Nosferatu - Strength

Nosferatu lijkt al eeuwen onder de hardcore producers te zijn. Al sinds 1994 levert hij zijn bijdrage. Maar het duurde ongeveer tot het inzakken van de hardcore scene totdat hij echt opstond en pure kwaliteit van de bovenste plank begon te releasen. Iedereen kent ongetwijfeld wel de Gangsta sound en het Enzyme gevoel. Hij was erbij. Na al die jaren is hij nog steeds een van de leaders in de scene en zijn kwaliteit is nooit echt achteruit gegaan. Hij krijgt dan ook zeer terecht heel veel respect binnen de scène. In 2001 bracht hij zijn eerste studioalbum uit. 2013 is het jaar van zijn derde album, het eerste dat twee schijfjes omvat. Strength belooft een bonte mengelmoes van hardcore te zijn, zonder zijn eigenheid te verliezen.

Erwin heeft best veel samenwerkingen op dit album bij elkaar gebracht, met een enorme variëteit aan stijlen. Maar het is in de eigen producties dat de ware Nosferatu nog steeds boven komt drijven. "Hate Me Like A Pro" is niet alleen de opener van het album, maar tegelijk ook de trendsetter voor de rest. Het is een nummer dat een mainstream gevoel naar boven doet komen, maar dat toch voldoende kracht en duisternis met zich meebrengt om het typisch Nosferatu te maken. De melodielijn doet terugdenken aan de oudere Enzyme releases. Een groot verschil met het titelsong "Strength". Daarin lijkt Nosferatu een stapje opzij te doen van de aloud bekende stijl. De hoes van het album is zeer tekenend en klopt perfect met het gevoel dat dit nummer weergeeft. Goed gekozen titel, goed gekozen hoes en een sterke productie. "Dr. Shitkickaz" is ook een van die apartere tracks. De sample komen we wel vaker tegen tegenwoordig, maar hier is het niet tot aan het vervelende toe gebruikt. Dit kan zeker gemarkeerd worden als een van de betere nummers.

Dat de samenwerkingen enorm gevarieerd zijn, mag al duidelijk zijn uit de tracklist. Maar dat is ook enorm merkbaar bij het beluisteren. "Rise To Be Despised" met Triax doet nog heel erg Enzyme/Nosferatu aan. Ook samen met Lunatic & Miss Hysteria blijft het Nosferatu-gen duidelijk aanwezig. De kick is helemaal anders, maar blijft toch heel herkenbaar Enzyme. Fans van het Enzyme genre zullen in dit album zeker hun gading vinden. Weer een andere stijl met de ouwegetrouwe Ruffneck. "Poop" is een eigenzinnig nummer met een kick dat best wel Placid K-achtig aandoet. Dit verveelt nooit. Er staat geen leeftijd op gek doen, maar tegelijk staat er ook geen leeftijd op kwaliteit. Maar Nosferatu kan ook de pure mainstream toer opgaan zoals we dat van andere artiesten gewend zijn. Samen met The Viper en Evil Activities heeft hij enkele van zulke tracks in elkaar gestoken. Steeds blijft zijn stijl erin zitten, maar het is wel merkbaar veel poppier geworden. "Hate On Yourself" is bijvoorbeeld een echt festivalnummertje. De samenwerking met Tha Playah is misschien nog een van de betere op dit album. "Fade To Nothing" is een mainstream nummer zoals het hoort. De invloed van Tha Playah heeft wel de bovenhand. Dit valt ook wel op bij de andere samenwerkingen met de grotere namen. Opvallend is wel hoe mainstream "Wide Eyed Innocence" net is. Gezien de namen hadden we dit harder verwacht, maar het heeft enorm veel weg van de The Viper stijl.

Nosferatu aan de remix-tafel is ook een groot succes. Gebruikelijk zijn remixes of refixes niet altijd even goed, en al zeker niet als het neerkomt op de vergelijking met het origineel. Maar de heer Van Kan gaat er kunstig mee om. De remix van "The Enemy" is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. De kern van het origineel zit erin, maar al de rest is hedendaags gemaakt zoals het bij een remix ook echt hoort. Het is als het ware een volledig nieuwe track geworden in plaats van een slap afkooksel. Dezelfde vlieger gaat op voor de "Who Is It?" remix. Wat een geniale remix is dit. Oude samples, oldschool tunes, moderne crazy kick allen perfect verweven tot een gek maar perfect kloppend geheel. Maar vooral de "Acid Rain" remix samen met Meccano Twins springt in het oog. Het originele nummer blijft net dat tikkeltje beter, maar dit is een ongelooflijke benadering. Het heeft zijn nut op de dansvloer al bewezen en dat zal het zeker nog een tijdje doen.

Nosferatu kan ook verrassen in zekere zin. Vooral "Kriminal Kultch" past perfect in dit rijtje. Geen hardcore voor de verandering, maar pure breakbeat. Bijna zelfs van de bovenste plank. Het is in ieder geval een zeer genietbare productie dat naar meer vraagt. De vagere nummertjes kunnen telkens tegen het einde van de cd's teruggevonden worden. Het tempo gaat de hoogte in en de melodielijn verdwijnt volledig. Vooral "Hope Dissolves" met Outblast valt wel op. Beide heren kunnen best hard gaan, maar dit is toch harder dan verwacht. Zeer welkom is ook de The Outside Agency remix van "The Wolves Of Creation". Het is niet makkelijk letterlijk elk nummer te bespreken. Ze zijn niet allemaal even top ("Unglory" bijvoorbeeld), maar tracks als "Beyond Borders" moeten ook zeker vermeld worden.

Nosferatu blijft zijn respect meer dan verdienen. Zijn producties zijn altijd top geweest en dat is op Strength niet anders. De eigen producties zijn super, maar ook de samenwerkingen zijn bijna allemaal top en de remixes mogen een schoolvoorbeeld vormen voor anderen. Mainstream hardcore mag misschien veel fans van de oude garde verloren hebben, maar voor Nosferatu mogen velen toch even terugkomen. Strength is een must in de collectie!

Score: 90/100

www.nosferatu.nl