wat is t verschil tussen speed,sos of pep??

[NL]HOLLAND[NL] 15 december 2003 18:33
whahah,, bepaal altijd zelf waar ik meej spot..

Cheers und Oi

ze zeggen dat het de eerste keer niet echt werkt maar de keren daarop pas echt???

Amfetamine is een sympathicomimetische stof die is afgeleid van fenylethylamine. Vaak wordt de gehele groep van gerelateerde stoffen amfetaminen genoemd, waarvan dexamfetamine (de rechtsdraaiende optische isomeer van amfetamine), benzfetamine en methylfenidaat de bekendste zijn. Methylfenidaat (Gebu 1996; 30: 18-19) heeft een geringere stimulerende invloed op het centrale zenuwstelsel dan amfetamine, maar een grotere antidepressieve werking. Benzfetamine heeft een sterkere werking dan de linksdraaiende verbindingen. Amfetaminen worden zowel in tabletvorm als intraveneus toegepast.

Werkingsmechanisme. Amfetaminen stimuleren onder meer de endogene uitscheiding van dopamine. Naast hun perifere sympathicomimetische werking hebben ze een duidelijk stimulerend psychomotorisch effect.

Beoogd effect. Veel mensen ervaren door amfetaminen een gevoel van verhoogde energie of vitaliteit. Bij herhaald gebruik kan zich euforie ontwikkelen, met het idee van een verhoogd psychisch functioneren of een toegenomen perceptie.

Nadelige effecten. Zenuwstelsel. Van amfetaminen is een aantal algemene en toxische reacties bekend. Zo kunnen ze compulsief gedrag en een psychose induceren. Bij een door amfetaminen veroorzaakt psychose treden in het algemeen alleen positieve symptomen op, zoals paranoia en hallucinaties, en geen negatieve symptomen en formele denkstoornissen.32 Opmerkelijk is verder dat zich overwegend visuele hallucinaties voordoen.34 Een acute toxische psychose kan zich al na een of twee extreem hoge doses ontwikkelen.33 Een jarenlang gebruik van amfetaminen kan resulteren in ernstige psychiatrische beelden, uiteenlopend van ernstige persoonlijkheidsstoornissen tot een chronische psychose.35 Het risico van een chronische psychose is verhoogd bij een familiaire belasting.

Bij verslaafden die zich grote hoeveelheden stimulantia toedienen, kunnen stereotiepe gedragspatronen optreden, die blijvend kunnen zijn. Daarvan zijn onder meer dyskinesieën beschreven van het aangezicht, zoals onwillekeurige kauwbewegingen, van de tong en van de armen en benen.

Cardiovasculair. Na toediening van centraalwerkende sympathicomimetische aminen kunnen tachycardie, aritmieën en een stijging van de bloeddruk optreden. Bij het intraveneus gebruik van amfetamine zijn cardiomegalie, cardiomyopathie en longoedeem gerapporteerd.36

Andere organen en stelsels. Ook kunnen overgevoeligheidsreacties optreden, zoals een anafylactische reactie na een injectie. Sclerodermie zou een mogelijk gevolg kunnen zijn van verschillende stimulantia die worden gebruikt als eetlustremmers.37 Verder zijn gemeld: overmatig transpireren, een droge mond, een metaalsmaak, anorexie, misselijkheid, braken, diarree en buikkrampen.

Interacties. Amfetaminen blokkeren de opname van antihypertensiva in de zenuwcel en de heropname van mono-aminen. Bij het gelijktijdig gebruik van MAO-B-remmers kan de bloeddruk sterk stijgen. Tricyclische antidepressiva en alcohol verhogen de serumconcentraties van amfetamine. Chloorpromazine verlengt de halveringstijd. Barbituraten en benzodiazepinen versterken de door amfetaminen geïnduceerde hypermotiliteit.

