Partyflock
 
Forumonderwerp · 706917
 
Zijn er ook mensen die wel eens scratchen met een picture disc? Daar was ik benieuwd naar.

Meestal gooi een PD meteen erop en ga mixen.
Want straks komt er een vette kras of iets dergelijks op de plaat en is alles verpest :no:

Zijn er ook dj's die scratchen met PD's?
laatste aanpassing
 
Werkzaam bij {SHOWLIST organization 1648, 1817}
Artiest Barabas
ja ik :yes:

heel goed voor je naalden :yes:
Werkzaam bij HouseNation
Artiest Yoda
Ik doe het niet.....

Het risico van naald tippen vind ik veels te groot en ik zou het zonde vinden van krassen op de plaat.

Tevens vind ik dat ze die PD's moeten afschaffen.... Het ziet er mooi uit maar het is niet echt van toepassing die toeters en bellen.

Het is niet altijd zo maar als ik zo'n ding zie dan denk ik altijd van: "dan zal er wel een kut nummer op staan" om zo de verkoop te stimuleren. (is niet altijd zo, vaak wel)
Artiest Triax
ik heb wel eens gescratched met terror trax 50 c Nightraver - So (stunned guys remix)! en dat was toevallig vrijdag nog :D het verging wel redelijk ;)



hehehe :p
laatste aanpassing
 
Artiest The Vanisher
als die het kan hebbe wel ja!
T is mogelijk maar k vind PD's onhandig van mij mogen ze ook afgeschaft worden je kijkt je namelijk scheel als je n bepaald nummer moet hebben en t is vrij donker:S
 
ik vind ze lijp en ze mogen er van mij wel meer van drukken!:p
picture disc zijn altijd van een slechtere kwaliteit , de picture kan leuk zijn maar ik zou altijd een "normale" plaat nemen , alle gekleurde platen zijn slechter van kwaliteit
 
mmm...verschillende antwoorden gehoord.
Maar veel PD's worden later wel veel waard :yes:

Ik heb laatst een plaat van de Marshall Masters - World Activator gekocht,die is trouwens best zwaar die plaat vergeleken een normale plaat.
Die plaat moet je vanaf het einde afspelen en gaat hij naar het begin.
Dus niet als normalijk vanaf het begin, is geen picture disc maar wel vet goed.

Aangezien ik pas begonnen ben met draaien scratch ik geen PD's.

Maar die Dj's scratchen die wel ermee op grote party's?
WHAHAH ja idd :p haha je moest de schuifjes eens zien op de XTC :s die waren er toen niet eens of ja 1 was er :p die van Rechter draaitafel :s
Artiest {SHOWLIST artist 386, 35497}
Ik denk niet dat er veel dj's scratchen met PD's .. zowiezo vin ik een PD meer iets om aan de muur te hangen.. dingen zijn echt kwetsbaar en je hebt in no time een kras als je gaat scratchen..

Komt nog bij..meeste "top" dj's krijgen de (promo)release al voor ze uitgebracht worden op PD's

Mijn ervaring is gewoon niet doen.. tenzij je een paar hele beste naalden hebt, maar dan nog denk ik dat het w8ten is op je eerste kras ;)
Artiest {SHOWLIST artist 31027, 16404, 58027}
Who cares?

Als je een beetje kunt scratchen komen er geen krassen op je platen.

En volgens mij maakt het toch niet uit of er een pica op staat of niet, op zwart zie je de krassen zelfs eerder.



