Ik kom uit Irak en neem mee...

Van de week hoorde ik op het nieuws op de radio, dat militairen die waren uitgezonden naar oorlogsgebieden, nogal vaak zelfmoord pleegden of flink de fout in gingen na hun terugkomst naar nederland (of eigen land)...

wat ik me dus afvroeg...

zijn er hier op PF nog militairen die al uitgezonden zijn geweest, en er ook zo een nare ervaring van hebben, dat ze er moeilijk over kunnen praten met de familie...

wat kun je nou overhouden na zo een uitzending?

depressie's, trauma's?

en hoe is dat dan voor de familie of geliefdes?

SVP alleen serieuze antwoorden...

Maatje van mij is net terug uit Irak...maar op 4 dagen straallazerus zijn is er weinig schokkends gebeurd

mijn neef heb daar gezeten, hij is nu pas terug.

hij zei laatst tegen mij dat als hij op straat loopt en elke keer als hij een hardeknal hoord duikt hij weg.
Dat heb hij wel over gehouden.
verder praat hij er niet echt over.

iemand die ik ken is net terug, maar hij doet vrij normaal...

dat hoor ik dus wel vaker...

ik vraag me dan ook sterk af waarom zij er niet over praten.. in dat soort gevallen is praten van essentieel belang.. hoe moet de omgeving nu weten wat er is, als er niet over gepraat wordt?

hoe loopt het bijvoorbeeld af tussen stellen.. als hij/zij er niet over wilt/kan praten en de ander daar geen/weinig begrip voor kan tonen.. lopen relaties tussen militairen en burgermeisjes dan stuk?

ik denk dat vrij weinig mensen zich in de situatie van militairen kunnen inleven. Ik denk dat wat de Nederlandse Militairen hebben gezien niet te verglijken is met wat de Amerikaanse hebben gezien.
Je weet niet wat ze gezien hebben en praten met mede militairen is denk ik beter dan met een leek.

dat laat ik jou denken

Mijn broer is meegeweest met sfor
Het spannendste was dat er 's ochtends weleens kleren aan het prikkeldraad hingen van een mislukte inbraak.

Maar net als bij dutchbat zullen er soms dingen gebeuren die de rest van de wereld niet hoeft, mag en wil weten

ik ben ook meegeweest met sfor...
niet veel bijzonders, zoals de meeste uitzendingen overigens zijn met Nederlandse militairen cq troepen.
wij gingen ook alleen maar steun voor jongens van de landmacht,en verder was het niet veel.
als ik nu weer hoor dat er 80 groene baretten (commando's) naar Irak moeten, vraag ik me af, waarom wij (korps mariniers) juist vervroegd zijn teruggehaald
niet dat het mij iets uit maakt, maar goed...vreemd allemaal.
overigens doet ons land wel meer vreemd dingen, de Hrms Rotterdam ligt nu ook voor de kust van Lyberia een beetje niks te doen, terwijl er een peloton Mariniers aan boord zit

Nederland is

ik kan er niet echt een goeie oordeel over geven maar soms vind ik het wel aanstellerij, ik ken een jongen en die zit bij de commando's en hij is bang voor vuurwerk nu, en maar aanstellerig aan het doen en zo ken ik er nog een paar.
dan heb ik zoiets van kerel je hebt geen fuck meegemaakt mijn opa was korps marinier en heeft 3 jaar lang gevochten in ned/indie tegen de jappen en die hebben pas dingen meegemaakt, ze hadden toen nog geen uitrusting zoals nu de soldaten het hebben, maar hem hoor je nergens om kraaien, hij verteld er niet veel over maar is nu nog altijd een harde kerel en nergens bang voor en dit geldt ook voor mijn andere opa idem dito 1e luitenant ter zee bij de royal navy(engeland) ook tijdens de WO2 gestationeerd in indonesie ik heb diepe respect voor deze 2mannen. veel familieleden hebben bij de korps mariniers gezeten, maar nooit zag je dat ze een trauma aan over hebben gehouden.
misschien heeft dat met de mentaliteit van nu te maken, dat het allemaal softer is geworden niks meer gewend, ik weet het niet.

Funkygrooved: zozo jij kunt goed conclusies trekken

Beetje kort door de bocht vind je niet?

"Mijn opa was korps marinier" Jouw opa was een heel korps??

Rot op met je kit leger! Zonde van het geld

zeg dan nix giga haas


ken wel verhaal van jongens die m aardig geflipt zijn na sebrenica dat moet wel bruut zijn geweest

me vriend zit nu in bosnie en daar gebeurt eigenlijk nix meer tis meer toezicht houden

ben echt blij dat hij niet naar irak hoeft gekkehuis daar

denk ook dat miliaire gewoon een apart volkje zijn en dat ze er beter over kunnen praten met mede miliairen die het ook hebben meegemaakt als met een leek want die snappen toch niet hoe het was

2dirk sam. ik zeg toch dat ik niet echt een oordeel over kan geven. ik geef gewoon mijn mening weer ik vind gewoon als je in het leger zit dan kun je ook verwachten dat je naar een oorlogsgebied moet gaan en dus doden en andere erge dingen zult zien. en daar zul je dus fysiek en mentaal op voorbereid moeten zijn en je moet er vantevoren al tegen kunnen. als je iets hebt meegemaakt tijdens een uitzendig dan praat erover met je maten/familie of psychiater. dat is goed, maar kom niet in mijn ogen aan zetten met zelfmoord neigingen en naar de klote gaan. dan heb ik zoiets van hoezo ben je in het leger gegaan om bloemetjes te plukken ofzo of dat groen je goed staat, ga dan in het leger op kantoor zitten of ga huizen bouwen of riolering aanleggen in naoorlogse gebieden.

oja mijn nederige excuses: mijn opa zat bij de korps mariniers, of mijn opa was een korps marinier. Nu goed? bedankt voor je oplettendheid

Kan me wel een beetje vinden in bovenstaande redenering. Als ik sommige verhalen hoor van vrienden die uitgezonden werden naar curaco dan was het een en al plezier en weinig dingen doen.

