Ik ben vroeger niet echt een makkelijke geweest (zal dat nog steeds niet echt zijn
). Maar ondanks dat ben ik wel iemand die door het vuur gaat voor vrienden. En heb ik gelukkig een paar vrienden gehad die dat ook altijd voor mij hebben gedaan. Ik heb drie wereldvriendinnen waarvan ik er 2 al 15 jaar ken en de derde heb ik 7 jaar geleden leren kennen. Ook heb ik heel lang een relatie gehad met een jongen die nog steeds een van de belangrijkste personen in mn leven is en ook die ken ik dus alweer 11 jaar.
In het begin kwamen en gingen andere mensen weer en ik had er nogal en handje van de schuld daarvan altijd bij de ander te leggen. Tot m'n moeder in een ruzie eens een keer keihard tegen me brulde "en waarom denk je dat al die mensen steeds afhaken Jacqueline, misschien zou je het eens bij jezelf moeten zoeken".
Dat heeft me aan het denken gezet en inderdaad...dingen komen altijd van twee kanten, je speelt er zelf ook een hele grote rol in. Neem je eigen gedrag eens onder de loep en ga niet elke keer zwelgen in zelfmedelijden en uitspraken doen als "ik ben gewoon te goed voor deze wereld en niemand begrijpt me". Dat riep ik ook altijd, maar zo goed was ik niet. Ik ging er altijd maar van uit dat anderen rekening met mij hielden, dat ze me namen om wie ik was...maar tegelijkertijd eiste ik van hen dus wel die aanpassing op.
Ik ben nu heel wat jaartjes verder en kan niet zeggen dat ik conflicten heb met mensen. Zelfs met mn latere ex is alles weer uitgepraat en hebben we nu gewoon op een relazxte manier contact. Er zijn ook heel wat lieve vriendjes bijgekomen die mij nemen zoals ik ben, maar erg belangrijk, dat is andersom ook het geval.
Ben niet met iedereen even close, maar dat hoeft ook niet, wat dat betreft is het vooral mn beste vriendind die het allerdichtse bij me staat. Ik ken gewoon heel veel mensen en vind het ook onwijs leuk om zoveel verschillende mensen om me heen te hebben. En wat ik al zeg, als je elkaar volledig respecteert is het ook niet erg als je elkaar dus at minder ziet, zij nemen mij niets kwalijk en ik hen ook niet.
Yep, nowadays mag ik mezelf gelukkig prijzen met al mn goede vrienden, mensen waarvan ik ECHT weet dat ze er voor me zijn en niet alleen maar stapvrienden die komen en weer gaan. Mensne die na al die jaren nog steeds in mn leven zijn.
En ja, dat heb je deels ook zelf in de hand.
Je krijgt wat je verdient. Behandel je naasten met respect en je zult veel liefde terugkrijgen. Raak je dus aan de lopende band mensen kwijt, probeer het dan eens niet bij die anderen te zoeken maar bij jezelf. It will enrichen your life!
op zondag 23 juli 2006 om 18:25:
Mn echte vrienden van die ik al jaren ken of een hele bijzondere band mee heb...die zie ik allemaal nog steeds 
achteraf heel erg stom natuurlijk