Meestal staan op PD's toch wacke tracks...
Keb die van Silent Breed - Gegen Den Strom, aan de muur hangen, die is ook drie keer zo zwaar als een normale plaat en staat van die trippie-hippie herrie op, maar hij's wel mooi.
laatste aanpassing
Artiest {SHOWLIST artist 13109, 55359, 47652}
Nog nooit gescratcht met een PD, denk dat ze t wel kunnen hebben. Maar ik koop die dingen nooit, je kan t begin en einde haast nie zien. Erg irritant :@ Ze zijn wel leuk om op te hangen natuurlijk :D
 
"picture disc zijn altijd van een slechtere kwaliteit , de picture kan leuk zijn maar ik zou altijd een "normale" plaat nemen , alle gekleurde platen zijn slechter van kwaliteit"

My point exactly, sydney is hier een van de weinige die hier een goed en volledig antwoord geeft!
waarom zijn picture discs van mindere kwaliteit??

Maakt trouwens geen flikker uit beide kun je even makkelijk scratchen!!
 
Omdat de geluidskwaliteit duidelijk minder is.

Scratchen kan er evengoed mee, dat klopt, maar gekleurd vinyl gaat gewoon minder lang mee.

Je kan 't vergelijken met een lacker, deze kan je maar een beperkt aantal keer draaien.
Wat hier ook gezegd word is dat de meeste picture discs dikker zijn.

Zelf draai ik al acht jaar, picture disc's zijn volgens mij zelfde kwaliteit als goed plak zwart vinyl.

maar de gekleurde vinylen zijn vaak iets dunner en buigbaarder.

Waarschijnlijk dus ook meer slijtgevoelig.

Weet niemand een site waar een vinyldrukker dat soort shit uitlegt???

En hoe the fuck kan ik hier smileys gebruiken??
Ben hier nog maar net**
Artiest {SHOWLIST artist 24361, 46946}
Gister 1e pd gekocht is idd dikker. Merk verder geen verschil met geluidskwaliteit maar goed. Ik scratch sowieso niet dus scratchen met deze pd zal er ook niet in zitten ;)

en Allstyles: Smileys
Al het gekleurd vinyl??? Ik heb een aantal gekleurde BZRK's en het lijkt wel of die platen juist veel beter bestand zijn tegen krassen en stof!
 
"Het laten snijden van een lakker die na ca 15 keer afspelen onbruikbaar wordt. Het afnemen van de kwaliteit heeft ermee te maken, dat een lakker die gemaakt is van was zeer zacht is en de naald de groeven gedurende het afspelen steeds breder maakt. Wij hebben nu de unieke mogelijkheid om een vinylplaat te maken, vanaf 1 stuk met de levensduur van een gewone langspeelplaat. Tevens zijn deze platen uitermate geschikt om mee te scratchen."

Men spreekt hier over ZWART vinyl!

"Maken jullie gebruik van een vestax snijmaschine?
Nee, dit heeft meerdere redenen. De Vestax is geproduceerd uit commercieel oogpunt. De voordelen hiervan zijn, de makkelijke bediening van het apparaat (geen kapotte naalden en koppen door te hard snijden) en de aantrekkelijke prijs. Nadeel is, dat er uitsluitend met een gemiddeld niveau gesneden kan worden, waardoor de platen over het algemeen zachter klinken dan een normale maxisingle.De Vestax heeft bijvoorbeeld een versterker van 2 keer 50 watt en wij snijden met 2 keer 480 watt. Onze maschine is dan ook speciaal ontworpen naar het voorbeeld van een "echte" snijmaschine en door meer dan 20 jaar ervaring met het persen en snijden van platen is het eindelijk gelukt om een product te krijgen dat voor een gewone plaat niet onder doet.

Kan ik met dit vinyl ook scratchen?
Ja, omdat het net zo hard is als een gewone langspeelplaat, hetgeen bijvoorbeeld met een lakker niet zo is. Dit omdat een lakker uit was bestaat en dus veel te zacht is."

