Als jullie het ergens niet mee eens zijn of iets willen aanvullen dan hoor ik het graag, maar dit is tot nu toe mijn idee van echte liefde.
Het rottige van liefde is dat het alles van je vraagt. Je kunt in de liefde niets achterhouden. Je moet bereid zijn je helemaal aan het vuur over te geven, zelfs wanneer je hart breekt. Zelfs wanneer je door de immense kracht en schoonheid van de liefde vernietigd zou worden, moet je bereid zijn je er helemaal door te laten verwoesten. Want door jezelf volledig aan de liefde over te geven val je, en in de val krijg je vleugels en dan ben je vrij om op die vleugels van genade in de omarming van liefde rond te zweven. Met de genade bedoel ik de oneindige aanwezigheid van je eigen zelf. Een weg naar verlicht bewustzijn door gewoon moeiteloos te zijn, zoals de TAO.
Wanneer het op de liefde aankomt kan er geen sprake zijn van halve maatregelen. Je valt volledig of je blijft eindeloos ploeteren, grijpend naar iets wat net buiten bereik ligt waardoor je slechts een miniem gedeelte van de immense grootsheid proeft. Liefde vraagt simpelweg alles van je, en wanneer je iets achterhoudt voor die zee van liefde, onthoudt je jezelf uiteindelijk de liefde in zijn zuiverste vorm. Je kunt niet echt zeggen: Tot hier en niet verder want wat je achterhoudt gaat een eigen leven leiden, dat gaat zweren en zorgt dat je je afgescheiden blijft voelen van de zee van oneindigheid, waar je voordurend naar blijft hunkeren.
Je kunt in feiten niet aan de liefde ontsnappen want ze is overal aanwezig alleen maken veel mensen er niet gebruik van jammer genoeg. Vaak hebben we nog niet eens de ware omvang van ons verdriet en de pijn aan onszelf toegegeven, laat staan dat we het aan het licht van de liefde hebben kunnen geven. Terugdeinzen in openheid is het terugdeinzen voor liefde. Liefde en naaktheid gaan hand in hand. Maar liefde stelt nog andere eisen. Ze wil niet alleen volledige overgave in alles maar verschijnt ook zodra je je in alles aan jezelf blootgeeft. Wanneer je liefde laat schijnen op die delen van jou waar je niet trots op bent (de delen die je niet accepteert, waar je niet van houdt, de gevoelens die je liever niet hebt) en de liefde laat schijnen in alle donkere hoeken van je ziel (inclusief de verborgen, jou onwelvallige hoeken) zal de liefde dat alles overdekken, in zijn armen sluiten, doordringen totdat je uiteindelijk niets anders dan liefde zelf bent. Die ongewenste delen zijn als schuchtere kinderen die het verdienen te worden verwelkomd in het licht... dat hebben we nodig om ons vrij te kunnen voelen. Dus als je oneindige liefde wilt voelen moet je eerst liefde voor jezelf voelen en dat wil dus zeggen dat je in alle openheid jezelf totaal moet accepteren. Pas wanneer je je angst gevoelens naar voren laat komen, en leert accepteren, pas dan kan de liefde gaan genezen in alle aspecten van je leven.
Als je je eenmaal open en rustig voelt kun je in je verbeelding je harnas afleggen, het harnas dat je in het verleden verhinderde je emoties ten volle te voelen. We begaan als mens vaak de vergissing te geloven dat we de liefde die we voelen aan één persoon in het bijzonder kunnen toeschrijven. Diep van binnen denken we ten onrechte dat die ene persoon verandtwoordelijk is voor de liefde die we voelen en in plaats van wijd open te blijven in de grote omarming van de oneindigheid richten we onze aandacht op die ene persoon en projecteren vervolgens onze beperkte liefdesband op hem of haar, waarmee we de liefde personaliseren in de overtuiging dat het onderwerp van onze genegenheid verantwoordelijk is voor het gevoel van liefde van dat moment. En daarmee creeren we een gevoel van afgescheidenheid en afhankelijkheid. Het is projectie want wanneer je een ander verantwoordelijk maakt voor jou gelukzalige gevoelens voel je je zonder die ander ergens van beroofd, verloren en incompleet. Dus voel je behoefte aan die ander en al snel zie je die behoefte ten onrechte aan voor liefde in de overtuiging dat het heel natuurlijk is behoefte aan iemand te hebben.
