ernstig zieke moeder

Vorig jaar mei werd bij mijn moeder kanker geconstateerd..
Ze wisten alleen nog niet waar...op 6 juni kregen we te horen dat het terminaal was..het zat in dr keel nek borsten borstbeen oksels en buikholte...
Ze werd bestraald en kreeg chemokuren om het dood gaan uit te stellen..het ging een tijdje goed..tot een tijdje terug de kanker weer terug was..dit keer in dr nek..
se gingen weer bestralen..voor dat we daar de uitslag van kregen werd ik snachts gebeld door mijn broer..me moeder was opgenomen in het ziekehuis met een epileptische aanval..
se hebbe meteen scans gemaakt..er bleken 3 tumors in dr hersens te zitten..een paar dagen later hebben ze nog een scan gemaakt..nu bleek dat er veel meer in dr hersens zit..
Ik heb het gevoel dat ze me ontglipt..se kan moeilijk schrijven en bv vlees snijden..se heeft de stoeptegels al van dichtbij bekeken..heeft weer een paar epileptische aanvallen gehad en is heel wankel..ik weet niet meer hoe ik er mee om moet gaan...
heeft iemand zoiets meegemaakt? hoe moet k er mee om gaan?

heb het nog nooit mee gemaakt,maar wens jou heel veel succes en sterkte

je kunt hier niets tegen doen! probeer je moeder zoveel mogelijk te helpen en te steunen! het is voor haar ook vast niet makkelijk om jullie alleen achter te laten met een hoop verdriet.

ik heb het zelf ook mee gemaakt met me tante.

sterkte

maar toch heel veel sterkte de komende tijd

ik heb zoiets ook nog nooit meegemaakt, dus kan je helaas niet helpen...

maar heel erg veel sterkte iig!

keep ya head up!

Jeetje zeg, wat een verhaal, echt verschrikkelijk. Ik zou zeggen geniet zo lang mogelijk van de dingen die ze nog wel kan en heel veel sterkte..

klote situatie, je kunt nix doen, behalve er voor je moeder zijn~!

kan je helaas niet meer meegeven

sterkte...

ik zou als ik jou was ff na de docter gaan daar kan je meestal echt je verhaal kwijt of die stuurt je door na maatschappelijk werk en echt waar dat is niks om je voor te schamen!

veel sterkte meis..

het is ook moeilijk..maar ik hbe ook een vader met kanker..die hebben se bestraald en dat is goed gegaan..moet nu elke 6 weken op controle komen..maar misschien is het beter voor me moeder..ze heeft 2 hartaanvallen gehad..hart operatie..se is helemaal op gewoon..se heeft er vrede mee

Ik zou zorgen dat je in ieder geval nog geniet...geef jezelf absoluut niet de schuld van wat er gebeurd...daar kun je gewoonweg niks aan doen. En als je jezelf dingen kwalijk gaat nemen....dan ga je een nog moeilijkere periode tegemoet.

Succes!

zoveel mogelijk bij haar zijn en steunen, meer kan je niet doen! het klinkt heel stom maar je kan denk opt moment niet meer doen dan afwachten zoek zelf ook zoveel mogelijk steun bij vrienden en praat en huil zoveel mogelijk iig niks opkroppen!

heel veel sterkte ermee

moet je zker doen als je wilt. daar voor zijn ze er!

:hugF)

Heel veel sterkte! het enige wat je kan doen is er voor je moeder zijn! je moet daarbij niet jezelf wegcijferen...

Heel veel sterkte in ieder geval.
Nog nooit mee gemaakt, maar inderdaad haar veel steun geven.

xxxxxx

Heb het meegemaakt met mn broer hij ging vol goeie moed op vakantie (hij wist dat zn leukemie weer terugwas)...

Zo kregen wij toen hij een paar dagen op vakantie was een telefoontje, dat hij zich niet meer kon bewegen, en dat alles pijn deed...Hij is toen thuisgekomen, en toen zagen we de ernst ervan..
De dokter is geweest, maar die hoefde hem niet eens te onderzoeken, die zag meteen hoe erg hij er aan toe was...Dus is hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht...Wij dachten dat hij een infectie had (ivm lage weerstand)
De volgende dag moesten we op gesprek komen bij de dokter, die zei dat het door de leukemie kwam, en dat hij hooguit nog 2 weken had.....

