoek ben naar ballen die overal heen vliegen en gewoon door m'n hok kan blijven rennen. Het schijnt ook goed te zijn voor je spieren en conditie, maar dat is gelogen; ik word er alleen heel erg moe van en geen spierbal te zien.
Een aantal jaar geleden ging ik naar een sportschool om te fitnessen. Meestal zat ik mezelf helemaal in het zweet te werken om een beetje figuur op te bouwen, terwijl er alleen maar fitnessverslaafden rondliepen op die sportschool waarbij ik totaal in het niet viel. De muziek stond er ook heel hard waardoor ik mijn discman met zelf meegebrachte muziek blijkbaar niet mocht luisteren. Ook waren er allemaal meisjes met veel te strakke lichamen in spandexbroekjes en daar kan ik niet zo goed tegen.
'Ga dan een denksport doen!' zei iemand eens tegen me. Schaken is natuurlijk erg spannend, maar bij denksport denk ik alleen meteen aan volkskrantlezers en intellectuele britten met hele witte hoofden. Liever iets anders, dus. Een vriendin wees me eens op yoga. Dat was hip, zei ze. Yoga is verschrikkelijk. Er liepen allemaal vegetarische vrouwelijke dertigers met kort haar rond en tussen deze bio-voedsel-liefhebbers moest ik mezelf in de meest gekke standjes positioneren. Veel mensen zweren bij deze vorm van lichaamsbeweging. Het deed me ook onherroepelijk denken aan tae-bo. Tae-bo is een sport die vooral leuk wordt gevonden door diezelfde reeshofdertigers die ik op de sportschool rond zag lopen. Basketbal (ik ben te klein), hockey (ik wil niet triest op zondagmiddag in mijn hockeyoutfit in de kroeg hangen), waterpolo (weet je wel wat daar onder water gebeurt?), zwemmen (alleen op vakantie. In de zee), ik kan gewoon geen enkele sport vinden die mij aanspreekt.
Totdat ik joggen ontdekte. Het is gratis, het is hip, iedereen in New York doet het, je kunt je MP3speler meenemen en je kunt het overal doen. Je conditie verbetert aanzienlijk en als je even doorzet kun je de Ten Miles zelfs meelopen en kom je in de krant. Ik besloot me over te geven aan het joggen. Dus vorige week liep ik om acht uur 's ochtends bij het noord- oost tangent tussen de weilanden mezelf weer gruwelijk uit te sloven. Mijn hart maakte overuren, het zweet gutste over mijn hele lichaam en ik zou me er niets over verbazen als ik ter plekke ter aarde zou storten. Wat een ellende. Maar ik wilde doorzetten; ik wilde iedereen laten zien dat ook ik aan mijn gezondheid denk. Ik zag mezelf al in slowmotion over de eindstreep van de New York Marathon lopen. De realiteit was dat ik inderdaad slowmotion rende, maar niet geheel met opzet. Ik ging kapot. In de wei stond een koe. Ze keek me aan met een uitdrukkingsloze blik. Ik keek naar de koe en er was een wederzijds begrip. Waar maak je jezelf toch weer druk, leek het koebeest te zeggen. En ze had gelijk.
Vanavond de laatste aflevering van Twin Peaks gekeken. The Sopranos schijnt ook leuk te zijn
Sport zuigt
anoniem gepubliceerd op
26 februari 2008
450 opmerkingen
Iedereen kent het belang van sporten (lees: bewegen)in een steeds fysiek relaxtere wereld. Als mensen niet sporten, bewegen ze vaak ook helemaal niet meer door de komst van betere vervoersmiddelen en ICT (ja, ook elke keer opstaan om te zappen op de tv zelf ipv met de afstandsbediening).
Daarnaast gaat meneer de luilak doen alsof het voor sporten voor bepaalde groepen in te delen valt.. Hockey voor de kakkers, schaken voor de geitenwollensokken.. Hier sla je de plank weer volledig mis.. Leuk dat je mensen entertaint met een bijdehand 'verhaaltje', maar ik zie het nut er niet van in hoor..
Sport is grenzen verleggen, sociale contacten opdoen, fysiek fit worden, mentaal fit worden en ga zo maar door! Op welk niveau je dit ook doet, het is (naar mijn mening) altijd goed voor mensen.. Je staat 's ochtends veel fitter op, bent niet moe van het sprinten naar de bushalte, etc. Het zijn de kleine dingen die het doen.. In het begin zal het misschien zwaar zijn, maar dat is met alles.. Als je sporten gewoon normaal opbouwt dan is het echt een verademing in zowel fysiek als mentaal opzicht.
Prachtige woorden Bimi!
Uitspraak van Lange Lange op dinsdag 11 maart 2008 om 11:11:5dagen per week zit ik in de gym en het weekend in de de fitness
Hey man ik zie je anders nooit!!!
ik hou niet van sporten.
en dat ook niet. gewoon lekker uitgaan en chillen zo lang het nog kan.
Uitspraak van verwijderd op woensdag 12 maart 2008 om 17:01:dit wordt echt zoo'n saai land met allemaal computer nerdjes!!!
en dat ook niet. gewoon lekker uitgaan en chillen zo lang het nog kan.
haha erg herkenbaar allemaal nice colum
Uitspraak van verwijderd op vrijdag 14 maart 2008 om 13:52:je houdt niet van sport ben je homo ofzo
oke je hoeft het niet te doen maar zien dat is gewoon mannelijk