Bron www.myownrecord.com

Leuk als je een aantal eigen track wil laten snijden voor een zeer voordelige prijs, om ze vervolgens uit te testen op de dansvloer ;-)
 
Nog een gevonden:

The first question to ask is, "Which master tape to use?" The answer is somewhat involved and can vary, depending on the objectives of the reissue project. If the goal is to recreate the sound of the original release as closely as possible, then finding the so-called "production master tape" makes sense. However, there are some caveats to consider. The production master tape may have been generated from a previous source, closer to the original performance. This earlier generation tape is often referred to as the "session tape" or "edited work part." In most cases, it is the same tape that was used during the recording sessions. The differences between session tapes and production masters can be slight. Or they may be significant. In any case, an increase in noise level of at least three dbs can be expected in any analog tape transfer.

In the early days of high fidelity, most major labels used production master tapes to cut their original records. This was due in part to the session tapes being "doctored" to correct recording problems in post-production. It also simplified the engineer's task of cutting the record. Since no further changes were made during this stage, the cutter was simply referred to as a "transcription engineer." One has to remember that this was years before the advent of so-called "mastering engineers."

Obviously, the question of which tape to use is a complicated one. The solutions can be equally problematic. For example, production masters were often compressed dynamically during the transfer of the edited work parts. Although this proved helpful during the cutting process, it also negatively affected sound quality.

Furthermore, cutter heads during those first years contained all sorts of anomalies. They peaked at certain levels instead of maintaining an even response. As a result, certain unwanted frequencies were unavoidably highlighted. In addition, most of the early cutter heads were unable to effectively handle the entire dynamic range of the original session tapes. Therefore, to avoid cutter head problems, overall sound quality was often compromised to achieve a flat transfer without equalization.

Another factor to consider is the number of tracks contained on the original session tapes. The earliest stereo recordings were made on two-track tapes that were run at 30 ips (inches per second). But these two-track tapes were not used in the cutting process because an edited side of an LP, recorded at 30 ips, required an amount of tape far exceeding the capacity of that era's 12-inch reels (the largest then available). This was partially remedied by transferring the 30 ips tapes to a 15 ips production master, thereby fitting an entire side of an LP onto a standard 10-inch reel.

By 1957, RCA and other companies started to use 15 ips, three-track tape recorders, which allowed more flexibility in microphone placement. However, the new three-track machines were also not used in post-production since there was no effective way of mixing the extra channel while cutting the record. The answer was to mix down the three-track tape and transfer the result to a two-track production master. Simply put, three-track tapes were not an option for cutting records at that time.

In the last 40 years, however, many things have changed. Tape recorders can now accommodate 14-inch reels, so that it is quite possible to use a 30 ips session tape to cut an entire side of a long-playing record. Mastering consoles can also allow a third channel of audio input during the mixing process. This extra track is passively mixed to both left and right channels.

Once a MASTER TAPE is chosen, engineers will compare it against an original issue LP to analyze differences in audio quality.

In the photo below, Tony Hawkins holds an LP made by his company, Decca. He will compare it, along with other versions and re-issues of different vintage, against the original master tape.

The comparison involves playing the original LP on a cutting lathe, which is outfitted with a tonearm and cartridge.

The engineers will equalize the master tape and LP at the same level before using an A/B switch on the mastering board to alternate between the two audio sources, listening for any discrepancies in the process.

In the case of a three-track master, A/B-ing also determines the amount of "center" audio signal to mix to the right and left channels. Such close examination of the master tapes and various versions of the LP will inevitably reveal many unexpected details, which are then documented in mastering notes and write-ups.
After hours of A/B-ing the tape and applying different amounts of equalization (ranging from none to a fair amount), preparations are made to transfer the results to lacquer.

A master lacquer is an aluminum disk, 14 inches in diameter and 1/8-inch thick. It is coated with a thin film of lacquer on both sides (only one of which, however, is recommended for use). This disk is put onto a lathe platter that spins at speeds of 33 1/3, 45, or 78 rpm. The cutter head is suspended on a motorized carriage, which moves linearly across the lacquer disk. Its speed is computer-controlled so that the resulting grooves do not run into each other. Cutter heads, like loudspeakers, contain magnetic coils, which are attached to a cutting stylus that resembles a V-shaped chisel.

