Verwerkingsproces

Ik ben 2 januari 2001 mijn moeder verloren, ze is dus overleden toen.

En ik merk nu aan mezelf dat ik aan het verwerkingsproces ben begonnen, voor het eerst dat ik zoiets echt zo intens meemaak/voel. En ik vind het best wel zwaar! Mijn hoofd zit er continu vol mee, bij alles wat ik doe denk ik eraan.

Ik vroeg me af hoe dat bij jullie was, of een van jullie dat heeft meegemaakt, en hoe dat toen is gegaan, hoe lang het duurde etc etc etc...

Roontje toch, dat verschilt echt per persoon, als je maar onthouid dat je die gevoelens niet weg moet stoppen, you're a strong girl babe!!!

Sorry roon, heb er geen ervaring mee, maar als je een luisterent oor nodig hebt, I'm there for you!

Ik zou het niet weten het enigste wat ik kan zeggen is veel sterkte

gaat helaas nooit helemaal weg

maar je leerde er wel mee leven

ach roon opgeven moment krijgt het een plekje in je hart ben nog geen 2 maanden geleden me pa verloren,waar ik behoorlijke ruzie mee had,maar is toch niet leuk,
tijd heelt de wonden zeggen ze wel eens..

Ik ben pas 19 jaar na de dood van me vader aan het "verwerkingsproces" begonnen (zover je het verwerkingsproces kan noemen)

Mijn situatie is natuurlijk heel anders

Maar ik ben er nu echt helemaal overheen en klinkt misschien stom maar het doet me eigelijk weinig meer

K mis m'n zus alweer 23 jaar.... Er zijn periodes dat ik er heel goed mee kan leven, andere periodes juist heel slecht.
Laatstgenoemde meestal als ik een tijdje kutdingen meemaak.

Sterkte !

dat is vaak zo.... dat het pas een hele tijd later komt. Mijn eigen moeder, heeft haar ouders verloren in de tijd dat ze zwanger was van mijzelf... en ik had het laatst er nog over met haar, dat ook bij haar het nu pas allemaal echt komt...

das misschien raar maar je bent toch bezig met andere dingen, ik ben geboren, trouwen met mijn vader, mijn zusje kwam, mijn andere oma kwam te overlijden...toen mijn opa...

en nu... ben ik t huis uit, mijn zusje heeft een vriend waar ze vaak mee is... en nu lijkt het pas echt te komen.

je weet als je wilt praten, mag dat altijd hoor!

ja dat heb ik dus inderdaad ook sas...

Er gebeuren zoveel dingen in mijn leventje, waarvan ik denk waarom maakt mijn moeder dit nou niet mee?

Gelukkig heb ik een hele lieve papa maar moeders en dochters is toch weer anders he

Roon, verwerken is goed..
Je zal het nooit vergeten maar op een gegeven moment krijgt het een plekje en kun je het misschien ooit ook accepteren..
Sterkte idg

mijn moeder is afgelopen december gestorven, en ik weet niet echt hoe ik me daarbij voel, ik heb wel soms dingen dat ik denk 'was ze nou maar hier om dit te zien' en er zijn een paar dingen gebeurd waarbij ik denk 'gelukkig maar dat ze dit niet meemaakt'

tis echt bij vlagen, ik merk dta ik nu weer een periode heb dat 't heel intens pijn doet als ik haar foto zie ofzo, dan ga ik bijna over m'n nek van het rotgevoel.

sterkte!

