Andy Duguid – On The Edge

Opgepikt en in de spotlights gezet door een toen nog trance spelende Tijs Verwest werd Andy Duguid al snel na enkele releases een van de veelbelovende trance protegés van Tiësto. Op de door Tiësto's opgerichte labels Black Hole en Magik Muzik maakte de uit Aberdeen afkomstige Scotsman buitengewoon opvallende en veelal wonderschone progressive trance platen die veel waardering kregen. In 2008 lanceerde Andy al zijn goed ontvangen debuut 'Believe' en twee jaar later leek hij met zijn puike progressive trance 'Miracle Moments' compilatie dezelfde kant op te gaan als Tiësto met zijn 'In Search Of Sunrise' reeks. Helaas kreeg deel één nooit een vervolg en raakte de nu bijna 31-jarige knaap een beetje uit beeld. Of dit nu komt door de opmars van de mainstage trance van de laatste jaren die veel van de fijnzinnigheid binnen de scene wist te verdringen of het de persoonlijke tegenslagen zijn geweest die de beste man heeft moeten verwerken (zie booklet), Andy Duguid bleef in de luwte. Tot deze herfst, want Andy slaat ongekend hard terug met ouderwets kippenvel bezorgende haardvuurtrance met zijn tweede studio album 'On The Edge'. Kippenvel en kacheltjestranceDe Dikke Van Dale omschrijft 'kippenvel' als volgt: "huid waarop bobbeltjes ontstaan (zoals bij een geplukte kip) als reactie op kou, schrik enz.". Het is een uiterst schandalig summiere beschrijving van een verschijnsel dat vooral de standvastige trancefan nog wel eens overvalt. 'On The Edge' is zo'n verzameling aan snaarrakende emotiegedreven progtrance dat verantwoordelijk is voor de uitbreiding van de definitie van bovenstaand fenomeen, want mensen wat gaan de haartjes toch lang overeind blijven staan bij het opzuigen van Andy's wonderschoon repertoire. Het begint al bij de titeltrack, een echte spanning en lust opwekkende intro waarbij een leidende piano de poorten van de hemel langzaam lijkt te openen. Engelengezang, diepere klanken en langzaam optillende trancebeats met een redelijke bite zetten het geheel in gang en maken de weg vrij voor de terugkerende Julie Thompson. En wederom ontstond er een beauty (het mistroostige 'Skin & Bones') tussen de Schot en deze knappe Britse die de definitie van diepgang als geen ander kent. Ook het andere blonde engeltje Hannah Ray mag melancholisch stralen op de vlotte en zeer pakkende opstijgbeats in 'When You're With Me'. Een sterk punt van dit album is dat de zeer mooie vocalen prachtig in staat gesteld worden om bovenop de aantrekkelijke en mooi gecomponeerde tracks de boel met emotie te laden en optimaal te completeren. Toppunt hierin zijn de zachte zwijmelzang van de onbekende Seri en de euforische uplifting aanpak van Andy in 'Hurt', dat samen een machtig gevoel van onoverwinnelijkheid bij de langzaam aanvliegende pianobreak zich van je meester weet te maken. Dit is by far de meest snaarrakende en kippenvelbezorgende plaat op het album. Een meer piektijd handen in de lucht trancer is het wat steviger openende maar verder weekmakende 'I Want To Believe' met Shannon Hurley dat we een jaar geleden al hoorden op Armin's zesde 'Universal Religion'.De schone en vervoerende progtrance van Duguid kent veel details en zeer smakelijke combinaties qua instrumenten, akkoorden, percussies en daarmee weet ook nog eens de vlekkeloze uitwerking je geboeid in hogere sferen te houden. Leuk en daarnaast ook erg fijn om te horen is 'Percussion Man', een instrumentale track waarbij de jolige xylofoongemaakte melodie ronddartelt en hiermee een van de luchtigere nummers mag zijn. De kippenvelmarathon lijkt op zijn einde te lopen wanneer Audrey Gallagher voor de zoveelste keer zingt over 'this moment'. Een wat minder momentje dus evenals het niet al te enerverende 'Stars' dat de enige male vocal track is, maar het als toegankelijk en zoetsappig euforiebommetje goed kan doen als je in deze stemming bent. Tussendoor moet je er wel op letten dat je het sfeervolle, vloeiende en tikkeltje nostalgisch klinkende 'Tiago' niet vergeet op te nemen. Het album belandt in de laatste fase met de twee vrouwvocale nummers die al een release gekend hebben. 'Music Box' met Lizzie Curious is qua stijl de meest aan deze tijdgeest kloppende uplifter en de downtempo candlelight meets uplifting trance combi die '7even' heet en heerlijk ingezongen is door niemand minder dan Jaren is er een die pakken sneeuw doet smelten. Een ideale afdruipplaat om een mooi album bij af te sluiten. Op het randje van geweldigMet heerlijke overwegend vocale trance met loepzuivere melodieën, rake zangpartijen en aangenaam warme progressive trance klanken is Andy Duguid met zijn vervolgdebuut weer helemaal terug in de bovenste regionen van de trancehemel. Vrijwel iedere afzonderlijke plaat barst al van de schoonheid en meeslependheid, maar aan elkaar gegoten voelt dit prachtig gecomponeerd dozijn aan dansbare emotrance juist als een kippenvelontlokkende continuous roes die goed en wel pas gaat liggen na ruim een uur puur genot. 'On The Edge' is pure kwaliteit, pure gevoelensgedreven trance waarmee de Schot wederom een klasse verzameling aan gevoelige trance deunen voor de rasechte emotiebegerende trancefan te bieden heeft. Een kopie van dit album is al richting het hoofdkantoor van Van Dale gestuurd, want de definitie van 'kippenvel' is broodnodig aan een update toe!Score: 88/100www.andyduguid.com
www.blackholerecordings.com