Hij is toen thuis op een bed komen te liggen, en hij kreeg morfine (pijn bestrijden was de enigste optie nog)
Maar hij was heel vrolijk, geintjes maken en alles...Daar heb ik zo'n bewondering voor, wetend dat je binnen nu en 2 weken doodgaat, en toch vrolijk blijven...
In het begin kon hij nog roken en drinken, maar de laatste 2 dagen kreeg hij zoveel morfine, dat hij helemaal wazig werd, en niets meer kon (alleen een heel klein beetje praten)
En toen die zaterdag, toen lag hij opeens half in coma, zijn mond helemaal uitgescheurd door uitdroging, en een vlies over zijn ogen, en heel zwaar ademen...
Dat is echt het ergste wat je kan meemaken...en het is ook verschrikkelijk dat je kansloos staat toe te kijken, je kunt immers niks doen...
Toen s'avonds is hij overleden
Is nu 3 maanden geleden...

Het is gewoon verschrikkelijk zwaar, maar in feite kun je er weinig aan doen...

ik moet van de dokter naar een psycholoog..maar denk niet dat dat veel helpt..ik heb voorlopig toch geen rust..ik kan neit goed eten( in een maand tijd 10 kilo kwijt) haar valt uit..tril steeds huil om niks steeds misselijk etc.

En sanne..voor jou heb ik gewoon respect...eg meis

meid, je weet dat ik altijd voor je klaarsta he?

zoiets gun je gewoon niemand

je ziet nu zelf even alles zwart maar ik denk dat je achteraf blij bent als je toch met een psycholoog ben weesten praten! die zijn daarvoor en dat helpt zeker wel alleen moet jij jezelf er wel voor open stellen

heel veel sterkte

Mjah, ik ben ook niet bij een psycholoog geweest...Ik heb het van me afgeschreven..

En ik kon altijd met mijn vrienden praten over die situatie...
Als ik mn vrienden niet had, was ik die periode nooit doorgekomen..
Sociale contacten zijn gewoon verschrikkelijk nodig

k weet het nog niet..k heb een paar hele goeie vrienden die vaak psycholoogje moeten spelen voor mij..dat werkt ook goed..ff lekker janken en janke en nog is janke..en knuffele..

dat zeker, zolang je je dat maar goed beseft praten en nog eens praten toch lijkt het me verstandig om óók naar een psycholoog te gaan, het kan je alleen maar de goede kant op helpen. hoe meer hulp hoe beter, vooral van een professioneel iemand!

het is verschrikkelijk om machteloos aan de kant te staan terwijl je moeder van je wegglipt..

Zelf niet meegemaakt, kan me wel indenken hoe vreselijk je je moet voelen..

Praat er veel over, vrienden en familie.. Je verdriet en pijn zal niet weggaan, het zal wel draaglijker worden..

Veel sterkte

Ik heb t zelf meegemaakt met mn broer zoals je in reply eerder kunt zien...

Dus ze mag altijd bij mij komen uithuilen, praten, klagen enz enz

Want ik weet hoe belangrijk mijn vrienden voor mij zijn geweest in die tijd, en dat zal ik ze ook altijd dankbaar zijn...
Echt waar....zonder je vrienden ben je nergens..

krijg kippevel hiervan
sterkte

Heel veel sterkte..

veel sterkte hier mee

dankjewel...allemaal

mijn ervaring is dat mensen waar je niet veel van verw8 je toch heel goed helpen Mijn vader die was heel erg teleurgesteld in twee broers van hem toen ik mijn broer verloor...maar mensen van zijn werk hielpen em juist heel goed!

je kan altijd bij me komen hoor lieverd!!!ik ben er voor je

dikke kus je dinnetje

sterkte

Jeetje, wat erg joh!!
Denk inderdaad net als alle mensen hier boven dat je er heel weinig mee kan....
Mijn moedertje is echt mijn alles dus kan me echt niet voorstellen hoe kut jij je moet voelen!
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!

weet ik wel juudeltje

Heeeel veel sterkte!

