Een vriend van mij heeft HIV, hoewel ik hem nooit meer spreek zal hij toch altijd in mijn geheugen blijven.
Hij heet Janwillem, is op dit moment 20 jaar oud en is op zijn 17de besmet geraakt met een besmette heroinespuit.
Heel zijn leven was in een keer weg, alles raakte hij kwijt, en hij werd steeds en steeds meer depressief.
Zijn ouders wilden hem niet meer kennen, zijn vrienden was hij allemaal in een keer kwijt omdat hij niks meer met drugs te maken wilde hebben en hij had helemaal niks meer.
Iedereen vond dat het maar zijn eigen schuld was, en niemand stond voor hem klaar, behalve ik.
Ik trooste em als hij aan het huilen was, zei tegen hem dat hij naar een psychiater moest en heb em gered van een zelfmoordpoging toen hij met een keukenmes op zijn polsen stond.
Iedereen kan wel altijd zeggen "eigen schuld, dikke bult", maar dit lost helemaal niks op en geeft bovendien nog meer schuld en haat gevoelens voor de persoon die met Hiv besmet is.
Ik was niet zo dat ik steeds maar zei, je zoekt het zelf maar uit en het is gvd je eigen schuld, alhoewel ik natuurlijk wel die gevoelens had.
Het was een enorm moeilijke tijd voor me , niet alleen omdat ik zelf nog heel erg jong was , maar ook omdat ik een goeie vriend van me die al wat ouder dan ik was steeds maar moest "troosten" en steeds maar tegen hem zeggen moest dat het leven te mooi is om jezelf dood te laten gaan..
Geloof me, hiv is echt geen fijne ziekte, ook al heb je wel medicijnen, jaarlijks gaan er net zo veel (of misschien nog wel meer) mensen dood aan hiv dan aan kanker.
Maar helaas zien we dit hier niet , omdat we er niet dagelijks mee te maken krijgen.
Ik heb toendertijd ook een gedicht voor Janwillem geschreven
http://www.gedichten-freaks.nl/toon.asp?TerugURL=lijst%2Easp%3FSorteren%3DSchrijver%26page%3D1%26Letter%3DJet%26Thema%3DZoeken%26Datum%3D%26Tabel%3D%26rnd%3D36%2E07403&num=40367
En met dat gedicht heb ik uitgelegt hoe mijn woorden en gevoelens tegen over hem waren en wat ik er allemaal van vond.
Het is teveneens het mooiste (vind ik zelf) gedicht wat ik ooit geschreven heb
JanWillem spreek ik verder helaas nooit meer, ik weet niet waar die is, ik weet niet hoe hij zich voelt en ik weet zelfs niet meer of hij nog wel in leven is.
Laatste keer dat ik wat van hem heb gehoort was via een mailtje dat hij in een soort "rusthuis" in Belgie zat en met niemand meer wat te maken wilde hebben en gewoon alleen wilde zijn.
Eigenlijk ben ik ook niet van plan om naar hem opzoek te gaan of te willen weten waar hij is, soms is het namelijk beter om de waarheid gewoon niet te weten en het achter je te laten, hoe moeilijk het ook is.