Heel vaag... als ik diep in me hart kijk ben ik zeker wel bang voor de dood...
Maar er is een onbeschrijflijk gevoel wat vaak me angsten wegneemt...
Vaak is dat namelijk als ik zie hoeveel jonge mensen er sterven...
Aantal mensen die ik persoonlijk kende, waarvan iemand zelfs 22 pas is overleden aan leukemie... maar ook bekende mensen: Guusje Nederhorst, Sylvia Millecam....
Dan besef ik ineens dat ik er niet teveel over na moet denken, en lijk ik ineens makkelijker de knop om te kunnen zetten...
Prachtig hoe DEF P. (osdorp posse) dat eens verwoordde:
Doen net als ze gelukkig zijn maar voor de helft
Zijn ze alreeds gestorven en in geestelijke nood
Want hun hele leven staat al in het teken van de dood
2
Zusterr
Wat voor werk doe je dan in de verpleegkunde? Ben je IC-pleeg o.i.d?
Het lijkt me inderdaad wél dat zoiets dan je angst doet afnemen... zeker als je met vele sterfgevallen te maken krijgt, of niet?
Simpelweg om het feit dat je er toch in zekere zin 'aan gewend' raakt!
Tenminste, zoiets zou ik me erbij kunnen voorstellen