Verslag van A State of Trance Festival, 27 februari 2016

Na een lange tijd zonder, was het 27 februari tijd voor een weekend met een groot festival. Dat was inmiddels een paar jaar geleden. Eind oktober had ik de kaarten voor ASOT al binnen. Ongeacht de line-up, wist ik zeker dat ik hier een hele fijne avond zou gaan beleven.

Toen de line-up eenmaal bekend was, had ik mijn lijstje al gauw klaar. Rank1 en Cosmic Gate trokken de aandacht en ook had ik hoge verwachtingen van Lange. Aangezien ik al een tijdje de festivals op een laag pitje had staan, kwamen er ook een aantal onbekende namen op voor. Daar heb ik me dan ook niet op gefocust.

Naarmate de weken verstreken, was het dan eergisteren zover. Een ritje met de trein van 2 uur samen met kameraad Daniel. Jassen in de kluis op het centraal station en een koude trippel naar de ingang, die overigens een stukje verder weg was dan verwacht. Wat ik altijd het mooiste vind is dat buiten de bassen al te horen zijn, dat alleen al brengt me in de stemming. Eenmaal binnen wachtte ons nog een dikke rij op voor de ingangscontrole, die desondanks vlot verliep. En de opvolgende fouilleer poort was zelfs nog sneller, dus konden we gauw beginnen aan de avond vol artiesten.

Een vel tokens gekocht en op naar de eerste zaal. Echter was het wel even zoeken waar en hoe de zaalindeling was. De aankleding was wat sober viel me op. Lang niet zo vrolijk en fleurig als dat wat ik me kon herinneren aan de Trance Energy feesten van voorheen. Maar misschien is dit de huisstyle wel van alle ASOT feesten.

Uiteraard kijk je meteen waar de main zaal is want ik ben altijd erg nieuwsgierig naar het hoofdpodium en de lichtopstelling. Hier speelde Marlo op dit moment een prima set. Daar kon ik me prima in vinden. Echter achterin de zaal vond ik de beleving wat saai, want de lampopstelling kwam slechts tot halverwege de zaal, wel kon je de dj prima zien op de grote schermen aan de zijkant. Die schermen stonden trouwens ook al bij de grote etensruimte. Dat vond ik erg tof, zodat je toch het evenement blijf zien.

Maargoed, ik was mijn eigen schema vergeten op te pakken, dus we zijn maar eens een andere zaal gaan opzoeken. We kwamen terecht bij een hele bekende naam Rank1 en die had de sfeer er goed inzitten ondanks dat die zaal veel leger was als de main. Maar er waren voldoende enthousiastelingen te vinden. Prima set, met zeer zeker ook oude bekende nummers (die het nog steeds heel erg goed doen) gehoord. Dus eigenlijk zijn we daar heel lang blijven hangen, zonder echte interesse in de andere zalen. Vreemd want meestal pak ik heel veel mainstage mee, sowieso om de altijd mooiere lichtshow en de lasers (ik ben altijd al fanaat geweest van lasers) . Na Rank1 hebben we Lange grotendeels gezien, die me ook heeft verrast met een opzwepende set. Tussendoor wel nog een keer de mainstage opgezocht waar een laatste 10 minuten Armin draaide. Dat hadden we gemist, maar dat vond ik niet erg want de vinyl set stond op mijn wensenlijst als afsluiter van de avond. De nacht was doormidden en na het kopen van een beetje merchandise (Daniel heeft een pettenverzameling) toch weer in 15 years en counting beland. Hier speelde Cosmic Gate een vette set af. En ik blijf erbij, ondanks de mindere drukte heb ik me prima vermaakt daar. Een biertje halen was allemaal zonder wachttijden daar, heerlijk!

Na Cosmic Gate zijn we teruggelopen naar de etenszaal voor een pauze. Hier vlakbij werd de radioshow uitgezonden in een bol, hier zijn we met de draadloze koptelefoons nog even gaan meeluisteren. Aparte ervaring, dat had ik nog nooit eerder gezien. En het was een mooie gelegenheid om Armin te zien. Dichterbij als deze paar meter zal het wel nooit komen, ik vind het prima.

Ik wou na deze pauze toch echt graag weer richting mainstage want de laatste set van Armin wou ik zeker niet missen. Wetende dat een hal meestal helemaal vol loopt, waren we er op tijd. Echter was de mainstage een soort van uit, er draaide wel een achtergrondmuziekje maar verder niks. Lampen waren grotendeels gedimd. Kan. We zochten alvast een plekje wat meer in het midden van de zaal waar ook de technische lui zaten. En die hadden ook weinig te doen.

Toen kwam het besef en de omslag dat ik het raar begon te vinden dat de zaal al minutenlang stil was. Dit was ik niet gewend. Zoekend naar een klein stukje nieuws, heb ik op mijn telefoon Twitter bekeken met de hashtag #asotnl. Paul van Dyk vulde een hoop van de tweets op, dus toen kwam het besef pas echt dat er iets ernstigs was gebeurd. Paul van Dyk van het podium gevallen, trauma onderweg, beterschap Paul. Dat waren de eerste tweets die ik las. Vreselijke domper op de mooie avond.

Uiteindelijk kwam Armin in beeld voor een statement en een uitleg over wat er gebeurd was. Duidelijk werd dat we de vinyl set konden vergeten, uit respect naar Paul. Erg jammer want hier had ik me al heel lang op verheugd.

Of het een juiste beslissing geweest is laat ik in het midden. Ik vind dat je een zaal met 20.000 liefhebbers niet mag teleurstellen als ze betalen voor een kaart, maar het ongeval was een feit. En daarin had Armin het laatste woord. De zaal floot en klapte uit respect voor de beslissing, maar vele zullen net als ik gebaald hebben.

De zaal liep als een razende leeg en wij zijn uiteindelijk ook weggelopen, om geheel onverwacht te eindigen bij Signum. Die ik ook wel erg vet vond draaien. Dan de laatste beat, die echt precies om 6:00 eindigde. Ik zat nog vol energie en had nog wel zin in een uur. Maarja, het was niet anders. De avond zat erop.

Met gemengde gevoelens en een licht onderbuikgevoel dat het slecht zou aflopen met Paul naar het station gelopen. Waar het nog wel even wachten was op de eerste trein om 8:20. Al met al was ik om 11:35 thuis, bekaf was ik niet. Zin om te slapen ook niet, dus dat heb ik ook niet meer gedaan.

Samenvattend? Prima feest met heerlijke muziek, volgend jaar weer heen als het aan mij ligt!

Paul beterschap, ik hoop dat ik je een volgende keer in goede gezondheid een keer weer mag zien draaien.

Edwin