As the tape is played on the mastering deck (see below), its signal is amplified and sent to the cutter head, which continuously changes the position of the heated cutter stylus. This device cuts through the thin layer of lacquer material like a hot knife through butter. The resulting V-shaped groove is a physical analog of the master tape's stereo signal.

The carved-out lacquer material is continuously vacuumed away from the cutter stylus and collects in a nearby container. After a complete LP side is cut, the lacquer is inspected with a microscope attached to the lathe (see below). The engineers examine it for a clean cut, making sure that no grooves have collided.

It is interesting to note that the musical selections on the master tape are organized into a continuous LP side (including the silent spaces between the album tracks), so that the transfer can be made without stopping and starting the spinning platter.

The lacquer is then placed in a container and sent to the plating plant as soon as possible. The packaging is made of Styrofoam to minimize changes in temperature. Since the freshly cut lacquer material is somewhat malleable, its grooves are particularly sensitive to climate fluctuations.
Once the lacquer is cut, it goes to the plating plant to be electroplated. This process begins with packing the lacquer and gently cleaning it in a mild detergent-based solution. The lacquer is then rinsed repeatedly with highly purified (di) water before being placed on a spindle in the silvering booth. There it is then spun around and sprayed with liquefied silver.

After the lacquer is "silvered," it is re-cleaned with di water, attached to a bar, and placed in a pre-plate bath of dissolved nickel. When electrically charged, the nickel will naturally adhere to the silver on the lacquer surface.

The lacquer stays briefly in the pre-plate tank before it is spun around in the high-speed baths (see below), where nickel is more quickly accumulated, using greater amperage. This process creates a key component called a master. The amount of time the lacquer stays in this solution determines the weight of the master, which is sometimes called a metal part.

The master is next separated from the lacquer, creating an exact reverse image, with ridges instead of grooves. Sometimes it is used to press records in a process called one-step. In that case, the master is referred to as a one-step stamper. Unfortunately, it can only produce up to 800 records before wearing out. In addition, the lacquer cannot be re-used to form another master. To avoid these shortcomings, the master, like the lacquer before, is put back in the bath for more nickel plating, creating a new element called the mother.

The mother is then sound-tested on a turntable with a normal stylus. Sound-testing the mother is virtually like playing a record on a standard phonograph. If a tick or pop is heard, the mother is stopped and backed up with the stylus still in the groove, in a fashion similar to the "scratching" of nightclub DJs! By gently moving the mother back and forth, using the stylus as a sort of chisel, most small ticks can be backed out. The ticks indicate impurities in the bottom of the groove, picked up from either the bath or air. In some cases, the tick cannot be backed out and must be removed with a tiny probe while carefully examining the disk with a microscope.

The sound-tested mother is then placed back in the baths and subjected to re-plating. This will produce yet another stamper. The mother can be re-plated up to eight times to produce multiple stampers. Similarly, the master can be re-plated up to four times, yielding numerous mothers, which will in turn produce new stampers. This process may spawn as many as 25 stampers, which are capable of pressing upwards of 15,000 records!

The Next Step Is The Pressing Plant!

A stamper for Side One is placed in the top chamber of the press, while the Side Two stamper is attached directly below. A donut of molten vinyl, sandwiched between the two labels which will identify the record, are set in position by an automated mechanism.

In a one-step process, the stampers press the materials together to create a two-sided LP, complete with record labels. The hot vinyl is spread across the stampers, filling in the engraved valleys to form record grooves. The press remains clamped for about a minute before it is pulled apart, revealing the new disk. Excess vinyl on the outer perimeter is trimmed away and it is placed on a spindle with other new records to slowly cool. At the same time, a new vinyl is placed between the stampers to press the next LP.

After cooling, the records are inspected and packaged for shipment. Periodically, a newly pressed disk is removed from the spindle and taken to quality control. Inspectors will listen for any imperfections caused by the press. When a problem is detected, the machines are stopped and adjusted before stamping is resumed.

