John O'Callaghan - Unfold

Met zijn imposante tweede artiestenalbum 'Never Fade Away' veroverde de Ierse John O'Callaghan voorgoed een plek tussen de huidige grote trancehelden der aarde. Het was immers niet alleen zijn megahit "Big Sky" met Audrey Gallagher die het bewuste album droeg. Ook de rest van de (vocale) input, immer begeleid door zeer appetijtelijke en vlotte tunes, had een betoverende uitwerking en onderstreepte nog maar eens de grote kracht én talent van deze platenbakker en platendraaier. Irish Johnny mag dan wel een kaal en bleek voorkomen hebben, de kleurrijke en volle JOC-beats zijn dit allerminst. Zo kwam zijn eigen Subculture label, gericht op de energieke uplifting beats, niet lang na 'Never Fade Away' definitief van de grond. Daarnaast maakte 'JOC' met zijn alias Joint Operations Centre ook nog eens definitief naam in tech-trance kringen en blendt hij in zijn dj-sets zijn (vocale) catchy uplifting sound moeiteloos met het betere ramwerk. Het is dan ook niet voor niets dat de man tegenwoordig een prominente rol toebedeeld krijgt op de grote Engelse 'energetic trance' events, zoals (in de) Godskitchen, Cream en Global Gathering. Kortom, John O'Callaghan is op dit moment helemaal het mannetje.

Dat bleke voorkomen doet trouwens bevroeden dat de beste man het grootste gedeelte van zijn tijd in zijn studio doorbrengt en zo dus amper zon op zijn bolletje ziet. Zijn drukke toerschema liet dit naar eigen zeggen toch niet toe. Het duurde dan ook zo'n twee jaar voordat hij alle ideeën in zijn hoofd had kunnen uitwerken. Nu is de tijd eindelijk daar om zijn artistieke 'state of mind' middels dit nieuwe album getiteld 'Unfold' aan de buitenwereld te ventileren. Eenmaal draaiende en op hoog volume ontvouwt ook zijn nieuwe schijf zich wederom tot een pareltje waar je u tegen zegt…

John O'Callaghan ontvouwd

Voor de invulling van 'Unfold' heeft John O'Callaghan nog eens goed gekeken naar de blauwdruk van zijn vorige studioplaat 'Never Fade Away'. Bijna alle nummers op dit nieuwe album kan je qua type en uitwerking makkelijk naast die van het oude leggen. En gelukkig maar, want het zijn toch grotendeels de pakkende vocale tranceplaten (inmiddels verworden tot zijn handelsmerk) die het wederom de charme en onlosmakelijke aantrekkingskracht geven. Maar goede vocale trance staat of valt, los van de beats, vanzelfsprekend met het stemgeluid en zangtechniek van de vocalisten. Sarah Howells, Jaren en Lo-Fi Sugar werden vriendelijk bedankt voor hun diensten en verruild door een ietwat minder bekende Betsie "Made Of Love" Larkin, Cathy "Rain" Burton en Kathryn "<hier zelf iets invullen, svp>" Gallagher. Een gouden drietal zal later blijken.

Neem nu het aandoenlijke "Save This Moment", op het moment van schrijven O'Callaghan's laatste release. De soepele, milde deunen zetten een opbeurend sentiment in, de treffende lyrics en lieflijke stem van Betsie Larkin vullen dit op heel fijne wijze aan. Ook op 'Unfold' kun je dus niet om de vrouwvocalen heen. Toch zit het verschil met 'Never Fade Away' hem in de algemene stemming die het muzikale arsenaal uitdraagt. Laatstgenoemde doet mij voornamelijk herinneren aan de bij vlagen feel-good en euforische sfeer. 'Unfold' steekt qua beleving net iets anders in elkaar. Het vragende en bijna mistroostig gezongen zinnetje 'Look at me' in de gelijknamige co-op met het jonge Ierse duo Timmy & Tommy is niet alleen kenmerkend voor de toon die dit prachtige nummer weet te zetten, maar ook voor de diepere ondertoon die het album veelal voert. Ook "Perfection", ondersteunt door een tedere Cathy Burton blijft dankzij uitgekiende diepzinnige sounds aangenaam in deze bewogen sferen hangen. En wat te denken van "Bring Back The Sun" dat in een speciale semi-akoestische versie mét de graaggehoorde Audrey Gallagher een schoot in de roos én het limbisch systeem van het menselijk brein blijkt!

