Ik weet dondersgoed dat ik dit soort dingen niet op internet moet zetten, laat staan op trollsite #1 partyflock, maar hier ben ik nog een béétje anoniem en ik moet het gewoon even kwijt.
Weet je hoe erg het zuigt om non-stop ongelukkig te voelen?
Om wakker te worden, en dan niet eens je bed uit willen omdat het toch niet leuk is, ongeacht wat je doet. Als je dan eenmaal jezelf uit bed hebt getrokken, dat je dan met een chagrijnige muil achter de pc zit. Dat je nadenkt over het leven, en ongeacht hoe je denkt, dat je het toch niet kan invullen naar jouw eigen inzicht. Dat serieus elke oplossing KUT is. Dat alle oplossingen naar elkaar verwijzen, en dat je je daardoor nog ongelukkiger voelt.
En het erge is, het is allemaal in mijn koppie, niemand ziet de pijn. Niemand zal ook geloven dat ik non-stop mentale pijn ervaar, omdat ik vaak zo vrolijk oog, of omdat ze vinden dat het niet bestaat. 'Niet zo aanstellen joh, het komt vast wel goed!' Dit is al jaren bezig, en elke keer als ik mentaal instortte, heb ik mezelf bijeen geraapt, en ben ik verder gegaan, hoe moeilijk het ook was. Hoe verkankerd de wereld in mijn ogen ook is. Ik heb zelfs een zelfmoordpoging gedaan, 'gelukkig' (als ik realistisch nadenk, nu zou ik absoluut blij zijn geweest, zowel als mezelf, als met de omstanders die met mij moeten dealen) is die net op tijd afgekapt.
Maar nu zit ik weer met die shit. Door een klein meningsverschil heb ik én mijn ouders gekwetst, en ben ik hysterisch geworden, wat nu nog aan de gang is. Normaal gesproken ben ik er vrij snel overheen, en ga ik weer verder, hoe moeilijk het ook is, maar ik voel gewoon dat dit anders is. Ik maak nu gebruik van mijn laatste energie. Er is niks meer. Ik kan niks meer. Ik wil dood. Weg van die pijn, weg van die ellende, en vooral, weg van die wanhoop. Ik woon hemelsbreed 100 meter van het spoor af, en elke keer als ik die trein weg hoor rijden, denk ik bij mezelf: Hier hoorde ik onder te liggen. Ik heb ook echt het gevoel alsof het spoor me naar me toe trekt. Ik moet het doen. Ik kan niet anders.
Mijn gedachten en gevoelens zijn nu zo erg, dat zelfs mijn moeder van me is geschrokken, en morgen hulp voor me gaat zoeken. Dat mijn ex zonder twijfels nu naar me toe komt. Hij is er over ongeveer een uur, maar in dat uurtje kan er nog zoveel gebeuren. Het is echt keihard strijden voor me. De dood of hulp. De dood of hulp. De dood kan er al binnen een paar minuten zijn, maar hulp pas over een uurtje. Ik heb serieus nog nooit zo hard gestreden. En de dood wint bijna van de hulp. Godverdomme.
Dit is ook tevens één van de eerste keren dat ik zo praat over mijn problemen, ik moet het écht kwijt. Hoe aandachtshoerig het ook is... Ik ben zelfs al een afscheidsbrief aan het schrijven, dat heb ik voorheen niet gedaan. Zo serieus is het nog nooit geworden. Het enige positieve kantje is dat ik die brief ook aan (bijna) iedereen laat lezen als ik wél sterk genoeg ben. Dus daar pas ik me ook op aan.
Nouja ik weet nu niet eens hoe ik moet stoppen. Weet van gekkigheid niet meer hoe ik moet denken. Sorry als dit zo rauw op jullie dak valt, maarja. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Schreeuw om aandacht enzo.
Adiós amigos
Btw: Geloof me, ik doe er alles aan om te strijden tegen het gevoel. Morgen wordt er een doorverwijzing voor me gefixed naar de psych, en nu is mijn ex naar me onderweg om bij me te zijn, om me in de gaten te houden. Ik zal mijn best doen. Kusje.
