Noise Provider - 52 Minutes Of Noise
Genre: french tek, techno
Na de vele bescheiden ‘jump’-successen behaald onder hun alom bekende, weinig verhullende Ruthless & Vorwerk pseudoniem gooien plaatjesdraaiert Ruud van Yperen en studiobeest Maarten Vorwerk het dit keer over een vagere en meer techno-gerichte boeg.
Na hun relatief korte, veelbesproken, maar toch triomfantelijk Jeckyll & Hyde avontuur voor het grote publiek en de vele bescheiden ‘jump’-successen behaald onder hun alom bekende, weinig verhullende Ruthless & Vorwerk pseudoniem gooien plaatjesdraaiert Ruud van Yperen en studiobeest Maarten Vorwerk het dit keer over een vagere en meer techno-gerichte boeg. Tamelijk onverwacht komt er uit de krochten van het pas opgerichte The Qompany label een heus Noise Provider verzamelalbum uit de schaduw tevoorschijn. Helemaal gefocust op de meer verdekte, overgebleven groep liefhebbers van het lossere en nog altijd zich ontwikkelende Franse techno geluid. Of in ieder geval, dat zou je als volger van het veelzijdige danceduo verwachten. Maar er zat meer herrie in de pijplijn. Ietwat andere herrie zoals nu blijkt.
Wacht nog maar even met het naar de platenboer sprinten voor het scoren van dit album, want het is namelijk niet in de bekende rekken te vinden. We hebben hier te maken met een digitale release. Zo gaat dat tegenwoordig in het tijdperk waarin het nostalgische vinyl keihard voorbijgesneld wordt door brandbare ‘bits & bites’. Bij de betere, bekendere, legale online verkooppunten voor muziekverslaafden wordt de bonte verzameling ‘52 Minutes Of Noise’ in onderstaande volgorde aan de man gebracht. Tien losse tracks in totaal. Nu de totaalduur zich al niet meer laat raden, is het alleen de vraag of dit portie vers geproduceerd kabaal daadwerkelijk 52 minuten aan te horen valt. Zu messen ist zu wissen.
52 Minutes of ...
Kijkend naar de tracktitels zou je denken dat Ruud en Maarten de afgelopen maanden zuipend en al in Duitsland hebben doorgebracht. Maar niets is minder waar. Vanuit hun knusse, indrukwekkende studio (met op beide privé-WC's prima uitzicht op het Hustler-kanaal) hebben ze hun veelal verse creaties toch een flinke Duitse beits mee weten te geven. Hun eerste lading Noise Provider nummers waren eigenlijk een typische en herkenbare Ruthless & Vorwerk invulling van de hedendaagse ‘Franse techno’. Maar met dit nieuwe arsenaal zijn beide mannen hoorbaar de Duitse ‘stomp-techno’ opgegaan. “Der Alte” (letterlijk vertaalt: ‘het oudje’) neemt, zoals de naam al doet vermoeden, flink de tijd om op te bouwen. Het constante alarm en de bedaarde uitwerking nemen je linea recta terug naar Nederland tijdens de Duitse invasie zo’n 69 jaar geleden. Ook het schurende en schavende “Chinpokemon” (een knipoog naar een legendarische “South Park” aflevering over Pokemon en epilepsie) barst van de Duitse techno-elementen en gekkigheid, maar bevat wel een treffende Noise Provider ondertoon. In deze categorie kan het bij vlagen ‘Kentoniaanse’ “Das Bliep” ook gerust geschaard worden.