Sounds easy, huh?

Ook staan hier leuke foto's bij zodat je een beter inzicht krijgt in het hele proces. Voor geinteresseerden, check:

http://www.enjoythemusic.com/magazine/manufacture/classicrecords.htm
 
En voor degene die nu nog steeds niet geloven dat PD's gevoeliger zijn en minder lang meegaan:

"Vinyl is nearly always black, however like any plastic it can be manufactured in any colour including colourless (clear). Black vinyl appears to be more durable and also to give the best sound quality, this is why it is most popular.

"Nowadays coloured records are mostly special editions or gimmick items, however it is worth noting that when RCA introduced the 7" in 1948 all the early issues were on coloured vinyl, coded by genre. Grading coloured records is difficult, it may be necessary to play grade such items.

See Also: Picture Disc, Shaped Disc, How to grade a record""

Doe je huiswerk!
 
Ik ben net wakker :gaap:
Maar wel goede en een hoop informatie :yes: :)
Wow das nog eens informatie :D Je doet je naam waar aan, Inspector Gadget ;P
 
Zonde, ik zou echt niet met een PD gaan scratchen...
 
Eerste PD's waren er dus al in 1920:

1877 De Phonograph
In dit jaar legde Thomas Alva Edison (1847-1931) de basis voor het vastleggen van geluid, voorlopig echter op cylinders. Edison dacht vooral aan een dicteerapparaat. Toen Alexander Graham Bell, de uitvinder van de telefoon, in 1880 de Phonograph technisch verbeterd had, bood hij Edison aan om het apparaat te gaan gebruiken voor muziek. Edison moest hier niets van hebben. Bell stichtte samen met Chichester Bell en Charles Sumner Tainter een onderneming om het apparaat voor de amusementsindustrie te gaan exploiteren. Het apparaat heette bij hen de Graphophon.
De eerste cylinders hadden een speelduur van 2 minuten. Edison verbeterde dit type later onder de naam Amberol, deze had een speelduur van 4 minuten.

1898 Deutsche Grammophone Gesellschaft
Tien jaar na de komst van de phonograph vroeg Emil Berliner patent aan op een techniek om geluid in plaats van op cylinders op platte platen vast te leggen. In 1898 stichtte hij met zijn broer Joseph de Deutsche Grammophone Gesellschaft. In 1901 stichtte Berliner met Eldridge Johnson de Victor Talking Machine Company, het latere RCA Victor. Hier werd de eerste grammofoon voor de consument gebouwd onder het merk Victrola.

1903 Enrico Caruso
Dat de verspreiding van de grammofoon snel ging bleek uit het feit dat het nummer La vesta giubba, gezongen door operazanger Enrico Caruso, opgenomen in 1903 voor RCA Victor, de eerste plaat werd waarvan er een miljoen stuks in een jaar werden verkocht.

1904 Pathé
De doorbraak van de platte plaat in Europa kwam er toen de gebroeders Pathé, die al sinds 1890 wasrollen van Edison in licentie voor de Franse markt maakten, overstapten op de plaat van Berliner.

1915 78 toeren
De toerentallen op de eerste platen varieerden van 60 tot 90 toeren per minuut. In 1915 echter werd de industrie het eens over een standaard: de 78 toerenplaat.

1920 Picture discs
Vanaf de jaren 20 verschijnen er voor het eerst picture discs, grammofoonplaten die een afbeelding combineren met geluid. Het gaat hier vaak om kartonnen plaatjes, maar ook andere materialen zijn gebruikt. De eeste firma, die deze plaatjes ontwikkelde, was de Musika Postkarte Co. uit Duitsland. Andere maatschappijen zoals Trusound (Engeland) en RCA (Amerika) volgden later. In 1946 bracht de Amerikaanse firma Sav-Way Industries een serie van 74 picture discs uit, gemaakt van aluminium onder de naam Vogue.

