Nu, drie jaar later, zijn ze weer teruggekeerd in HMH. Eigenlijk de enige locatie in Nederland waar hun act tot recht komt.
Het was nu anders dan in 2005. Het publiek ging nog steeds los, maar niet zoals toen. Dikke vadsige vrouwtjes die onder hun act gaan praten; bijzonder irritant. Ik kan mij dan ook voorstellen dat er genoeg fans waren die zich aan dit feit ergerden. Ik echter niet. Meer dan de vorige keer kwam ik in een diepe intense trance van geluk terecht. Mijn serototinevoorraad was nagenoeg leeg (thank you Awakenings
), maar daar hadden de deuntjes van Smith en Hyde werkelijk schijt aan. De avond was intens. Zo intens dat ik bij sommige moment kon janken van geluk. Er spookte maar een nare gedachte door mijn hoofd: wat als zij dood gaan. Heel raar dat je tijdens zulke blije momenten aan zoiets naars denkt. Ik besefte toen pas dat ik door de jaren heen erg afhankelijk was geworden van Underworld. Sinds mijn zeventiende luister ik vrijwel dagelijks naar Underworld. En nooit is hun muziek gaan vervelen. Sterker nog, het is alleen maar beter geworden. Bij elke bui heb ik wel een passend Underworldnummer. De nummers vormen een rode draad mijn jeugd heen. Dat verklaart denk ik ook waarom er zoveel ouderen naar Underworld luisteren. Ook ooit in een vage bui in aanrakinggekomen met UW maar sindsdien fans voor het leven.
Ondertussen heb ik heel wat nieuwe muzieksoorten, dj's en producers leren kennen, maar niets is zo prachtigs als Underworld.
Elk nummer heeft zijn eigen mysterie en diepgang. Maar allen hebben ze iets te vertellen. Het zijn van die nummers die je ergens heen brengen als je je ogen sluit voor de wereld. En daar is het fijn, echt fijn
De geheimzinnige stem van Karl Hyde gecombineerd met de onwereldse deuntjes van Rick Smith maakt Underworld bijzonder, heel bijzonder. Ware kunstenaars als je het mij vraagt. 