“Mexicano Pinda” is net zo vaag als de naam doet vermoeden. Deze donkere, veelzijdige track met een vreemde kreun en dito andere geluidjes tekent het doel van beide producers: een album maken dat vrijwel alleen gewaardeerd wordt door de kleine groep fans van het vreemde, vage en ‘wonky’ techno-geluid. Ondanks deze forse kluit aan nieuw materiaal zijn er ook een paar bekendere nummers te vinden. Geweldig is het natuurlijk om het fantastische en volwassen “Ohrenschmerzen” eindelijk volledig in bezit te hebben. Daarnaast is daar de ‘oudere’ NP remix van R&V’s eigen “I Feel Like Dancin” er nu ook eindelijk terug te vinden, maar dan als volwaardige track. “Sattelschmerzen” heeft ondanks de lichte oldschool-feel aardig wat weg van zijn oudere broer, al zal deze ‘zadelpijn’ niet al te lang blijven hangen. Het überfantastisch uitgewerkte “Day At The Office” daarentegen is zonder twijfel de meest originele track van het album. Hoe van divers kantoorgerei (o.a. keyboard, printer, fax, telefoon) een puike en zeer strakke technoplaat is gemaakt, mag op zijn zachts gezegd ‘ausgezeichnet’ genoemd worden. Ook “Show Me The Money”, welke met zeer net gebruik van samples uit Cameo’s “The Money” verrassend goed klinkt, is zeer zeker een lang leven beschoren. De enige externe remix komt van de Duitse Technogladiators (Marco Remus zonder wijlen Quick & Smart). Deze erg monotone, pompende bewerking van “Ohrenschmerzen” doet zijn werk, maar steekt iets te simpel in elkaar om echt lang te boeien. Dan horen we toch veel liever het toonzettende origineel.
Hier met die herrie
Of je het album nu in zijn geheel tot je neemt of het in stukken trekt en de nummers los scoort, je haalt in ieder geval iets lekkers binnen via je internetverbinding. Het meest verrassende eraan zijn de gemaakte stappen vooruit vergeleken met het bekende Noise Provider werk dat eerder is uitgebracht. De wat rauwere, echt goed dreunende hedendaagse NP-sound barst van de energie en gekke geluiden, zoals dat gebruikelijk is in het Duitse. Er mag dan ook geconcludeerd worden dat het een fiks stuk opgeschoven is richting de speelse, stompende en ‘wonky’ Duitse hardtechno, alsware het zich aan het ontwikkelen is. En dat valt niet alleen af te zien aan de maffe tracktitels. Met deze 52 minuten aan digitale zottigheid bekoren beide mannen niet alleen die wat kleine schare fans van de Franse tech-sounds, maar ook boren ze een potentiële, nieuwe groep (Duitse) technoklanten aan. De meeste hardhoofden zullen deze verzameling gekke tracks waarschijnlijk aan zich voorbij laten gaan, of hier en daar een dikke productie eruit plukken. Hardtechno-fans zouden het stijltje eens moeten checken. Voor de CD-jocks die graag wat aparts draaien in dit genre is dit verzorgde, vermakelijke album opzeker verplichte (rauw)kost. Al hadden sommige nummers best iets langer mogen duren. Guten Appetit!
Score: 76/100
www.myspace.com/noiseprovidermusic
www.theqompany.com
Wacht nog maar even met het naar de platenboer sprinten voor het scoren van dit album, want het is namelijk niet in de bekende rekken te vinden. We hebben hier te maken met een digitale release. Zo gaat dat tegenwoordig in het tijdperk waarin het nostalgische vinyl keihard voorbijgesneld wordt door brandbare ‘bits & bites’. Bij de betere, bekendere, legale online verkooppunten voor muziekverslaafden wordt de bonte verzameling ‘52 Minutes Of Noise’ in onderstaande volgorde aan de man gebracht. Tien losse tracks in totaal. Nu de totaalduur zich al niet meer laat raden, is het alleen de vraag of dit portie vers geproduceerd kabaal daadwerkelijk 52 minuten aan te horen valt. Zu messen ist zu wissen.
