http://www.schizofrenieplein.nl/yps3.htm
De Noorse Arnhild Lauveng is het levende bewijs dat je van schizofrenie kunt genezen. Ze schreef er een boek over en werkt als psychologe met jonge schizofrenie-patiënten. ‘In een ziekenhuis word je wel verzorgd, maar amper behandeld; ze denken dat je toch niet beter kunt worden.’ ‘Iemand die psychotisch is, leeft in een andere realiteit. Daarom is schizofrenie zo’n angstaanjagende ziekte.’’
De 35-jarige Arnhild Lauveng zegt dit niet als een psychologe die begrijpt dat de buitenwereld het moeilijk vindt om een schizofrenie-patiënt te bereiken. Ze zegt het omdat zij zelf jarenlang schizofreen is geweest en weet hoe het voelt om in die andere realiteit gevangen te zitten. Vanaf haar puberteit tot ongeveer haar dertigste was ze ernstig ziek. De Noorse hoorde stemmen in haar hoofd die haar opdracht gaven in zichzelf te snijden, zelfmoord te plegen, zichzelf uit te hongeren. Wekenlang zat ze in isoleercellen van verschillende psychiatrische ziekenhuizen. Maanden, zo niet jaren aaneen kon ze amper op haar benen staan door de zware medicijnen. Maar nu is ze genezen én afgestudeerd psychologe. Tegenover mij zit een leuke, jonge vrouw met lang rood haar en vriendelijke ogen. Haar tanden staan een beetje scheef en ik meen op haar rechterwang een piepklein litteken te bespeuren, maar verder drinkt ze gewoon haar cappuccino en vertelt zonder te dramatiseren, zelfs met enige humor, over haar ziekte.
,,Het is beangstigend als je er niet op kunt vertrouwen dat wat je ziet en hoort wáár is, of dat je je gevoelens niet onder controle hebt. Soms werd ik wakker en dacht: ik hoop dat niemand mij vandaag vermoordt, dat ik deze dag overleef. Tegelijk wist ik dat ikzelf het grootste gevaar vormde. Het is vreselijk om te beseffen dat je niet aan jezelf kunt ontsnappen.’’ Dat je van schizofrenie kunt genezen, is nauwelijks bekend. Arnhild Lauveng weet echter dat zij niet de enige is die dat is gelukt. De onderzoeksresultaten variëren sterk: van één tot 79 procent van de patiënten geneest. Lauveng: ,,Eenderde wordt nooit beter, eenderde heeft een goed leven met medicijnen en eenderde geneest helemaal.’’ Zijzelf behoort tot die laatste categorie. Ze slikt al jarenlang geen medicijnen meer en heeft ook nooit meer last van waanvoorstellingen of psychotische aanvallen. Haar stemmen zijn tot zwijgen gebracht en ze is geen seconde bang dat ze op een dag weer terugkeren. ,,Ik was een teruggetrokken kind. Mijn vader overleed toen ik vijf was en op school werd ik gepest.
Er was maar één manier om mijn eenzaamheid te bestrijden en dat was de beste van de klas te worden, want dan kreeg ik positieve aandacht van de leraar. Dat maakte het pesten alleen maar erger. Ik raakte langzaam mezelf kwijt. In mijn dagboek schreef ik niet meer over ‘mij’, maar over ‘zij’. Zij liep naar school, zij was bang dat ze dood zou gaan. Maar wie had ‘zij’ dan verzonnen, vroeg ik me af.’’ Haar verwarring nam toe. Lauveng voelde voortdurend pijn, maar tegelijkertijd wist ze niet meer zeker of ze zelf wel bestond, of ze geen verzinsel was van een ander. In haar hoofd verscheen de Kapitein, die haar strafte als ze lui was en haar verbood normaal voedsel te eten. Er kwamen schurftige wolven die aan haar voeten knaagden en haar opjoegen. Op een dag kreeg ze zo’n zware psychotische aanval dat ze in een gesloten inrichting moest worden opgenomen. Er zouden nog veel van die opnames volgen. In haar boek Morgen ben ik een leeuw komen de roofdieren en haar beul griezelig dichtbij, maar Arnhilds ervaringen met de gezondheidszorg zijn bijna even eng. Hulpverleners en geneeskundigen beschouwen de patiënten vaak als gevallen. ,,Ze zorgen wel voor je,’’ zegt Lauveng, ,,maar ze doen geen poging om je te behandelen. Als ik in mijn wanhoop schreeuwde of in mezelf sneed, werd dat als aandachttrekkerij in mijn dossier genoteerd. Niemand vroeg zich af waarom ik dat deed. De artsen willen je geen valse hoop geven. Alleen, een zieke die denkt dat er geen enkele kans op verbetering is, gaat heel anders met zijn ziekte om dan iemand die ergens een sprankje hoop ziet.’’
Als haar ziekte op zijn ergst was en zij radeloos was van wanhoop, leek het wel alsof dit bij de buitenwereld extra minachting opwekte. Politieagenten die haar moesten laten opnemen, treiterden haar urenlang. Als ze in de isoleercel zat, mocht geen van de verplegers met haar praten. En als ze zich ergens tegen verzette, stortten meteen vier verpleegkundigen zich bovenop het ernstig verzwakte meisje, alsof ze een levensgevaarlijk monster was. Tot Lauvengs geluk kwam zij op een gegeven moment artsen en verplegers tegen die haar als een mens zagen die ondanks alles tot iets in staat was. Zij behandelden haar zonder overbodige vernederingen of dwang en met een beetje respect. En ze leerden haar wat de emoties waren die achter de wolven en de Kapitein schuilgingen. Samen met deze verzorgers en haar familie, wist ze een uitweg te vinden. Stapje voor stapje, en met heel veel stappen achteruit, klauterde ze uit haar dal. Het lukte haar om een middelbare schooldiploma te halen, zelfstandig te gaan wonen en af te studeren. Tegenwoordig schrijft ze boeken, geeft ze lezingen en werkt ze met jonge schizofrenie-patiënten. Ze wil hen de hoop geven op een beter leven. ,,Ik zeg nooit dat ze zullen genezen,’’ benadrukt ze, ,,maar wel dat er mensen bestáán die genezen zijn.’’
Ze zou het liefst een kostschool beginnen, waar haar patiënten wordt geleerd hoe ze het leven aankunnen: ,,Als je lang in een ziekenhuis hebt gezeten, weet je niet eens hoe je een veter moet strikken of een ei moet koken. Terwijl je het wel heel belangrijk vindt om die dagelijkse dingen te leren. Benaderd worden als een denkend mens, een druppel normaliteit in je doodzieke bestaan, dat geeft patiënten betere momenten. Die momenten kunnen uitgroeien tot betere uren, uren tot dagen, en wie weet, een beter leven.’’
Bron: Algemeen Dagblad
Er zijn verschillende meningen te horen dus om het een of ander af te doen als De waarheid lijkt me altijd onjuist tot dat het onomstotelijk bewezen is natuurlijk.
