Verslag van Club Risk, 1 november 2003

Na een vrijdagavond van kroeghangen en en lange dag van hard werken was het tijd voor avond 3 (voor sommige 4) van het ADE. "Kom je niet binnen?" vroeg een weer mooi geklede Edine mij toen ik in de vrieskou voor de More stond te wachten. "Ooohh. Tja, meisjes he?" was haar reactie toen ik vertelde dat ik stond te wachten op mijn vrouwelijke gezelschap van die avond. Op de een of andere manier ben ik altijd te laat in het dagelijks leven, behalve als het écht koud is dus. Rond 00h00 betreden wij de More, die op dat moment nog akelig leeg is. Moeilijk voor te stellen dat over ongeveer 1 uur deze plek vol zal staan met mensen, die allemaal staan te dansen en te socializen. De More is erg cool versierd (net op een avond waarop ik gvd mijn camera ben vergeten! ), mooi SELL OUT (naam van de avond) bord bij de ingang van de More, gekleurde sliertjes hangen aan de airco openingen in het plafond die zo een leuk effect geven en er is weer een catwalk gebouwd op de manier waarop ik dat onderhand wel gewend ben. Rond 00h30 is de More al aardig volgelopen en nu kun je ook het effect van de muziek zien die Marcella draait. Mensen dansen en kijken blij, dit is duidelijk lekkere muziek. De verlichting is vanavond ook mooi, het is weer één van die avonden die perfect lijken te gaan verlopen! Lex Empress neemt haar plaats in voor de DJ booth en zingt wat nummers mee. God, wat kan die vrouw zingen zeg! Ik heb er uiteraard al vaker horen zingen, maar nu je er zo dichtbij staat (groot voordeel van de More! ) valt het toch wel écht op hoor! Prachtig (dat geldt voor het zingen en tevens voor het corset wat ze aan heeft.

Rond 01h30 wordt ons een klein intermezzo aangeboden door mevrouw de Keijser en mevrouw Marcella. We krijgen 3 door laatst genoemde dame geproduceerde tracks te horen. De eerste met Stretch als vocalist, de tweede without vocals en de derde met Lex Empress als vocaliste (en tevens songwriter). Ik moet zeggen dat ook deze stukjes erg prettig in het gehoor lagen, wij hebben er in iedergeval erg van genoten. Marcella eindigde haar set met (volgens mij) een Negro original (innocent, toch? please correct me if I am wrong. ) en liet toen de wheels of steel achter voor de man die al een tijdje achter de booth stond te swingen op de muziek van zijn collega.

Joey Negro. Levende legende als je het mij vraagt. Tig nummers, tig nick-names en dit zou de 2e keer zijn dat ik heb live ging horen draaien. En deze 2e keer was weer erg, erg fijn. Wat kan deze man toch lekker draaien! Bekende, maar ook totaal onbekende nummers liet hij ons horen. De More was vol, warm en ging uit z'n dak. Het leek alsof het deurbeleid (terwijl er nu toch ook vooraf kaartjes te koop waren volgens mij) beter was. Geen toeristen (ik heb ze niet gezien), geen rare taferelen, geen grote groepen mensen. Gewoon gezellig, warm en naar ons idee heel knus.

Terwijl ik mij een weg baan tussen alle mensen door naar de bar wordt mijn arm vastgepakt. Klaar om deze man of vrouw een rechtse te geven draai ik mij om en daar roept de jongen iets wat lijkt op mijn naam, but i'm not sure. "Wat? " roep ik, we staan immers recht voor een van de boxen! "Ben jij Faisal? " roept de jongen. Het blijkt hardcore party-flocker Flexy Frank te zijn! Echt grappig om zo iemand in levende lijven te zien, maar ik zou hem nooit hebben herkend in het voorbijgaan. Rond 4-en ben ik kapot. Ik ben namelijk eigenlijk ziek. Griep. Hete en koude flashes schieten al de hele dag door mijn lichaam. Hoofdpijn. misselijkheid. "Ja hoor, doe mij nog maar wat te drinken, de avond is nog jong! ". Maar om 4 uur kan ik dus echt niet meer. Hoe leuk de muziek ook is, hoe leuk mijn gezelschap ook is en hoe leuk de sfeer en de mensen ook zijn vanavond, deze jongen moet naar bed. En aangezien ik zondag ook weer vroeg op moet om te gaan werken zal ik niet zo heel lang op die ene plek vertoefen.