'De laatste linksbuiten is een softie'
13/8/2007 9 :00
Als je er toevallig niet moet zijn, kom je er nooit. In Lutjewolde, Onderdendam of Sint Annerhuisjes. De eindbestemming was Bedum, een dorp in de schaduw van Groningen. In de danszaal van de dorpskroeg aan het Boterdiep stond een forum gepland. De kroegbaas was idolaat van Willy DeVille en zijn zaal liep vol voor de in Groningen wereldberoemde gespreksleider Piet van Dijken, FC Groningen-directeur Hans Nijland, Hans Robben, zaakwaarnemer en vader van Arjen, en ondergetekende. Het was een gezellige middag in de provincie, maar de schijnheilige uitspraken van Hans Robben zijn me altijd bijgebleven. Ik begrijp heel goed dat de vader van de beste Nederlandse linksbuiten niet lang hoeft na te denken als het kapitaalkrachtige Chelsea zijn zoon een vijfjarig contract aanbiedt, waardoor Arjen in één klap multimiljonair is. Zo’n kans pak je, daar hoeft niemand zich voor te schamen. Die middag in Bedum probeerde vader Robben zijn dorpsgenoten echter wijs te maken dat hij en zijn zoon louter sportieve argumenten hadden gehanteerd om uiteindelijk voor Chelsea te kiezen. Geld had geen enkele rol gespeeld.
Piet van der Kuil, Willy Schmidt, Bart Carlier, Cor Luiten, Joop Janssen, Jan Hoekema, Dick Bosschieter, Gerard Gruisen, Gerrie Clement; als kwajongen adoreerde ik linksbuitens. Iedere club beschikte wel over een grillige nummer 11. Een begenadigde linkspoot die met een individuele actie buitenom passeerde, de achterlijn haalde en een goede voorzet in huis had. Coen Moulijn en Piet Keizer staken met kop en schouders boven die anderen uit. Rob Rensenbrink was ook een klasse apart. Voor de linksbuiten ging ik naar het voetballen. Een volgende generatie leverde Bert van Marwijk, Henk Vleeming, Ad Vermolen, Hans Bassant, Bob van Rijssel, Theo van Doorneveld, Kees Aarts en Dries Boszhard op. Ik was helaas een gemankeerde linksbuiten. Goed bij de amateurs, maar te licht voor de top. In 1966 kwam ik mezelf tegen bij Go Ahead, destijds nog een topclub. Ik kan er trouwens heel goed mee leven, van frustraties is geen sprake, want Cor Adelaar was gewoon veel beter. Op basis van een goede instelling dien je dan je tijd uit op een wat lager niveau, maar de linksbuiten van wie ik droomde ben ik nooit geworden. Intussen is de klassieke nummer 11, met krijt aan de schoenen, bijna uitgestorven. Door de tactische grillen en ingewikkelde spelsystemen hebben de trainers in hun gevecht om te overleven de linksbuiten bijna uitgeroeid.
Arjen Robben, geboren 23 januari 1984 in Bedum, is de laatste echte linksbuiten. Hij viel bij VV Bedum zo op, dat hij gekozen werd voor Oranje Onder-14, -15 en -16. Hij was een modelkind, want zijn resultaten op school leden niet onder zijn hobby. Hij ergerde zich wel aan de houding van medespelers uit de Randstad. ‘Je had te maken met groepjes jongens die elkaar kenden van hun clubs uit het westen. Ze hadden een grote mond en het liefst wilden ze dat je naar hen luisterde. Ik had daar een hekel aan. Dat die jongens wat gebekter waren dan spelers uit de rest van Nederland was niet erg, maar je moest je bij mij toch echt op het veld bewijzen als je de leider wilde zijn.’