En als ze dan echt ergens naar toe moeten zijn ze er niet op voorbereid. Nu is eigenlijk de grootte vraag, kan je een mens wel voorbereiden op de verschrikkingen van een oorlog..?

En de oplossing van praten is in mijn ogen ook niet iets wat zomaar gebeurt. Veel mensen keren naar binnen na het meemaken van iets ernstigs, de zogenaamde trauma. Dan kan je wel zeggen 'praten' maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

We zijn een oorlog niet gewend dus weten ook niet meer wat we kunnen verwachten...

Nou ik hoor dus ook vaak van deze verhalen, en laat het nou zo zijn dat mijn vriend op uitzending moet..
Ik word al helamaal gek bij het idee..
En volgens mij heb ik het er nog moeilijker mee dan hij..
ER zitten zoveel risico's aan, denk aan trauma's, je kan overhoop geschoten worden, en dan moet ik hem ook nog eens een heel lange tijd missen, wat heel moeilijk gaat worden...

FunkyGrooved wat zit jij dom te ouwehoeren zeg.....

Niet?

Dit is lekker wou je zeggen..kom dan is met argumenten waarom hij volgens jou dom zit te ouwehoeren....

Ik ben net 4 weken terug uit bosnie(sujica/bugojn­o)waar ik in 2001 ook al heb gezeten. Er gebeurt op hier en daar een auto ongeluk en af en toe iemand oppakken vrij weinig meer maar voor je relatie thuis blijft het altijd moeilijk. Het is niet voor niks dat 70% van de relaties stuk loopt.(verliefd,verl­oofd,getrouwd maakt niet uit!!!)

maar weet je wat t gekke is ik wil weer zo snel mogenlijk weg alleen dit keer niet meer naar bosnie maar naar irak of lyberia....

om ff echt iets mee te maken

ik ben het wel een beetje met moodyman eens...

iedereen is anders en de een is wat harder dan de ander... natuurlijk kan je verwachten dat je erge dingen ziet als je op oorlogs pad bent, maar dat wilt niet zeggen dat je er tegen kan... wij zijn er niet geweest, en dus vind ik ook niet dat we op die manier erover mogen oordelen...
Of de soldaat kiest erover te praten of niet, is zijn/haar keuze. en die moeten wij maar respecteren. misschien heben ze zo een zwijg eed afgelegd... en dat zullen we dan ook nooit weten... ik denk alleen wel dat als een soldaat er iets aan overgehouden heeft, dat deze het 1 en ander heeft meegemaakt wat net te ver ging voor deze... en tja, net als elk ander he...geef t een plekkie en ga door (wel ff makkelijk gezegd)

daarnaast,....over je opa in de w.o2...
mijn overgrootvader is ridder van nassau van oranje en die gaf hoogst waarschijnlijk bevel aan jouw opa (die van mij volgde opdrachten rechtstreeks van de koningin, alleen ik loop niet op hoge poten dr mee...(no offence maar ff moeite met verwoorden )

lekker belangrijk wat wiens opa heeft gedaan
daar gaat het hele topic niet over
Hoe ken je nou iets verglijken waar je allebei niet bij bent geweest
beetje dom hoor..

als je echt wil weten hoe het naderhand is voor een militair als ie weer thuis is, kijk dan eens de docufilm warriors, tis geen spelletje

en dat de een en ander die terug is gekomen er niet over praat, praat niet omdat het wellicht te traumatisch is geweest, je wil het wel vertellen maar je zit vast, in je hoofd dan....hoe kan je aan iemand uitleggen wat je hebt gezien en gevoeld, terwijl je vrienden of vriendin/familie er toch niks van snapt

je zet je er niet zomaar overheen, alsof het een vakantietje is oid

en dit is niet betweterig bedoeld, maar ik ben een paar keer op bezoek geweest in het militair psychiatrische afdeling in het UMC.

wat nou ene opa heeft tenminste tegen de duitsers gevochten op de grebbeberg en van mijn moeders kant hebben ze in het verzet gezeten (verzetskrantjes drukken en verspreiden) die mensen verdienen pas respect die durfde tenminste in eigen land de mof nog aan

ziektes...

grote verslagenheid, ongeloof

mn maat zit bij de marine en vaart daar een beetje rond irak op de Hr. Ms. Tjerk Hiddes F-830, zon neerlands fregat, maar het enige waar hij het over heeft zijn de (mooie) dames en zijn dronkemans verhalen. ja ok land verschilt een heet eind met die van zee, maar toch het blijft een ervaring in/bij irak

case closed...

Vergeet geen Irakees briefgeld mee te nemen.. De kop van Saddam erop

[quote]mijn overgrootvader is ridder van nassau van oranje[/quote[

ridder in de orde van oranje nassau, bedoel je denk ik

wat wou je dr dan mee zeggen?!