Multifunctioneel, dat schijnen ze allemaal te zijn. De voetbalstadions van tegenwoordig. Maar dat de discotheekmodus zelfs tijdens de wedstrijd aanstaat; dat had ik nooit durven dromen. Totdat het Philipsstadion in Eindhoven me tijdens PSV - NAC definitief ontwaakte.
In de atlas lijken het toch echt Brabanders, die PSV-supporters. Daar horen dan termen bij. Bourgondisch, lange avondjes, liever een biertje te veel dan te weinig. En vooral heel veel lawaai maken. Maar de enige opening waaruit kabaal kwam zaterdag waren de boxen.
“We zingen Forza Forza PSV, Eindhoven, Eindhoven. En we springuuuh”, aldus het intelligente intermezzo als PSV een doelpunt maakt. Om nog maar te zwijgen van de PSV-loopt-het-veld-op-hit. Oorverdovend neemt Tina Turner het vocale deel voor haar rekening.
Misschien kunnen ze het voorbeeld van kleine broer Eindhoven volgen. En gewoon mensen op een bord schilderen. Want de supporters van PSV zitten er alleen voor het beeld bij. Zelf maken ze geen geluid. En wannéér ze dat doen worden ze overkrijst door een speaker, die waarschijnlijk een schreeuwverbod als jeugdtrauma moet verwerken..
Wat is er mis met gewoon keihard juichen als de bal het net doet bollen? Honderd keer oprechter dan een klinisch gefabriceerd deuntje. Het enige dat ik nog miste is de tekst van de liedjes op de immense Philips-beelschermen.
Zo zal het worden. Dirigentje voor elk vak. Nog een sfeeractie erbij. Overal papieren ophangen: “Jongens, wel karton boven je hoofd houden, hè?” Sfeeractie. Alleen het woord al. Sfeer is er of niet. Als je acties nodig hebt gaat er iets niet helemaal goed.
Toen de 1-2 zwaar onterecht achter keeper Isaksson viel was het even stil. Toen begon de harde kern van PSV, met de nostalgische naam Oost, te zingen. Stevens moest oprotten. En Reker maakt de club kapot. En dat zonder deuntje of dirigent. Waarvoor hulde.
In de atlas lijken het toch echt Brabanders, die PSV-supporters. Daar horen dan termen bij. Bourgondisch, lange avondjes, liever een biertje te veel dan te weinig. En vooral heel veel lawaai maken. Maar de enige opening waaruit kabaal kwam zaterdag waren de boxen.
“We zingen Forza Forza PSV, Eindhoven, Eindhoven. En we springuuuh”, aldus het intelligente intermezzo als PSV een doelpunt maakt. Om nog maar te zwijgen van de PSV-loopt-het-veld-op-hit. Oorverdovend neemt Tina Turner het vocale deel voor haar rekening.
Misschien kunnen ze het voorbeeld van kleine broer Eindhoven volgen. En gewoon mensen op een bord schilderen. Want de supporters van PSV zitten er alleen voor het beeld bij. Zelf maken ze geen geluid. En wannéér ze dat doen worden ze overkrijst door een speaker, die waarschijnlijk een schreeuwverbod als jeugdtrauma moet verwerken..
Wat is er mis met gewoon keihard juichen als de bal het net doet bollen? Honderd keer oprechter dan een klinisch gefabriceerd deuntje. Het enige dat ik nog miste is de tekst van de liedjes op de immense Philips-beelschermen.
Zo zal het worden. Dirigentje voor elk vak. Nog een sfeeractie erbij. Overal papieren ophangen: “Jongens, wel karton boven je hoofd houden, hè?” Sfeeractie. Alleen het woord al. Sfeer is er of niet. Als je acties nodig hebt gaat er iets niet helemaal goed.
Toen de 1-2 zwaar onterecht achter keeper Isaksson viel was het even stil. Toen begon de harde kern van PSV, met de nostalgische naam Oost, te zingen. Stevens moest oprotten. En Reker maakt de club kapot. En dat zonder deuntje of dirigent. Waarvoor hulde.
