Verslag van Sensation, 13 oktober 2012

Sensation – the worlds leading dance event. Zo word het in ieder geval gepromoot, maar ik heb de laatste tijd steeds meer mijn twijfels of ze nog zo toonaangevend bezig zijn.
Dit weekend was de Source of Light show van Sensation in het Esprit Arena in Düsseldorf opgebouwd. Met een capaciteit van zo’n 40000 man, was dit een hele mooie locatie. Enigszins vergelijkbaar met Sensations’ thuisbasis; Amsterdam Arena.



De capaciteit van de zaal werd overigens bij lange na niet behaald. Dit was voor mij de derde keer dat ik bij Sensation in Duitsland was, maar ook tevens de rustigste editie. Voorgaande jaren vond het tenslotte altijd op oudjaarsavond plaats. Maar door problemen met vergunningen was die datum helaas niet meer haalbaar.
Of het daar aan ligt is natuurlijk maar de vraag. Wat in ieder geval wel duidelijk opviel, was dat het relatief rustig was. Twee kanten van de tribunes waren ook volledig afgesloten voor het publiek, en de kopse kanten van de zaal, waren ook nagenoeg leeg, op een enkeling na die juist even de rust op zocht om een beetje bij te komen.

Muzikaal gezien heb ik eerlijk gezegd al jaren twijfels met dit feest. Aan de ene kant wil men, zoals hun eigen slogan beweerd, het beste dance evenement zijn, maar tegelijkertijd programmeert met wel DJ’s waar maar weinig op te dansen valt.
Nu zal je zeggen; dat is gewoon een kwestie van smaak. Deels is dat wel waar, maar tegelijkertijd kijk ik ook heel erg goed rond op elk feest waar ik kom. En hier in Düsseldorf viel het wederom op dat bij een groot deel van de DJ’s, de bezoekers redelijk stil stonden. Met uitzondering van enkele hoofden die op de maat van de beat een beetje mee schudden.

Dat is toch wel iets dat ik jammer vind. Het concept probeert muzikaal gezien erg vooruitstrevend te zijn, maar de bezoekers zitten daar helaas nog niet op te wachten. Hier viel dat enorm op bij Mr. White en The Man With No Shadow. Erg monotoon, en langdradig. Het was juist bij de set van de enorm commerciële Steven Angello, dat de menigte voor het eerst op de avond een keer echt goed los ging. Dit is gewoon de muziekstijl waarop men had gehoopt, en waar men al de hele avond naar uitkeek. Lekkere melodieuze en herkenbare geluiden. Een beetje Electro, een beetje House, maar juist geen Techno.

Moguai ging vervolgens een beetje in de zelfde stijl verder. Al was dat, zover ik weet, toch ook een beetje de commerciëlere kant van hem, die hij hier liet zien. Maar toch, het was heerlijk. Dit is echt het geluid dat men hier wil horen. En dit is het geluid waar een geweldig mooie lichtshow, als die van Sensation, optimaal mee benut kan worden. Want eerlijk is eerlijk. Bij de eerste DJ’s van de avond, was heel de lichtshow eigenlijk een beetje overkill.

Steven Angello en Moguai vormde hierdoor in mijn ogen ook echt het hoogtepunt van de avond. Moonbootica daarentegen, dat was weer een beetje het zelfde caliber als de eerst DJ’s van de avond. Wat dus toch weer neerkomt op een matige afsluiting.



Als ik alles bij elkaar moet optellen, en kijk naar hoe Sensation zich de laatste jaren ontwikkeld heeft, dan kan ik toch stellen dat er zowel qua muziek als qua show, een dalende lijn in zit. Ocean of White en Wicked Wonderland, waren zondermeer toonaangevend. Maar die tijd is voorbij.
En ik begrijp aan de andere kant ook wel dat het enorm lastig moet zijn, om steeds iets beters en iets nieuws neer te zetten, als organisatie. Maar om dit niet te doen, en wel enorme prijsstijgingen in de tickets door te voeren, dan staat niet één op één.

Dus met deze wetenschap in het achterhoofd, en met een muzikaal concept dat deze kant blijft opgaan, zou dit toch wel eens de laatste keer kunnen zijn, dat ik bij Sensation geweest ben.