Maar John O'Callaghan zou zichzelf niet zijn wanneer hij het bij deze vertederende beats zou houden. "Smokescreen" zorgt met zijn broken vocals en licht-euforische melodieën voor de eerste uplifting momentjes, terwijl het zweverige "Stargazer" (mede in stand gekomen door Thomas Bronzwaer uit John's 'old tranceboys network') je lekker van de grond doet komen. Halverwege de cd neemt een energiekere JOC het heft in handen. "Stresstest" mag een opzwepende mengelmoes van house, electro, techtrance heten, maar struikelt wel wat in de uitwerking. De oude band met melodiemeester Giuseppe Ottaviani werd opnieuw en zeer terecht aangehaald, al zal "Ride The Waves" niet zo lang blijven hangen als de herkenbare deunen uit "Liquid Fire". Het hierop volgende "Impossible To Live Without You" en tevens tweede track met Betsie Larkin komt, te wijten aan haar te trage, beatloze bijna-acapella stijl, aan als een kleine anticlimax. Voor mij maakte de laatste vocaalplaat "Mess Of A Machine" dit kleine dipje meer dan goed. De pure, rauwe stem van de onbekende Amerikaanse Kathryn Gallagher (geen familie van), bijgestaan door een diepere en progressive uptempo beat met een fijne baslijn en doeltreffende climax, bekroop mij eerst wat onwennig. Toen ik eenmaal doordrongen was van de schoonheid van deze plaat groeide dit uitermate fijnzinnig stukje muziek al snel uit tot mijn 'repeat favoriet'.

Wat dit album wel anders maakt vergeleken met JOC's eerdere is de nadruk op de pittige 'Subculture' sounds op het eind. "Spychic Sensor" (drukkend, melodieus en uplifting), "Centurion" (knarsende electrosynth, flink pompend) en "Raw Deal" (rollende Joint Operations Centre hardtechno!) zitten niet voor niets standaard in John's meest recente dj-sets en zet iedere dansvloer zonder afvoer blank van het zweet. De weemoedige zweefbreak uit het al eerder uitgebrachte "Rhea" (vs. Neptune Project) op spoor #14 biedt afsluitend tweeënhalf minuut ruimte voor bezinning. Mijn eerste gedachte: John O'Callaghan delivered again!

John O'Callaghan pakt weer groots uit

'Unfold' lijkt inhoudelijk veel op zijn voorganger 'Never Fade Away', maar dan met meer volwassen emotie en een dikke scheut Joint Operations Centre energie extra. Het speelse uplifting karakter heeft voornamelijk in de vocale inbreng plaats gemaakt voor vertedering en bewogen sentiment, al weet JOC de verschillen (gelukkig) niet onwennig groot te maken. Het album voelt dan ook als een logische, volgende stap in zijn carrière als breedgeörienteerd producent, zonder echt een nieuwe/vernieuwende weg in te slaan. En dat is prima zo! Terugkijkend vind ik persoonlijk 'Never Fade Away' in zijn geheel toch een iets aangenamere ervaring, wat te verklaren is door enkele mindere momentjes op dit nieuwe album. Zeker is dat het melodieuze werk van John een klasse sound apart is, wat ongetwijfeld aan het eind van dit jaar nog eens dik onderstreept gaat worden door de eindejaarslijstjes. Wetende dat een vlammend remix album ook niet lang meer op zich laat wachten, voorspel ik wederom een zeer succesvolle periode voor JOC tot een nieuw album zich aandient. Kortom, mijn 'Unfold' devies voor iedere geïnteresseerde JOC-fan: uitpakken en wegluisteren!

Score: 88/100


www.johnocallaghan.net
www.armadamusic.com