Die kolossale vergissing is de oorzaak van heel veel ellende. Je kunt het vergelijken met het bouwen van een zandkasteel van liefde, waar je al je aandacht en energie in steekt, al je liefdevolle gedachten gaan naar dat ene, imaginair onderwerp van jouw liefde. Maar hoe goed het ook in elkaar zit, het gaat met alle zandkastelen hetzelde.. na verloop van tijd trapt er iemand op en gaat het kapot, of de vloed komt op en spoelt het kasteel weg. Wanneer je eerlijk bent tegenover jezelf, besef je dat liefde voor een bepaald object (iets of iemand) slechts een zelfverzonne, geidealiseerde illusie is die je in het leven riep om je even lekker te kunnen overgeven aan een fijne fantasie, iets waar je leuk kon doen alsof. Maar uiteindelijk zie je bij daglicht dat het niet meer is dan een prachtig zankasteel waar je een poosje plezier aan beleefd hebt zolang jezelf toestemming gaf erin te geloven. Je kunt het idee dat jouw liefde en geluk afhankelijk zijn van iemand buiten jezelf vergelijken met het idee dat je vreugde en geluk ontleent aan het zandkasteel dat je op het strand gebouwd hebt. Het zandkasteel is een uiting van je vreugde maar niet de oorzaak ervan. En het zandkasteel en het object van jou geprojecteerde liefde zijn allebei even reeel, duurzaam en substantieel.
Niemand van buitenaf kan jou liefde geven. Liefde is er eenvoudigweg. Je voelt dit als je je met je hele wezen open en blootstelt aan de schoonheid van het leven. Andere mensen zijn ook zeker een afspiegeling van die liefde want ook zij zijn ervan doordrenkt als ze zich ervoor openstellen. Maar het is niet zo dat zij die liefde veroorzaken.. het is er immers al.
Het rottige van liefde is dat het alles van je vraagt. Je kunt in de liefde niets achterhouden. Je moet bereid zijn je helemaal aan het vuur over te geven, zelfs wanneer je hart breekt. Zelfs wanneer je door de immense kracht en schoonheid van de liefde vernietigd zou worden, moet je bereid zijn je er helemaal door te laten verwoesten. Want door jezelf volledig aan de liefde over te geven val je, en in de val krijg je vleugels en dan ben je vrij om op die vleugels van genade in de omarming van liefde rond te zweven. Met de genade bedoel ik de oneindige aanwezigheid van je eigen zelf. Een weg naar verlicht bewustzijn door gewoon moeiteloos te zijn, zoals de TAO.
Wanneer het op de liefde aankomt kan er geen sprake zijn van halve maatregelen. Je valt volledig of je blijft eindeloos ploeteren, grijpend naar iets wat net buiten bereik ligt waardoor je slechts een miniem gedeelte van de immense grootsheid proeft. Liefde vraagt simpelweg alles van je, en wanneer je iets achterhoudt voor die zee van liefde, onthoudt je jezelf uiteindelijk de liefde in zijn zuiverste vorm. Je kunt niet echt zeggen: Tot hier en niet verder want wat je achterhoudt gaat een eigen leven leiden, dat gaat zweren en zorgt dat je je afgescheiden blijft voelen van de zee van oneindigheid, waar je voordurend naar blijft hunkeren.