Weet je hoe erg het zuigt om non-stop ongelukkig te voelen?
Om wakker te worden, en dan niet eens je bed uit willen omdat het toch niet leuk is, ongeacht wat je doet. Als je dan eenmaal jezelf uit bed hebt getrokken, dat je dan met een chagrijnige muil achter de pc zit. Dat je nadenkt over het leven, en ongeacht hoe je denkt, dat je het toch niet kan invullen naar jouw eigen inzicht. Dat serieus elke oplossing KUT is. Dat alle oplossingen naar elkaar verwijzen, en dat je je daardoor nog ongelukkiger voelt.En het erge is, het is allemaal in mijn koppie, niemand ziet de pijn. Niemand zal ook geloven dat ik non-stop mentale pijn ervaar, omdat ik vaak zo vrolijk oog, of omdat ze vinden dat het niet bestaat. 'Niet zo aanstellen joh, het komt vast wel goed!' Dit is al jaren bezig, en elke keer als ik mentaal instortte, heb ik mezelf bijeen geraapt, en ben ik verder gegaan, hoe moeilijk het ook was. Hoe verkankerd de wereld in mijn ogen ook is. Ik heb zelfs een zelfmoordpoging gedaan, 'gelukkig' (als ik realistisch nadenk, nu zou ik absoluut blij zijn geweest, zowel als mezelf, als met de omstanders die met mij moeten dealen) is die net op tijd afgekapt.
Maar nu zit ik weer met die shit. Door een klein meningsverschil heb ik én mijn ouders gekwetst, en ben ik hysterisch geworden, wat nu nog aan de gang is. Normaal gesproken ben ik er vrij snel overheen, en ga ik weer verder, hoe moeilijk het ook is, maar ik voel gewoon dat dit anders is. Ik maak nu gebruik van mijn laatste energie. Er is niks meer. Ik kan niks meer. Ik wil dood. Weg van die pijn, weg van die ellende, en vooral, weg van die wanhoop. Ik woon hemelsbreed 100 meter van het spoor af, en elke keer als ik die trein weg hoor rijden, denk ik bij mezelf: Hier hoorde ik onder te liggen. Ik heb ook echt het gevoel alsof het spoor me naar me toe trekt. Ik moet het doen. Ik kan niet anders.
Mijn gedachten en gevoelens zijn nu zo erg, dat zelfs mijn moeder van me is geschrokken, en morgen hulp voor me gaat zoeken. Dat mijn ex zonder twijfels nu naar me toe komt. Hij is er over ongeveer een uur, maar in dat uurtje kan er nog zoveel gebeuren. Het is echt keihard strijden voor me. De dood of hulp. De dood of hulp. De dood kan er al binnen een paar minuten zijn, maar hulp pas over een uurtje. Ik heb serieus nog nooit zo hard gestreden. En de dood wint bijna van de hulp. Godverdomme.
Dit is ook tevens één van de eerste keren dat ik zo praat over mijn problemen, ik moet het écht kwijt. Hoe aandachtshoerig het ook is... Ik ben zelfs al een afscheidsbrief aan het schrijven, dat heb ik voorheen niet gedaan. Zo serieus is het nog nooit geworden. Het enige positieve kantje is dat ik die brief ook aan (bijna) iedereen laat lezen als ik wél sterk genoeg ben. Dus daar pas ik me ook op aan.
Nouja ik weet nu niet eens hoe ik moet stoppen. Weet van gekkigheid niet meer hoe ik moet denken. Sorry als dit zo rauw op jullie dak valt, maarja. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Schreeuw om aandacht enzo.
Adiós amigos
Btw: Geloof me, ik doe er alles aan om te strijden tegen het gevoel. Morgen wordt er een doorverwijzing voor me gefixed naar de psych, en nu is mijn ex naar me onderweg om bij me te zijn, om me in de gaten te houden. Ik zal mijn best doen. Kusje.