Lieve roon, ikzelf kan hier niet over mee praten, maar ik wens je veel sterkte toe met het verwerken! Als je er over wilt praten ben ik er voor je! Vergeet dat niet!

he roontje heel veel sterkte lieverd, ik zelf heb gelukkig allebei me ouders nog dus kan hier ook niet echt over meepraten,...maar als je wat kwijt wil je weet me te vinden

thanks allemaal

hey meis.

ik weet dat jij het echt wel gaat redden.
jij hebt al zoveel meegemaakt in van alles.
en ja de klappen komen meestal op het laat of juist wanneer je het nie verwacht.
ik heb mijn mams nog, maar ben wel 5 dierbare vrienden verloren in 1 jaar tijd.
4 jaar geleden.
waar ik nog steeds wat moeite mee heb soms.

en je weet het ik ben er altijd voor je.
en ik moest van ons mams door geven dat ze er ook voor jou is als je liever met haar wilt praten.
ik moest van der zeggen dat als je een mams nodig had ze er graag voor je wilt zijn.

hey meissie

ik weet wel hoe je je een beetje voelt mijn vader is 10 jaar geleden overleden, en ben er dit jaar pas bewust mee begonnen om het ECHT te verwerken.
ik kan je wel zeggen dat het gemis niet verdwijnt,maar je moet het wel een plek geven en dan zal je zien dat het wel wat "makkelijker" word om er mee te leven.
en probeer er over te blijven praten
en mocht je willen praten je weet me te vinden

(f)

ehmm
27 okt 2001 ben ik mn beste vriend verloren
Verder nog een hele hoop mensen, vrienden/vriendinnen en mn dierbare neefje die ernstig ziek was.
Mn oom ook en vorig jaar mn opa en mn ex schoonpa waar ik een goede band mee had.

Ben al jaren bezig om dingen te verwerken en ja duurt heel lang.
als ik me gelukkig voel merk ik dat ik bezig ben om dingen een plaatsje te geven.
Dan kan ik er ook heel wijs over praten.
Als ik dan blij ben enzo, vind ik het jammer dat zij me niet zo zien, maar toch ben ik dan weer trots dat het is gelukt zonder hun.
Dan heb ik zoiets hey, ik kan het zonder hun, ik ben sterker en het begint een plekje te krijgen.

Maar als ik me rot voel en alleen of depressief ben erdoor.
Dan merk ik dat ik nog een lange weg te gaan heb.
Ik haal altijd wel 1 van hun erbij als ik me rot voel.
(die zei altijd dit, zij zij altijd dus, nu kunnen ze het niet meer zeggen)
Dan wordt het te veel en tjah dat heb ik nu dus de laatste tijd.


Ik merk wel dat veel dingen heb geaccepteerd, bepaalde personen ben ik overheen, niet dat ik ze vergeet.
Maar het heeft plek gekregen.
Maar over sommige ben ik nog lang niet heen.

Het zijn echt momenten, die soms lang duren dat het in mn hoofd zit.
Dan voel me ik me vaak alleen en geef ik mezlef de schuld van alles.

Het is allemaal vreselijk moeilijk, maar het schijnt dat je ermee kan leven.

eey wijffie..

mijn moeder heeft op sterven gelegen dus weet voor een deel hoe j j voelt.

verder heb k wel mijn zoontje verloren.. heb het nog niet helemaal verwerkt maar k praat er veel over en dat werkt.

Het is moeilijk maar t gaat j lukken wijffie!
Dikke knuf en

Ik ken het maar al te goed.Ik verloor m'n moeder toen ik 16 was.



Sterkte meid

mijn moeder is al ruim 17 jaar geleden overleden, maar door er altijd makkelijk over te kunnen praten heb ik het redelijk snel een plekje kunnen geven en kan ik er over praten/denken wanneer ik wil.

mijn moeder is 8jaar geleden overleden en kan t nog steeds moeilijk accepteren.

ik ben in ieder geval niet de enigste merk ik al...

de tijd zal het leren

dat denk ik ook wel ja

Hoi Simba,

idd, voor een ieder is het verwerkingsproces anders, ook hoe lang dat duurt, gaat duren.......Zelf leef ik nu in een soort roes, 9 december zal het 9 maanden geleden zijn voor mij......ben in die tijd eigenlijk pas 3 keer bij haar graf geweest, heb er nog geen fijn gevoel bij, om dat op te zoeken.

De reactie van "die mevrouw" haar moeder is wel ontzettend lief zeg, ja zoiets heeft mijn ex-schoonmoeder toen ook tegen mij gezegd, maja, t'is nu dus me ex-schoonmoeder, heb geen contact meer met haar nu.......
Maja, t'is toch nie hetzelfde als je eigen mams.