Overdosering. Een overdosering kan resulteren in rusteloosheid, duizeligheid, tremor, hyperreflexie, overmatig spreken, gespannenheid, geïrriteerdheid en slapeloosheid. Minder vaak worden euforie, verwarring, opwinding, een delirium en hallucinaties gezien. Ook paniektoestanden en neigingen tot moord en suïcide kunnen voorkomen. Een fatale vergiftiging kenmerkt zich vaak door hyperpyrexie, convulsies, coma, hersenbloedingen, decompensatie en ventrikelfibrilleren. Voorts is een perifere excitatie beschreven van gladde spieren of van bloedvaten die skeletspieren, darmen en bronchiën verzorgen.

Risicosituaties. Een overdosering met fatale gevolgen is vaker gezien bij incidentele dan bij chronische gebruikers. Fatale gevolgen traden met name op na intraveneuze toediening van grote hoeveelheden stimulantia van onbekende sterkte en kwaliteit. Bij ouderen die amfetaminen gebruiken kan de stimulatie van adrenerge receptoren van hart, bloedvaten en longen een extra risico betekenen. Bij regelmatige gebruikers kan een zonnesteek optreden als zij amfetaminen tot zich nemen bij lichamelijke inspanning in een warme omgeving.

Teratogene effecten. Een veronderstelde causale relatie tussen het gebruik van amfetamine door zwangere vrouwen en gehemeltespleten bij hun kinderen, werd tot nu toe niet door onderzoek bevestigd.

Tolerantie en afhankelijkheid. Amfetaminen kunnen aanleiding geven tot een sterke psychische afhankelijkheid, maar dit komt weinig voor. Typische symptomen passend bij ernstige lichamelijke afhankelijkheid worden geacht niet voor te komen. Chronische gebruikers hebben voor de door amfetaminen opgewekte hyperpyrexie en hypertensie vaak een tolerantie ontwikkeld.

In diverse landen is de therapeutische toepassing van amfetaminen verboden of onder zeer strenge controle geplaatst. Vanwege het risico van afhankelijkheid is er nog maar een zeer beperkte plaats voor het medicamenteuze gebruik van amfetaminen.

Onthoudingsverschijnselen. Een onthouding kan gepaard gaan met zware depressies of recidieven van psychiatrische aandoeningen.38

Behandeling. Haloperidol is een amfetamine-antagonist die wordt gegeven bij psychiatrische symptomen, met name bij een psychose. Om een insult te voorkomen of te bestrijden, wordt hier in sommige gevallen een benzodiazepine aan toegevoegd. Bij overdosering wordt oraal ammoniumchloride gegeven om de uitscheiding van amfetamine te bevorderen. Bij cardiale aandoeningen in de anamnese is een opname geïndiceerd, soms op een intensive care-afdeling.

Cocaïne (methylbenzoylecgonine) is een alkaloïde, afkomstig uit onder andere de bladeren van de plant Erythroxylon coca, die voornamelijk wordt geteeld in het Andesgebergte. Het alkaloïde uit de bladeren wordt omgezet in een hydrochloridezout, dat versneden wordt met andere stoffen, zoals suiker en talkpoeder. Deze mengsels worden gesnoven of intraveneus toegediend. Het hydrochloridezout kan men ook oplossen in een alkalisch oplosmiddel en opnieuw laten kristalliseren met een vluchtige stof, bijvoorbeeld ether. Zo wordt een zeer zuivere vorm van het alkaloïde met een relatief laag smeltpunt verkregen, de zogenoemde 'crack'.55 Crack dankt zijn naam aan het knetterende geluid dat het maakt als het bij het roken wordt verhit. In de afgelopen decennia is cocaïne wereldwijd een veelvuldig misbruikte stof geworden. De meest gangbare methode van cocaïnegebruik is intranasaal. Crack wordt daarentegen gerookt ('free basing').

Werkingsmechanisme. Cocaïne verhoogt de vrijmaking van dopamine, hetgeen tevens het belonend effect voor de gebruiker inhoudt.

