2 eminem>
I know, dat was ook een grapje
2 Melaaalie> Dat is voor een buitenstaander ook moeilijk te begrijpen.
Net als het voor mensen die niet van feesten houden weer niet te begrijpen is dat mensen die daar wel van houden gaan feesten en sommige daarvan weleens wat gebruiken.
Een beetje begrip is dus nooit weg.
Ik kwam laatst op dutchbodybuilding.com (forum) een heel goed stuk tegen wat daar wat meer inzicht in kan geven.
Het is wel lang dus je moet wel zin hebben om te lezen
Piep...piep...piep
De magnetron geeft aan dat het weer tijd is om mijn benodigde voedinsstoffen te nuttigen...
tijd om te eten dus. Dat is op zich al een element van mijn en ons leven waar we ons al redelijk druk om kunnen maken. Hoe laat eten we vandaag?
nee, niet standaard om 17.30. Niet?
nee, om 05.30, om 08.30, vervolgens om 11.30, dan weer om 14.30, om vervolgns tegen 17.15 weer te eten en dan nog eens om 21.00 mijn laatste maaltijd naar binnen te werken. Tja, we zijn er wat druk mee.
Velen kijken ons raar aan als we weer stipt om 08.30 een bakje kip met bijbehorende vork uit de rugzak tevoorschijn halen. Een rugzak die hoofdzakelijk dienst doet als maaltijdenhouder met een aantal flesjes water.
De maaltijden zijn sóchtends vroeg met uiterste zorg voorbereid. Welke gek gaat er nu om 05.15 een stuk kipfilet koken om dat vervolgens bij gebrek aan een magnetron op het werk het ook nog eens in aluminiumfolie te verpakken en dat in zijn gedachten 3 uur later te verorberen?
juist, ondergetekende.
Maar goed, de magnetron geeft weer aan dat het etenstijd is en ik haal mijn koolvisfilet van 100 gram en rijk aan 17.6 gram eiwitten uit de magnetron..ai, dat schaaltje is nog warm en het schuim druipt er nog vanaf.
Naast mij staat mijn broer wederom kipkrokantjes en goudbruine frietjes uit de frituurpan op zijn bord te scheppen, klodder mayo hier, een paar lepels satésaus daar...kom ik aan met mijn zielig klein schuimend stuk dooie vis. Ik loop maar door naar de kamer, mijn broer en zijn dikmakertjes achter mij latend. Die tijd heb ik gehad
Een paar jaar terug waren de frituurpan, de pretsigaret en de nodige alcohol de 3 hoekstenen van mijn leven,
Ik was verslaafd aan vette snacks, frikandellen, kiphapjes, borrelnoten, koekjes.. noem het maar op, ik at het net zoals velen, elke dag.
verslaafd? jazeker. Klinkt overdreven maar ik kon echt niet zonder. Als ik s'avonds laat in mijn bedje lag dacht ik weer aan de frikandellen die de volgende dag weer mijn mondje in zouden gaan.
Sinds mijn ouders gescheiden waren moest mijn moeder hard en veel werken om mij en mijn tweelingbroer te kunnen onderhouden. Koken en goed voedzaam eten schoot er dan vaak in. En als mijn moeder dan eten kookte was dat vaak alleen op de zondag. Niet dat mijn broer en ik dat erg vonden, nee hoor. We hadden altijd nog onze trouwe vriend, de frituurpan. hoezo, een hond is a mans best friend..
Na verloop van tijd kreeg ik last van mijn pens die al aardig gevormd was, juist in de breedte ja. ik leerde iemand uit mijn buurt kennen en ging voor de gein een keer mee naar de sportschool. Dit was een klein hok en totaal niet wat ik voor ogen hield van wat ik zag op tv.
Maar eenmaal binnen was ik verkocht. Ik vond het geweldig. Zonder enige kennis besteedde ik 6 maal per week trouw 2 uur in het hok. Schema's...pffff waarom zou ik, zolang ik maar bezig was vond ik het allemaal allang best. Mijn maatje was na verloop van tijd gestopt maar ik hield voet bij stuk.
Trainen was in mijn ogen spieren kweken en droog worden tegelijk, wat kon er misgaan
En voeding? wat voeding? Eenmaal thuis gekomen stond de frituurpan weer overuren te draaien.