52 Minutes of ...
Kijkend naar de tracktitels zou je denken dat Ruud en Maarten de afgelopen maanden zuipend en al in Duitsland hebben doorgebracht. Maar niets is minder waar. Vanuit hun knusse, indrukwekkende studio (met op beide privé-WC's prima uitzicht op het Hustler-kanaal) hebben ze hun veelal verse creaties toch een flinke Duitse beits mee weten te geven. Hun eerste lading Noise Provider nummers waren eigenlijk een typische en herkenbare Ruthless & Vorwerk invulling van de hedendaagse ‘Franse techno’. Maar met dit nieuwe arsenaal zijn beide mannen hoorbaar de Duitse ‘stomp-techno’ opgegaan. “Der Alte” (letterlijk vertaalt: ‘het oudje’) neemt, zoals de naam al doet vermoeden, flink de tijd om op te bouwen. Het constante alarm en de bedaarde uitwerking nemen je linea recta terug naar Nederland tijdens de Duitse invasie zo’n 69 jaar geleden. Ook het schurende en schavende “Chinpokemon” (een knipoog naar een legendarische “South Park” aflevering over Pokemon en epilepsie) barst van de Duitse techno-elementen en gekkigheid, maar bevat wel een treffende Noise Provider ondertoon. In deze categorie kan het bij vlagen ‘Kentoniaanse’ “Das Bliep” ook gerust geschaard worden.
“Mexicano Pinda” is net zo vaag als de naam doet vermoeden. Deze donkere, veelzijdige track met een vreemde kreun en dito andere geluidjes tekent het doel van beide producers: een album maken dat vrijwel alleen gewaardeerd wordt door de kleine groep fans van het vreemde, vage en ‘wonky’ techno-geluid. Ondanks deze forse kluit aan nieuw materiaal zijn er ook een paar bekendere nummers te vinden. Geweldig is het natuurlijk om het fantastische en volwassen “Ohrenschmerzen” eindelijk volledig in bezit te hebben. Daarnaast is daar de ‘oudere’ NP remix van R&V’s eigen “I Feel Like Dancin” er nu ook eindelijk terug te vinden, maar dan als volwaardige track. “Sattelschmerzen” heeft ondanks de lichte oldschool-feel aardig wat weg van zijn oudere broer, al zal deze ‘zadelpijn’ niet al te lang blijven hangen. Het überfantastisch uitgewerkte “Day At The Office” daarentegen is zonder twijfel de meest originele track van het album. Hoe van divers kantoorgerei (o.a. keyboard, printer, fax, telefoon) een puike en zeer strakke technoplaat is gemaakt, mag op zijn zachts gezegd ‘ausgezeichnet’ genoemd worden. Ook “Show Me The Money”, welke met zeer net gebruik van samples uit Cameo’s “The Money” verrassend goed klinkt, is zeer zeker een lang leven beschoren. De enige externe remix komt van de Duitse Technogladiators (Marco Remus zonder wijlen Quick & Smart). Deze erg monotone, pompende bewerking van “Ohrenschmerzen” doet zijn werk, maar steekt iets te simpel in elkaar om echt lang te boeien. Dan horen we toch veel liever het toonzettende origineel.
Hier met die herrie
Of je het album nu in zijn geheel tot je neemt of het in stukken trekt en de nummers los scoort, je haalt in ieder geval iets lekkers binnen via je internetverbinding. Het meest verrassende eraan zijn de gemaakte stappen vooruit vergeleken met het bekende Noise Provider werk dat eerder is uitgebracht. De wat rauwere, echt goed dreunende hedendaagse NP-sound barst van de energie en gekke geluiden, zoals dat gebruikelijk is in het Duitse. Er mag dan ook geconcludeerd worden dat het een fiks stuk opgeschoven is richting de speelse, stompende en ‘wonky’ Duitse hardtechno, alsware het zich aan het ontwikkelen is. En dat valt niet alleen af te zien aan de maffe tracktitels. Met deze 52 minuten aan digitale zottigheid bekoren beide mannen niet alleen die wat kleine schare fans van de Franse tech-sounds, maar ook boren ze een potentiële, nieuwe groep (Duitse) technoklanten aan. De meeste hardhoofden zullen deze verzameling gekke tracks waarschijnlijk aan zich voorbij laten gaan, of hier en daar een dikke productie eruit plukken. Hardtechno-fans zouden het stijltje eens moeten checken. Voor de CD-jocks die graag wat aparts draaien in dit genre is dit verzorgde, vermakelijke album opzeker verplichte (rauw)kost. Al hadden sommige nummers best iets langer mogen duren. Guten Appetit!