Beoogd effect. Cocaïne is een krachtig en kortwerkend stimulerend middel. Kort na de inname voelt de gebruiker zich plezierig tot intens euforisch. Hij of zij is vol zelfvertrouwen en energie, voelt zich alerter en creatiever, en heeft de indruk alles aan te kunnen en veel meer zelfvertrouwen te hebben. Door de wijze van toediening komt crack sneller in de hersenen terecht dan de andere vormen van cocaïne. Het effect komt daardoor sneller tot stand en is sterker, maar gaat ook sneller voorbij.

Nadelige effecten. Zenuwstelsel. Een scala aan gezondheidsproblemen is van cocaïnegebruik het gevolg. De meest gemelde psychische of psychiatrische problemen zijn paranoia, geheugenverlies, depressie, angstreacties, verlies van cognitieve vaardigheden, apathie, stemmingswisselingen, agressie en psychotische reacties met paranoïde waanideeën en hallucinaties. De beschreven sterfgevallen en ernstige ongevallen zijn niet alleen het gevolg van overdosering, maar ook van de ontremming die cocaïne veroorzaakt.39 Bepaalde psychiatrische symptomen bij cocaïnegebruikers zouden in verband kunnen worden gebracht met een hypoperfusie van de hersenen.40 Problemen betreffende de concentratie, het geheugen, het oplossen van problemen en met abstractie, komen bij cocaïnegebruikers vaak voor. Ook hebben gebruikers mogelijk een verhoogd risico van paniek- en obsessief-compulsieve stoornissen. Van belang is dat er bij veel gebruikers sensitisatie, dat is een omgekeerde tolerantie, voor de psychiatrische effecten van cocaïne ontstaat.41 42

Bij chronische gebruikers treden convulsies op en ernstige hoofdpijnklachten. Bij het snuiven van cocaïne kan een preëxistente myasthenia gravis aan het licht komen.43 Voorts zijn subarachnoïdale bloedingen uit cerebrale aneurysma's, en herseninfarcten gemeld, met name bij crack. Minder gebruikelijk zijn extrapiramidale symptomen en cerebrale vasculitis.44

Cardiovasculair. Snel ingenomen cocaïne geeft tachycardie en hypertensie en kan leiden tot myocardischemie en een myocardinfarct.45-47 Tussen het gebruik van cocaïne en de ontwikkeling van pijn op de borst kan enige tijd verstrijken.48 Overigens is het opmerkelijk dat de schade aan het myocard door cocaïne niet per se klachten hoeft te geven.49 Meestal is de oorzaak van pijn op de borst niet-ischemisch.

Respiratoir. Respiratoire effecten betreffen onder meer heesheid, tracheobronchitis met het ophoesten van zwart sputum, en pijn op de borst.50 Deze treden alleen op na het roken van cocaïne en bij chronisch gebruik.51 Voorts kunnen lichte verstoringen ontstaan in de diffusiecapaciteit van de longen en afwijkingen in de specifieke luchtwegweerstand. Verder zijn acute pulmonaire syndromen beschreven, zoals uitgebreide longontstekingen en -infarcten. Twee andere, acute respiratoire effecten van cocaïne zijn pneumomediastinum en pneumopericardium.52

Zintuigen. Na het roken van crack zijn cornea-ulcera gemeld, die ontstaan vanwege een verminderde lidslag en tranenvloed. Na intranasaal gebruik van cocaïne kan een acute iritis optreden. Bekend zijn voorts 'crack eye'-syndromen: corneazweren die zijn geïnfecteerd met zowel bacteriën als schimmels, of defecten aan het cornea-epitheel.10 Het intranasale gebruik van cocaïne wordt ook in verband gebracht met chronische sinusitis, chronische rinitis, epistaxis, perforatie van het septum en een zadelneus.

Andere organen en stelsels. Naast de bovenstaande effecten zijn nog maagperforaties en levernecrose gerapporteerd.