Toen ik voor het eerst in aanraking kwam met een sportief blad behalve de Voetbal International weet ik nog goed. Ik zat toen helemaal van de wereld bij een maat van me thuis en zag onder zijn zooi met kleding de Mens Health liggen. Ik vond het wel een interessant blad en sinds dat moment kocht ik niet meer de VI maar de Mens Health. Mijn maten van toendertijd zag ik amper nog. De groep viel, mede doordat er een aantal in de bak belandden, uit elkaar. Achteraf gezien een hele positieve wending.
Elke maand kocht ik de Mens Health waar ik na verloop van tijd enkel nog de fitness-artikelen de moeite waard vond om te lezen en me echt in te interesseren maar helaas bleek dat elke maand teveel van dezelfde orde te zijn.
Na het zien van een advertentie van American Sports besloot ik om mijn eerste supplement aan te schaffen: Spierballen.
het klonk veelbelovend, was niet duur en tja, ik was jong en beînvloedbaar voor dit soort reclame.
Mijn voedingsschema was echter nog verre van perfect. Sterker nog, daar besteedde ik nog helemaal geen aandacht aan omdat ik dat gewoonweg niet wou veranderen.
Vervolgens wou ik weer de MH kopen toen plost mijn oog viel op de Muscle & Fitness. Mmm ziet er interessant uit, de snelste weg naar een grotere triceps, Jij (ik dus)..groter?...niet verkeerd dacht ik. Ik zette de MH terug in het schap. Maar tegelijkertijd vroeg ik mij af of dit blad wel geschikt was voor mij. Ik bedoel, ik ben toch niet zo groot als er op die cover staat, ze zien me al aankomen bij de kassa. Een jong van amper 19 met armpjes zo dun als frikandellen en een klein buikje..geen mannelijke vorm te herkennen en die koopt een blad voor spierbundels..komaan zeg.
Na de stap, voor mij een grote stap toendertijd, gezet te hebben was ik verkocht. Ik las dat blad van voor naar achter en weer terug. Na verloop van tijd was ik ook verkocht aan de Flex. Zodra het einde van de maand naderde was ik in de kiosk te vinden om te kijken of de nieuwe uitgave al in de schappen stond. Groot was ook vaak de teleurstelling als het een uitgave van 2 maanden betrof. Door deze bladen ben ik ook echt bewust geraakt van het nut van voeding. Dit was echter mijn enige bron van inspiratie en ja, informatie. Mede door deze eenzijdige kijk op de bodybuildingwereld ging ik ervan uit dat elk schema ook voor mij werkte. Ik bleef dus te vaak en te lang op de sportschool maar de kwaliteit van het leventje werd mede door mijn aandacht aan mijn voeding een stuk beter.
Het eerste resultaat van mijn trainingen weet ik nog al te goed. Toen de seperatie tussen mijn voorste schouderkoppen en mijn borst zich toonde was ik zo blij als een kind. Ik weet nog goed dat ik die afscheiding het streepje noemde..lol
Piep...piep...piep
Ondertussen is mijn koolvis mijn slokdarm gepasseerd en op weg naar mijn maag. Nu kan ik gaan genieten van mijn bordje met havermoutpap..erg voedzaam en gezond terwijl mijn broer voor de tweede maal zijn snacks onderdoopt in het frituurvet.
Soms zie ik met argwaan mijn broer voor de tweede maal weer een lekkere doch ongezonde maaltijd opscheppen terwijl ik op de klok kijkende moet aanzien dat ik nog 1,5 uur moet wachten voordat ik mijn volgende maaltijd, een kleinere maaltijd ook nog eens, ga eten. Dat zijn dan echt van die momenten waarbij ik denk:
"Waar doe ik het toch voor?"
Wat als ik nou nooit gekozen zou hebben voor dit leventje;
Wat als ik nou gewoon verder was gegaan met het nuttigen van alle genotsmiddelen die het leven mij te bieden heeft;
Wat als ik nou nooit in die bui bij mn maat dat blad had opengeslagen;
Wat als...
dan had ik nu ook lekker onbezorg kunnen genieten van lekker eten, lekker doen waar ik zin in heb zonder telkens weer aan het trainen en aan het (op tijd) eten te denken.
Maar voordat deze gedachtengang zich meester maakt over mijn gevoelens loop ik naar de spiegel, één blik en mijn herinneringen aan vroeger, en dan weet ik het weer. Daar doe ik het voor!