Arjen snoerde ze allemaal de mond. Hij ging naar FC Groningen, waar zijn vader jeugdtrainer was. Als jongen van zestien viel hij in tegen RKC Waalwijk en na een invalbeurt tegen De Graafschap debuteerde hij in de basis tegen Feyenoord. Een paar maanden later contracteerde PSV hem al. Een jury bestaande uit Johan Cruijff, Marco van Basten, Frank Rijkaard, Johan Neeskens, Guus Hiddink, Martin Jol en Wim Jonk koos hem als Talent van het Jaar. En bondscoach Dick Advocaat liet hem in Oranje debuteren. Het leek wel een sprookje. Hans Robben: ‘Als kind wilde Arjen overal de beste in zijn. Hij werd op school schaak-, dam- en volleybalkampioen en was een goed tennisser en turner. Als hij voor een proefwerk een 6 haalde, ging hij zo hard studeren, dat hij de volgende keer een 8 of een 9 haalde. Bij het voetballen, hetzelfde verhaal. Hij wilde zichzelf continu verbeteren.’ Ook Ajax wilde de talentvolle linksbuiten contracteren, maar in het kielzog van zijn zoon profileerde vader Hans zich ook steeds nadrukkelijker als zaakwaarnemer. Het bekende Popie Jopie-taalgebruik van Leo Beenhakker viel helemaal verkeerd in Bedum. Hij noemde moeder Marjo ‘meissie’ en op zijn documentatiemap stond Arjan in plaats van Arjen. Omdat de aanbieding van PSV ook beter was, vertrok Arjen met vriendin Bernadien naar Eindhoven.
Bij PSV kreeg Arjen voor het eerst met tegenslag te maken. Er werd een tumor uit een testikel verwijderd. In Eindhoven ontstonden bovendien de eerste irritaties. Guus Hiddink had moeite met het kinderachtige gedrag van zijn linksbuiten die zich voortdurend theatraal liet vallen en bij scheidsrechters om gele kaarten voor tegenstanders vroeg. Voorzitter Harry van Raaij ergerde zich vooral aan het gedrag van vader Hans die gefixeerd bleek op geld. In zijn biografie haalt de doorgaans vriendelijke voorzitter hard uit naar vader en zoon, omdat ze na de miljoenentransfer naar Chelsea nog zeurden over een onbeduidende premie, omdat Arjen een bepaald aantal wedstrijden in de basis had gestaan. Intussen bleef senior in de media hypocriete teksten uitkramen. ‘Geld is belangrijk, maar ik kan me niet voorstellen dat het in de toekomst bepalend zal zijn voor Arjen.’ Nu Real Madrid geïnteresseerd is, zullen ze in Spanje smullen van eerdere quotes van de zaakwaarnemer. ‘Neem Real Madrid. Wat moet een jonge voetballer daar gaan doen? Ieder jaar komen er een paar sterren bij. Lijkt me niet prettig. Vroeger gingen we altijd op vakantie in Spanje. Vanaf de eerste keer dat we in Barcelona Camp Nou bezochten is Arjen helemaal gek van die club.’
Manchester United was ook een favoriete club van de familie Robben. Manager Sir Alex Ferguson reageerde woedend toen de gehate tabloids groot openden met de komst van de nieuwe aankoop, omdat vader Robben het aankondigde. Maar de ontvangst in Manchester was zakelijk en gereserveerd, waardoor de familie gepikeerd terugkeerde naar Nederland. De trip naar Chelsea werd dan ook angstvallig verzwegen. Daar werd een miljoenendeal afgerond door Hans Robben en zijn adviseur en fiscalist Ton Smit. De clubleiding in Londen was verbijsterd toen Hans na het afsluiten van een droomcontract begon te drammen over gratis seizoenkaarten. Intussen hebben vader en zoon zichzelf helemaal afgebrand bij Chelsea. Hans wordt gezien als een notoire zeurpiet, terwijl zijn medespelers Arjen als een softie typeren. De publieke opinie heeft zich tegen hem gekeerd vanwege zijn schwalbes die in Engeland niet gewaardeerd worden. De spelers ergeren zich vooral aan de voortdurende pijntjes waarmee hij heeft te kampen. Arjen is de helft van het jaar geblesseerd, maar de medische staf vermoedt dat die blessures vooral tussen zijn oren zitten. Andere spelers laten zich voor belangrijke wedstrijden injecteren om te kunnen spelen, maar Arjen haakt bij het minste of geringste af. Hij wordt niet langer gerespecteerd als een volwassen prof en het is ook geen toeval dat hij opvallend vaak niet in de basis staat.
Arjen Robben is de laatste echte Nederlandse linksbuiten. Aan talent ontbreekt het hem niet, maar zijn wedstrijdinstelling staat in geen enkele verhouding tot zijn salaris. Het publiek ergert zich, zijn medespelers nemen hem niet serieus en zijn trainer heeft geen vertrouwen meer in hem. Voor een speler met zoveel mogelijkheden is dat een afgang. Ik hoop dat hij in een nieuwe omgeving eindelijk een grote jongen en een groot voetballer wordt.