1948 De eerste langspeelplaat
De platenmaatschappij CBS presenteerde in 1948 de eerste langspeelplaat, groot 30 cm, op 33 1/3 toeren. Het was een uitvinding van de Hongaars-Amerikaanse ingenieur Peter Goldmark.
Deze Peter ontwikkelde een techniek om de groefbreedte zo smal te maken dat een plaat met een speelduur van een uur mogelijk werd. Deze techniek werd minigroove genoemd. Platenmaatschappij RCA reageerde onmiddelijk met zijn eigen versie van de onbreekbare plaat. In 1949 bracht RCA een 17 cm grote en op 45 toeren draaiende plaat. Na twee jaar strijd tussen de maatschappijen werd men het eens. De 30 cm plaat voor de langspeelplaat, de 17 cm plaat als single. In 1950 bracht RCA ook de lp uit en vanaf 1951 was er de eerste single van CBS. De doorbraak voor de single kwam in de jaren 50 toen deze massaal werd toegepast in jukeboxen en uiteraard met de opkomst van de rock and roll muziek.

1958 Stereo
In 1958 kwam er voor het eerst een nieuwe techniek op de markt: stereophonic opgenomen platen. Het gaat hier om twee gescheiden kanalen die in dezelfde groef geperst zijn. Mono zou echter nog lang de standaard blijven, pas in het midden van de jaren zestig krijgen de stereo langspeelplaten de overhand. Maar ook van een klassieker als Sgt. Pepper's lonely hearts club band uit 1967 of de witte dubbel lp The Beatles uit 1968 bestaan nog afzonderlijke mono persingen.

1963 De audio cassette
Philips brengt een nieuwe geluidsdrager op de markt, de muziek- cassette.

1967 De lp als compleet concept
Met de release van Sgt.Pepper's lonely hearts club band door de Beatles werd het product langspeelplaat volwassen. Niet langer alleen een verzameling songs, maar een totaal concept, verpakt in klaphoes, meegeleverde teksten en een kartonnen inlegvel en zelfs een verborgen track in de uitloopgroef.

1969 Bootlegs
In 1969 maken we kennis met een nieuw fenomeen,de rock bootleg. Het gaat bij deze bootlegs om opnamen die interessant voor verzamelaars zijn, maar die niet door de reguliere maatschappijen worden uitgebracht. Het betreft vooral studio outtakes en live opnamen. De eerste titels zijn Little white wonder van Bob Dylan, ook als dubbel lp met titel Great White Wonder, en Live'r than you'll ever be van de Rolling Stones. Het zou nog jaren duren voor de studio outtakes van Dylan als Basement tapes officieel verschenen, maar Decca reageerde zeer snel op de illegale live opnamen van de Stones met de release van Get yer ya-ya's out. De eerste jaren waren bootlegs voorzien van witte hoezen en een gekopieerd inlegvel, later werden de uitgaven steeds professioneler, met kleurenhoes en zelfs gekleurd vinyl of picture discs. Een titel als British Winter Tour 74 van Pink Floyd bevatte op het moment van release live-opnamen van nummers die nog niet uit waren. Volgens zeggen zouden er van deze uitgave zeker 50.000 stuks verkocht zijn. Platenmaatschappijen brachten in de jaren zeventig hierop inhakend Authorised bootlegs uit, meestal als promotie-exemplaren. Bijvoorbeeld Back it up van Nils Lofgren.

Jaren 70 Quadrophonie
Na stereo (2 gescheiden kanalen) dacht de muziekindustrie dat 4 kanalen de volgende stap zou zijn. Begin jaren zeventig werd Quadrophonie ontwikkeld, en hoewel er een redelijk aantal platen in die vorm verschenen is deze vorm nooit echt aangeslagen en geruisloos verdwenen.

