Uitspraak van verwijderd op maandag 1 oktober 2012 om 02:27:
het is belangrijk dat iemand die bijvoorbeeld slachtoffer is geworden van een geweldsdelict het gevoel krijgt gehoord en begrepen te worden. spreekrecht van slachtoffers (of nabestaanden) draagt hier bij aan mee. (of hier aan bij mee. weet ik t)
nu wordt imo nog te veel gekeken wat er belangrijk is voor de dader. Hoe kan het dat de dader gegevens, namen en adressen van getuigen onder ogen krijgt, terwijl de benadeelde partij in dit geval niet de gegevens van de dader onder ogen mag krijgen? dat is toch enorm scheef
Wat je hier post raakt de kern van het probleem: ons rechtvaardigheidsgevoel, en de realiteit, geobserveerd aan de hand van wetenschappelijk onderzoek, botsen. Niet iedereen is in staat begrip te tonen voor wat we zien als slechte mensen. Dat is logisch, maar we schieten er niets mee op. De aanpak van criminaliteit, maar ook van andere maatschappelijke problemen zoals werkloosheid, alcoholisme, ongezond eten etc., kan je het beste baseren op empirisch onderzoek, en niet op het rechtvaardigheidsgevoel, want dat leidt veelal tot een aanpak die niet werkt. Of, het probleem zelfs erger maakt.
Denk je ook aan het belang van toekomstige slachtoffers? Of beter gezegd, zij die hopelijk geen slachtoffer hoeven te worden? Gevaarlijke mensen moeten uit de maatschappij weg gehouden kunnen worden, maar straffen is niet effectief, het werkt achteraf, als al leed berokkend is. En daar hebben we in feite geen strafrecht voor nodig, als een crimineel psychisch gestoord is kan je hem net zo goed gedwongen in een gesloten instelling plaatsen. Dat is goedkoper, is net zo veilig voor de samenleving, en het is ook uit te leggen aan slachtoffers.
Mensen overschatten bovendien stelselmatig de factor vrije wil, in de praktijk zijn mensen, met name criminelen (die in overweldigende meerderheid ernstig gestoord zijn) niet zo rationeel en vrij als we willen denken, in feite is het gros van de draaideurcriminelen volslagen ontoerekeningsvatbaar omdat ze een gestoorde hersenontwikkeling hebben.
Uitspraak van verwijderd op maandag 1 oktober 2012 om 02:27:
omdat het zo verdomd onrechtvaardig is, bijvoorbeeld een pedofiel die kinderen heeft misbruikt, die kinderen zijn er met pech jaren mee kwijt, en die persoon komt na 2 jaar of 3.. weer vrolijk in z'n oude buurt wonen..
Daarom moet kosten wat kost voorkomen worden dat een pedofiel zijn eerste slachtoffer maakt. Pedofilie, dus de drang naar kinderen toe hebben, is niet bespreekbaar zelfs als van misbruik geen sprake is, en een niet-praktiserend pedofiel (die dus niemand kwaad doet) is alsnog een outcast als iemand erachter komt wat hij voor gevoelens voor kinderen heeft, zelfs al maakt hij bewust de keus om er niet aan toe te geven. Er moet, net als in de UK en Canada, een netwerk worden opgezet waarin pedofielen ondersteund worden bij het onderdrukken van hun behoeftes, zodat het strafrecht zich nooit met hun bezig hoeft te houden, en ze nooit tot misbruik plegen over gaan. En pedofiele gevoelens hebben an sich, moet niet worden veroordeeld, anders krijg je dat mensen die nog nooit en vlieg kwaad gedaan hebben buiten de maatschappij worden geplaatst, dat leidt tot frustratie, en dat vergroot de kans dat ze ooit de fout in gaan enorm.
Verder hebben hoge straffen voor pedofielen een nasty bij-effect: ze verhogen de drempel voor slachtoffers, die vrijwel altijd een vertrouwensband hadden met de dader, om aangifte te doen. Dit betekent niet alleen dat misbruik langer doorgaat, maar ook dat er meer slachtoffers zullen vallen. En de drempel voor aangifte te doen is door niet te voorkomen zaken, zoals schaamte en schuldgevoel van het slachtoffer, toch al zo hoog.
In mijn ogen zijn we het aan slachtoffers verplicht om de aanpak van pedo's te focussen op zoveel mogelijk misbruik te voorkomen, ook als dat betekent dat we minder aan wraakgevoelens toegeven en meer luisteren naar wat de wetenschap erover zegt. En met wetenschappers bedoel ik geen vage geitenwollensokken-zweefteven zoals sociologen enzo, maar neurologen, psychiaters, statistici, en forensisch psychologen.