Nou van echt verwerken bij mij kun je dus nog niet spreken, ben ook met hoop andere dingen bezig in me hooffie, en alles stroomt met grote regelmaat haast over hier.

Ik wens je alle wijsheid toe, en hoop dat je ook een paar mensen in je leven hebt die jou erbij kunnen steunen en helpen om rust te krijgen en te kunnen accepteren dat ut zo is zoals het is..........

heel veel liefs van mij

Sav

thanks

de mama van eefje is ook net als eef zelf

ik heb dat ook gehad, veel dingen aan mijn hoofd etc, vandaar dat het nu pas komt...

jij ook veel sterkte

ik heb ook in afgelopen twee jaar sterfgevallen meegemaakt van personen die me erg dierbaar waren..en ik nog elke dag aan moet denken.. ik heb het een plekje kunnen geven maar echt wel met moeite....

als ik verdrietig ben weet ik dat ze bij me zijn en dat troost me erg..
ik heb zelfs toen mijn opa overleed het zo erg gehad dat ik met mijn hart soms problemen kreeg <pijnsteken>
van de pijn een soort reactie van verdriet wat meestal gebeurde als ik in drukte was. dus was ik weer bang om naar buiten te gaan maar dat is nu gelukkig over


ik vind het wel erg jammer dat die mensen nu een stukje van mijn leven gaan missen en ik had ze nog zoveel wilen vertellen..maar dat is meestal zo

en ik hoop dat jij het ook jij het een plekje kan gevenen met liefde aan die mensen kan denken veel kusjes

jesus meissie.. Das 3 jaar geleden.. duurt dat zolang??
Nou dan ken ik mn borst wel nat maken

Sterkte

Ik herken er ook heel veel van. Ik ben beide ouders verloren binnen 6 maanden tijd. Het is nu 14 jaar geleden en nog ben ik er vaak mee bezig. De december maand gaat ook weer moeilijk worden. Ik heb nu wel eindelijk geld bij elkaar gespaard om een mooie grafsteen te kunnen laten maken voor mn ouders. Daar hecht ik veel waarde aan. Ik ga ook niet zo heel veel naar het graf. De ene keer heb ik er meer behoefte aan dan de andere keer. Ze zijn voor mijn gevoel altijd bij me en ze zien alles wat ik doe.
Op sommige momenten in je leven heb ik ze zo nodig en dan is het net of ik een klap in mn gezicht krijg want dan voel ik me al kut en dan kan ik niet ff lekker bij mn ouders uitjanken. Dat doet heel veel pijn.

Geen ervaring mee!! maar meid Sterkte!!

Mijn vader is 20 augustus 2004 overleden, maar ik ben volgens mij nog niet begonnen met verwerken. K ga gwoon door met mijn leventje als daarvoor. Ben wel bang dat de echte klap nog moet gaan komen

Ben mijn ma 29 oktober 2002 verloren. Heb soms wel kutdagen, maar zit ook nog op iets van een "klap" te wachten. Eigelijk word je door deze 24 uurs maatschappij zo gedwongen om weer door te gaan met je leven, dat je helemaal niet echt de tijd hebt om het fatsoenlijk te verwerken.

Bij mij begon het verwerkingsproces direct en niet na een paar jaar. Het kwam ook doordat ik veel erover praatte met familie en ik kon mezelf uiten op dat moment. Sommigen doen dat direkt en anderen hebben meer tijd nodig..

hee meissie!

Soms vraag ik me af waarom mensen zo jong moeten leren hoe wreed het leven maar vooral de dood kan zijn

Wens je veel sterkte! Ook ik zeg: pb of msn me maar als je effe wil praten! Heb geen ervaring met het overlijden van een ouder...wens je dan ook heel veel stertke

heel erg veel sterkte ermee!!

thanks peeps

ieder doet het zo op zijn of haar eigen manier, de een direct erna, de ander pas na jaaaaaaaaaaaren