En nu, nu zit ik continu op dit forum. Ik heb in deze korte periode veel geleerd. Vooral qua voeding heb ik aardig veel opgestoken. Sinds maart 2003 ben ik niet zo intensief bezig geweest met deze sport. Het feit dat elke member op zijn eigen manier bezig is met zijn lichaam en iedereen zijn advies en tips met een ander met of zonder dezelfde doelstellingen wil delen is toch geweldig.
Dit zijn juist de mensen van wie je het meeste leert. Ze hebben dezelfde ervaringen meegemaakt en zijn geen doorgewinterde professionals die 2 maal per week, 7 dagen per week trainen.
Nee, ik heb het over mensen met over het algemeen dezelfde financiele en sportieve middelen en dus ook dezelfde financiele en sportieve beperkingen.
Het is voor iedereen een kwestie van vallen en opstaan geweest en dat maakt juist de ervaringen des te interessanter. Ik heb spijt dat ik de basis heb verwaarloosd, zowel qua training als qua voeding.
Ondanks dat idereen anders is en anders reageert op bepaalde methodes kan je er veel lering uithalen. Ik merk zelf dat 4 maal per week een uurtje trainen veel beter werkt voor mij. Dat merk je pas na verloop van tijd, wie weet denk ik daar over een jaar weer heel anders over.
Ik vind het voedingaspect zelfs zo interessant geworden dat ik mijn opleiding hieraan verder wil gaan wijden. dit had je me een aantal jaren terug moeten vertellen...ik lachte je vierkant uit!
Ik geef veel mensen hier advies en krijg ook veel advies terug. Telkens als ik een nieuwe member help die vragen heeft omtrent voeding en dergelijke zie ik enerzijds mijzelf erin terug. Met een verschil, ik wist toen ook van niets en ben de verkeerde weg ingeslagen om vervolgens vooral via dit forum helemaal bijgeschaafd te worden. Ik hoop zodoende dat ook mee te geven in mijn adviezen. Bij alles wat je doet moet je je bewust zijn wat je doet. Ik zal eerlijk zeggen dat ik helemaal geen behoefte meer heb aan al die zoete troep en vette snacks..nee hoor, geef mij maar gezond bodybuildingvoedsel!
Mijn broer zegt wel eens: " man, je bent helemaal verslaafd aan dat forum van je"
En weet je, ik denk dat hij ook zeker wel gelijk heeft. Ik ben erg geînteresseerd aan vrijwel alles wat met deze sport te maken heeft. Ik vind het geweldig hoe mensen er tegen aan kijken. Iedereen heeft een andere mening over bepaalde elementen van de sport wat de nodige discussies kan opleveren en dat, dat maakt het in mijn ogen zo interessant.
Ik hoop dat dit behalve een artikel dat puur op gevoel is geschreven ook een motivatie is voor diegene die nooit en te nimmer denkt het lichaam van zijn dromen te halen. Ik zal je namelijk zeggen, ik ben mijn buik kwijt en krijg regelmatig complimenten over mijn nieuwe lichaam. En ja, daar doe je het toch ook zeker voor. Dat geeft zelfvertrouwen, en zelfvertrouwen geeft je een positieve kijk op het leven. En wat is nou het belangrijkste naast een positieve blik op het leven?
Juist, een lichaam dat je veel moeite en opofferingen heeft gekost maar terugkijkend is dat de kick die je accu weer oplaad om elke training alles te geven, om elke dag bezig te zijn met je lichaam. Je lichaam is iets wat je moet koesteren, je hebt er maar één waar je voorzichtig op moet zijn.
Sommige zeggen wel eens dat het leven een groot feest is en dat je daar moet van genieten met alles wat het leven je te bieden heeft. Prima, maar ik doe dat het liefst in een mooi lichaam waar ik van en waar ik mee geniet en waar anderen ook van kunnen genieten. en dat dat dan gepaard gaat met veel kosten?
Tja, voor een droog gespierd lichaam, dat lichaam waar iedereen naar verlangt, heb je gewoon kwalitatief goed voedsel nodig. Niet goedkoop nee, maar wel een investering in de toekomst, een toekomst met het lichaam van jouw dromen.
En die gedachte, die maakt alle opofferingen dubbel en dwars waard!
