Verslag van Looks, 26 mei 2007

Dansvloer, het is een DANSvloer!

Klopt! Het is al weer even geleden dat mijn vingertoppen over het toetsenbord dansten (waar het hart vol van is. ). Door een periode van drukte (ben de afgelopen tijd namelijk bezig geweest met de verandering van mijn plaats van tewerkstelling) en nu nog met het vinden van een onderkomen in diezelfde plaats, heeft de verhaaltjes-kwab even een verplichte rustpauze genoten. Daar er nu wat meer lucht is, dansen ze dus weer!
Terwijl ik dit schrijf is het al weer een week geleden (zelfs met een keel vol bacteriën en/of virussen gaat een week snel, maar dat komt voornamelijk doordat mijn lieftallige roodharige huisarts mij wederom het witte goud, codeïne in dit geval. , heeft verstrekt) dat één van de vetste avonden (nachten) van dit jaar (ja inderdaad, dat weet ik nu al) was begonnen.
Weken wisten we al waar we ons deze avond moesten vervoegen en omdat we onszelf verplicht hadden deze nacht bij te wonen (en we nergens informatie konden vinden over voorverkoop van toegangsbewijzen) stonden we stipt om 23:00 uur (voor een nog gesloten) ingang. Van de Thalia Lounche aan de Kruiskade 31 by the way. Op deze gedenkwaardige 26 mei 2007 (zo zou later blijken) zou de Thalia-DJbooth beklommen worden door niemand minder dan Dennis Ferrer uit de USA. Zijn gig van 3 december 2006 kon ik nog scherp voor de geest halen. Wat had die man toen een set neergezet.
Nu, net na 11en betraden we de nog lege dansvloer (zelfs dan staan we er al op ja) en werden onder andere dè fotografen (Robbie Link2Party.nl en Eelco Leroystyles.com) van deze avond begroet en werd de traditie van vereeuwigd worden natuurlijk in ere gehouden. Met de wetenschap dat het pas in de eerste uurtjes van de nacht wat drukker zou worden in deze gelegenheid, werden, terwijl de DJ's Brian S en Diephuis de vibe heerlijk voorverwarmden, de eerste danspasjes geboren. Kende de stijl van het duo Diephuis niet (spreek het overigens uit als Deephouse, is beter voor hun internationale doorbraak zo vindt ik), maar hun geweldige soulfull deephouse smaakte zeker naar meer!
Vervolgens veroverde de albino koptelefoon het hoofd (en de oren) van Leroy Styles en automatisch vulde de dansvloer zich geheel. Om kwart voor 2 kwam de kale, goedlachse DJ uit Amerika en begon met het uitpakken van zijn laptop, snoertjes en koptelefoon. De man begon om twee uur en draaide vervolgens tot 5:00 uur de meest vette, gruwelijke, fantastische platen. Je hebt soms van die feesten dat de kramp in je benen pas toeslaat als je al even in bed ligt, maar deze man kreeg voor elkaar dat die kramp al tijdens het feest zelf van zich liet voelen! Wat een ongelooflijk onvergetelijke set zette deze meester (wederom) neer! Gebiologeerd (en geconcentreerd) kijkend naar zijn laptop toverde hij platen als Bar a Thym van Kerri Chandler, zijn eigen The Cure & The Cause-mix van Fish go Deep (geweldig om op dat moment met jou te dansen Nadia) en de Innercity-kneiter Big Fun uit de boxen. We stonden met zijn allen klem voor de booth, sprongen, jumpten, joelden, schreeuwden, vlogen om elkaars nek, zongen mee, gooiden vele malen onze handen in de lucht en glunderden. Wat ik dan niet kan begrijpen is dat sommige mensen het danspubliek, aanwezig op de dansvloer, (onbewust) lastig valt met rondjes lopen, stilstaan en gaan staan kletsen, elkaar urenlang gaan staan zoenen of alleen maar "stoer" gaan staan kijken (en daarbij natuurlijk stilstaan). Mensen, de dansvloer is om op te DANSEN! Het is geen loopvloer, geen zoenvloer, geen stavloer of stilstaan stoerkijkenvloer, maar een DANSvloer. Het verbaasde ons dus heel erg dat, terwijl Dennis net was begonnen, hele menigten alleen maar gingen lopen, dwars door het dansende publiek heen. Zeer hinderlijk en irritant. Ruimte om te dansen verdwijnt, men staat elke keer op je tenen (dus dure schoenen) en dat is op zijn minst vervelend te noemen! En dan kijken sommigen ook nog eens agressief naar je omdat, terwijl je zo uit je bol aan het gaan bent, per ongeluk tegen zo iemand aanstoot. Ja sorry, het is nou eenmaal een dansvloer. Op die momenten is naar mijn mening het door het dansende volk lopen alleen weggelegd voor "onze" fotografen (zoals een Robbie, zoals een Eelco).
Maar goed, tot zo ver mijn ongenoegen. Mijn benen, maar niet mijn oren, waren zo dolgelukkig toen Meester Ferrer na drie uur achter elkaar draaien zijn laptop dichtklapte. Na met mijn Global System for Mobile communication (GSM) van hem een foto te hebben gemaakt en nadat ik afscheid van Dennis (onze vuisten tegen elkaar) had genomen, werd strompelend de uitgang opgezocht. Terwijl op de achtergrond nog een paar platen van Baggi Begovic waren te horen (hij sloot deze tha bomb-editie van het feest LOOKS af), kon de eerste hap frisse buitenlucht worden verorbert. Moe, heel moe, maar voldaan, zeer voldaan bracht ik vervolgens mijn auto thuis.
Hulde Leroy, hulde. Bedankt voor deze VETTE LOOKS!