Interacties. Cocaïne wordt vaak gebruikt in combinatie met andere verslavende stoffen, zoals heroïne. Samen met alcohol is er een verhoogd risico van hepatotoxiciteit. Tevens is een verhoogde cardiotoxiciteit mogelijk.53 Het gelijktijdig gebruik van MAO-remmers kan resulteren in ernstige hypertensie.53

Obstetrische en teratogene effecten. Een recent retrospectief onderzoek naar de risico's van cocaïne tijdens de zwangerschap maakte gebruik van gegevens uit een grote perinatale registratie. Er bestond een verhoogd risico van placenta praevia voor vrouwen die cocaïne gebruikten, vergeleken met vrouwen die dat niet deden.54 Andere risico's zijn voortijdige weeën, een premature bevalling en preëclampsie.

Een blootstelling aan cocaïne in utero kan een effect hebben op verschillende foetale orgaansystemen. Gerapporteerd zijn gastro-intestinale stoornissen, waaronder necrotiserende enterocolitis, darmatresie en een spontane colonperforatie. Andere beschreven stoornissen zijn urogenitaal (hydronefrose, cryptorchisme, 'prune belly'-syndroom), cardiaal (hypoplastische rechterventrikel, transpositie van de grote vaten) of betreffen het skelet.55 Ook geeft blootstelling aan wisselende hoeveelheden cocaïne gedurende de zwangerschap een vermindering van het geboortegewicht, de lichaamslengte en de schedelomtrek van de pasgeborene. Een onderzoek bij 500 neonaten liet verder zien dat ankyloglosson, een defect in de aanhechting van de tong in de mond, 3,5 maal zo vaak voorkwam bij neonaten die waren blootgesteld aan cocaïne.56 In twee recente rapporten is verondersteld dat bij foetussen bloedingen in de hersenen en een asymmetrische groeivertraging kunnen optreden.57 58

Een meta-analyse van onderzoeken naar de reproductieve effecten van cocaïne toonde eveneens aan, dat het gebruik van cocaïne was geassocieerd met een verhoogd risico van obstetrische complicaties en congenitale afwijkingen.59 De auteurs merken echter op dat de resultaten vertekend kunnen zijn door andere factoren die samenhangen met het gebruik.

Tolerantie en afhankelijkheid. Cocaïne kan leiden tot psychische afhankelijkheid, maar lichamelijke afhankelijkheid komt niet voor.

Onthoudingsverschijnselen. Ontgifting van cocaïne begint vaak met een zogenoemde 'crash', waarbij gedurende enkele uren tot dagen sprake is van agitatie, somberheid, vermoeidheid, slapeloosheid en soms uitputting. Ook kan een toegenomen eetlust voorkomen. In het algemeen geeft de lichamelijke ontwenning weinig problemen. Soms treedt een depressief beeld op met een gevaar voor suïcide. Na een 'crash' volgt een periode van 1 tot 10 weken waarin de slaap en de stemming normaliseren, maar waarbij nog wel lusteloosheid, angst en een sterk verlangen naar cocane kunnen bestaan.2

Behandeling. De farmacotherapeutische behandeling van cocaïne-afhankelijkheid is nog in ontwikkeling. Er zijn geen interventies bekend met een onomstreden effectiviteit. De behandeling van psychiatrische co-morbiditeit bij cocaïneverslaafden is aangewezen.

Er is voor de acute intoxicatie met cocaïne, die zich kan uiten in vrijwel elk psychiatrisch syndroom, hypertensie, tachycardie en/of gegeneraliseerde epileptische insulten, geen antidotum of antagonist bekend. Derhalve kan men slechts symptomen bestrijden.2 In de acute fase wordt haloperidol gegeven en voorts kan clorazepinezuur intramusculair worden toegediend. Na de acute fase is terugvalpreventie, door toediening van noradrenerge antidepressiva, aangewezen.