Jaren 70 Picture discs
Na de opkomst van de vinylplaat werd het erg rustig inzake picture discs. Slechts af en toe een promo verscheen. Ook kartonnen of plastic reclameplaatjes kwamen zo nu en dan op de markt (denk eens aan het singletje met de "lelijke eend"). In de jaren zeventig werd de picture disc als commercieel object herontdekt. Allereerst met de lp van Curved Air, maar in de tweede helft van de jaren zeventig brachten veel grote maatschappijen picture discs uit van hun grote namen zoals The Beatles, Linda Ronstadt, Bruce Springsteen etc. In de tweede helft van de jaren 80 nam de belangstelling weer af. Hoewel er ook nu nog af en toe picture discs officieel verschijnen (bijvoorbeeld Iron Maiden) is de markt sinds de jaren 90 vooral overspoeld met onofficiele (bootleg) persingen, die je overal op platenbeurzen ziet.

1982 Compact disc
De introductie van de compact disc, volgens sommigen het einde van de vinyl plaat, maar wij weten inmiddels wel beter.....

2004 De platenindustrie
Platenmaatschappijen anno nu zijn onderdeel van wereldwijde concerns, die veel meer doen dan alleen maar platen uitbrengen. Wereldwijd zijn er nog vijf grote bedrijven over die een vinger in de pap hebben:
Warner Music Group, eigenaar AOL Time Warner (Amerika)
Universal -eigenaar Vivendi (Frankrijk)
BMG -eigenaar Bertelsmann (Duitsland)
Columbia -eigenaar Sony (Japan) en
EMI-Virgin (Engeland)
Om een voorbeeld te geven van de grootte: de Universal groep bevat o.a. de labels A&M, Geffen, Def Jam, Interscope, Island, MCA, Mercury, Motown en Verve. Op wat de grote vijf nog aan vinyl platen doen komen we hier binnenkort terug. Daarnaast zijn er nog de zogenaamde independents, labels die geen deel uitmaken van dit soort wereldconcerns.

Genoeg info nu ;-)

Als je meer wil weten over eigenschappen en kwaliteiten van plastics moet je een kleine research houden.

Tis in principe al zo oud als de weg naar Rome.
 
Thanx for the information ;) :respect:
Zo jij hebt er een studie van gemaakt :smoke:


Heb je een paar aanraders(websites) voor me??

Als we toch bezig zijn: iets over wat geluid kan, en wat het met iemand kan doen, heb je daar iets over, zou het erg waarderen :bier::zuipen:

En thanks for the smileys :respect:
 
Heb er een leuk weetje over ja! Weet alleen niet meer waar ik dat heb gelezen, maar okay, geluid:

Er bestaan zulke lage basfrequenties die je met het menselijk gehoor niet kan waarnemen. Deze kunnen ook geproduceerd worden door een synth b.v. Door alsmaar lager te gaan zitten in je octaven, dit kan je nabootsen ook m.b.v. een drumcomputer, je kan zulke frequenties bereiken dat je geen donder hoort, maar de trillingen en vibraties zijn overduidelijk aanwezig. Volume staat VET open, maar je hoort nog steeds helemaal niets. Op een gegeven moment creeer je zulke lage golven/waves dat alle ramen in het huis op springen staan. Je woofers zie je nu ook duidelijk trillen naar binnen en buiten, je hoort echter nog steeds geen ene ruk! Ook kan je hiervan zwaar misselijk worden. Dit merk je ook weleens op feesten bv in duitsland, waar ze het niet al te nauw nemen met geluidsnormen ;-)
Geluid, je ziet het niet, maar het is er wel degelijk!!!

Ook bestaat er iets als een alles verwoestende frequentie, volgens mij heet dat electro-magnetische puls, bedacht door het amerikaanse leger. Alles wat deze puls op zijn weg tegenkomt aan electrische apparatuur, of het nou een auto is of radio, pc's of wat dan ook, word ter plekke dood gelegd, niet meer bruikbaar ook! Hele bedradingen en chips e.d. branden totaal door. Heel bizar, weet hier zelf nog maar weinig van, maar dit fascineert mij enorm! Iemand meer hierover toevallig?!
 