Johan Derksen
13/8/2007 9 :00
Als je er toevallig niet moet zijn, kom je er nooit. In Lutjewolde, Onderdendam of Sint Annerhuisjes. De eindbestemming was Bedum, een dorp in de schaduw van Groningen. In de danszaal van de dorpskroeg aan het Boterdiep stond een forum gepland. De kroegbaas was idolaat van Willy DeVille en zijn zaal liep vol voor de in Groningen wereldberoemde gespreksleider Piet van Dijken, FC Groningen-directeur Hans Nijland, Hans Robben, zaakwaarnemer en vader van Arjen, en ondergetekende. Het was een gezellige middag in de provincie, maar de schijnheilige uitspraken van Hans Robben zijn me altijd bijgebleven. Ik begrijp heel goed dat de vader van de beste Nederlandse linksbuiten niet lang hoeft na te denken als het kapitaalkrachtige Chelsea zijn zoon een vijfjarig contract aanbiedt, waardoor Arjen in één klap multimiljonair is. Zo’n kans pak je, daar hoeft niemand zich voor te schamen. Die middag in Bedum probeerde vader Robben zijn dorpsgenoten echter wijs te maken dat hij en zijn zoon louter sportieve argumenten hadden gehanteerd om uiteindelijk voor Chelsea te kiezen. Geld had geen enkele rol gespeeld.
Piet van der Kuil, Willy Schmidt, Bart Carlier, Cor Luiten, Joop Janssen, Jan Hoekema, Dick Bosschieter, Gerard Gruisen, Gerrie Clement; als kwajongen adoreerde ik linksbuitens. Iedere club beschikte wel over een grillige nummer 11. Een begenadigde linkspoot die met een individuele actie buitenom passeerde, de achterlijn haalde en een goede voorzet in huis had. Coen Moulijn en Piet Keizer staken met kop en schouders boven die anderen uit. Rob Rensenbrink was ook een klasse apart. Voor de linksbuiten ging ik naar het voetballen. Een volgende generatie leverde Bert van Marwijk, Henk Vleeming, Ad Vermolen, Hans Bassant, Bob van Rijssel, Theo van Doorneveld, Kees Aarts en Dries Boszhard op. Ik was helaas een gemankeerde linksbuiten. Goed bij de amateurs, maar te licht voor de top. In 1966 kwam ik mezelf tegen bij Go Ahead, destijds nog een topclub. Ik kan er trouwens heel goed mee leven, van frustraties is geen sprake, want Cor Adelaar was gewoon veel beter. Op basis van een goede instelling dien je dan je tijd uit op een wat lager niveau, maar de linksbuiten van wie ik droomde ben ik nooit geworden. Intussen is de klassieke nummer 11, met krijt aan de schoenen, bijna uitgestorven. Door de tactische grillen en ingewikkelde spelsystemen hebben de trainers in hun gevecht om te overleven de linksbuiten bijna uitgeroeid.
Arjen Robben, geboren 23 januari 1984 in Bedum, is de laatste echte linksbuiten. Hij viel bij VV Bedum zo op, dat hij gekozen werd voor Oranje Onder-14, -15 en -16. Hij was een modelkind, want zijn resultaten op school leden niet onder zijn hobby. Hij ergerde zich wel aan de houding van medespelers uit de Randstad. ‘Je had te maken met groepjes jongens die elkaar kenden van hun clubs uit het westen. Ze hadden een grote mond en het liefst wilden ze dat je naar hen luisterde. Ik had daar een hekel aan. Dat die jongens wat gebekter waren dan spelers uit de rest van Nederland was niet erg, maar je moest je bij mij toch echt op het veld bewijzen als je de leider wilde zijn.’