Hey meissie ten eerste sterkte..
ik heb ook zoiets meegemaakt.. mn moeder is der erg genoeg aan gestorven..
mn moeder heeft eerst bortskanker aan beide borsten gehad daarna in de lymfekliere en toen in der longen daarna in der rug en daarna in de lever..
ze heeft hiervoor ook bestraling gehad en chemokuren maar mn moeder werd daar dood ziek van.. ze heeft 3 en een half jaar gevochten en toen was t op.. kon ze ni mr..
ik ken ook genoeg mensen die ongeveer zoiets als jou moeder hebben gehad en nog leven..
maar 1 ding mot je egt doen altijd hoop houde je hoop ni verlieze hoe moeilijk t ook is..
ik heb tot het laatste toe hoop gehoude..
ik hoop egt voor jou da t goed komt elke avond lig ik in bed en bid ik dat andere mensen dit niet overkomt wa mij ook is overkomen want zonder je moeder verder gaan is egt zo erg he het is nu 2 jaar gelede en ik dnek er nog elke dag aan en kan der nog steeds ni mee overweg..
ma ik heb gewoon hoop dat t met jou moeder goed komt.. en dat mot jij ook hebbe.. en blijf der gewoon steunen.. ma ook nog je eigen leven behoude meid je mot ook zelf gewoon nog us iets leuks gaan ook al is da moeilijk want je blijft er aan denke ma tog probere..

HEEEEL VEEEL STERKTE VOOR JOU EN JE FAMILIE(F)..

hoop hebben kan wel..
maar ze wil zelf niet meer..
se heeft er vrede mee..ze is gewoon op...ik zat gister met haar en me oom te praten en toen zei ze zelf ook al dat ze er over een jaar niet meer is..het doet pijn als ze dat zegt maar het is wel de waarheid...en misschien is het wel het beste voor haar...

ja vooral als ze heel veel pijn heeft..
mn moeder ook die had egt gewoon gn zin mr zo verder te leven met die pijn en zo heeft zich egt over gegeven en nu denk ik ma telkus ze is nu ergens waar ze geen pijn mr heeft en gelukkig is..
ma ik snap egt heel goed wa je bedoelt..
t is heel moeilijk..
mn moeder is dna in mn arme gestorve ma die dag zegt ze tegen mij desi ik wil ni mr verder ik stop met vechten en diep van binnen he d8 ik neee en da mag je ni zeggen enzo..
ma ik weet dat ze sterk was en als zij zegt ik kan het ni mr dan is dat ook zo duzz zei ik tegen haar oke mamma je verdient t.. ma t is nu voor jou ene moeilijke tijd en zal steeds zwaader worde meid.. ma ik was zo eigenwijs da ik geen hulp wou van andere en ni wou praten erover ma geef je ene tip doe da wel.. want krop je het op komt t daarna 3 keer zo erg na boven dat heb ik nu duzz..
ma egt sterkte meid..
ma is wel fijn dat je nog ene tijdje heb bij mijn moeder werd gezegt ze heb nog paar weken en dan gaat die tijd zo snel he..

jhaa dat is wel so..maar se heb ook allemaal van die dingen ondertekend dat ze niet aan de beademing wil en niet in coma wil ligge etc. k ben daar heel boos over geweest..maar k snap het wel..

Veel sterkte, ik weet hoe het is om machteloos toe te kijken hoe iemand waarvan je houdt veel pijn heeft en je langzaam ontglipt. Bij mijn vader is in juni 2003 kanker geconstateerd. Der was gelijk al nix meer aan te doen hoewel hij zich nog goed voelde. Maar eigenlijk vlak na de diagnose takelde hij heel snel af. In februari 2004 is mijn oom gestorven aan dezelfde vorm van kanker, wat dus al erg zwaar was. Op 20 augustus 2004 is mijn vader overleden, nu dus bijna 3 maanden geleden. Op het moment dat hij ziek was heb ik heel veel met vrienden gepraat, die waren echt een steun! Erover praten helpt echt! En heb ook nog fijne gesprekken met mijn vader gehad. We hebben het goed kunnen afsluiten. En het echte gemist begint nu eigenlijk pas.
Ik kan je echt aanraden er met vrienden bijv. over te praten. Of met mensen die het ook hebben meegemaakt. Die kunnen je wat meer 'begrijpen' misschien hoe machteloos je je voelt. Heel veel sterkte!