Picture Discs zijn irritant :yes:
 
Picture Disc worden wel snel verkocht, had toevallig de laatste exemplaar van Mark V & Poogie Bear - Stomp 2004 bij Mid-Town Den Haag gehaald, terwijl hij pas uit is.:)

Ik vind die 7 inch. enzyme's ook wel grappig, zijn geen picture disc en niet te scratchen, maar wel mooi :yes:

Een voordeel is wel als je ze zat ben kan je ze voor een hoge prijs doorverkopen,worden veel waard.:yes:
To inspector, mocht ik wat vinden, laat ik het je weten.
Werkzaam bij {SHOWLIST organization 1543, 1112}
ligt misschien aan mij maar picture discs zijn veel lomper en veel zwaarder dan de standaard vinyl....

ik vindt het in ieder geval klote scratchen
inspector gadget.

Volgens mij noemen ze zo'n wapen een PINCH.

weet het niet zeker alleen.
Artiest Ame
Pictures Discs hang ik altijd aan mijn muur :jaja:
 
Werkzaam bij Infected-events
Artiest Shadowkiller
picture disc's zien er altijd leuk uit, maar om mee te draaien vind ik egt irritant, begin van het nr is amper te zien.
en PD zijn regelmatig ook nog krom gebogen!
2 Inspector Gadget:

wat jij bedoelt is EMP (electro magnetic pulse).

Voor meer info zie dit:

http://www.tfd.chalmers.se/~valeri/EMP.html


Maaruh, is dit niet totaal off-topic????

Ontopic:

Waarom zou je niet kunnen scratchen met PD? Ik zie het probleem niet. Ok, ze zijn wat stugger en zwaarder maar dat vind ik alleen maar relaxter scratchen.

En wat versta je onder scratchen? Af en toe een Baby scratch tussendoor zorgt voor minder slijtage dan continu crescent Flare's met Crab's te combineren....
mijn voorganger heeft niet helemaal gelijk.
soort scratch is maar deels bepalend voor (extra) slijtage. betreft de hoeveelheid is het natuurlijk duidelijk!

(ff een vraagje tussen door: cresent Flare's????
is deze anders dan de gewone flare, vast wel, heb je een bron, beschrijving van de scratch. heb er zelf nog niet van gehoord dus vandaar, maar wil hem wel onder de knie krijgen, any help??)

Het heen en weer halen van de plaat gaat bij veel scratches ongeveer even snel, met af en toe een snelle handeling.
de fader bewegingen maken het een flare of een crab. een flare kun je prima maken met de zelfde plaatbewegingen die je maakt bij een baby scratch.
Een crab met nog langzamere bewegingen (wel langere).

Om bruut te scratchen hoeft de plaat niet perse snelheden van 100km p/u te maken.

Mijn inziens kun je ook met PD prima scratchen, maar zou er niet mee oefenen. Gebruik ze pas als je kan scratchen of een bepaalde scratch onder de knie hebt. anders slijt je ze echt onnodig. dat is natuurlijk zonde.
 
Artiest Killerbase
Picture Discs zijn irritant :yes:


Soms wel ja:jaja: als je een kras op een picturedisc maakt... dan weet je niet meer zo gauw waar die zit... en dat kan je hele zooi verpesten :jaja:
koop gewoon een scratch plaatje en vier daar je lusten op bot :D
 
Iedereen nog bedankt voor de info ;);)
Wat is Crescent Flare, of is 't gewoon een andere benaming voor een al bestaande techniek?
Q-bix, als je het weet, laat het mij ook ff weten.
ben nu ook wel benieuwd.
 
Picture discs moeten dood! Verboden! Tis allemaal wel leuk en aardig ofzo, maar tot nu toe zijn bijna al mn Picture Discs krom :/