Pleasure Island 2009

Enkele weken geleden was het weer zover. Pleasure Island werd voor de vijfde keer georganiseerd en het festival dat klein begon, is inmiddels uitgegroeid tot een toonaangevende happening. Samen met Art Of Dance heeft geestelijk vader Crazyland een jaarlijks festival weten te creëren dat met zes verschillende area’s menig festivalliefhebber kan bekoren en daarbij kan uiteraard de jaarlijkse compilatie cd niet uitblijven. Maar liefst twee cd’s worden gewijd aan Pleasure Island, niet gecompileerd en gemixt door bekende DJ’s maar gewoon zesendertig tracks in the mix.

Iemand zei ooit eens tegen me: “Een DJ of een band moet altijd met het beste nummer openen,” en dat advies heeft platenmaatschappij Newsrecords dan ook braaf opgevolgd. Paul & Fritz Kalkbrenner hebben met ‘Sky And Sand’ een tijdloze track afgeleverd die wat mij betreft de absolute hit van deze zomer is. Daarbij is mijn persoonlijke ervaring zelfs dat ik van deze plaat nóg meer kippenvel krijg dan van ‘Underworld – Born Slippy’, iets wat ik tot voor kort onmogelijk achtte. Wat wel een enorme domper is, is de overgang naar het volgende nummer. Het staat wel in dezelfde toonsoort, dus echt vals is het niet, maar het contrast tussen beide platen is zó ongelooflijk groot, dat het eigenlijk niet kan. Kalkbrenner’s meesterwerk wordt op een behoorlijk opvallende manier heel simpel uitgefade, erg jammer. Gelukkig staan er wel aardig wat lekkere zomerse tracks op, dus rond nummertje vier ben je het ongelukkige begin van de cd wel weer vergeten. Buiten het stempel ‘zomerse tracks’ kan ik weinig bewoordingen vinden voor de rest van de cd, het is een beetje hetzelfde als veel compilaties van de afgelopen tijd. Zo hier en daar hoor ik wel iets nieuws voorbij komen, maar het pakt me gewoon niet echt. Er is bijvoorbeeld een heuse klassieker-verkrachting veroorzaakt door Real El Canario, die de stem uit ‘Wiggle Wiggle’ van de Outhere Brothers heeft gejat. Jatten is geen probleem, maar sommige classics moeten classics blijven en daar moet je je handen dan ook níet aan branden. Datzelfde geldt voor de Lambada, dat begin jaren ’90 een geweldig fenomeen was. Nu is het niet meer dan een slap aftreksel van een heerlijke zomerse plaat. Na deze twee vormen van audioterrorisme dooft de cd een beetje uit, het verrast nergens meer en dat is zonde.

Ik begrijp niet helemaal waarom cd twee op dezelfde voet verder gaat aangezien het festival ook de hardere stijlen aan bod laat komen. Het niveau van de muziek is in ieder geval al wel iets beter, maar ik had eigenlijk een totaal andere cd verwacht met hardstyle en early rave, zoals in de Reset-area en de Beginning-area geprogrammeerd stond tijdens het festival. Gelukkig maakt Hardwell me blij met ‘Display’ en hoor ik eens een remix van Chuckie’s ‘Aftershock’ die nou eens niet op de talloze compilaties stond. Maar dan begaat degene die verantwoordelijk is voor de playlist wederom een fout, want na de Afrojack remix van ‘Moombah!’ kakt het helemaal in en lijkt het alsof al het tempo weer verdwenen is. De goede vibe komt pas weer terug bij de nieuwe plaat van Armand van Helden en Dizzee Rascal, want wat is dat een monsterproductie zeg, niet normaal! Hierna houdt dezelfde sound min of meer aan, met een uitschieter voor het Pleasure Island Anthem van 2009. Mike S levert een sterke track af die zeker en vast in mijn cd map terecht gaat komen. Maar dan… ik snap echt niet wie hier de tracklist heeft samengesteld, want na twee cd’s die voornamelijk house- en techhouse-gericht zijn, komt Markus Schulz doodleuk nog even om de hoek kijken met een zwevende trancetrack. Natuurlijk is de Guiseppe Ottaviani remix van ‘New World’ een waanzinnige plaat, maar het slaat nergens op om deze te gebruiken als afsluiter van twee cd’s vol housegeweld.

Al met al is dit dus een cd met een hele onlogische opbouw en matig mixwerk. Waarbij ik ook wil vermelden dat ik doodziek word van alle retail-cd’s die tegenwoordig alleen nog maar met Ableton of Mixmeister worden gemixt, des te meer dramatisch is het dat het mixwerk op beide cd’s zeer te wensen overlaat en weinig tot de verbeelding spreekt. Uit de reacties heb ik vernomen dat het festival uitermate geslaagd was, iets wat ik helaas niet echt kan zeggen van de cd.

Score: 59/100