Arjen snoerde ze allemaal de mond. Hij ging naar FC Groningen, waar zijn vader jeugdtrainer was. Als jongen van zestien viel hij in tegen RKC Waalwijk en na een invalbeurt tegen De Graafschap debuteerde hij in de basis tegen Feyenoord. Een paar maanden later contracteerde PSV hem al. Een jury bestaande uit Johan Cruijff, Marco van Basten, Frank Rijkaard, Johan Neeskens, Guus Hiddink, Martin Jol en Wim Jonk koos hem als Talent van het Jaar. En bondscoach Dick Advocaat liet hem in Oranje debuteren. Het leek wel een sprookje. Hans Robben: ‘Als kind wilde Arjen overal de beste in zijn. Hij werd op school schaak-, dam- en volleybalkampioen en was een goed tennisser en turner. Als hij voor een proefwerk een 6 haalde, ging hij zo hard studeren, dat hij de volgende keer een 8 of een 9 haalde. Bij het voetballen, hetzelfde verhaal. Hij wilde zichzelf continu verbeteren.’ Ook Ajax wilde de talentvolle linksbuiten contracteren, maar in het kielzog van zijn zoon profileerde vader Hans zich ook steeds nadrukkelijker als zaakwaarnemer. Het bekende Popie Jopie-taalgebruik van Leo Beenhakker viel helemaal verkeerd in Bedum. Hij noemde moeder Marjo ‘meissie’ en op zijn documentatiemap stond Arjan in plaats van Arjen. Omdat de aanbieding van PSV ook beter was, vertrok Arjen met vriendin Bernadien naar Eindhoven.
Bij PSV kreeg Arjen voor het eerst met tegenslag te maken. Er werd een tumor uit een testikel verwijderd. In Eindhoven ontstonden bovendien de eerste irritaties. Guus Hiddink had moeite met het kinderachtige gedrag van zijn linksbuiten die zich voortdurend theatraal liet vallen en bij scheidsrechters om gele kaarten voor tegenstanders vroeg. Voorzitter Harry van Raaij ergerde zich vooral aan het gedrag van vader Hans die gefixeerd bleek op geld. In zijn biografie haalt de doorgaans vriendelijke voorzitter hard uit naar vader en zoon, omdat ze na de miljoenentransfer naar Chelsea nog zeurden over een onbeduidende premie, omdat Arjen een bepaald aantal wedstrijden in de basis had gestaan. Intussen bleef senior in de media hypocriete teksten uitkramen. ‘Geld is belangrijk, maar ik kan me niet voorstellen dat het in de toekomst bepalend zal zijn voor Arjen.’ Nu Real Madrid geïnteresseerd is, zullen ze in Spanje smullen van eerdere quotes van de zaakwaarnemer. ‘Neem Real Madrid. Wat moet een jonge voetballer daar gaan doen? Ieder jaar komen er een paar sterren bij. Lijkt me niet prettig. Vroeger gingen we altijd op vakantie in Spanje. Vanaf de eerste keer dat we in Barcelona Camp Nou bezochten is Arjen helemaal gek van die club.’
Manchester United was ook een favoriete club van de familie Robben. Manager Sir Alex Ferguson reageerde woedend toen de gehate tabloids groot openden met de komst van de nieuwe aankoop, omdat vader Robben het aankondigde. Maar de ontvangst in Manchester was zakelijk en gereserveerd, waardoor de familie gepikeerd terugkeerde naar Nederland. De trip naar Chelsea werd dan ook angstvallig verzwegen. Daar werd een miljoenendeal afgerond door Hans Robben en zijn adviseur en fiscalist Ton Smit. De clubleiding in Londen was verbijsterd toen Hans na het afsluiten van een droomcontract begon te drammen over gratis seizoenkaarten. Intussen hebben vader en zoon zichzelf helemaal afgebrand bij Chelsea. Hans wordt gezien als een notoire zeurpiet, terwijl zijn medespelers Arjen als een softie typeren. De publieke opinie heeft zich tegen hem gekeerd vanwege zijn schwalbes die in Engeland niet gewaardeerd worden. De spelers ergeren zich vooral aan de voortdurende pijntjes waarmee hij heeft te kampen. Arjen is de helft van het jaar geblesseerd, maar de medische staf vermoedt dat die blessures vooral tussen zijn oren zitten. Andere spelers laten zich voor belangrijke wedstrijden injecteren om te kunnen spelen, maar Arjen haakt bij het minste of geringste af. Hij wordt niet langer gerespecteerd als een volwassen prof en het is ook geen toeval dat hij opvallend vaak niet in de basis staat.
Arjen Robben is de laatste echte Nederlandse linksbuiten. Aan talent ontbreekt het hem niet, maar zijn wedstrijdinstelling staat in geen enkele verhouding tot zijn salaris. Het publiek ergert zich, zijn medespelers nemen hem niet serieus en zijn trainer heeft geen vertrouwen meer in hem. Voor een speler met zoveel mogelijkheden is dat een afgang. Ik hoop dat hij in een nieuwe omgeving eindelijk een grote jongen en een groot voetballer wordt.
Johan Derksen