Je kunt in feiten niet aan de liefde ontsnappen want ze is overal aanwezig alleen maken veel mensen er niet gebruik van jammer genoeg. Vaak hebben we nog niet eens de ware omvang van ons verdriet en de pijn aan onszelf toegegeven, laat staan dat we het aan het licht van de liefde hebben kunnen geven. Terugdeinzen in openheid is het terugdeinzen voor liefde. Liefde en naaktheid gaan hand in hand. Maar liefde stelt nog andere eisen. Ze wil niet alleen volledige overgave in alles maar verschijnt ook zodra je je in alles aan jezelf blootgeeft. Wanneer je liefde laat schijnen op die delen van jou waar je niet trots op bent (de delen die je niet accepteert, waar je niet van houdt, de gevoelens die je liever niet hebt) en de liefde laat schijnen in alle donkere hoeken van je ziel (inclusief de verborgen, jou onwelvallige hoeken) zal de liefde dat alles overdekken, in zijn armen sluiten, doordringen totdat je uiteindelijk niets anders dan liefde zelf bent. Die ongewenste delen zijn als schuchtere kinderen die het verdienen te worden verwelkomd in het licht... dat hebben we nodig om ons vrij te kunnen voelen. Dus als je oneindige liefde wilt voelen moet je eerst liefde voor jezelf voelen en dat wil dus zeggen dat je in alle openheid jezelf totaal moet accepteren. Pas wanneer je je angst gevoelens naar voren laat komen, en leert accepteren, pas dan kan de liefde gaan genezen in alle aspecten van je leven.
Als je je eenmaal open en rustig voelt kun je in je verbeelding je harnas afleggen, het harnas dat je in het verleden verhinderde je emoties ten volle te voelen. We begaan als mens vaak de vergissing te geloven dat we de liefde die we voelen aan één persoon in het bijzonder kunnen toeschrijven. Diep van binnen denken we ten onrechte dat die ene persoon verandtwoordelijk is voor de liefde die we voelen en in plaats van wijd open te blijven in de grote omarming van de oneindigheid richten we onze aandacht op die ene persoon en projecteren vervolgens onze beperkte liefdesband op hem of haar, waarmee we de liefde personaliseren in de overtuiging dat het onderwerp van onze genegenheid verantwoordelijk is voor het gevoel van liefde van dat moment. En daarmee creeren we een gevoel van afgescheidenheid en afhankelijkheid. Het is projectie want wanneer je een ander verantwoordelijk maakt voor jou gelukzalige gevoelens voel je je zonder die ander ergens van beroofd, verloren en incompleet. Dus voel je behoefte aan die ander en al snel zie je die behoefte ten onrechte aan voor liefde in de overtuiging dat het heel natuurlijk is behoefte aan iemand te hebben.
Die kolossale vergissing is de oorzaak van heel veel ellende. Je kunt het vergelijken met het bouwen van een zandkasteel van liefde, waar je al je aandacht en energie in steekt, al je liefdevolle gedachten gaan naar dat ene, imaginair onderwerp van jouw liefde. Maar hoe goed het ook in elkaar zit, het gaat met alle zandkastelen hetzelde.. na verloop van tijd trapt er iemand op en gaat het kapot, of de vloed komt op en spoelt het kasteel weg. Wanneer je eerlijk bent tegenover jezelf, besef je dat liefde voor een bepaald object (iets of iemand) slechts een zelfverzonne, geidealiseerde illusie is die je in het leven riep om je even lekker te kunnen overgeven aan een fijne fantasie, iets waar je leuk kon doen alsof. Maar uiteindelijk zie je bij daglicht dat het niet meer is dan een prachtig zankasteel waar je een poosje plezier aan beleefd hebt zolang jezelf toestemming gaf erin te geloven. Je kunt het idee dat jouw liefde en geluk afhankelijk zijn van iemand buiten jezelf vergelijken met het idee dat je vreugde en geluk ontleent aan het zandkasteel dat je op het strand gebouwd hebt. Het zandkasteel is een uiting van je vreugde maar niet de oorzaak ervan. En het zandkasteel en het object van jou geprojecteerde liefde zijn allebei even reeel, duurzaam en substantieel.
Niemand van buitenaf kan jou liefde geven. Liefde is er eenvoudigweg. Je voelt dit als je je met je hele wezen open en blootstelt aan de schoonheid van het leven. Andere mensen zijn ook zeker een afspiegeling van die liefde want ook zij zijn ervan doordrenkt als ze zich ervoor openstellen. Maar het is niet zo dat zij die liefde veroorzaken.. het is er immers al.
laatste aanpassing