Score: 76/100
www.myspace.com/noiseprovidermusic
www.theqompany.com
Tracklist
- Der Alte
- Chinpokemon
- Ohrenschmerzen
- Feel Like Dancin
- Day At The Office
- Show Me The Money
- Sattelschmerzen
- Das Bliep
- Mexicano Pinda
- Ohrenschmerzen (Technogladiators Remix)
Stemresultaat: zeer goed
geweldig | 9 | 41% | |
zeer goed | 7 | 32% | |
goed | 2 | 9% | |
ok | 0 | ||
voldoende | 1 | 5% | |
onvoldoende | 0 | ||
slecht | 0 | ||
zeer slecht | 0 | ||
waardeloos | 3 | 14% |
44 opmerkingen
Uitspraak van ongeschoren embryo op maandag 12 oktober 2009 om 13:06:French tek
Dit is geen French Tek mafkees.
HELDEN WERK DIT!!!!
Uitspraak van ongeschoren embryo op maandag 12 oktober 2009 om 13:06:French tek,Techno?> is nog steeds gwn jump man..
French Tek is een wereld van verschil met jump...
Uitspraak van Da Hardbass op maandag 12 oktober 2009 om 19:13:Met alle respect! Ik vind dit echt helemaal niets..!
Ik heb het proberen te luisteren maar vind het maar herrie. Maargoed ieder zn ding
Al een tijdje niet meer naar dit soort spul geluisterd... Maar klinkt toch goed moet ik zeggen, al komt het niet in de buurt van het geniale Arrêt Final...
naja wat jullie willen... ik zou zeggen noem dan eens een voorbeeld van "echte" french tek?
laatste aanpassing
Heldenshit.
Uitspraak van Mr. Jack The Daniels 076 op dinsdag 13 oktober 2009 om 22:22:Max walder, Manu Kenton en Nicolas clays Enz Das frenchtek
Het begon natuurlijk eerst met kort gezegd met Lobotomy.Inc, de oude Greg C's, Klap's ( ), Tranceball rond 2002, om eens wat bekende namen te geven. Het is die donkerdere, lossere, frisse en vaak vagere jumpsound uit Noord Frankrijk. Kenton en Walder zitten meer in de Franse techno hoek, dat zou ik daarom eerder typeren als Noord-Franse techno.
Tekstyle is naar mijn mening meer een combinatie van deze twee stijlen. Die zijn echt naar elkaar toegegroeid de afgelopen jaren. Tekstyle zit nu in een fase waarin het veel origineler klinkt en minder volgens een bepaalde blauwdruk is gemaakt. Rond 2006 klonken alle producties in deze stijl hetzelfde, nu schieten veel bekende namen uit deze scene verschillende richtingen op. Vaak ook naar het Duitse of het Chicago-achtige (Qatja S bijv.).
Dit is gewoon geen techno
Day at the Office is echt geniaal
Uitspraak van Tengski Haze op vrijdag 23 oktober 2009 om 17:16:zeer lekker albumpje
en zo kan ik wel meer quote's selecteren. tis aparte muziek, maar wel hele fijne. ik zeg, Ruud, blijf zo door gaan
Uitspraak van Mr. Jack The Daniels 076 op dinsdag 13 oktober 2009 om 22:22:Manu Kenton
Is dat niet iet wat rauwere techno a.k.a. HardTechno?
en meer Duitse hardtech geworden.
HardTech, of HardTechno/Schranz, als je het 2e bedoeld, weet ik niet wat jij voor HardTechno luisterd
Het begon natuurlijk eerst met kort gezegd met Lobotomy.Inc, de oude Greg C's, Klap's ( ), Tranceball rond 2002, om eens wat bekende namen te geven. Het is die donkerdere, lossere, frisse en vaak vagere jumpsound uit Noord Frankrijk.
Vond dat echte heldenshit Jammer dat jump toen zo blij werd...
En ik vind dit wel wat hebben! Het is vaag, maar wellicht ga ik er wat van downloaden!